ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2137

อู๋เป่ย “เกาเลี่ยงบอกว่าพี่จะช่วยฉัน”

เกาเซิ่งเช็ดปากหนึ่งที แล้วดึงอู๋เป่ยเข้าไปในเพิงหลังหนึ่ง ที่ข้างในมีโต๊ะตัวหนึ่งและถ้วยน้ำชาสองสามใบ

เกาเซิ่งมองอู๋เป่ยเหมือนเห็นสัตว์หายาก จ้องอยู่นานแล้วถามว่า “ตอนนี้รู้สึกยังไง ร่างกายทรมานมากไหม?”

อู๋เป่ย “ก็ไม่ได้รู้สึกทรมานอะไร ฉันปรับตัวกับสภาพแวดล้อมที่นี่ได้แล้ว”

สีหน้าของเกาเซิ่งเปลี่ยนเป็นตื่นเต้นทันที “สุดยอด! แกเป็นผู้บำเพ็ญจากโลกมนุษย์ที่ปรับตัวเก่งที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย!”

อู๋เป่ย “พวกแกจะเรียกพวกฉันว่าผู้บำเพ็ญจากโลกมนุษย์ใช่ไหม?”

เกาเซิ่งพยักหน้า “ใช่ ใครก็ตามที่มาจากจักรวาลเจิ้นตั้นระดับต่ำ พวกเราจะเรียกว่าผู้บำเพ็ญจากโลกมนุษย์”

เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดต่อ “ตามปกติแล้ว ฉันควรส่งแกตรงไปยังฟาร์ม แกส่วนใหญ่จะต้องทำงานที่นั่นไปตลอดชีวิต ถ้าโชคดีหน่อย แกฟื้นพลังยุทธ์ได้ เจ้าของฟาร์มก็อาจขายแกให้พวกเหมือง เพื่อไปเป็นกรรมกร ทำไปสักพัก อาจถูกขายต่ออีก หรืออาจได้เป็นหัวหน้าคนงานในเหมืองก็ได้ แต่โอกาสนั้นมีน้อยมาก”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว “ผู้บำเพ็ญจากโลกมนุษย์มีทางเลือกแค่เป็นทาสเท่านั้นเหรอ?”

เกาเซิ่ง “ก็ไม่เชิง อย่างเช่นแกรู้จักพี่ฉันเกาเลี่ยง ฉันก็สามารถช่วยแกได้ แต่คนที่มีเส้นสายแบบแกน่ะมีน้อยมาก เพราะต้องใช้เงินมากมายเพื่อเปิดทาง”

อู๋เป่ยถอนหายใจ “แล้วพี่จะช่วยฉันยังไง?”

เกาเซิ่ง “ฉันจะจ่ายเงินซื้อแกออกมา แล้วจะลงทะเบียนให้แกมีตัวตนใหม่ มีตัวตนแล้ว แกก็ถือว่าเป็นผู้บำเพ็ญของจักรวาลเจิ้นตั้นธาตุทั้งห้าอย่างเป็นทางการ ส่วนหลังจากนั้นจะเป็นยังไงก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตาของแกเอง”

อู๋เป่ย “แล้วพลังของฉันเทียบกับผู้บำเพ็ญระดับเดียวกันในจักรวาลเจิ้นตั้นธาตุทั้งห้า พอจะสู้ได้ไหม?”

เกาเซิ่งดูแปลกใจ “โดยทั่วไป ผู้บำเพ็ญที่ปรับตัวกับสภาพแวดล้อมใหม่ได้ ความแข็งแกร่งจะเหลือแค่สิบถึงสามส่วนของเดิม แต่แกนี่ดูไม่เหมือนเลยนะ เหมือนในตัวแกมีพลังลับอยู่?”

อู๋เป่ยพยักหน้า “ตอนนี้ฉันเป็นผู้บำเพ็ญระดับขั้นคาถาลับแล้ว”

เกาเซิ่งถึงกับตาโตอ้าปากค้าง “อะไรนะ?! แกบรรลุขั้นคาถาลับได้ในจักรวาลเจิ้นตั้นระดับต่ำ? แกทำได้ยังไงกัน?”

อู๋เป่ย “ฉันฝึกตนได้ตอนทำการทดสอบ สภาพแวดล้อมตรงนั้นไม่ต่างจากที่นี่ แถมยังโหดร้ายกว่าด้วยซ้ำ”

เกาเซิ่งยกนิ้วโป้งให้ “สุดยอดน้องชาย! ถ้าแกอยู่ในขั้นคาถาลับ ต่อให้เจอกับผู้บำเพ็ญระดับฝึกปราณของที่นี่ก็ไม่ต้องกลัว งี้ดีเลย เดี๋ยวฉันจะลงทะเบียนตัวตนให้แก แล้วพาไปสมัครเข้าร่วมสำนักแถวนี้ดีไหม?”

อู๋เป่ย “ขอบใจมาก”

เกาเซิ่งยิ้ม “ไม่ต้องเกรงใจ ฉันเห็นว่าแกน่าจะไปได้ไกล เลยอยากช่วยเต็มที่ ไปกันเถอะ ไปลงทะเบียนก่อน”

ทั้งสองออกจากเพิง แล้วมาที่คอกม้า เลือกม้ามาสองตัว ต่างคนก็ต่างขี่มุ่งหน้าไปยังบ้านหลังหนึ่ง

เมื่อมาถึงหน้าบ้าน เกาเซิ่งลงจากหลังม้า เดินเข้าไปข้างในจ่ายเงิน จากนั้นถือกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาแล้วบอกอู๋เป่ยว่า “เดี๋ยวเราจะเข้าเมือง ไปลงทะเบียนตัวตนของแก แล้วก็หาอะไรกินกันหน่อย”

อู๋เป่ย “ลงทะเบียนต้องเสียเงินเหรอ?”

เกาเซิ่ง “แน่นอนสิ ฉันซื้อแกมาใช้ไปสามตำลึงทอง ค่าลงทะเบียนอีกเจ็ดตำลึง รวมแล้วสิบพอดี”

อู๋เป่ย “เดี๋ยวฉันจะคืนเงินให้”

เกาเซิ่งยิ้ม “ไม่ต้องรีบร้อนหรอก คนอย่างแกน่ะ วันหนึ่งต้องมีเงินแน่ๆ อยู่แล้ว”

ทั้งสองขี่ม้าไปตามทางหลวง อู๋เป่ยสังเกตเห็นว่ามีผู้คนเดินอยู่มากมายบนถนนสายหลัก และคนส่วนใหญ่ในนั้นล้วนมีระดับฝึกปราณ เขาอดแปลกใจไม่ได้ “อัตราส่วนของผู้ฝึกพลังยุทธ์ในจักรวาลเจิ้นตั้นธาตุทั้งห้าสูงขนาดนี้เลยเหรอ?”

เกาเซิ่ง “อืม ระดับฝึกปราณสามถึงสี่ขั้นพื้นฐานแทบไม่มีอุปสรรคอะไร คนมากกว่าหกสิบเปอร์เซ็นต์สามารถไปถึงได้หากขยัน แต่ระดับสี่ถึงหกเริ่มยากขึ้น มีแค่ไม่ถึงยี่สิบเปอร์เซ็นต์ที่ผ่านไปได้ ส่วนระดับเจ็ดถึงสิบยิ่งหายาก โดยเฉพาะฝึกปราณระดับเก้า มีไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ ฝึกปราณสิบยิ่งกว่า สามพันคนถึงจะมีหนึ่งคนเท่านั้น”