ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2139

เมื่อเห็นฉากนั้น อู๋เป่ยก็ได้แต่ส่ายหน้า หนุ่มน้อยคนนั้นไม่เข้าใจวิชาหมัดมวยเลย หมัดเมื่อครู่มีช่องโหว่มากมาย แพ้ให้ผู้คุ้มภัยก็เป็นเรื่องแน่นอน

หลังจากหนุ่มน้อยถูกชกกระเด็น คนอื่นๆ ที่เหลือก็เริ่มลังเล เพราะกลัวจะถูกชกจนฟันหลุด หรือแขนหักอะไรแบบนั้น

ผู้คุ้มภัยที่นี่มักจะจงใจทำให้ผู้มาสมัครบาดเจ็บ เพื่อให้คนอื่นๆ กลัวจนถอดใจไปเอง จะได้ไม่ต้องเหนื่อยคัดมาก

เมื่อไม่มีใครกล้าออกมา อู๋เป่ยก็ก้าวออกไปหนึ่งก้าว แล้วพูดเรียบๆ ว่า “ฉันขอลองดู”

ผู้คุ้มภัยหนุ่มเหลือบมองอู๋เป่ยแวบหนึ่งแล้วพูดว่า “ถ้าโดนชกจนบาดเจ็บ สำนักคุ้มภัยของเราจะไม่รับผิดชอบนะ”

อู๋เป่ยตอบ “ถ้าเจ็บแปลว่าไม่มีฝีมือเอง ไม่โทษใคร”

ผู้คุ้มภัยหนุ่มพยักหน้า “เชิญแกเริ่มได้เลย”

อู๋เป่ยเดินเข้าไปในวง ไม่รอช้า ชกหมัดหนึ่งใส่ผู้คุ้มภัยหนุ่มทันที

ผู้คุ้มภัยยกแขนขึ้นกัน พร้อมกับชกสวนกลับไปอีกข้าง มือเขาไวมาก แต่ทันทีที่ปะทะ เขาก็รู้สึกผิดปกติ เพราะแรงของอู๋เป่ยมหาศาล แขนเขาปวดจี๊ด ต้องถอยออกไปโดยไม่รู้ตัว อู๋เป่ยฉวยโอกาสรุกเช้าประชิดแล้วฟาดฝ่ามือลงบนอกของเขา

“ปั่ก!”

ผู้คุ้มภัยหนุ่มครางต่ำ ถูกชกกระเด็นออกไปไกลกว่าสิบเมตร พ้นนอกวงทันที

นี่คืออู๋เป่ยที่ยังไม่ได้ใช้พลังเต็มที่ ไม่งั้นหมัดเมื่อกี้คงทำให้เขาบาดเจ็บสาหัส

ผู้คุ้มภัยหนุ่มตกใจมาก ลุกขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองไม่ได้บาดเจ็บ เขาจึงประสานมือคารวะอู๋เป่ย “ขอบคุณที่ออมมือให้”

อู๋เป่ย “ฉันเข้าเข้าไปได้หรือยัง?”

ผู้คุ้มภัยหนุ่มพยักหน้า แล้วตะโกนไปด้านหลังว่า “มีคนผ่านด่านหนึ่งคน พาเขาเข้าไป”

ผู้คุ้มภัยร่างสูงคนหนึ่งเดินเข้ามา ยิ้มเยาะใส่ผู้คุ้มภัยหนุ่มว่า “แกถูกหน้าใหม่ชกตกเวที ฮ่าๆ”

ผู้คุ้มภัยหนุ่มแค่นเสียง “แกหยุดหัวเราะเลย ถ้าเป็นแก แกจะโดนเร็วกว่าอีก”

ผู้คุ้มภัยร่างสูงทำปากเบ้ “นั่นก็ไม่แน่หรอก”

จากนั้นเขาก็พาอู๋เป่ยเข้าไปในลานใหญ่ของสำนัก ผ่านลานหน้าไปจนถึงลานกลาง ที่นี่เป็นลานฝึกยุทธ์ มีผู้คุ้มภัยกลุ่มหนึ่งกำลังฝึกหมัดมวยกับอาวุธอยู่

เมื่ออู๋เป่ยเข้ามา พวกเขาทุกคนก็หันมามอง

ผู้คุ้มภัยร่างสูงถามว่า “แกมีพลังยุทธ์ระดับไหน?”

อู๋เป่ยคิดว่าตนเพิ่งขึ้นมาจากโลกมนุษย์ จึงตอบว่า “ฝึกปราณสิบขั้น”

ดวงตาทุกคนเป็นประกาย ฝึกปราณสิบขั้นในหมู่ผู้คุ้มภัยถือว่าไม่ธรรมดาเลย ผู้คุ้มภัยใหญ่สิบกว่าคนในเมือง มีแค่สี่คนที่ถึงระดับนี้

ผู้คุ้มภัยร่างสูงรู้ว่าตนตัดสินใจเองไม่ได้ จึงว่า “ฉันจะไปเชิญหัวหน้าคุ้มภัยหม่า”

ไม่นาน ผู้คุ้มภัยวัยกลางคนอายุประมาณสี่ถึงห้าสิบปีเดินออกมา เสื้อที่เขาใส่ต่างจากคนอื่น เป็นเสื้อคลุมสั้นสีแดง แขนเสื้อปักดาวสองดวง แสดงว่าเขาเป็นผู้คุ้มภัยระดับสองดาว

ตำแหน่งผู้คุ้มภัยดาวสองนี้เป็นยศที่มาจากสำนักคุ้มภัยใหญ่ ส่วนสาขาย่อยอย่างที่นี่ ใครอยากเป็นหัวหน้าคุ้มภัยก็ต้องเป็นผู้คุ้มภัยที่มีดาวก่อน อย่างน้อยต้องเป็นหนึ่งดาว หรือสองดาว

หัวหน้าคุ้มภัยหม่าสำรวจอู๋เป่ยอยู่สองสามครั้งก่อนจะยิ้มแล้วถามว่า “น้องชาย แกฝึกปราณสิบขั้น แบบนี้จะมาสมัครเป็นผู้คุ้มภัยใหญ่ หรือเป็นผู้คุ้มภัยพิทักษ์?”

ระดับพลังยุทธ์สูง ไม่ได้แปลว่าแข็งแกร่งเสมอไป โดยทั่วไปคนที่ฝึกปราณเก้าหรือสิบขั้น เมื่อมาถึงที่นี่ก็มักจะกล้าแค่มาสมัครเป็นผู้คุ้มภัยพิทักษ์เท่านั้น ไม่กล้าสมัครเป็นผู้คุ้มภัยใหญ่

อู๋เป่ยตอบ “สมัครเป็นผู้คุ้มภัยใหญ่”

หัวหน้าคุ้มภัยหม่ายิ้มแล้วว่า “ผู้คุ้มภัยใหญ่คือกำลังหลักของสำนักคุ้มภัยแน่นะน้องชาย แกตัดสินใจดีแล้วหรือ?”

อู๋เป่ยพยักหน้า “แน่ใจ”

หัวหน้าคุ้มภัยหม่าก็พยักหน้าเช่นกันแล้วหันไปว่า “ผู้คุ้มภัยหลู มาลองดูฝีมือของน้องชายคนนี้หน่อย”

ชายวัยกลางคนในชุดเหลืองเดินออกมา มีดห้อยข้างเอว อารมณ์สง่าผ่าเผย เป็นยอดฝีมือฝึกปราณเก้าขั้น เขาคือผู้คุ้มภัยใหญ่ชื่อ หลูหยุนอี้

หลูหยุนอี้เดินเฉันมาคารวะอู๋เป่ย “เชิญ”