ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2140

อู๋เป่ยถามว่า"วิชายุทธแดนลับนั้น ไม่ได้แพร่หลายในหมู่ชาวบ้านเลยเหรอ?"

หลูหยุนอี้ยิ้มแห้งๆ กล่าวว่า "มันเป็นไปไม่ได้เลย ถ้ามีใครได้วิชายุทธจากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไปแล้ว ถ้าถูกพบ เพื่อเอาวิชายุทธกลับมาฝ่ายนั้นจะส่งผู้เชี่ยวชาญมาฆ่าทิ้งทันที"

อู๋เป่ยถามต่อว่า "ถ้าไม่ใช้วิชานั้น พวกเขาจะรู้ได้ยังไง?"

หลูหยุนอี้ตอบว่า "วิชายุทธแดนลับของแต่ละบ้านจะมีลักษณะเฉพาะ เมื่อฝึกฝนไปแล้ว ร่างกายจะมีสัญญาณเฉพาะตัวที่สามารถถูกพบได้ง่ายๆ"

อู๋เป่ยคิดอละพูดว่า：“ก็ไม่แปลกแล้วล่ะ”

หลังจากหมุนไปรอบๆ สถานที่พัก อู๋เป่ยก็ไปที่ลานในบ้านและเกาเซิ่งพบ เขายกมือทักทายและกล่าวว่า：“พี่เกา ขอบคุณมากนะ ถ้าข้าหาเงินได้จะเชิญเลี้ยงเหล้าท่านแน่นอน”

เกาเซิ่งหัวเราะออกมา：“ฮ่าๆ ดีเลย ข้ารอคอยเจ้านะ!”

หลังจากส่งเกาเซิ่งไปแล้ว อู๋เป่ยก็ตามหลูหยุนอี้ไปเรียนรู้กฎระเบียบในการคุ้มกันขบวนสินค้าและการจัดการกับความสัมพันธ์ภายในสำนักคุ้มกันว่าเป็นอย่างไร

วันที่แรกไม่มีอะไรเกิดขึ้น อู๋เป่ยและพวกบรรดาผู้คุ้มกันต่างนั่งทานอาหาร ดื่มเหล้า พูดคุยหัวเราะสนุกสนาน และค่อยๆ กลายเป็นเพื่อนกัน

เมื่อพระอาทิตย์ตกดินและพระจันทร์ขึ้นเหนือยอดต้นหลิว หลูหยุนอี้ก็เรียกอู๋เป่ยที่กำลังฝึกฝนอยู่ในห้องว่า "พี่อู๋ คืนนี้เรามีงานรับจ้างคุ้มกัน นายคุ้มกันม้าให้เราได้ร่วมรับผิดชอบด้วยกัน"

อู๋เป่ยถามว่า "มีแค่พวกเราสองคนเหรอ?"

หลูหยุนอี้ยิ้มและตอบว่า "ใช่ขอรับ เป็นการส่งของมีค่าจากบ้านคนร่ำรวยในเมือง ไม่ใช่งานใหญ่โตอะไรมากมาย ดังนั้นแค่พวกเราสองคนก็พอแล้ว ไปเถอะ เราไปหาผู้คุ้มกันคนอื่นมาอีกสักหน่อย"

ในขณะนั้น รถขนส่งสองคันได้จอดอยู่ที่หน้าประตู กลุ่มนักขนส่งทั้งหมดอยู่ที่นั่น หลูหยุนอี้ได้เลือกนักคุ้มกันพเนจรสิบสองคน และนักคุ้มกันเฝ้ายามแปดคน รวมถึงพวกเขาทั้งสองก็เป็นทั้งหมดยี่สิบสองคน

หลูหยุนอี้กล่าวว่า：“พี่อู๋ เดี๋ยวข้าจะขี่ม้าด้านหน้า ส่วนท่านจะไปอยู่ด้านหลัง นักคุ้มกันเฝ้ายามแปดคนแต่ละคนจะรับผิดชอบรถขนส่งหนึ่งคัน ท่านฟังสัญญาณข้าดีๆ ถ้าจำเป็นต้องสนับสนุนก็ไปข้างหน้า แต่ถ้าไม่ต้องก็ตั้งใจรักษาหลังให้ดี เรากลัวที่สุดในการขนส่งคือความยุ่งเหยิง

ถ้ามีความยุ่งเหยิงจะง่ายต่อการที่โจรจะใช้โอกาสนี้ยึดของไป”

อู๋เป่ยถาม：“การขนส่งนี้ไกลไหม?”

หลูหยุนอี้ตอบ：“ประมาณร้อยกว่าลี้ ถ้าราบรื่นเราน่าจะเสร็จงานในช่วงกลางคืน หลังจากที่งานเสร็จ เรากลุ่มนี้จะได้รับเงินสองร้อยตำลึง ท่านสองคนจะได้หนึ่งร้อยตำลึง นักขนส่งเฝ้ายามแปดคนจะได้แปดสิบตำลึง ส่วนที่เหลือจะให้กับนักคุ้มกันพเนจร”

อู๋เป่ย ถามว่า "กำไรสองร้อยตำลึง ไม่รู้ว่าทางสำนักคุ้มกันจะได้ส่วนแบ่งเท่าไร?"

หลูหยุนอี้ตอบว่า "สำนักคุ้มกันได้แบ่งไปประมาณร้อยกว่าตำลึง จะไม่เกินจำนวนที่เราจะได้รับจำนวนนี้ งานนี้มีมูลค่าอยู่ที่ประมาณสามหมื่นตำลึงทอง"

ไม่นานนัก กลุ่มคุ้มกันก็เริ่มเดินทาง อู๋เป่ย ได้เริ่มต้นการเดินทางคุ้มกันเป็นครั้งแรก

ตลอดทางที่เดินจะใช้ทางหลวง พวกเขาต้องนำรถบรรทุกสินค้าสองคันไปส่งที่เมืองหนึ่งที่ห่างออกไปหนึ่งร้อยห้าสิบลี้ เมืองนั้นมีคนร่ำรวยคนหนึ่งทำธุรกิจในเมือง และจะนำเงินที่ได้ไปเก็บไว้ที่บ้านเกิด

อู๋เป่ยขี่ม้าตัวหนึ่งตามอยู่ท้ายสุด ม้าตัวนี้ได้รับการฝึกฝนอย่างดี ก้าวเดินมั่นคง มันดูเหมือนจะพยายามวิ่งให้พี่อู๋เป่ยรู้สึกสบายที่สุด

ไม่ว่าจะเร่งความเร็วหรือหยุดกะทันหันก็ไม่ทำให้พี่อู๋เป่ยรู้สึกไม่สะดวก

นี่คือม้าขาว อู๋เป่ยชอบมันมาก บ่อยครั้งเขาจะหยิบขนมปังก้อนเล็กๆ จากกระเป๋ามาให้ม้าขาวกิน

เดินไปได้เจ็ดแปดสิบลี้ ทีมขนส่งก็หยุดทันที แล้วได้ยินเสียงดังของหลูหยุนอี้ดังมาจากข้างหน้า：“เพื่อนๆ ข้างหน้า ช่วยขอทางให้พวกเราหน่อย”

อู๋เป่ยกระโดดขึ้นไปยืนบนหลังม้าแล้วก็พบว่าข้างหน้าในแถวรถขนส่งมีเกวียนวัวสองคันวิ่งไปข้างหน้า ทางไม่ได้กว้างมาก เกวียนวัวองคันวิ่งคู่กันทำให้รถของทีมขนส่งไม่สามารถผ่านไปได้

เขาไม่ตะโกนก็ยังดี พอตะโกนออกไป เกวียนวัวก็หยุดลงทันที บนรถมีชายหนุ่มเจ็ดแปดคน นั่งหันหน้าไปข้างหน้า ทำให้ไม่เห็นใบหน้าชัดเจน เมื่อรถหยุด กลุ่มชายหนุ่มเหล่านั้นยังคงนั่งนิ่งไม่ขยับ

คนขับเกวียนวัวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "วัวของเราค่อยๆ เดิน ไม่รู้จักหลบทาง"

หลูหยุนอี้ขมวดคิ้ว และกล่าวว่า "เพื่อนๆ พวกเราเป็นสมาชิกจากสำนักคุ้มภัยสี่ทิศ กำลังคุ้มกันสินค้ากันอยู่ ขอกล่าวเตือนให้ระวังหน่อยนะขอรับ เพื่อไม่ให้เกิดการเข้าใจผิด"

ความหมายของเขาชัดเจน ถ้าพวกท่านไม่หลีกทาง ก็อาจจะถูกเข้าใจว่าเป็นพวกโจรปล้นคุ้มกันสินค้า ซึ่งหากเกิดการบาดเจ็บขึ้น จะไม่ดี

คนนั้นหัวเราะเบาๆ：“เฮอะๆ สำนักคุ้มภัยสี่ทิศเหรอ ข้าไม่เคยได้ยินชื่อเลย!”