ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2141

อู๋เป่ย : “ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะรู้จักเราเป็นอย่างดี ขั้นแรกคือการจับตัวพี่ใหญ่ลู่ให้ได้ก่อนจากนั้นก็ค่อยลอบสังหารเขา ในขณะเดียวกันเพื่อนร่วมทีมของพวกเขาก็จะโผล่ออกมาเพื่อจากป่าเพื่อทำการสังหารผู้คุ้มกันของเรา”

หลูหยุนอี้ “ฮิฮิ” ส่งเสียงหัวเราะออกมา : “น่าสมน้ำหน้าเสียจริงที่พวกเขาดูถูกน้องชาย! ความสามารถของนายเหนือชั้นกว่าพวกเรา! พวกนั้นคงคิดไม่ถึงจุดนี้เป็นแน่”

อู๋เป่ยขบคิดไปมาพลางเอ่ยว่า : “ฉันเป็นผู้คุ้มที่เพิ่งมาใหม่ พวกนายไม่รู้จักฉันแต่กลับรู้จักพี่ใหญ่หลู”

หลูหยุนอี้ผงกหัว : “โจรพวกนี้รอบคอบเป็นอย่างมาก ก่อนหน้าคงส่งคนไปสืบเรื่องนี้จากสำนักคุ้มกันใกล้ๆ นี้มาแล้วถึงได้รู้เรื่องของพวกเรา เพียงแต่ไม่ได้สืบรู้เรื่องของน้องชายทำให้เราวางแผนดักไว้ได้ก่อนก้าวหนึ่ง”

อู๋เป่ย : “คิดไม่ถึงว่าจะเจอพวกโจรดักปล้นทั้งทำให้ผู้คุ้มกันบาดเจ็บล้มตายไปหลายคน”

หลูหยุนอี้ : “เป็นเรื่องปกติ ชินเอาไว้ก็ดี” จากนั้นเขาก็ส่งผู้คุ้มกันสี่คนไปส่งผู้บาดเจ็บและเสียชีวิตกลับสำนักคุ้มภัยส่วนคนอื่นๆ ที่เหลือยังคงเดินทางต่อไป

กลางดึก รถขนส่งก็ถึงที่หมายหลูหยุนอี้และอู๋เป่ยก็มอบของให้แก่นายท่านถือว่าได้ทำภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว

คืนนั้น นายจ้างก็ได้เตรียมที่พักและอาหารไว้ให้แก่พวกของหลูหยุนอี้และอู๋เป่ยพักในเมืองเมื่อฟ้าสว่างแล้วจึงค่อยกลับ

เมื่ออยู่นาภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย อู๋เป่ยก็ไม่อาจข่มตาหลับได้เขาจึงได้แต่นั่งโคจรลมปราณ

หลูหยุนอี้ก็นอนไม่หลับเช่นเดียวกัน เขาสูบบุหรี่หมดไปสองม้วนแบ่งให้แก่อู๋ป่ยหนึ่งม้วนเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มว่า : “เคยสูบไหม?”

สิ่งนี้อู๋เป่ยก่อนหน้านี้เมื่อนานมาแล้วที่เขาเคยสูบเขายิ้มพลางรับว่าแล้วเอ่ยว่า : “ดูเหมือนว่าคนที่นี่จะไม่ค่อยสูบบุหรี่กันนะ”

หลูหยุนอี้ : “นี่เป็นของที่มาจากนอก ตอนแรกฉันก็ยังไม่ค่อยชินเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ถ้าไม่สูบฉันคงรู้สึกครั้นเนื้อครั้นตัว”

เมื่อจุดบุหรี่หลูหยุนอี้ก็เอ่ยต่อ : “วันนี้พบพวกโจรดักปล้นสินค้า พวกเราฆ่าไปสิบกว่าคนนับว่าเป็นความดีความชอบอย่างหนึ่ง ตามกฎของสำนักคุ้มภัยฆ่าโจรได้หนึ่งคนก็จะได้เงินรางวัลเป็นทองคำห้าสิบแท่ง น้องชายวันนี้นายฆ่าไปถึงสามสิบหกคนก็เท่ากับได้ทองคำหนึ่งพันแปดร้อยแท่ง”

อู๋เป่ย : “ที่แท้แล้วการสังหารโจรพวกนี้ยังมีรางวัลให้อีกด้วย”

หลูหยุนอี้ : “คนที่ได้รับบาดเจ็บก็ยังได้รับเงินรางวัล ญาติของผู้คุ้มกันที่เสียชีวิตก็มีการมอบค่าปลอบขวัญให้เช่นกัน นอกเหนือจากนั้นทางสำนักคุ้มภัยยังมีเงินพิเศษส่วนหนึ่งเป็นรางวัลมอบให้แก่นายหน้า”

อู๋เป่ย : “พี่ใหญ่หลูงานนี้มีโอกาสโดนปล้นมากไหมครับ?”

หลูหยุนอี้ : “ทุกสิบกว่ารอบย่อมเจอการดักปล้นแบบนี้สักครั้งหนึ่ง นายมาคุ้มกันครั้งแรกกลับโดนดักปล้นเสียนี่ไม่รู้ว่านายโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่”

คุยสัพเพเหระกับหลูหยุนอี้ครึ่งค่อนคืนจนฟ้าสว่างทุกคนก็ทานอาหารอย่างง่ายๆ แล้วออกเดินทางกลับสำนักคุ้มภัย

ก่อนกลับก็มีเศรษฐีคนหนึ่งต้องการให้พวกเขาช่วยขนย้ายของมีค่าเข้าเมืองมูลค่ากว่า 100,000 ตำลึงทอง หลูหยุนอี้ทำตามกฎของสำนักคุ้มภัยเก็บค่าธรรมเนียม 1,800 ตำลึงจากนั้นก็คณะคุ้มกันก็เดินทางกลับ

การเดินทางครั้งนี้เป็นไปอย่างราบรื่นในเวลาช่วงเที่ยงก็สามารถนำของมาส่งมอบให้แก่นายจ้างตามจุดนัดหมายได้ ค่าธรรมเนียบ 1,500 ตำลึงนี้มีเงินรางวัลอยู่ 800 ตำลึง โดยที่หลูหยุนอี้และอู๋เป่ยได้รับคำละ 200 ตำลึง

ด้วยเหตุนี้การคุ้มกันครั้งนี้ อู๋เป่ยจึงทำเงินได้ 2,200 ตำลึงทอง

เมื่อคณะเดินทางมาถึงยังสำนักคุ้มภัยก็พบว่าหัวหน้าคุ้มภัยหม่าและหัวหน้าคุ้มกันคนอื่นๆ ต่างรอต้อนรับอยู่ด้านหน้าสำนัก

หัวหน้าคุ้มภัยหม่าเป็นคนแรกที่ยกสุราขึ้นเพื่อแสดงความขอบคุณแล้วเอ่ยว่า : "หัวหน้าอู๋ครั้งนี้ต้องขอบคุณความกล้าหาญของนาย ไม่งั้นพี่น้องเราไม่แน่ว่าอาจกลับมากันไม่ได้แล้ว ฉันขอเป็นตัวแทนพี่น้องทุกคนเหล้าแก้วนี้ขอดื่มให้นายแทนคำขอบคุณ!"

อู๋เป่ยรับแก้วสุรามาพร้อมเอ่ยว่า : “ขอบคุณหัวหน้าหม่า ครั้งนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของฉัน”

แก้วที่สองหัวหน้าหม่ายกให้หลูหยุนอี้ : “ผู้คุ้มภัยหลู ผู้คุ้มกันอู๋เป็นคุณที่แนะนำเขามา ครั้งนี้พวกคุณสองคนได้สร้างชื่อเสียงให้แก่สำนักคุ้มภัยสี่ทิศ ตอนนี้ฝั่งถนนลู่หลินต่างก็เล่าลือเรื่องของพวกคุณกันให้ว่อน บอกว่าหลังจากนี้หากเจอพวกคุณคุ้มกันสินค้าต้องอ้อมไปทางอื่นให้ไว”

หลูหยุนอี้รับแก้วสุรามาเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า : “หัวหน้าหม่า ครั้งนี้ต้องขอบคุณหัวหน้าอู๋ถ้าไม่ใช่เขาเกรงว่าตอนนี้ฉันคงตายไปนานแล้ว”

หัวหน้าหม่าผงกหัวรับคำ : “พี่น้องทุกคนต่างก็ลำบากกันจริงๆ ฉันสั่งให้คนเตรียมสุราเลี้ยงต้อนรับไว้แล้ว เชิญเข้างานกันเถอะ!”