ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2142

อู๋เป่ย “พี่ลู่ พี่กำลังบอกว่าพวกเขาจงใจใช้ฉันเป็นเป้าหมายงั้นเหรอ?”

หลูหยุนอี้ “ฉันไม่ได้พูดอะไร แค่จำไว้ว่าต้องระมัดระวังมากขึ้น” หลังจากพูดจบ เขาก็หันหลังแล้วจากไป

อู๋เป่ยครุ่นคิดสักครู่ เมื่อออกมาแล้ว จังซินจย่าก็ยิ้มและพูดว่า “ผู้คุ้มกันอู๋ ม้าพร้อมแล้ว โปรดขึ้นม้า!”

อู๋เป่ยขึ้นหลังม้า ขี่ไปกับจังซินจย่ายังมลฑลเมือง

มลฑลที่พวกเขาอยู่ เรียกว่ามลฑลต้าหมิง และแน่นอนว่ามลฑลนี้เรียกว่าเมืองต้าหมิง เมืองต้าหมิงใหญ่กว่าเขตเล็กๆ แห่งนี้มาก และค่อนข้างเจริญรุ่งเรือง ??

เมืองต้าหมิงอยู่ห่างออกไปหนึ่งพันห้าร้อยไมล์ และจะต้องใช้เวลาสองถึงสามวันในการขี่ไปที่นั่น

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่พวกเขาออกจากเมืองแล้ว จังซินจย่าก็หยิบเครื่องรางสองชิ้นออกมาและติดไว้ที่หลังขา เครื่องรางสว่างขึ้น และความเร็วของม้าทั้งสองตัวก็เพิ่มขึ้นทันทีเป็นสิบเท่า กลายเป็นฝุ่นผงสองเส้นขณะที่พวกมันเร่งความเร็ว

หลังจากผ่านไปประมาณสามชั่วโมง ทั้งสองก็มาถึงเมืองต้าหมิง เมื่อเข้าไปในเมืองแล้ว อู๋เป่ยก็ไปที่สำนักงานคุ้มกันทั่วไปซื่อฟาง

สำนักงานคุ้มกันทั่วไปนั้นใหญ่กว่าสำนักงานสาขาในเขตมาก และน่าประทับใจมาก มีพื้นที่กว้างขวางอยู่ด้านหน้าสำนักงาน โดยมีปรมาจารย์คุ้มกันหลายสิบคนกำลังทำงานยุ่งอยู่

อย่างไรก็ตาม จังซินจย่าไม่ได้พาอู๋เป่ยผ่านประตูหน้า แต่พาเขาเข้าไปทางประตูข้าง พาเขาไปที่ลานบ้านโดยตรง

ให้อู๋เป่ยนั่งลง เขาก็ยิ้มพูดว่า “ผู้คุ้มกันอู๋ เชิญคุณพักผ่อนที่นี่และดื่มชาได้ ฉันจะกลับมาเร็วๆ นี้”

อู๋เป่ยพยักหน้า “เชิญตามสบายเลย นายน้อย”

จังซินจย่าออกไปประมาณสิบนาทีแล้วกลับมาพร้อมกับหัวหน้าคุ้มกัน ผู้มาใหม่มีอายุสี่สิบกว่า มีรูปร่างแข็งแรงและมือใหญ่กว่าอู๋เป่ยสองเท่า

จังซินจย่า “อู๋เป่ย นี่คือหัวหน้าคุ้มกันหวังจากสำนักงานคุ้มกันทั่วไป ในอนาคต คุณจะต้องทำตามคำสั่งของเขา การเดินทางครั้งนี้สำคัญมาก และเมื่อเสร็จสิ้น คุณจะได้รับสถานะผู้คุ้มกันระดับหนึ่งดาว”

ผู้คุ้มกันระดับดาวสามารถเป็นหัวหน้าคุ้มกันซึ่งถือเป็นเกียรติ

อู๋เป่ยตอบว่า “รับทราบ”

จังซินจย่าพูดอีกสองสามคำแล้วจากไป โดยปล่อยให้หัวหน้าคุ้มกันหวังจัดการเรื่องที่เหลือ หัวหน้าคุ้มกันหวังมีสีหน้าเคร่งขรึมและกล่าวว่า “ผู้คุ้มกันอู่ ฉันจะมอบการคุ้มกันให้กับคุณในไม่ช้า คุณเป็นมือใหม่และจะเดินทางภายใต้หน้ากากของนักเดินทาง ในช่วงเวลานี้ ฉันจะให้คนคอยคุ้มกันคุณอย่างลับๆ”

อู๋เป่ยถามว่า “การคุ้มกันจะไปที่ไหน?”

หัวหน้าคุ้มกันหวังตอบว่า “ไปที่เขตเวยหลิง ซึ่งอยู่ภายใต้เขตอำนาจศาลของเมืองมังกรดำ เมื่อคุณไปถึงที่นั่นแล้ว จะมีคนติดต่อคุณ”

อู๋เป่ยถามว่า “ฉันต้องระวังอะไรบ้าง?”

หัวหน้าคุ้มกันหวัง “ลองนึกภาพตัวเองเป็นนักเดินทางที่เพลิดเพลินกับทัศนียภาพและปกป้องหน่วยคุ้มกันดูสิ”

อู๋เป่ย “เข้าใจแล้ว”

หัวหน้าคุ้มกันหวังออกไปอีกครั้ง กลับมาพร้อมยื่นกล่องโลหะขนาดเท่าฝ่ามือให้กับอู๋เป่ย เขากล่าวว่า “นี่คือหน่วยคุ้มกัน มันถูกปิดผนึกไว้ และคุณห้ามเปิดมันด้วยตัวเอง มันเล็กพอที่คุณจะพกติดตัวไปได้ แต่คุณต้องปกป้องมันให้ดี”

อู๋เป่ย “เข้าใจแล้ว เราจะออกเดินทางเมื่อไหร่?”

หัวหน้าคุ้มกันหวัง “ระยะทางระหว่างสองสถานที่นั้นมากกว่าสามพันไมล์ ตราบใดที่คุณสามารถพาหน่วยคุ้มกันไปถึงที่นั่นได้ภายในเจ็ดวัน นั่นก็จะไม่มีปัญหา”

อู๋เป่ย “ฉันต้องการแผนที่”

หัวหน้าคุ้มกันหวังพยักหน้าและเดินไปที่ห้องด้านหลัง กลับมาพร้อมกับแผนที่ที่เขาส่งให้อู๋เป่ย

อู๋เป๋ยมองดูแผนที่ สังเกตเห็นพื้นที่รกร้างระหว่างสองเมือง โดยมีถนนทางการเพียงเส้นเดียวและเส้นทางเล็กๆ สองเส้นทาง อย่างไรก็ตาม เส้นทางเหล่านั้นคดเคี้ยวและต้องข้ามภูเขาและป่าไม้ ซึ่งไม่ต้องสงสัยเลยว่าเต็มไปด้วยอันตราย

หลังจากอู๋เป่ยดูแผนที่แล้ว ก็เก็บแผนที่และพูดว่า “ฉันจะออกเดินทางคืนนี้”

ผู้คุ้มกันหวังตอบว่า “คุณถูกส่งมาในทริปนี้เพราะคุณเป็นมือใหม่ สำหรับตอนนี้ อย่าแสดงหน้าของคุณต่อหน้าหน่วยคุ้มกันทั่วไป คุณควรออกจากประตูข้าง แล้วคุณก็สามารถตัดสินใจเส้นทางของคุณเองได้จากที่นั่น”

อู๋เป๋ยถามว่า “ฉันจะได้เจอผู้ที่ปกป้องฉันไหม?”