ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2152

เหมินเอ๋อร์ได้ถูกหานเสวี่ยฉีเรียกตัวออกไป เขาจึงฝึกตนอยู่เพียงผู้เดียวในเรือนกว้างนี้โดยไร้ผู้ใดรบกวน การเข้าฌานในครั้งนี้กลับกินระยะเวลายาวนานด้วยกันถึงสิบวัน

ภายในระยะเวลาสิบวันทำให้เขาได้ตระหนักเคล็ดวิชากว่าสิบแบบ แต่ด้วยการเข้าฌานเป็นระยะเวลาติดต่อกันนานหลายวันทำให้เขารู้สึกเหนื่อยล้าอยู่บ้างจึงได้ออกมาเดินเล่นด้านนอก

เขาเดินมาเรื่อยเปื่อยจนมาถึงสำนักคุ้มภัยก็พบว่าเหล่าผู้คุ้มกันหายหน้าหายตาไปไม่น้อยอีกทั้งเหล่าหัวหน้าผู้คุ้มกันก็ล้วนไม่อยู่เช่นกัน ด้วยเหตุนี้เขาจึงเรียกผู้คุ้มกันคนหนึ่งมาไต่ถาม : “พวกเขาออกไปส่งสินค้ากันหมดเลยหรือ?”

ผู้คุ้มกันคนนั้นรีบเอ่ยตอบกลับทันที : “ใช่ครับหัวหน้าอู๋ ทางสำนักคุ้มกันของเราได้รับงานชิ้นใหญ่มาชิ้นหนึ่ง งานนี้หัวหน้าใหญ่เป็นผู้ที่คุ้มกันไปด้วยตัวเองด้วยครับ”

อู๋เป่ยผงกหัวรับรู้เตรียมเดินไปทางเหลาสุราเพื่อหาอะไรกินจากนั้นเขาก็เอ่ยขึ้น : “เหลาสุราวั่นฝูฝั่งตรงข้าม มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง”

การเหลาสุราวั่นฝูที่อยู่เพียงฝั่งตรงข้ามนี้หนึ่งคือ เหลาสุรานี้เป็นกิจการของสำนักคุ้มกัน สองคืออยู่ใกล้สำนักคุ้มกันสามารถสังเกตการณ์ความปลอดภัยผ่านทางหน้าต่างของเหลาสุราได้

เหล่าผู้คุ้มกันได้ยินก็พลันร้องขึ้นมาด้วยความยินดีร่ำร้องว่าจะไปกันแน่นอน

อู๋เป่ยจองโต๊ะที่เหลาสุราวั่นฝูไว้หลายโต๊ะด้วยกันเพื่อให้เหล่าผู้คุ้มกันได้กินดื่มอย่างอิ่มหนำสำราญ ตัวเขาเองทำเงินได้หลายล้านตำลึงทองค่าอาหารเพียงแค่นี้ไม่ทำให้ขนหน้าแข้งร่วงได้

ทุกคนเพิ่งสรวลเสเฮฮาได้ไม่นานก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งใส่ชุดขาวยกโลงศพทองคำปรากฏหน้าประตูใหญ่

ผู้คุมกันผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น : “หัวหน้าอู๋อีกฝ่ายคิดจะทำอะไรกัน?”

อู๋เป่ยลุกขึ้นพลางเอ่ย : “ฉันจะไปดู!”

เมื่อเอ่ยจบแล้ว เขาก็ได้กลับไปที่หน้าประตูสำนักซึ่งตอนนี้มีผู้คุ้มกันผู้หนึ่งกำลังรอรับเขาอยู่

เมื่อเห็นอู๋เป่ยเข้ามาก็เอ่ยขึ้นว่า : “หัวหน้าอู๋ อีกฝ่ายไหว้วานให้พวกเราคุ้มกันโลงศพทองคำนี้ไปส่งยังเขตตะวันตกครับ”

เขตตะวันเป็นแดนที่อยู่ห่างไกล การเดินทางต้องใช้ระยะเวลานานทั้งยังต้องผ่านเขตแดนอาณาจักรนับสิบเต็มไปด้วยอันตราย งานคุ้มกันเช่นนี้ปกติแล้วมีเพียงสำนักคุ้มกันระดับสูงเท่านั้นที่มีความสามารถเพียงพอรับงานระดับนี้

เมื่อได้ยินว่าต้องเดินทางไปถึงแดนตะวันตกอู๋เป่ยจึงรีบเอ่ยว่า : “สหายท่านนี้ สำนักคุ้มกันของเรารับอาณาเขตการรับงานอยู่เพียงภายในเมืองบริเวณรอบๆ ต้าฉีไม่เพียงกี่เมืองเท่านั้นคงไม่อาจไปไกลได้ถึงแดนตะวันตก”

ชายรูปร่างสูงผอมจมูกโด่งดวงตาเรียวยาวก็ได้เอ่ยขึ้น : “อย่าพึ่งรีบปฏิเสธไป นายของผมได้เสนอค่าตอบแทนในการคุ้มกันครั้งนี้ที่ห้าแสนเหรียญวิญญาณ”

ห้าแสนเหรียญวิญญาณ! อู๋เป่ยตกตะลึง มูลค่าของหนึ่งเหรียญวิญญาณเท่ากับทองคำหนึ่งร้อยยี่สิบแท่ง แบบนั้นแล้วห้าแสนเหรียญวิญญาณก็เท่ากับทองคำมูลค่า 60 ล้านตำลึง! นับเป็นทรัพย์ก้อนโต!

ชายชุดขาว : “เป็นอย่างไร? ยินดีรับงานครั้งนี้หรือเปล่า? ”

อู๋เป่ย : “ขออภัยด้วย งานนี้นับว่าเป็นงานใหญ่จำต้องรอให้ทางหัวหน้าใหญ่ของสำนักคุ้มกันกลับมาตัดสินใจ”

ชายชุดขาว : “ไม่เป็นไร รอหัวหน้าใหญ่ของพวกนายกลับมาก่อนแล้วฉันค่อยมาใหม่อีกครั้ง” เอ่ยจบก็สั่งให้เหล่าคนรับใช้แบกโลงศพทองคำกลับไป

หลังอีกฝ่ายจากไปผู้คุ้มกันอีกคนก็เอ่ยขึ้น : “หัวหน้าอู๋ ค่าตอบแทนห้าแสนเหรียญวิญญาณนี้เท่ากับกำไรสิบปีของสำนักคุ้มกันเลยนะครับ! ไม่รู้ว่าหัวหน้าใหญ่จะรับงานนี้หรือเปล่า”

อู๋เป่ย : “เส้นทางครั้งนี้ไม่รู้ว่าไกลกี่หมื่นลี้กันยิ่งไม่รู้ว่าต้องพบเจอกับอันตรายอีกสักเท่าไหร่ เกรงว่าพวกเราอาจมีชีวิตอยู่เพื่อรับงานนี้แต่คงไม่มีชีวิตกลับมาใช้เงินเนี่ยสิ”

ชายผู้คุ้มกันอีกคนผงกหัวเห็นด้วย : “ก็จริง ผมได้ยินมาว่าแดนตะวันตกเต็มไปด้วยโจรร้าย ในพวกเขายังมีผู้แข็งแกร่งในขั้นพลังแห่งความรอบรู้ด้วย ความสามารถของพวกเราแค่นี้ไม่พอจริงๆ”

อู๋เป่ย : “อีกอย่างใครจะไปรู้ได้กันว่าในโลงศพทองคำนี้ข้างในมีอะไรกันแน่”

เมื่อจัดการเรื่องเสร็จอู๋เป่ยก็กลับไปดื่มเหล้าที่เหลาสุราต่อ

จากนั้นเขาก็กลับมาที่เรือนก็พบว่าเหมินเอ๋อร์กำลังเก็บกวาดเรือนและซักผ้าอยู่

เขาถาม: “เหมินเอ๋อร์พักอยู่ที่นั่นเป็นอย่างไรบ้าง?”

เหมินเอ๋อร์เอ่ยตอบ : “พี่เสวี่ยฉีดีกับเหมินเอ๋อร์มากๆ เลยค่ะ ตอนนี้ยังมีพี่สาวชิงหนิงมาอยู่เป็นเพื่อนเหมินเอ๋อร์ด้วย พวกพี่ๆ สอนหลายอย่างให้เหมินเอ๋อร์ด้วยค่ะ”

อู๋เป่ยผงกหัว : “พวกเธอทั้งสองคนล้วนแต่เป็นคุณหนูใหญ่ เรียนรู้ให้มากๆ ล่ะ”

ช่วงยามพลบค่ำ อู๋เป่ยก็ได้ยินเสียงรถม้าและคนจำนวนมาก เขารู้ได้ทันทีว่าเป็นหานเสวี่ยฉีกลับมาจากภารกิจการคุ้มกันสินค้าแล้วจึงรีบออกไปดู

เมื่อออกมาก็พบว่าทั่วร่างของหานเสวี่ยฉีเต็มไปด้วยเลือด ผู้คุ้มกันและหัวหน้าคุ้มกันที่อยู่ด้านหลังก็ได้รับบาดเจ็บนับไม่ถ้วน