ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 852

จางจิ้นรินน้ำให้อู๋เป่ยหนึ่งแก้ว จากนั้นก็ยืนรออยู่ข้างๆ

อู๋เป่ยโบกมือ ：“ผู้จัดการจาง ไปทำงานของคุณเถอะ ไม่ต้องห่วงผม”

จางจิ้นยิ้มและพูดว่า ：“คุณชายใหญ่ คุณมาที่นี่ครั้งแรก ผมโชคดีที่ได้พบกับคุณชายใหญ่ หน้าที่ของผมตอนนี้ ก็คือดูแลคุณชายใหญ่ให้ดี”

อู๋เป่ยยิ้ม และถามเขาว่า ：“เฉาเทียนกรุ๊ปมีประวัติความเป็นมายังไง แล้วทำเกี่ยวกับอะไร?”

จางจิ้นพูดว่า ：“เฉาเทียนกรุ๊ป ก่อตั้งโดยตระกูลเซี่ยที่เป็นชาวชวา ดำเนินธุรกิจด้านเภสัชกรรม ผลิตภัณฑ์เพื่อสุขภาพและการค้าปลีกเป็นหลัก นอกจากนี้ยังมีบทบาทสำคัญในสินค้าโภคภัณฑ์ระดับโลก โดยมีรายได้ต่อปีมากกว่าหนึ่งร้อยห้าสิบพันล้านดอลลาร์สหรัฐ และมีสาขาอยู่ทั่วโลก”

อู๋เป่ย ：“เฉาเทียนกรุ๊ปมีการทำธุรกิจอะไรร่วมกับทางเราไหม? ”

จางจิ้น ：“ใช่ครับ เฉาเทียนกรุ๊ปมีอิทธิพลอย่างมากทางด้านเภสัชกรรมและผลิตภัณฑ์เพื่อสุขภาพ หลี่ซื่อกรุ๊ปของเรากำลังจะมีส่วนร่วมในสาขานี้ ดังนั้นย่อมต้องร่วมมือกับเฉาเทียนกรุ๊ป”

ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน จู่ๆประตูก็ถูกเปิดออก หลี่เหมยเดินเข้ามา เสื้อผ้าของเธอยุ่งเหยิงเล็กน้อย ดวงตาที่สวยงามของเธอเปล่งประกาย หลังจากนั้น ก็มีชายหนุ่มวัยยี่สิบเจ็ดปีก็วิ่งเข้ามา เอื้อมมือจะไปดึงหลี่เหมย แต่หลี่เหมยหลบและเลี่ยงออก

ชายคนนั้นยิ้มและพูดว่า ：“คุณหนูหลี่ แค่ล้อเล่นคุณต้องโกรธด้วยเหรอ?”

ทันทีที่หลี่เหมยมองเห็นอู๋เป่ย เธอเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วถามเบาๆว่า ：“ที่รัก คุณมานานหรือยัง?”

อู๋เป่ย ：“เพิ่งถึง มีอะไรเหรอ?”

เขายืนขึ้น และจ้องมองไปที่ชายหนุ่มคนนั้น

ชายหนุ่มคนนี้คือคุณชายรองแห่งเฉาเทียนกรุ๊ป เมื่อเขาได้ยินหลี่เหมยเรียกอู๋เป่ยว่า“ที่รัก” เขาก็ยิ้มและพูดว่า ：“นี่คือคนตระกูลหลี่ที่เป็นข่าวลือกันเหรอ?”

หลี่เหมยกระซิบว่า ：“เรากำลังคุยธุรกิจกัน จู่ๆเขาก็มาคุกคามฉัน”

อู๋เป่ยถาม ：“เขาใช้มือข้างไหนแตะต้องเธอ?”

หลี่เหมย ：“มือขวา”

อู๋เป่ยจ้องมองอีกฝ่ายอย่างเย็นชา แล้วพูดว่า ：“ถ้าหักมือขวาด้วยตัวเอง จะทำให้ตระกูลเซี่ยของคุณมีชีวิตรอด”

ชายหนุ่มตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตะคอกด้วยความโกรธว่า ：“เจ้าหนู นายกำลังพูดอะไร? ให้ฉันหักมือตัวเองเหรอ? นายโง่หรือบ้า? ตระกูลหลี่ของพวกนายเมื่ออยู่ต่อหน้าตระกูลเซี่ยของฉันแล้ว ไม่มีค่าแม้แต่น้อย！”

หลังจากพูดจบเขาก็โบกมือ ：“จัดการเจ้าเด็กคนนี้！”

ชายผิวคล้ำร่างผอมเดินออกมาจากด้านหลังเขา แผ่รังสีแกร่งกล้า มีหนังด้านที่ข้อศอกและหัวเข่า เป็นยอดฝีมือที่เรียนวิชามวยไทยโบราณ

ชายคนนั้นเอื้อมมือไปคว้าไหล่ของอู๋เป่ย ในขณะเดียวกัน เขาก็ยกเข่าขึ้น และพุ่งไปที่ท้องของอู๋เป่ย เขาทำทั้งสองท่าพร้อมกัน ดูก็รู้ว่าเป็นยอดฝีมือ

ทันทีที่อู่เป่ยกดมือลง ยอดฝีมือมวยไทยโบราณคนนี้ก็กระโดดขึ้น จากนั้นเสียงดัง“พุบ”แล้วคุกเข่าลงบนพื้น

เหงื่อไหลออกมาบนหน้าผากของเขา และพูดด้วยเสียงสั่นว่า ：“ไว้ชีวิตด้วย！”

ปรากฏว่า มือของอู๋เป่ย มีพละกำลังพอๆกับการกดทับภูเขาไท้ซาน สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกถึงความต่างของทั้งสองฝ่าย พวกเขาไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกัน！

ถ้าหาก เปรียบเขาเป็นหนอนผีเสื้อ อู๋เป่ยก็เป็นมังกร และอีกฝ่ายก็ไม่แม้แต่จะเหลียวมองเขาด้วยซ้ำ

อู๋เป่ยพูดอย่างเย็นชา ：“ไป หักมือขวาของเขา”

ชายที่อยู่บนพื้นไม่ลังเลใดๆ เขารีบลุกขึ้นยืน แล้วคว้าข้อมือของชายหนุ่ม จากนั้นก็หักมัน

“แก๊ก！”

แขนของชายหนุ่มหัก และกระดูกก็โผล่ออกมา เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

อู๋เป่ยจ้องมองชายหนุ่ม แล้วพูดว่า ：“ไสหัวไป！”

ชายคนนั้นเดินโซเซออกไป จางจิ้นที่อยู่ข้างๆก็ตกตะลึง นี่คือคุณชายใหญ่ที่เป็นคนเรียบง่ายเหรอ? เพียงคำพูดคำเดียวของเขาก็หักแขนของคุณชายรองตระกูลเซี่ย?

หลี่เหมยถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า ：“เดิมทีจะทำธุรกิจร่วมกับตระกูลเซี่ย ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่มีโอกาสแล้ว”

ทั้งสองพูดคุยกัน แล้วเข้าไปในห้อง จากนั้นก็ปิดประตู

หนึ่งชั่วโมงต่อมา หลี่เหมยก็เดินออกมาจากห้อง พร้อมกับจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผม ราวกับว่าเธอผ่านการทำงานหนักเกินไปมา

หลี่เหมยพูดว่า ：“ที่รัก ยาที่ฉันใช้คราวก่อน สามารถผลิตจำนวนมากได้ไหม?”

อู๋เป่ยรู้ว่าเธอกำลังพูดถึงอะไร ซึ่งเป็นยาที่สามารถเพิ่มความสุขได้เป็นสิบเท่า เขาพูดว่า ：“ต้นทุนสูงเกินไป ไม่สามารถผลิตเป็นจำนวนมาก เราเอาไว้ใช้เองก็พอ”

หลี่เหมยรู้สึกเสียดายเล็กน้อย ：“หากสามารถผลิตเป็นจำนวนมากได้ ยานี้ต้องได้รับความนิยมไปทั่วโลกอย่างแน่นอน”

อู๋เป่ย ：“นี่เป็นการใช้ไสยศาสตร์ ไม่น่าเอ่ยถึง อย่างไรก็ตาม ตลาดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ยังมีขนาดเล็กเกินไป หากตระกูลหลี่ต้องการพัฒนา ก็ยังต้องกลับไปที่เหยียนหลง เศรษฐกิจของเหยียนหลงนั้นเติบโตเป็นสองเท่าตัวของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้”

หลี่เหมยพยักหน้า ：“เรากำลังปรับลดธุรกิจลงแล้ว นอกจากอุตสาหกรรมหลักแล้ว เรากำลังทำการขายธุรกิจอื่นๆ”

ขณะที่เธอพูด เธอก็ช่วยอู๋เป่ยจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย และเช็ดรอยลิปสติกบนใบหน้าของเขาออกอย่างระมัดระวัง จากนั้นเธอก็ยิ้มและพูดว่า ：“ที่รัก เรามามีลูกกันไหม?”

อู๋เป่ยตกใจ ：“ทำไมจู่ๆคุณถึงอยากมีลูกล่ะ?”

หลี่เหมยยิ้มแล้วพูดว่า ：“ที่รัก คุณฉลาดและเก่งมาก ลูกของเราจะต้องฉลาดและน่ารักแน่นอน”

อู๋เป่ยเกาหัว แล้วพูดว่า ：“รออีกหน่อยเถอะ เรื่องสำคัญแบบนี้ เราต้องคิดให้รอบคอบ”

ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกัน ก็มีคนเคาะประตู

“เข้ามา” หลี่เหมยกล่าว

จางจิ้นเดินเข้ามา เขายิ้มแล้วพูดว่า ：“คุณชายใหญ่ ผมมีอุปกรณ์บางอย่างในมือ โปรดรับไว้ด้วย”

ขณะที่พูด เขาก็วางกล่องลงบนโต๊ะ อู๋เป่ยหยิบมันขึ้นมาดู ในกล่องไม้ มีหินคริสตัลห้าสีสันสิบกว่าชิ้น สวยงามมาก

เมื่ออู๋เป่ยเห็นหินคริสตัลเหล่านี้ เขาก็ใจสั่นไหว แล้วถามว่า ：“ผู้จัดการจาง นี่คือหินอะไร?”