ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 983

เขาใจเต้นรั่ว ข้อจำกัดหนึ่งก็สว่างขึ้น มานาของเขากพุ่งสูงขึ้น เขาเจาะหินไปในระยะไกล หมัดเพลิงขนาดยักษ์ก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศ สัญลักษณ์บนหมัดนั้นปรากฏขึ้นและหายไป จากนั้นกระแทกเข้ากับก้อนหินที่สูงกว่าสิบเมตร

"ตูม！"

เนินเขาครึ่งหนึ่งพังทลายลง ก้อนหินละลายกลายเป็นลาวาโดยตรง ร่างกายของอู๋เป่ยรู้สึกว่างเปล่าอยู่พักหนึ่ง เขาล้มลงกับพื้นอย่างช่วยไม่ได้ ขาสองข้างของเขาเริ่มอ่อนแรง

"ควบคุมพลังเวทย์ของตัวเองไม่ได้ดีนัก ตอนนี้พวกเขาก็ออกไปหมดแล้ว อาคารก็ว่างเปล่า"เขายิ้มอย่างขมขื่น รู้ว่าพลังเวทย์ของตัวเองนั้นยังอ่อนด้อยเกินไป

เขานั่งพักอยู่บนพื้น ทันใดนั้น พื้นดินตรงหน้าเขากเคลื่อนไหว แผ่นหิวถูกผลักออกไป จากนั้นก็มีหินแหลมออกมา

นี่คือตัวลิ่นขนาดใหญ่ที่มีลำตัวสีทอง ยาวเจดเมตร มีดวงตาสีทองคู่หนึ่ง มันจ้องมองอู๋เป่ยอย่างดุเดือดราวกับจะถามว่า เป็นคุณที่ทำใช่ไหม?

อู๋เป่ยสะดุ้ง ลุกขนยืนและมองไปที่ตัวลิ่นและนึกถึงสัตว์ร้ายที่เรียกว่าทุนจิน

เขาหยิบเหล็กสวรรค์หยินหยางออกมาจากวงแหวนจัดเก็บแล้วโยนตรงไปข้างหนาตัวลิ่น ตัวลิ่นดมกลิ่น ดวงตาเล็กๆของมันกลอกไปรอบๆ จากนั้นมันก็กินเหล็กสวรรค์หยินหยางในการกัดเพียงครั้งเดียว จากนั้นก็แสดงสีหนาอย่างพึงพอใจยิ่ง

"เป็นสัตว์ร้ายทุนจินจริงๆด้วย" ดวงตาของอู๋เป่ยเป็นประกาย เขาเดินไปหาสัตว์ร้ายทุนจิน และเอื้อมมือไปแตะหัวของมัน

สัตว์ร้ายทุนจินจ้องมองด้วยความระมัดระวังเล็กน้อย เขาหยิบเหล็กสวรรค์หยินหยางออกมาอีกชิ้นแล้วใส่เข้าปากของมัน สัตว์ร้ายกกินมันอีก และปล่อยให้อู๋เป่ยตบบนหัวมัน

หลังจากป้อนเหล็กสวรรค์ใหมันอีกสองสามชิ้น อู๋เป่ยก็พูดว่า "ต่อจากนี้ไปแกมากับฉัน ในมือของฉันมีเหล็กทองคำหลากประเภท พอให้แกกินได้เท่าที่ต้องการ"

ขณะที่พูด เขาก็หยิบทองคำแท่งออกมาให้มันกิน แม้ว่าทองคำแท่งจะไม่อร่อยเท่าเหล็กสวรรค์ แต่มันก็เหมือนเป็นอาหารแห้ง สัตว์ร้ายทุนจินก็กินมันทันที

สัตว์ร้ายทุนจินเป็นสัตว์โบราณที่สามารถกินโลหะได อุจจาระที่ขับออกมานั้นมีแม่ทองขั้นเทพอยู่ ซึ่งสามรถใช้เพื่อปรับแต่งเมล็ดยาดาบได้หลังจากที่ได้รับการปรุงแต่งแล้ว!

สัตว์ร้ายทุนจินเห็นว่าอู๋เป่ยมีของอร่อยให้กิน ความประทับใจของมันที่มีต่อเขาก็พัฒนาขึ้นมาก

อู๋เป่ยเห็นว่ามันกินเสร็จแล้ว เขาก็ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว สัตว์ร้ายทุนจินมองเขาแวบเดียวก็ตามไปทันที ด้วยเหตุนี้ อู๋เป่ยก็เดินนำไปข้างหน้าแล้วมันก็ตามหลัง ไม่นานก็กลับมาถึงบ้าน

เมื่อสัตว์ร้ายทุนจินเข้ามาในบ้าน รูสึกว่าบรรยากาศที่นี่ทำให้รู้สึกสบายมาก แต่แล้วมันกตัวแข็งทื่อ เหลือบมองเห็นต้นตั๊กแตนเทวดา กลายเป็นวิญญาณแล้ว?

จากนั้นก็เหลือบเห็นต้นท้อ ท้อเซียน?

ทันใดนั้นจือเหรินจือหม่าก็วิ่งผ่านมันไป คนตัวเล็กก็แลบลิ้นใส่มัน

ขณะที่สัตว์ร้ายทุนจินกำลังจะแสดงพลังของมัน หลี่อวี๋ก็โผล่ขึ้นมาจากน้ำและจ้องมองมันอย่างเย็นชา สัตว์ร้ายทุนจินก็ย่อหัวลงทันทีอย่างหวาดกลัว

อู๋เป่ย "แกหาที่ขุดหลุมทำถ้ำได้เลยนะ"

สัตว์ร้ายทุนจินก็มาที่มุมถนนอย่างเชื่อฟัง และขุดหลุมเพื่อปักหลัก

อู๋เป่ยเคยร่ายมนตร์มาไว้ก่อน แต่ตอนนีเขารู้สึกเหนื่อยล้าเล็กน้อย เขาจึงนั่งลงริมสระน้ำเพื่อพักผ่อน จากนั้นหยิบยาอายุวัฒนะแห่งชีวิตจำนวนหนึ่งออกมากิน เมื่อกลิ่นหอมของยาอายุวัฒนะ จือเหรินและจือหม่าก็วิ่งมาทันที กระโดดขึ้นไปบนไหล่ของอู๋เป่ย มองดูยาอายุวัฒนะในมือเขาอย่างตะกละตะกลาม

อู๋เป่ยโยนให้จือเหรินหนึ่งเม็ด เด็กน้อยถือมันไว้ในมือเล็ก แล้วกินมันอย่างเอร็ดอร่อย

ราชาปลานั้นก็กระโดดออกมาเช่นกัน โดยที่หัวโตๆของมันเหยียดออกแล้วอ้าปากออก

อู๋เป่ยพูด "แกโตมาน่าเกลียดจริงๆ ไปทางนู่นไป"

ราชาปลารู้สึกผิดมาก จึงต้องก้มหน้าลงไปในน้ำ เหลือเพียงปากเท่านั้นที่โผล่ขึ้นมา

ครั้งนีอู๋เป่ยก็โยนให้มันหนึ่งเมล็ด เมื่อราชาปลากินแล้ว มันก็กระโดดไปทั่วบ่อด้วยความตื่นเต้น แต่กลับถูกหางของหลี่อวี๋ตบให้ไปไกลๆ

หลี่อวี๋กำลังพัฒนาและใช้พลังงานไปมาก ดังนันอู๋เป่ยจึงโยนยาอายุวัฒนะแห่งชีวิตจำนวนหนึ่งให้มันไป หลังจากดูดซับพลังงานของยาอายุวัฒนะแห่งชีวิตแล้ว หลี่อวี๋ก็ลงไปในน้ำทันที เตรียมที่จะลอกผิวหนังของมันเป็นครั้งที่สอง

อู๋เป่ยไม่สนใจมัน เขาพักสักครู่แล้วจึงไปดูโสม โสมที่ได้รับการปลูกในดินสวรรค์และเจริญเติบโตได้ดี โสมบางส่วนมีการเปลี่ยนแปลงอย่างเห็นไดชัด จะใชเวลาประมาณครึ่งเดือนโสมจึงจะกลายเป็นราชาแห่งโสม

อวิ๋นซีดูจริงจังขึ้น "ก่อนที่ซี๋เป่าจะเติบโตขึ้น นายสามารถปกป้องเขาได้ไหม? ถ้ามีคนรู้เกี่ยวกับร่างกายของเขา โลกแห่งเซียนทั้งโลกจะต้องตามล่าเขา"

อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็น "ตอนนี้เขายังเด็ก และยังมีฉันอยู่จะไม่มีใครทำร้ายเขาได้"

อวิ๋นซี "ทางที่ดีอย่าให้เขาพบเจอกับคนภายนอกเลยจะดีกว่า"

อู๋เป่ยพยักหน้า "ฉันจะระมัดระวังให้ดี"

ในขณะนั้นซี๋เป่า ก็วิ่งเข้ามากระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของอู๋เป่ยเพื่อขออาหาร เด็กน้อยหิวอีกแล้ว

อู๋เป่ยหยิบขวดยาอายุวัฒนะแห่งชีวิตออกมาใหเขากินแล้วพูดว่า "ซี๋เป่า เริ่มตังแต่วันพรุ่งนีเป็นต้นไป เธอจะต้องอ่านหนังสือให้ดี ถ้าเธอไม่เชื่อฟัง ฉันจะตีเธอให้หนักเลย"

ซี๋เป่ากระพริบตาแลวพยักหน้า หลังจากนั้นเธอกนั่งลงข้างอวิ๋นซีและเรียกว่า "แม่"

คนหนึ่งเรียกพ่อและเรียกอีกคนว่าแม่ อวิ๋นซีเขินอายเลกนอยแลวพูดว่า "ซี๋เป่า ไปเล่นเถอะ"

เด็กน้อยเดินจากไป อวิ๋นซีก็พูดว่า "นายมีเวลาเมื่อไหร่ พาฉันกลับไปที่ขอบเขตเซียนไท่ชิงหน่อยสิ"

อู๋เป่ยพูด "เราจะไปที่นั่นให้เร็วที่สุด"

ในช่วงบ่ายอู๋เป่ยก็เข้าไปในหองทดลองโบราณ เขาวางห้องทดลองไว้ใต้ดิน โดยมีสนามฟุตบอลอยู่ด้านบน และทางเข้าอยู่ในหองทำงานของเขา

เมื่อเปิดประตู เขาก็เดินไปหลายรอยเมตร ผ่านทางเดินโลหะก่อนจะเข้าไปในห้องทดลอง

ในห้องทดลอง มีเครื่องมือหลายอย่างที่อู๋เป่ยไม่เคยเห็นมาก่อน เช่นเดียวกับยาบางชนิด แผ่นหยกจำนวนมากที่บันทึกการทดลอง เห็นได้ว่าการวิจัยที่นี่เกี่ยวของกับวิญาญาณขั้นแรกเกิดและวิญาญาณ

เมื่อเข้าไปในห้องทดลอง อู๋เป่ยก็จมอยู่ในนั้น ด้วยความรู้ด้านเภสัชกรรมและการแพท์ของเขา เขาจึงเข้าใจบริบทได้อย่างรวดเร็ว

ห้องทดลองนี้ศึกษาผลของยาต่อวิญาญาณขั้นแรกเกิดและวิญาญาณ พูดตามตรงก็คือการวิจัยทางเภสัชวิทยา แต่น่าเสียดายที่ตัวทำปฏิกิริยาส่วนใหญ่ที่นี่หมดอายุแล้ว โชคดีที่ขอมูลการทดลองจำนวนมากถูกบันทึกไว้บนแผ่นหยก ด้วยข้อมูลเหล่านี้อู๋เป่ยสามารถมองเห็นความลับนั้นได้