แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 113

บทที่113 ฉันสามารถเฝ้าได้ไหม

นรมนไม่สนใจความคิดของธรณี เธอลุกขึ้นยืนคนแรก แล้วรีบมาที่ประตูห้องผ่าตัด

“หมอคะ เขาเป็นยังไงบ้าง?”

ฝ่ามือของนรมนมีเหงื่อออก

เธอไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแล้ว ความตึงเครียดแบบนั้นดูเหมือนจะตึงเครียดกว่าตอนที่เธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยเป็นร้อยเท่าพันเท่า

คุณหมอถอดหน้ากากลง พูดด้วยความโล่งใจ: "ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วครับ แต่ยังคงต้องคอยดูว่าคืนนี้จะมีไข้หรือเปล่า ถ้าผ่านคืนนี้ไป ตื่นขึ้นมาในวันพรุ่งนี้ได้ ก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้วครับ ถ้าไม่ได้......"

คำพูดหลังจากนี้หมอไม่ได้พูด แต่นรมนก็ฟังเข้าใจแล้ว

คืนนี้เป็นคืนสำคัญที่สุด

“ฉันสามารถเฝ้าได้ไหม?”

นรมนรู้ บาดเจ็บที่บุริศร์ได้รับนี้ อาจจะถูกส่งไปยังห้องผู้ป่วยหนัก หอผู้ป่วยหนักที่จะไม่อนุญาตให้สมาชิกในครอบครัวเข้าเฝ้า แต่ถ้ากลับไปแบบนี้ นรมนไม่สบายใจเลย

เธอพยายามบอกตัวเองว่า บุริศร์เป็นความหวังเดียวของกมล และเธอต้องเฝ้าดูเขามีชีวิตขึ้นมา กมลถึงจะมีความหวัง

คุณหมอลำบากใจเล็กน้อย

พฤกษ์กลับมาในเวลานี้พอดี

“ให้เธออยู่เฝ้าเลยครับ เธอเป็นคู่หมั้นของประธานบุริศร์ นายหญิงของตระกูลโตเล็กในอนาคต!”

คำพูดนี้ของพฤกษ์ทำให้นรมนอึ้งเล็กน้อย

คุณหมอเห็นพฤกษ์พูดแบบนี้ ก็รีบเคารพกับนรมนอย่างรวดเร็ว

“คุณนรมนครับ โปรดเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ปราศจากเชื้อ แล้วตามเราไปที่ห้องผู้ป่วยหนัก แต่เมื่อคุณเข้าไปในห้องผู้ป่วยหนัก คุณควรกินอะไรล่วงหน้าดีกว่า เพราะเราไม่อนุญาตให้สมาชิกในครอบครัวกินและดื่มในห้องครับ คุณก็รู้ ผู้ป่วยได้สารอาหาร”

คำพูดของคุณหมอทำใหนรมนพยักหน้า

แม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่หิว แต่เพื่อมีแรงดูแลบุริศร์ เธอก็ต้องฝืนตัวเองกินสักหน่อย จากนั้นก็ไปเปลี่ยนชุดปราศจากเชื้อ แล้วตามบุริศร์เข้าไปในห้องผู้ป่วยหนัก

ในขณะนี้ธรณีอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ไม่มีใครเปิดโอกาสให้เขาพูด

พฤกษ์เห็นเขาเป็นแบบนี้ ก็พูดอย่างเฉยชาว่า “คุณธรณีครับ คุณรออยู่ข้างนอกก่อนเถอะครับ คุณนรนมนบอกแล้วว่า ตราบใดที่ประธานบุริศร์ยังไม่พ้นอันตราย คุณก็ไปไม่ได้”

“ตลก! ฉันธรณีอยากไปไหนก็ไปไหน ต้องรอให้ผู้หญิงคนหนึ่งสั่งกัน?”

ธรณีเพิ่งพูดคำนี้เสร็จ บอดี้การ์ดของตัวเองก็กลั้นขำไม่อยู่

ไม่ใช่ผู้หญิงคนหนึ่งพูดสั่งได้ คุณธรณีคุณไปสิ จะรออยู่ที่นี่ทำไม จะจ้องจนบุริศร์ออกมาถึงจะยอม?

แต่คำพูดนี้ไม่มีใครกล้าพูดกับธรณี นอกจากว่าไม่อยากมีชีวิตแล้ว

พฤกษ์ดูเหมือนจะไม่ได้ยินคำพูดของธรณี และเขายังคงพูดอย่างเย็นชา “ที่ที่คุณธรณีอยากไปไม่มีใครกล้าที่จะห้าม เแม้ว่าคุณจะยืนปืนที่ถนนก็ไม่มีใครกล้าขัดคุณไม่ใช่เหรอ?"

คำพูดนี้พูดซะธรณีรู้สึกผิด ตัวเขาเองทำแบบนั้นจริงๆ

เขานั่งบนรถเข็นอย่างโกรธๆ พูดกับบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างๆ “ไป ไปซื้อของกินให้ฉันหน่อย นายอยากให้ฉันหิวตายหรือไง?”

ตั้งแต่ได้รับข่าวว่านรมนกลับมาในประเทศ ธรณีก็รีบมาโดยไม่หยุด แต่ไม่รอเขาได้ทำอะไร ก็ถูกบุริศร์ก็เล่นงานก่อน และตอนนี้ก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว เขาก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย

ถ้าไม่ใช่ว่าเห็นนรมนกินข้าวในเมื่อกี้ เขาเกือบลืมไปว่าตัวเองก็ไม่ได้กินข้าวเย็นเหมือนกัน

บอดี้การ์ดไม่กล้าที่จะรอช้า รีบไปซื้ออาหาร พฤกษ์จัดงานรักษาความปลอดภัยโดยรอบ ไม่ต้องสนว่าธรณีจะอยู่หรือไม่ก็ตาม

ธรณีรู้สึกว่าวันนี้เขาเฮงซวยแบบซวยสุดๆไปเลย

มือถือดังขึ้นอีกครั้ง เห็นว่าเป็นสายของคุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ธรณีถอยหายใจเบาๆไปทีหนึ่ง แล้วกดปุ่มรับ

“แม่”

“บุริศร์ยังไม่ตื่นเหรอ?”

เสียงของคุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเป็นกังวลเล็กน้อย

แม่ที่หลอกลวงลูกชาย?

วันนี้ธรณีถือว่าเข้าใจแล้ว

“เพิ่งออกจากห้องผ่าตัด แต่สถานการณ์ไม่ค่อยดี คุณหมอบอกว่าต้องดูว่าพรุ่งนี้จะตื่นมาได้ไหมครับ”

เสียงของธรณีมีความเหนื่อยล้าเล็กน้อย

เขาเข็นรถเข็นออกไปในมุมหนึ่ง พูดเสียงเบาว่า “แม่ครับ นี่มันอะไรกันครับ? แม่บอกให้ผมเข้าใจหน่อยได้ไหม? ผมดูออกนะ เรื่องนี้อาจจะไม่ได้มีความสัมพันธ์เกี่ยวแคทเธอรีผู้หญิงคนนั้นจริงๆ”

คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาได้ยินลูกชายถามแบบนี้ นิ่งเงียบไปไม่กี่วินาที ถอนหายใจแล้วเล่าทุกสิ่งทุกอย่างให้กับธรณี

หลังจากที่ธรณีฟังจบ ก็รู้สึกไม่ดีไปทั้งคน

“แม่ครับ ทำไมแม่เบลอแบบนี้? เกียรติยศที่แลกมาด้วยหลายชีวิตของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเพื่อไปหาลูกนอกสมรสไม่แน่นอนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แล้วยังใช้วิธีที่เลวแบบนั้นไปหาเรื่องผู้หญิงที่ไม่เกี่ยวข้องด้วย ท่านคิดอย่างไรกันแน่ครับ?”

“แม่ก็รีบลนจนไม่มีวิธีละไง?อีกฝ่ายบอกแค่ว่าให้แม่ทำแบบนี้ ก็จะบอกเบาะแสของนาวินให้แม่ แม่......”

“ยังไม่พูดถึงเรื่องที่นาวินเป็นคนบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาหรือเปล่า แม้จะใช่ ตามกฎระเบียบของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ลูกหลานแบบนี้ไม่รับก็ได้ พี่ชายของผมเป็นฮีโร่ เป็นผู้พลีชีพ ถ้าเขารู้ว่าแม่ทำแบบนี้กับคนที่บริสุทธิ์เพื่อลูกนอกสมรสของเขา แม่คิดว่าเขาอีกโลกหนึ่งจะสงบไหม?”

ตอนนี้ธรณีแทบอยากจะมุดรูหนีเข้าไป

เขารู้สึกเป็นเกียรติ ที่เป็นคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเสมอ ถึงขั้นรู้สึกว่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาซื่อตรงไม่ยกยอประจบสอพลอใคร ยุติธรรม ไม่ทำเรื่องหาเรื่องแบบนั้นแน่นอน อีกทั้งคนๆนั้นยังเป็นคุณย่าที่เคารพนับถือของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ดังนั้นเขาเลยโมโหแบบนี้ ขอความเป็นธรรมให้คุณแม่โดยไม่สนใจอะไรสักอย่าง แต่กลับคิดไม่ถึงว่านี่เป็นแผนการที่คุณแม่ได้วางแผนไว้!

เธอไม่ได้เห็นบุริศร์อ่อนแอแบบนี้มาหลายปีแล้ว

เธอรู้สึกมาตลอดว่าไฟเมื่อห้าปีก่อนนั้นได้เผาความรู้สึกทั้งหมดในใจของเธอให้กลายเป็นเถ้าถ่านไปหมดแล้ว แต่ในขณะนี้ เธอเพิ่งจะพบว่า เธอยังคงมีเยื่อใยต่อบุริศร์

บุริศร์ที่อยู่ในอาการโคม่าเงียบมาก เงียบจนราวกับว่าจะจากไปได้ทุกเมื่อ ทำให้เธอก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงกมล

ตั้งแต่กมลแรกเกิดจนถึงปัจจุบัน ใช้เวลาในการนอนหลับมากกว่า เวลาในการตื่นน้อยกว่า เหมือนกับบุริศร์ในเวลานี้

กำลังคิด ก็มีเสียงเรียกเข้าคำขอวิดีโอคอลจากโทรศัพท์ของนรมน

นรมนรีบหายใจเข้าลึกๆ ปรับตัวให้ปกติ เพิ่งจะเห็นว่าเป็นลูกสาวของเธอกมลที่ส่งมา

นี่ถือว่าเป็นกระแสจิตหรือเปล่า?

นรมนยิ้มอย่างขมขื่น แต่ก็กดปุ่มยอมรับอย่างรวดเร็ว

“แม่คะ”

เสียงที่นุ่มนวลของนรมนลอยมา ราวกับมือคู่หนึ่งมือที่อ่อนโยน ค่อยๆรักษาความเจ็บปวดในหัวใจของนรมน

“กมล เพิ่งตื่นเหรอคะ?”

“อืม วันนี้พระอาทิตย์อบอุ่นมากเลย!แต่ว่าแม่คะ หนูรู้สึกไม่สบายที่หน้าอก แม่อยู่ไหนคะ? อยู่โรงพยาบาลเหรอ? แม่ป่วยเหรอคะ?”

กมลอยู่ในโรงพยาบาลตลอดหลายปี เธอคุ้นเคยกับการตกแต่งของโรงพยาบาลอย่างเป็นธรรมชาติ ห้องผู้ป่วยหนักก็เป็นสถานที่ที่พบบ่อยสำหรับเธอ ตอนนี้เห็นนรมนอยู่ที่นี่ แล้วเธอก็รู้สึกตื่นตระหนักขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

เมื่อเห็นลูกสาวกังวลมาก นรมนจึงรีบพูดว่า “เปล่าค่ะ แม่ไม่ได้ป่วย แค่มีเพื่อนคนหนึ่งไม่สบาย แม่อยู่ที่นี่เพื่อดูแลเขาเท่านั้น"

“เพื่อนของแม่เหรอคะ? กมลรู้จักไหม? เป็นผู้ชายหรือผู้หญิงคะ? แม่คะ ให้หนูดูหน่อยได้ไหม?”

กมลไม่ใช่เด็กหญิงที่อยากรู้อยากเห็น แต่ในเวลานี้จู่ๆเธอก็อยากดูเพื่อนคนนี้

ทันใดนั้นหัวใจของนรมนก็จุก

“ทำไมกมลอยากดูเพื่อนคนนี้ของแม่ล่ะคะ?”

“ไม่รู้ค่ะ แค่อยากดู แม่คะ ไม่ได้เหรอ?”

ริมฝีปากของกมลมีความซีด เหมือนกับบุริศร์ในตอนนี้เป๊ะๆเลย

นรมนว่าจะปฏิเสธ แต่สุดท้ายเธอก็อดไม่ได้ และเอาโทรศัพท์จ่อไปที่ใบหน้าของบุริศร์เบา ๆ

นี่เป็นครั้งแรกที่กมลเห็นบุริศร์ ความรู้สึกแปลกๆวนเวียนอยู่ในอกของเธอ จนเธออดไม่ได้ที่จะถามออกมา

“แม่คะ เขาคือใครคะ? ทำไมหน้าเหมือนหนูจังเลย?”