แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 166

บทที่ 166 ยามีพิษ

เมื่อเขมิกาเห็นหมอ เธอก็กำยาในมือเอาไว้แน่น เธอกำลังจะยัดเข้าปากไปด้วยความรวดเร็ว แต่กลับถูกหมอห้ามเอาไว้ได้ทัน พร้อมกับแย่งขวดยาไปด้วย

“เอามานะ! เอาคืนมาให้ฉัน!”

เขมิกายื้อแย่งอย่างบ้าคลั่ง

นี่เป็นโอกาสเดียวที่เธอจะได้ออกไป!

เธออยากออกไป!

เธออยู่ที่นี่ไม่ได้!

เพราะนรมน!

ต้องเป็นนรมนแน่ๆที่ทำร้ายลูกของเธอ!

ไม่อย่างนั้น กิจจาจะน้ำลายฟูมปากได้ยังไง?

เวลานี้เขมิกาเสียสติไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งอะไรแล้ว

หมอเสียแรงไปเยอะถึงสามารถเก็บขวดยาในมือได้ พร้อมกันนั้นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็บุกเข้ามา จับกุมเขมิกาเอาไว้

“คุณหมอ ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?”

“ไม่เป็นอะไร”

หมอส่ายหน้า เมื่อมองขวดยาในมือก็นิ่งไปนิด

“คุณได้ยานี่มาแต่ไหน?”

เขมิกากัดปากแน่น ไม่ยอมพูดอะไรออกมา แต่พอเธอนึกขึ้นมาได้ว่าต้องออกไปจากที่นี่วันนี้ เธอก็เริ่มแกล้งทำเป็นคลุ้มคลั่งเพื่อตบตาขึ้นมาอีกครั้ง

“ลูกอมของฉัน! เอาลูกอมฉันคืนมานะ! เอาคืนมา!”

แม้เธอจะถูกเจ้าหน้าที่จับกุมเอาไว้ แต่เธอก็ยังออกแรงดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อแย่งขวดยาในมือของหมอคืนมา

หมอมองมาที่เธอ แล้วพูดกับเจ้าหน้าที่ว่า “ผมต้องออกไปโทรศัพท์”

“เชิญครับ”

“กลับมานะ! เอาลูกอมฉันคืนมา! เอาคืนมาสิ!”

เขมิกาไม่รู้ว่าหมอเป็นอะไรไป

ไม่ใช่ว่าตังเมจ้างเขามาหรอกเหรอ?

ไม่ใช่ว่าเขาต้องพาเธอออกไปด้วยเหรอ?

นี่มันอะไรกัน?

เธอไม่ยอมให้หมอปล่อยเธอไว้ที่นี่หรอก เธออยากเจอลูก อยากออกไปจากที่นี่

แต่ไม่ว่าเขมิกาจะดิ้นแค่ไหน สิ่งที่ได้มาก็มีแต่หมัดและลูกถีบจากเจ้าหน้าที่

อาการเจ็บอย่างรุนแรงทำให้เธอสงบลงในที่สุด เธอหดตัวกอดตัวเองเอาไว้ หางตามีน้ำตาหลั่งไหลออกมา

“กิจจา ลูกแม่”

เขมิกาพึมพำ แต่กลับไม่มีใครสนใจเธอเลย

หลังจากที่หมอเดินถือขวดยาออกมา ก็ต่อสายหาบุริศร์

“ประธานบุริศร์ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”

“พูดมา”

บุริศร์กำลังแกะผ้าก๊อซออก เมื่อได้ยินที่หมอพูดจึงเดินออกมาจากผู้คนรอบๆ

หมอมองรอบๆ เมื่อไม่เห็นใคร ถึงได้พูดเสียงเบาออกมาว่า “ผมอยู่ที่สถานีตำรวจ เมื่อกี้ผมเห็นเขมิกาถือขวดยาเอาไว้ เหมือนกำลังจะกินลงไป ผมไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆถึงได้กินต่อหน้าผม คงคิดว่าผมเป็นคนที่ตังเมส่งมามั้ง”

“ยา? ยาอะไร?”

“ผมยังไม่แน่ใจ แต่ว่าผมทำการตรวจสอบเบื้องต้นแล้ว คิดว่าน่าจะเป็นยาพิษ ของแบบนี้ถ้าหากกินลงไป ก็จะเสียชีวิตทันที ไม่มีการคลายกรดอะไรทั้งนั้น”

สีหน้าของหมอเคร่งขรึม

คิ้วของบุริศร์ขมวดนิดๆ

“ตังเมอยากให้เขมิกาตายเหรอ? ถึงยังไงก็ลูกแท้ๆของตัวเองนะ ไม่น่าจะใจอำมหิตขนาดนั้นมั้ง?”

“ไม่ใช่หรอกครับ บางทีอาจถูกคนอื่นหลอกใช้ ตอนนี้ตังเมน่าสงสัยมาก ตรงกันข้ามกับเขมิกา ที่อยากออกไปจากที่นี่ ได้ยินมาว่าพอเธอรู้เรื่องของลูกชาย เธอก็ทำร้ายตัวเองไม่หยุด บอกว่าอยากเจอลูก แต่ว่าก็ไม่สำเร็จ วันนี้พอเธอเจอผมก็คิดจะออกไปจากที่นี่อย่างไม่สนอะไร ผมมองแววตาของเธอ สติทุกอย่างของเธอยังอยู่ครบ แต่เธอกลับแกล้งบ้า”

คำพูดของหมอทำให้ดวงตาของบุริศร์ทอแววลุ่มลึก

“นับว่าเธอยังมีความเป็นมนุษย์”

“ประธานบุริศร์คิดจะทำยังไง?”

“ออกหนังสือรับรองโรคประสาทให้เธอ แล้วพาเธอไปโรงพยาบาลจิตเวช ปิดกั้นให้หมด เขมิกาจะตายตอนนี้ไม่ได้! ยังมีความจริงอีกหลายอย่างที่ต้องรู้จากปากของเธอ”

บุริศร์พูดเสียงเย็น

“ครับ”

หลังจากหมอวางสาย ก็กลับเข้ามาในห้องขังอีกครั้ง

เมื่อเขมิกาเห็นเขากลับมา ก็รีบพุ่งเข้ามาหา

“นายเป็นคนที่แม่ฉันส่งมาใช่ไหม? นายพาฉันออกไป! นายต้องพาฉันออกไป! ลูกของฉันป่วย เขาต้องการฉันไปอยู่ข้างๆ นายพาฉันออกไปเดี๋ยวนี้! ไม่ว่านายต้องการเงินเท่าไหร่ ฉันก็ให้นายได้ แค่พาฉันออกไปจากที่นี่!”

เขมิกาตื่นเต้นมากเกินไป จนเขย่าตัวของหมออย่างเอาเป็นเอาตาย

หมอรีบแกะมือของเธอออก แล้วพูดว่า “ถ้าอยากออกไปคุณต้องฟังที่ผมพูด”

“ฉันฟังนาย ฉันจะฟังนายทั้งหมด!”

เขมิกาให้ความร่วมมืออย่างผิดปกติ

จากการช่วยเหลือของหมอ ไม่นานผลตรวจก็ออกมาว่าเขมิกาได้รับผลกระทบกระเทือนทางจิตใจ ต้องส่งไปรักษาที่โรงพยาบาลจิตเวช

หัวหน้าตำรวจอนุมัติ เขมิกาจึงถูกส่งตัวออกไป

บนถนน เขมิการ้องโอดโอยว่าปวดท้อง อยากเข้าห้องน้ำ แต่เจ้าหน้าที่กลับไม่เหลียวแล เธอจึงเอาหัวกระแทกกับประตูรถ

เลือดสดๆทำให้เขมิกาแทบจะเป็นลม แต่เธอกลับไม่ยอมแพ้ วินาทีนี้ราวกับเธอเป็นแม่ผู้ยิ่งใหญ่

เจ้าหน้าที่กลัวว่าเธอจะตายอยู่บนรถ จึงจำต้องปล่อยให้เธอไปเข้าห้องน้ำ

จากนั้นเขมิกาก็ฉวยโอกาสช่วงเข้าห้องน้ำหนีไป

เมื่อบุริศร์รู้ข่าว ก็ขมวดคิ้วแน่น

“ปิดเมืองทั้งหมด ต้องตามหาเขมิกาให้เจอ!”

เธอเป็นบุคคลอันตราย อย่าว่าแต่เธอจะทำอะไรกับนรมนและกานต์เลย กลัวว่าเธอจะทำอะไรกิจจามากกว่า

ตอนนี้กิจจาเป็นถึงขนาดนี้แล้ว เขาต้องทนทรมานอีกไม่ได้แล้ว

นรมนกำลังจะลุกขึ้น แต่ยังไม่ทันได้ลุก พละกำลังก็ราวกับถูกดูดจนหมด ร่างกายอ่อนปวกเปียก ไม่สามารถขยับได้เลย

ด้านกานต์และกิจจาก็หลับไปจนร่างกายเอนล้ม

“กานต์ กิจจา!”

นรมนตะโกนเรียก ทว่ากลับไม่มีปฏิกิริยาอะไร เด็กทั้งสองหลับสนิทไปเหมือนกัน

นรมนรู้ว่าจะเกิดเรื่องไม่ดี

สุดท้ายเธอก็ยังประมาท!

คิดว่ายังไงเขมิกาก็เข้ามาในห้องที่คุ้มกันทุกอย่างเข้มงวดไม่ได้ แต่ว่าป้องกันไม่ได้แค่อย่างเดียวคือกลิ่นยาสลบ

กลิ่นอ่อนๆโชยอยู่ในอากาศ นรมนรู้ตัวว่าตัวเองใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว

เธอจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความหาบุริศร์ จากนั้นโทรศัพท์ก็ตกลงบนพื้นเพราะเธอถือไม่ไหวอีกต่อไป

ตอนที่เขมิกาเข้ามา ทุกคนในห้องก็หลับไป พร้อมกับนอนตัวสั่นอยู่กับที่

เธอรีบเดินเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นกานต์กับกิจจานอนอยู่ด้วยกัน เพราะเด็กทั้งสองกำลังเล่นหมากรุกด้วยกันอยู่ เขมิกาก็โกรธจนปากสั่นระริก

“ลูกไม่รักดี ทำไมถึงไปญาติดีกับลูกของศัตรู สมองแกกินของเสียเข้าไปหรือไง?”

เขมิกายื่นมือออกไปจิ้มหน้าผากของกิจจาแรงๆ ไม่ได้สนใจเลยว่าหน้าผากของกิจจามีจุดแดงขึ้นมาเพราะเธอจิ้มหน้าผากของเขา

เธอมองไปยังนรมนที่หมดสติไปอย่างเกลียดชัง อยากฆ่าให้ตายจริงๆ แต่เมื่อเธอเหลือบไปเห็นกานต์ มุมปากของเขมิกาก็ยกขึ้นเบาๆ

ในฐานะของคนเป็นแม่ เรื่องที่ทุกข์ทรมานที่สุดไม่ใช่การตาย แต่เป็นเพราะลูกหายไปต่างหาก

นรมนยึดกิจจาไป ทำให้เธอไม่ได้เจอลูก เธอก็จะไม่ให้นรมนได้มีความสุขแน่

เขมิกาอุ้มกิจจากับกานต์ขึ้นมา จากนั้นก็เดินออกจากห้องไป

ตอนที่บุริศร์พาคนมาที่นี่ ก็พบว่าข้างในห้องมีแค่นรมน ส่วนกานต์กับกิจจาหายไปแล้ว

กล้องวงจรปิดถูกทำลายจนพัง ส่วนเจ้าหน้าที่ข้างนอกก็ยังไม่ได้สติ

ธรณีรีบสั่งให้คนสาดน้ำเพื่อปลุกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย แต่เมื่อทุกคนตื่นขึ้นมาก็ต่างงงงวย ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น

เมื่อนรมนลืมตาขึ้นมาสิ่งแรกที่ทำคือเรียกหากานต์กับกิจจา แต่น่าเศร้าที่เด็กทั้งสองหายไปแล้ว

เธอโกรธตัวเองเป็นอย่างมาก แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะเธอรู้ว่า ตอนนี้พูดไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร

เมื่อบุริศร์เห็นเธอเป็นกังวล ก็โอบเธอเข้ามาในอ้อมกอด แล้วพูดว่า “เชื่อผม พวกเราหาเด็กๆเจอแน่”

“อืม”

นรมนพยักหน้า ทว่าในใจกลับไม่มีความมั่นใจเลยสักนิด

ต้องเป็นเขมิกาแน่ๆที่พาเด็กๆไป

กิจจาเป็นลูกของเธอ เธอคงไม่ทำอะไรกับกิจจาแน่นอน แต่เขมิกาเกลียดเธอและบุริศร์เข้ากระดูกดำ เธอต้องไม่ปล่อยกานต์ไปแน่ๆ

แค่คิดว่าลูกของตัวเองถูกคนไม่ดีจับตัวไปอีกแล้ว ในใจของนรมนก็รับไม่ได้เป็นอย่างมาก แต่ตอนนี้พวกเขาต้องใจเย็น ต้องรู้ให้ได้ว่ากานต์อยู่ที่ไหน

เรื่องนี้คงต้องรบกวนหัวหน้าตำรวจอีกครั้ง

ตามกระบวนการ หัวหน้าตำรวจต้องทำการเก็บบันทึก DNA ของนรมน เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน เหตุฉุกเฉินนี้คืออะไร นรมนและบุริศร์ต่างก็รู้ดี

ในสายตาของพวกเขา กานต์คือลูกท่านหลานเธอ คือนายน้อยแห่งตระกูลโตเล็ก คนจิตใจไม่ปกติอย่างเขมิกาจะทำอะไรกานต์บ้าง ใครก็ไม่อาจทราบได้

บรรยากาศกดดันปกคลุมอยู่รอบตัวทุกคน โดยเฉพาะบุริศร์กับนรมน ทั้งสองจับมือกันแน่น ทว่ากลับไม่มีใครมั่นใจอะไรเลย