แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 180

บทที่ 180 ไม่รู้จะตอบแทนอย่างไร

บุริศร์ทั้งหัวเราะไปและร้องไห้ไปไม่หยุด

ยังจะมีอะไรเทียบกับที่ตนเองยากลำบากมาหลายปี กลับเป็นการทำเพื่อคนอื่นยิ่งทำให้รู้สึกหดหู่？

คนๆนี้ยังเป็นคนที่ตนเองเคยเข้าใจว่าสนิทที่สุดคนหนึ่ง แม้กระทั่งแม่ของเขาเองก็เข้าข้างอย่างคลุมเครือ

เขาไม่เข้าใจมาตลอด ถึงแม้นรมนจะไม่ชอบแม่ แต่ถึงอย่างไรกานต์ก็คือหลานชาย ทำไมการหายตัวไปของกานต์ แม่ของเขากลับเย็นชา ไม่แยแสเช่นนี้ ？

ในความทรงจำของบุริศร์ แม่ไม่ได้เป็นคนเลือดเย็น แต่ทั้งหมดนี้แท้จริงเพราะอะไร？

ดูเหมือนจะมีเพียงป้าโอที่สามารถให้คำตอบเขาได้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นจะระเหยไปแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่พบเบาะแสใดๆ

เรื่องทั้งหมดเหมือนจะขัดจังหวะเบาะแสทั้งหมดอย่างฉับพลัน

ดูเหมือนเขมิกาเป็นคนบงการเหตุการณ์ไฟไหม้เมื่อห้าปีก่อน และมีความเป็นไปได้ว่าเป็นแผนการที่ตังเมวางเอาไว้ สังหารนาวิน แต่ตอนนี้ ดูเหมือนจะมีเรื่องราวมากกว่าที่เห็น

นาวินถูกรับมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งแต่ยังเล็ก ฝึกฝนและเติบโตขึ้นมากับเขา สามารถเรียกได้ว่าเป็นพี่น้องกัน สำหรับเรื่องของบุริศร์ นาวินไม่เคยยุ่งเกี่ยว แต่ทำไมถึงทรยศเขาแค่เรื่องของนรมนเพียงเรื่องเดียว？

บุริศร์นึกถึงตอนที่อยู่กับนาวิน ป้าโอมักจะทำของว่างให้เขากับธิดา

ตอนนั้นบุริศร์รู้สึกแค่เพียงป้าโอเป็นคนมีเมตตา มีน้ำใจกับเด็กกำพร้า แต่ตอนนี้คิดดูแล้ว นี่อาจเป็นอุบายหาพวกของป้าโอ

บางทีตั้งแต่แรกเริ่ม นาวินกับธิดาคงถูกป้าโอซื้อไปแล้ว

เพียงแต่สิ่งที่บุริศร์ไม่เข้าใจคือ ห้าปีก่อนป้าโอชอบนรมนมาก และทำดีกับเธอ ถ้าบอกว่าเหตุการณ์ไฟไหม้ครั้งนั้นของนรมนมีป้าโอบงการอยู่เบื้องหลัง นั่นเป็นเพราะอะไร？ มีเหตุจูงใจอะไร？

บุริศร์ไม่สามารถคาดเดาสิ่งนี้ได้ นั่นคือเหตุผลที่ไม่เคยนึกถึงป้าโอ กลับคาดไม่ถึงว่าเป็นการปล่อยโอกาสให้เธอพาคนไปจากใต้จมูกของเขา

เมื่อธรณีได้ฟังคำพูดของบุริศร์ ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที

“นาวินเป็นสุภาพบุรุษอย่างแน่นอน ในตระกูลทวีทรัพย์ธาดา มีกฏมากมาย เขาไม่เคยพูดออกมาแม้เพียงครึ่งคำ หากไม่ใช่เพราะธิดา บางทีเขายิ่งจะไม่เผยพิรุธใดๆ ความหมายของนายก็คือ นาวินเป็นคนวางเพลิงเมื่อห้าปีก่อน？เขมิกาเป็นคนบงการหรือ？”

“ตอนนี้ดูเหมือนเป็นแบบนั้น แต่มันไม่ง่ายอย่างนั้นแน่นอน เขมิกาหนีออกมาจากคุก พาตัวกานต์กับกิจจาไป เธออยากไปจากเมืองชลธี หรือไม่ก็ใช้พวกเขาสองคนมาเป็นเครื่องต่อรอง ให้สามารถหนีออกไปจากเมืองชลธีได้ แต่อยู่ดีๆเธอกลับไม่ไป เพราะอะไร？เธอกำลังรออะไรอยู่？หรือเป็นเพราะมีใครไม่ให้เธอไปจากที่นี่？ตอนที่กิจจาหนีออกมา กานต์หายสาบสูญไป อ้างอิงจากความสามารถของเธอ เธอสามารถหนีออกจากเมืองชลธีได้ แต่เธอกลับตายแล้ว เป็นการตายอย่างลึกลับ และกระทันหันแบบนั้น นายรู้สึกว่ามันแปลกไหม？”

บุริศร์หยิบบุหรี่ออกมาด้วยความอยาก แต่เพียงแค่เอามาสูดดม และทัดหูเอาไว้

เห็นเขาควบคุมความรู้สึกแบบนี้ ธรณียิ่งรู้จักเขามากขึ้น

“บางทีเธออาจเพียงแค่ติดเชื้อจนทำให้ตนเองต้องตาย？”

คำพูดของธรณีทำให้บุริศร์ส่ายหน้าและกล่าวว่า：“นายรู้ไหม？ฉันจงใจให้คนส่งข่าวถึงเขมิกา บอกว่ากิจจาป่วย เป็นตายเท่ากัน ตอนนั้นตังเมไปหาเขมิกา ให้ยาเธอขวดหนึ่ง บอกว่าเป็นยาที่จะทำให้เธอจิตใจเลื่อนลอยไปชั่วคราว วันต่อมาจะมีคุณหมอไปตรวจและรักษา แต่นายรู้ไหมว่านั้นคือยาอะไร？”

“ยาอะไร？”

“ยาพิษ ยาพิษที่คร่าชีวิตในสัมผัสแรก！”

คำพูดของบุริศร์ทำให้ธรณีหน้าซีดทันที

“เป็นไปได้อย่างไร？”

“ใช่ เป็นไปได้อย่างไร？ตังเมอยู่เป็นม่ายมาหลายปี มีเขมิกาเป็นลูกสาวเพียงคนเดียว นอกจากนี้เธอยังฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่เขมิกา หวังว่าเธอจะสามารถกลายเป็นคุณผู้หญิงของตระกูลโตเล็ก ทำให้ตระกูลศิริวัชรภัทรเลื่อนฐานะขึ้นไปอีกขึ้น เพื่อตังเมจะได้เสพสุขไปตลอดชีวิต ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เธอจะลงมือกับลูกสาวแท้ๆของตนเองได้อย่างไร？”

บุริศร์เอ่ยถามเบาๆ

ธรณีเป็นคนฉลาด เขาเข้าใจความหมายของบุริศร์ทันที

“ความหมายของนายคือ ตังเมถูกคนใช้เป็นเครื่องมือ บางทีแม้แต่ตนเองก็ไม่รู้ว่ายาขวดนั้นมีปัญหา？”

“มีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นแบบนั้น ถ้าตอนนั้นเขมิกาไม่มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีสักนิด กลัวว่ากิจจาจะหนีไปได้ บางทีเธออาจจะเสียชีวิตในคุกตอนนั้น แต่เขมิกาหนีไป ไม่เพียงแค่หนี แต่ยังพากานต์กับกิจจาไปด้วย ตั้งใจใช้กานต์เพื่อแก้แค้นนรมน แต่เมื่อนรมนรีบไปถึง กลับว่างเปล่า นายไม่คิดว่ามันน่าแปลกหรือ ผู้หญิงที่อยากให้นายตาย กลับทิ้งโอกาสแก้แค้น？อยู่ดีๆก็เกิดความเมตตา ปล่อยนรมนไป？นายคิดว่าเป็นไปได้หรือไง？”

คำถามอีกข้อของบุริศร์ทำให้ธรณียิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้น

เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าเรื่องเหล่านี้จะมีข้อสงสัยที่เชื่อมโยงกันมากมายขนาดนี้ และข้อสงสัยเหล่านั้นเกี่ยวกับการเสียชีวิตของเขมิกา และการหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยของกานต์กับนรมน ดูเหมือนจะไม่มีเบาะแสที่เกี่ยวข้อง

“กิจจาไม่รู้อะไรเลยใช่ไหม？”

บุริศร์ส่ายหน้า

บุริศร์ตบฝ่ามือของธรณีอย่างสนิทสนม เหมือนจะฝากทั้งชีวิตและครอบครัวทั้งหมดแก่เขา

นี่คือความเชื่อใจระหว่างผู้ชาย เป็นความไว้วางใจระหว่างสหายร่วมรบ แม้ว่าทั้งสองจะไม่เคยต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กัน แต่เขาก็เคยเป็นทหารเหมือนกัน และเข้าใจความหมายของการมอบความไว้วางใจ

จู่ๆธรณีก็รู้สึกไหล่ของตนเองแบกความรับผิดชอบหนักมาก เพียงแต่รู้สึกเปิดเผยอย่างสนิทใจ

“วางใจเถอะ ถึงแม้จะไม่มีเบาะแสใดๆ ฉันก็ยังสามารถหาเบาะแสได้ แต่ถ้าไม่ได้จริงๆ ฉันจะลองตรวจสอบจากโรงพยาบาลที่คุณนรมนเกิดดู เนื่องจากนายบอกว่าตระกูลธนาศักดิ์ธนเลี้ยงดูคุณนรมนมาตลอด และพวกเขาก็คิดว่าคุณนรมนคือลูกสาวแท้ๆของตนเอง มีความเป็นไปได้อย่างหนึ่ง นั่นคือคุณนรมนถูกสลับตัวตอนเกิด หรืออาจจะอุ้มไปผิดตัว เพียงแค่ตามหาผู้หญิงที่คลอดลูกพร้อมกับคุณนายของตระกูลธนาศักดิ์ธนในปีนั้น อาจจะได้เบาะแส ถึงแม้จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของคุณนรมน แต่ตอนนี้ทำได้เพียงเริ่มลงมือจากตรงนี้เท่านั้น”

“อืม ตระกูลโตเล็กจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ข้อแรกเพราะตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าในตระกูลโตเล็กมีใครเป็นศัตรูกับฉันบ้าง ข้อสองตัวตนของนรมนยังไม่เปิดเผยทั้งหมด ตอนนี้ยังไม่เหมาะที่จะพูดกับตระกูลธนาศักดิ์ธน ข้อสามฉันอยู่อเมริกา หากเกิดความผิดพลาด ฉันกลัวว่าจะรีบกลับมาปกป้องพ่อตาแม่ยายไม่ทัน ดังนั้น……”

“ฉันเข้าใจ เรื่องความปลอดภัยของสามีภรรยาตระกูลธนาศักดิ์ธนปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเถอะ”

ธรณีรับแบกรับแต่เพียงผู้เดียว

“ไม่รู้จะตอบแทนอย่างไร！”

บุริศร์ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

ผู้ชายสองคนส่งยิ้มให้แก่กัน เผยให้เห็นอารมณ์มากมาย โดยไม่จำเป็นต้องใช้คำพูดให้มากความ

“ธิดาไม่ใช่ลูกของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ยังมีเบาะแสอื่นอีกไหม？”

บุริศร์รู้ว่าคุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาล้มป่วยเพราะเรื่องนี้ ดังนั้นจึงถามออกมาทันที

ธรณีส่ายหน้ากล่าวว่า：“เรื่องนี้เป็นเพียงแค่ข่าวลือตั้งแต่เริ่ม นาวินบอกแม่ของฉันว่ายังมีลูกของเฮียหลงเหลืออยู่บนโลกใบนี้ แต่ตอนนี้นาวินตายแล้ว ธิดาก็ไม่ใช่ลูกตระกูลทวีทรัพย์ธาดา และอาจจะไม่ใช่ลูกนอกสมรสของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ทุกอย่างเป็นเพียงเหยื่อล่อ ลากตระกูลทวีทรัพย์ธาดาลงน้ำใช้พวกเราเป็นข้ออ้างเกราะกำบัง เพียงแค่ข้อเท็จจริงนี้แม่ของฉันอาจจะยอมรับมันไม่ได้ เดียวก็ดีขึ้น ไม่ต้องเป็นห่วง”

ธรณีกล่าวจบก็ยิ้มออกมา มุมปากเต็มไปด้วยความขมขื่น

เดิมทีคิดว่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดายังมีทายาท ตอนนี้ดูเหมือนจะคว้าน้ำเหลว ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถรู้สึกดีได้

ทันใดนั้นเอง รถเฟอร์รารี่สีแดงเพลิงจอดลงตรงหน้าบุริศร์กับธรณีอย่างกระทันหัน

เจตต์ลงมาจากรถ กล่าวอย่างรีบร้อน：“ฉันมีข่าวเกี่ยวกับแคทเธอรี”