แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 184

บทที่ 184 ชีวิต​ของ​คุณ​มีแต่ฉันเท่านั้น

นี่เป็นครั้งแรกที่นรมนเห็นรเมศโมโห

เขาไม่​สุภาพ​อ่อนโยน​อีกแล้ว และไม่สง่าผ่าเผย​อีกแล้วด้วย ยิ่งไปกว่านั้น​สีหน้าของเขาดุร้ายจนทำให้คนหวาดกลัว ความกดดันอากาศ​ที่รอบๆเหมือนกดอุณหภูมิในอากาศ​ให้ต่ำลงไป ซึ่งกดดันแบบสุดๆ

นรมนมองดูรเมศแบบเบลอๆ จู่ๆรู้สึกว่าเขาแปลกหน้าเหลือเกิน แปลก​หน้าเหลือเกิน

"รเมศ คุณ​เป็น​อะไรไปอ่ะ​？คุณเห็นกานต์โตมาตั้งแต่เด็กๆ ตอนนี้ไม่รู้ว่าเขาเป็นตายร้ายดียังไง หรือว่าคุณไม่เป็นห่วงเลยเหรอ？"

"ฉันเป็นห่วงทำไม？เขาเป็นลูกชายของคุณกับบุริศร์ ไม่ใช่ลูกชายของฉันกับคุณ ทำไม​คุ​ณถึงใจร้ายใจดำขนาดนั้น？ห้าปีที่ผ่านมานี้ฉันทำกับคุณยังไงคุณยังไม่เข้าใจอีกเหรอ？คุณ​ย่าฉันไปสู่ขอคุณถึงบ้าน ไม่​แคร์ว่าคุณพาเด็กทั้งสองคนที่ไม่ใช่ลูกหลานตระกูลวัชโรทัยเข้าบ้านด้วยซ้ำ แต่คุณ​กลับ​ปฏิเสธ​ไปซะทีเดียว ก่อนที่คุณกลับประเทศบอกกับฉันยังไง？คุณ​พูดว่าคุณกลับไปเพราะโรคของกมล คุณ​พูด​ว่าคุณกลับไปเพื่อแก้แค้นบุริศร์ คุณ​พูดว่าคุณจะทำ​ให้​บุริศร์​เป็น​ตายเท่ากัน แต่ว่าตอนนี้หล่ะ？คุณ​อ้าปากปิดปากก็เป็น​บุริศร์​ คุณยัง​อยากพาลูกๆกลับไปอยู่ข้างๆเขา และใช้ชีวิต​อยู่​กับเขาใช่หรือไม่？

รเมศ​ถามนรมนอย่างเข้มขรึม ความโกรธแค้น​ที่ใต้ตาแทบจะเผาทุกอย่างบนโลกใบนี้ไปซะทีเดียว

นรมนเสียใจ พูดเสียงทุ้มต่ำว่า:"เรื่องห้าปีก่อนเขาไม่ได้เป็นคนทำ และเขาก็ไม่​รู้เรื่องอะไรเลย ห้าปีที่ผ่านมานี้เขาก็ใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก"

"เขาลำบาก？ฉันไม่ลำบากงั้นหรือ？ฉันล้มเลิกอะไรเพื่อคุณคุณรู้รึเปล่า? ฉันเห็นกานต์กับกมลเป็นลูกของตัวเอง คุณ​ต้องการให้ฉันทำยังไงอีก คุณ​กลับ​ประเทศ​เพื่อจะสาน​ความสัมพันธ์​กับบุริศร์​ต่อใช่มั้ย？ฉันดีต่อเขาขนาดนั้น และ​อบรมสั่งสอน​เขาอย่างสุดความสามารถ แต่​ว่าสุดท้ายหล่ะถึงกับเทียบพ่อแท้ๆที่อยู่กับเขาแค่ไม่กี่เดือนไม่ได้ด้วยซ้ำ"

รเมศเสียใจและอ้างว้าง

นรมนรู้สึก​ว่าผิดต่อรเมศ แต่ว่าเรื่องเหล่านี้เธอทำอะไรได้หล่ะ?

ความสัมพันธ์​ทางสายเลือดเป็นใครก็ไม่อาจตัดขาดไปได้

เดิมทีกานต์​กับุริศร์​เป็น​พ่อลูกกันอยู่แล้ว ความรักระหว่างพวกเขาจะไม่เปลี่ยนไปตามกาลเวลาที่ล่วงเลยไปด้วยซ้ำ

"รเมศ ฉันรู้ว่าฉันผิดต่อคุณ ฉันทำให้คุณเสียเวลามาตั้งห้าปี ไม่ว่าวันหลังคุณต้องการให้ฉ้นทำอะไรก็ตาม ฉันรับปากคุณทุกอย่าง แต่ว่าตอนนี้คุณปล่อยฉันกลับไปได้รึเปล่า? คุณ​ก็รู้ กานต์​เป็นลมหายใจของฉัน ถ้าหากตาม​หากานต์ไม่พบ ทั้งชีวิตนี้ฉันไม่สบายใจแน่！”

" คุณ​ไม่ต้องตามหาอีกแล้ว กานต์​ได้ตายไปแล้ว ลูกชายของคุณกับบุริศร์ได้ตายไปแล้ว！"

รเมศตะคอกเสียงทุ้มต่ำ เหมือนกับฟ้าผ่ากลางแจ้งซึ่งผ่าลงมาบนหัวของนรมน

"คุณ​พูดว่าอะไรนะ？คุณ​กำลังพูดอะไรอยู่？”

" ฉันพูดว่ากานต์ได้ตายไปแล้ว！เขาถูกเขมิกาฆ่าทิ้งไปเรียบร้อยแล้ว！กิจจาเป็นลูกชายแท้ๆของเขมิกา แต่ว่ากลับเข้าข้างคุณกับกานตร์ เขมิกาโมโหจึงฆ่ากานต์ไปทีเดียว แถมยังโยนลงไปเป็นอาหารที่ทะเลเรียบร้อยแล้ว บุริศร์​หาคนล้วงขึ้นมา ไร้ศพไร้กระดูก ลูกชายของคุณกับเขาตายไปแล้ว！"

รเมศ​ในขณะนี้เหมือนกับพระราชาที่เลือดเย็นและไร้หัวใจ พูดความจริงที่โหดร้ายอย่างเย็นชา

นรมนรู้สึก​ว่าเขากำลังล้อเล่นอยู่ แต่ว่านัยน์ตาเขากลับจริงจังขนาดนั้น ยิ่งไปกว่านั้น​ความเสียใจที่ออกมาจากใต้ตาเสแสร้งยังไงก็เสแสร้งไม่เหมือน

เธอแค่รู้สึกว่าหัวใจเจ็บปวดรวดร้าว​อย่างรุนแรง​

"ไม่ใช่หรอก！กานต์​ของฉันไม่ตายหรอก！เขาอายุแค่สี่ขวบเอง เขาฉลาดขนาดนั้น เขาจะตายได้ยังไง?"

นรมนดิ้นรน และ​ตะโกนอย่างโกรธแค้น แต่ว่ากลับดิ้นรนยังไงก็ดิ้นไม่หลุด​

รเมศ​มองดู​เธออย่างเย็นชา และพูดเสียงทุ้มต่ำว่า:"นี่เป็นความจริง ซึ่งรู้​กันทั่วเมืองชลธีแล้ว

คุณ​ก็ไม่ต้องเสียใจเกินไปหรอกนะ เขมิกาก็ตายไปแล้วเช่นกัน ชดใช้ชีวิตให้กับกานต์แล้ว เริ่มต้น​ตั้งแต่​ตอนนี้ คุณ​ก็อยู่ที่นี่กับฉันดีๆ ฉันจะ​ทำดีกับคุณ เราจะมีลูกของเราเอง ถึงตอนนั้นคุณก็จะลืมกานต์ไปเอง"

"คุณ​กำลังพูดอะไร？รเมศ​ คุณ​กำลังพูดอะไรกันแน่？"

ในที่สุด​นรมน​สังเกตเห็นความผิดปกติ​แล้ว

นี่ไม่ใช่รเมศที่เธอรู้จัก！

ไม่ใช่เด็ดขาด！

รเมศมองดูนรมน พูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า:" ฉันไม่สนว่าในอดีตหัวใจของคุณเคยมีใคร เริ่มต้น​ตั้งแต่​ตอนนี้ และเริ่มต้น​ตั้งแต่​วินาทีที่ฉันซื้อคุณกลับมาจากFallen heaven คุณ​ก็เป็นผู้หญิงของฉันแล้ว！

คุณ​วางใจได้เลย บุริศร์​กับกมลได้ทำตรวจจับคู่เรียบร้อย​แล้ว​ ถ้าหาก​สำเร็จแล้วละก็ กลับไปที่เมืองชลธี ตั้งแต่​ตอนนี้เป็นต้นไปจะไม่กลับมาที่อเมริกาอีก เพื่อชดใช้บุญคุณที่ตระกูลวัชโรทัยของเรามีต่อคุณ เขาได้เอาธุระกิจทั้งหมดที่อเมริกาให้กับตระกูลวัชโรทัยของเราเรียบร้อยแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น​ยังสาบานอีกว่าทั้งชีวิตนี้จะไม่เข้ามาเหยีบที่อเมริกาแม้แต่ก้าวเดียว ถ้าหากการจับคู่เลือดล้มเหลว​ กมลตายไป บุริศร์​ยิ่งไม่อยู่ที่นี่ เริ่มต้น​ตั้งแต่​ตอนนี้​ คุณ​กับฉันเป็นชีวิตใหม่แล้ว"

" รเมศ​ คุณ​บ้าไปแล้ว？คุณ​ปล่อยฉันเถอะนะ ฉันจะไปดูกมลนั่นคือลูกสาวของฉัน และเป็นลูกสาวที่ฉันคลอดออกมาเอง！"

"ห้าปีก่อนเธอก็ควรตายไปแล้ว！หากไม่​ใช่ฉันเอาทุกอย่างที่บ้านตระกูลวัชโรทัยปกป้องเธอไว้ และต่อชีวิตให้กับเธอ เธอไร้ตัวตนไปตั้งนานแล้ว นรมน ฉันทำกับกานต์ก็ดี และทำกับกมลก็ดี ฉันทำ​อย่างสุดความสามารถ​แล้ว

ทั้งชีวิตนี้คุณติดค้างฉันเอง คุณ​เข้าใจ​มั้ย？คุณ​เองที่ติดค้างฉัน！เริ่มต้น​ตั้งแต่​ตอนนี้คุณก็พักฟื้นอาการบาดเจ็​บดีๆก็แล้วก็ รอให้คุณหายบาดเจ็บแล้ว เราก็แต่งงานกันทันที จากนั้น​คลอดลูก​ที่เป็นของเราเอง จากนี้ไปไม่มีบุริศร์อีก ไม่มีกานต์อีก และไม่มีกมลอีกแล้ว ชีวิต​ของคุณ​จะมีฉัน และลูกของเรา มีแค่เราเท่านั้น！"

รเมศลูบจับแก้มของนรมนอย่างอ่อนโยน นรมนกลับรู้สึกตัวสั่น​

รเมศในวินาทีนี้น่ากลัวเหลือเกิน！

ถึงแม้​เขายังคงอ่อนโยน แต่ว่ากลับทำให้คนรู้สึกขนลุกซู่

"รเมศ คุณ​อย่า​ท​ำเช่นนี้เลยนะ​ คุณ​ปล่อยฉันได้รึเปล่า？รเมศที่ฉันติดค้างคุณไว้ฉันจะชดใช้ให้กับคุณเอง คุณ​ให้ฉันไปจากที่นี่เถอะ รเมศ！"

นรมน​ตะโกน​ แต่ว่าวินาทีต่อมากลับถูกรเมศตีจนสลบไปเลย

"หลับนอนดีๆเถอะ ตอนนี้สิ่งที่่สำคัญที่สุดก็คือจำเป็นต้องพักผ่อนให้มากๆ"

รเมศยิ้มให้กับนรมนอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง จากนั้นค่อยๆถอดเสื้อผ้าของนรมนออก และเริ่มทายาให้กับเธอ

ร่างกายของ​นรมนมีบาดแ​ผลจากการถู​กเฆี่ยนตีตั้งหลายจุด​ มองขึ้นไปบาดแผลเต็มไปหมด เห็นแล้วทำให้ตกใจอย่างยิ่ง

นัยน์ตา​ของรเม​ศค่อยๆเข้ม​ขรึมขึ้นมา​

กล้าทำร้ายผู้หญิง​ของเขา ไร้เหตุผล​สิ้นดี！

หลังจาก​เขาทาย​าให้กับนรม​นเสร็จเรียบร้อย​ เดินออกไปจากห้องนอนโดยตรง และโทรศัพท์​ออก​ไปหนึ่งสาย​ ไม่​นานนักก็จั​บตัวผู้ชาย​ในคุกคนนั้​น​กลับมาเเล้ว​

ตอนที่ผู้​ชาย​เห็น​รเมศกลัวบ้​างเล็กน้อย​

"ประธาน​รเมศครับ​ คุณ​กำลังทำอะไรครับเนี่ย？"

ทำไงดี？เธอควรทำไงดีนะ？

เธอไม่เชื่อว่ากานต์ตายไปแล้ว แต่​ว่ากานต์อยู่ไหนกันแน่?

คำพูดของรเมศก็เหมือรกับคำสาปแช่งที่สะท้อนอยู่ในหูของเธอ

เธอไม่รู้ว่าบุริศร์จะรู้มั้ยว่าเธออยู่ที่นี่ หรือว่าน่าจะสืบไม่พบรึเปล่า

ใครจะไปรู้ว่ารเมศกักขังเธอไว้หล่ะ？

ใช่แล้ว！

เธอถูกกักขังไว้แล้ว！

นรมนไม่ยอมรับความจริงครั้งนี้ไม่ได้เสียแล้ว

เดิมทีคิดว่าถูกรเมศช่วยออกมาจากFallen heavenถือเป็นการช่วยเหลือ​ ตอนนี้ถึงได้พบว่า​เป็นวิบากกรรม​อีกแบบนึงที่เพิ่งเริ่มต้นของเธอนั่รเอง

เธอคิดถึงกานต์จนหัวใจเจ็บปวดรวดร้าว​

"หม่ามี้​ครับ รอให้ผมโตขึ้น ผมต้องปกป้องแม่อย่างดีแน่นอนเลยครับ ไม่ทำให้แม่ฝันร้ายในตอนกลางคืน​อีกเด็ดขาด"

กานต์​ในตอนนั้นเข้าอกเข้าใจคนมาก และเชื่อฟังอย่างยิ่ง

น้ำตาของนรมนไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว​

กานต์​ของเธอ หรือ​ว่าลูกไม่อยู่ในโลกใบนี้แล้วจริงๆ?

น้ำตาของนรมน​ไหลออกมาอยู่ตลอดเวลา หลายครั้ง​ร้องไห้​จนสลบไปเลย

หลัง​รเมศ​รับรู้​โกรธเคือง​อย่างยิ่ง​

เขาให้คนทำอาหารที่น่ารับประทานให้กับนรมน แต่ว่านรมนทานไม่ลงด้วยซ้ำ

รเมศป้อนเธอด้วยตัวเอง แต่เธอกลับไม่ยอมรับในน้ำใจของเขา

เธอก็เหมือนซอมบี้ที่ไร้วิญญาณ ไม่มีชีวิตชีวา​ เอาแต่น้ำตาไหลอย่างเดียว แค่ไม่กี่วันก็ซูบผอมจนไม่เป็นผู้เป็นคน

รเมศเห็นเธอเป็นเช่นนี้ ช่างเอ็นดู​เธอยิ่งนัก​

"นรมน คุณ​ฟังนะ ทานหน่อยได้มั้ย? ขอแค่คุณยอมทานอาหาร คุณ​พูดอะไรฉันก็รับปากคุณทุกอย่างได้รึเปล่า?"

รเมศเกลี้ยกล่อมอย่างดิบดี นรมนคิดว่าตัวเองเห็นความหวังแล้ว

"คุณ​จะปล่อยตัว​ฉัน ให้ฉันกลับประเทศใช่หรือไม่？"