แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 214

บทที่ 214 นรมน ผมจำคุณได้

“ขอบคุณนะคะคุณแม่”

นรมนรู้สึกว่าแม่บุริศร์รู้จักเธอดีเกินไป

“ระวังรเมศเอาไว้สักหน่อย เขามีอิทธิพลค่อนข้างมากในสหรัฐอเมริกา คงไม่ดีที่จะไปยั่วยุเขา ถ้าหากสามารถเลี่ยงที่จะสร้างความวุ่นวายให้เขาได้ชั่วคราวได้ ก็เลี่ยงซะ ”

แม่บุริศร์ไม่อายที่จะเอ่ยถึงรเมศต่อหน้านรมนสักนิด บางทีแม่บุริศร์น่าจะรู้เรื่องจุดเริ่มต้นระหว่างเธอกับรเมศตั้งแต่แรกแล้ว

นรมนพยักหน้า ก่อนจะกลับไปที่ห้องพักฟื้น

หลังจากนั้นเธอก็เปลี่ยนชุดผู้ป่วยออก

เธอผอมลงไปมากจริงๆ

พอได้สวมเสื้อผ้าของตัวเองสมัยก่อนก็รู้สึกว่าใหญ่เกินไปแล้ว

นรมนถอนหายใจเล็กน้อย รวบผมยาวม้วนขึ้น หลังจากนั้นก็สวมชุดลำลองเดินออกไป

พฤกษ์ขับรถมารับนรมนไปที่Fallen heavenด้วยตัวเอง

พอมาที่นี่อีกครั้งอารมณ์ของนรมนแตกต่างกันมากอย่างเห็นได้ชัด

ครั้งก่อนเธอเข้ามาในฐานะคนที่ถูกขาย แต่วันนี้กลับกลายเป็นอีกสถานะหนึ่ง เธอจะรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันไป

ตอนที่จอร์จที่ยืนอยู่หน้าประตูเห็นนรมนก็รู้สึกประหลาดใจไม่น้อย

“ทำไมเธอกลับมาอีกแล้วล่ะ ไม่ใช่ว่าถูก...”

“ไม่อยากตายก็ไสหัวไป!”

พฤกษ์เข้ามาขวางระหว่างนรมนกับจอร์จ จากนั้นก็ดึงมือใหญ่ของจอร์จออก

ก่อนหน้านี้จอร์จหายตัวไปพักหนึ่งแล้ว แต่พอเห็นว่าช่วงนี้สถานการณ์ไม่ได้ตึงเครียดขนาดนั้นแล้ว เขาก็เลยกลับมา คิดไม่ถึงเลยว่าครั้งแรกที่กลับมาก็จะได้เจอกับนรมน และดูเหมือนว่าสถานะของนรมนในตอนนี้กับเมื่อก่อนจะแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด

ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าทำไมนรมนถึงไม่ใช่คนของรเมศแล้ว แต่เขาก็ยังคงมองไปที่พฤกษ์ และสัมผัสได้ถึงอันตรายที่ซ่อนอยู่ของพฤกษ์ จึงรีบถอยหลังและพูดว่า “คุณอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ผมน่าจะจำคนผิดน่ะ”

“นายจำคนผิดแล้ว”

นรมนพูดอย่างเย็นชา รูม่านตาที่เย็นจนเป็นน้ำแข็งนั้นทำให้จอร์จเข้าใจอะไรได้ในทันที

“ใช่แล้วๆ ผมตาไม่ดีก็เลยจำคนผิด คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง เชิญข้างในเถอะครับ”

จากนั้นจอร์จก็นำพฤกษ์กับนรมนเข้าไปข้างในFallen heaven

Fallen heavenเป็นสวรรค์ของคนกลางคืน ตราบใดที่คุณมีเงินและมีสิ่งที่อยากจะทำ ที่นี่ก็มีรายการที่คุณอยากจะเล่น

เสียงเพลงอึกทึกทำให้นรมนอึดอัดมาก

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดเสียงต่ำว่า "หาห้องส่วนตัวให้เรา แล้วไปเรียกผู้จัดการของนายมา"

จอร์จกล่าวตอบรับแล้วรีบไปจัดการอย่างรวดเร็ว

หลังจากพฤกษ์เห็นสภาพแวดล้อมที่นี่แล้วก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “คุณนายครับ ที่นี่วุ่นวายมาก อีกเดี๋ยวคุณก็อย่าได้ไปไหนมาไหนมั่วแล้วกันนะครับ”

“เข้าใจแล้ว”

หลังจากที่ทั้งสองคนรออยู่ที่เดิมพักหนึ่ง จอร์จก็กลับมาแล้วพาทั้งสองคนไปยังห้องส่วนตัว

ภายในห้องทั้งเงียบสงบและสง่างาม แตกต่างจากข้างนอกเป็นอย่างมาก มีฉากกั้น ภูเขา และแม่น้ำ คล้ายกับดินแดนในอุดมคติสมัยโบราณ

นรมนพอใจกับที่นี่มาก

“คุณผู้หญิงครับ อีกเดี๋ยวผู้จัดการของเราก็จะมาแล้ว กรุณารอสักครู่ ไม่ทราบว่าอยากจะสั่งอะไรมาทานก่อนไหมครับ พวกเรามีของอร่อยเยอะมาก”

นรมนพูดกับพฤกษ์ว่า “ลองดูสักหน่อยแล้วกัน”

พฤกษ์พยักหน้า จากนั้นก็สั่งชาหนึ่งกากับของกินเล่นหนึ่งจานให้นรมน

หลังจากนั้นไม่นานผู้จัดการก็มาแล้ว

ผู้จัดการเป็นชายอายุประมาณสามสิบปี ดูมีรสนิยม ไว้หนวดเคราเล็กน้อย เห็นได้ชัดเลยว่าเป็นคนที่ผ่านโลกมาอย่างโชกโชน

“ได้ยินมาว่าคุณผู้หญิงต้องการจะพบผม ไม่ทราบว่ามีอะไรที่ผมจะช่วยเหลือคุณได้บ้างผมชื่อว่ากิมจิ”

กิมจิกล่าวแนะนำตัวเอง

นรมนพยักหน้าเบา ๆ หลังจากนั้นก็เผยมือขวาของตัวเองออกมา

แหวนโบราณเรียบง่ายบนนิ้วมือขวาเปล่งประกายภายใต้แสงไฟ

แววตาของกิมจิเปลี่ยนไปในทันที

“คุณคือนายหญิงอย่างนั้นเหรอครับ”

คำพูดของกิมจิทำให้นรมนสามารถวางความรู้สึกอันตรายที่แขวนอยู่ใจลงได้ในที่สุด

เธอพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร ทว่ากลับมองสำรวจผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างละเอียด

ตอนนี้เองกิมจิก็พยายามรักษารอยยิ้มเอาไว้บนใบหน้าด้วยความจริงจังและตั้งใจ ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ต่อการพินิจพิเคราะห์ของนรมน

“นายหญิงมาที่นี่มีอะไรหรือเปล่าครับ”

กิมจิถามบอกมาตรงๆ

หลังจากที่นรมนมั่นใจแล้วว่าเขาเป็นคนของตระกูลโตเล็ก ก็กล่าวเสียงต่ำว่า “ฉันอยากรู้ความเป็นอยู่ของนายน้อยกานต์ ให้ฉันเจอเขาได้ไหม”

กิมจิตกตะลึงเล็กน้อย หลังจากนั้นก็พูดออกมาอย่างยากลำบากว่า “เรื่องนี้ผมคงทำให้ไม่ได้จริงๆ ครับ นายน้อยกานต์ถูกคุณชายตรินท์พาตัวไปแล้ว ถ้าคุณอยากพบเขา ผมสามารถติดต่อกับคุณชายตรินท์ได้”

นรมนรู้ดีว่าคุณชายตรินท์คนนี้น่าจะเป็นตรินท์

“ได้ นายไปติดต่อเขา ฉันอยากจะรู้ว่าลูกชายของฉันสบายดีหรือเปล่า”

“ได้ครับ ผมจะติดต่อคุณชายตรินท์โดยเร็วที่สุด แล้วจะรายงานนายหญิงทันทีที่มีข่าวคราวครับ”

คำพูดของกิมจิทำให้นรมนพยักหน้าเล็กน้อย

“นายหญิงยังมีเรื่องอื่นอีกไหมครับ”

“อาณาจักรรัตติกาลของพวกเราสามารถตรวจสอบข้อมูลข่าวสารได้ทุกเรื่องใช่ไหม”

“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ดูก็รู้แล้วว่าคนที่มาที่นี่เป็นคนยังไง ถ้าหากนายหญิงอยากจะรู้ข้อมูลของใครสักคนหนึ่ง พวกเราก็สามารถตรวจสอบได้อย่างละเอียด แต่สำหรับเรื่องอื่นนั้น พวกเราก็สามารถใช้ช่องทางอื่นในการหาข้อมูลได้เช่นกัน เพียงแต่ว่าต้องใช้เวลา”

นรมนไม่เห็นคนอื่นพูดว่าบุริศร์ไม่ดี นิสัยชอบถือหางนี้ทำให้กิมจิประหลาดใจเล็กน้อย

เขากระแอมทีหนึ่งแล้วพูดออกมาว่า “พลั้งปากไปแล้ว ผมหมายถึงประธานบุริศร์ค่อนข้างที่จะฉลาดและมีวิสัยทัศน์ เขาเริ่มดำเนินการกดดันตระกูลวัชโรทัยในภาคธุรกิจ จากนั้นก็เข้าไปบอกกับคุณนายตระกูลวัชโรทัยว่าเขาต้องการคนด้วยตัวเอง บอกว่าตระกูลวัชโรทัยซ่อนตัวภรรยาของเขาไว้ และคนที่ไหว้วานก็ได้หลักฐานว่ารเมศประมูลคุณในเวลานั้น ดังนั้นแล้วนายหญิงครับ ถ้าไม่มีอะไรก็อย่าเพิ่งออกไปไหนมาไหนจะดีกว่า จะได้ไม่ไปรบกวนแผนการของประธานบุริศร์”

เมื่อกิมจิพูดเช่นนี้ นรมนก็โล่งใจ

คุณนายตระกูลวัชโรทัยเป็นคนที่ชอบคิดเล็กคิดน้อยมาโดยตลอด ที่เธอทำเรื่องพวกนั้นกับนรมนในตอนนั้นก็เพื่อรเมศ นรมนสามารถทำเป็นไม่สนใจเวลาเจอหน้ารเมศได้ ทว่าครั้งก่อนบุริศร์ก็ได้มอบผลประโยชน์ให้กับตระกูลวัชโรทัยไปตั้งมากมาย คิดไม่ถึงเลยว่ารเมศจะยังคงทำเรื่องแบบนั้นกับเธออยู่อีก ตอนที่ถูกรเมศปฏิบัติด้วยเช่นนี้ นรมนไม่รู้สึกละอายใด ๆ

บางทีเมื่อห้าปีก่อนอาจจะเคยติดค้างรเมศไว้จริงๆ แต่เธอไม่เคยติดค้างตระกูลวัชโรทัย ความรักและการดูแลตลอดห้าปีที่ผ่านมา ก็ถูกบุริศร์ใช้ผลประโยชน์ทั้งหมดซื้อไปด้วยใช่ไหม

ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าตัวเองควรจะเผชิญหน้ากับรเมศด้วยอารมณ์แบบไหน เธอไม่ได้สงสารตระกูลวัชโรทัยเลยสักนิด

นรมนรู้สึกได้ว่าหากเธออยู่ที่นี่ต่อไปดูท่าจะไม่ปลอดภัยแล้ว

“รีบไปติดต่อคุณชายตรินท์ จัดการเวลาเสร็จแล้วก็มารายงานฉัน นี่เป็นเบอร์โทรศัพท์ของฉัน ถ้ามีเรื่องอะไรก็ให้โทรมา”

“ได้ครับ”

กิมจิรับเบอร์โทรศัพท์ของนรมนมา จากนั้นก็ส่งเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองให้กับนรมน

เขาเดินนำออกไปจากประตูใหญ่ของห้องส่วนตัว

ในตอนนี้เองพฤกษ์ก็เอ่ยปากขึ้นมา

“คุณนายครับ Fallen heavenนี่เป็นคนของตระกูลพวกเราใช่ไหมครับ ”

“ใช่ เรื่องนี้ไม่ต้องเอาไปพูดกับคนอื่น”

“ถ้าอย่างนั้นพูดกับประธานบุริศร์ได้ไหมครับ”

หลังจากที่ถามจบพฤกษ์ก็รู้สึกสำนึกเสียใจทีหลัง

เพราะว่านรมนต้องหน้าเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะก้มหน้าดื่มชา

ไม่อยากจะพูดเลยว่าใบชาของที่นี่ไม่เลวจริงๆ

นรมนดื่มไปสักพักแล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ กลับดึกมากกลัวว่าถ้าบุริศร์หาฉันไม่เจอจะกังวลใจเอา”

“ครับ!”

ทั้งสองลุกขึ้นแล้วพากันเดินออกไปข้างนอก

ตอนที่เดินผ่านห้องส่วนตัวห้องหนึ่ง นรมนก็บังเอิญเห็นรเมศเข้าพอดี

ไม่ได้เจอกันเพียงไม่กี่วันรเมศดูซีดเซียวไม่น้อย เขาหยิบขวดไวน์ขึ้นมาแล้วเทราดลงบนพื้นอย่างพวกขี้เหล้า เอนตัวพิงโซฟาแล้วกระดกเข้าไปอึกใหญ่

ไร้วี่แววรเมศที่เคยอ่อนโยนและสง่างามอย่างก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง

นรมนถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะรีบหมุนตัวเดินออกไปโดยเร็ว แต่กลับได้ยินเสียงรเมศตะโกนออกมาว่า “เดี๋ยวก่อนนรมน เธอหยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

ในตอนนี้เองทันใดนั้นหัวใจของนรมนก็ทะลุขึ้นมาถึงลำคอ

เขามองเห็นเธอด้วยอย่างนั้นเหรอ

มือของนรมนชื้นไปด้วยเหงื่ออย่างรวดเร็ว เธอนึกไปถึงคำพูดของกิมจิและแผนการของบุริศร์ ด้วยเหตุนี้จึงไม่กล้าที่จะหยุดแล้วรีบเดินหน้าต่อไป ทว่ารเมศกลับเดินมาถึงที่หน้าประตูในสภาพโซซัดโซเซแล้ว จากนั้นก็ตะโกนไล่หลังนรมนว่า “นรมน ผมจำคุณได้”