แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 23

บทที่ 23 ทำไมถึงได้คิดถึงเด็กคนนั้นขึ้นมานะ

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป พฤกษ์ก็ส่งข้อมูลที่บุริศร์ต้องการมา

“ประธานบุริศร์ครับ นักออกแบบแคทเธอรีเคยประสบอุบัติเหตุรถคว่ำเมื่อห้าปีก่อน ในเอกสารบอกว่าหนักมาก ครอบครัวจึงพาเธอไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ เป็นระยะเวลาปีกว่าๆแล้วก็กลับมาครับ”

“ห้าปีก่อน？”

ช่วงเวลานี้ทำให้บุริศร์รู้สึกตงิด

พฤกษ์พยักหน้าและรู้สึกสงสัยเล็กน้อย ที่ช่วงเวลาช่างประจวบเหมาะพอดี

“ช่วงเวลาไหนของห้าปีที่แล้ว？”

“วันที่สิบแปดเดือนมีนาคมรับ”

หลังพฤกษ์บอกช่วงเวลาเสร็จ สีหน้าของบุริศร์ก็เปลี่ยนในชั่วพริบตา

“วันที่สิบแปดมีนา？ไม่ผิดใช่ไหม？”

“ไม่ผิดแน่ครับ”

พฤกษ์รู้สึกแปลกกับท่าทางของบุริศร์ เขาไม่ค่อยได้เห็นท่าทางไม่ลงรอยของบุริศร์บ่อยนัก

อยู่ๆบุริศร์ก็ยิ้มขึ้นมา ยิ้มจนพฤกษ์รู้สึกกลัว แต่เมื่อมองไปที่ใบหน้าของบุริศร์กลับเป็นใบหน้าที่มีความสุขมาก

“ประธานบุริศร์ ท่านยังโอเคอยู่ใช่ไหมครับ？”

“ฉันโอเค โอเคมากด้วย ไม่เคยรู้สึกโอเคแบบนี้มาก่อน！นายไปหาข้อมูลต่อ ไปหามาว่าเหตุการณ์รถคว่ำเมื่อห้าปีก่อนแคทเธอรีไปรักษาตัวที่ประเทศอะไร？คนที่ดูแลเธอมีใครบ้าง และหมอที่ทำการผ่าตัดให้กับแคทเธอรีคือใคร？ฉันต้องการรู้ข้อมูลพวกนี้ทั้งหมด”

คำสั่งของบุริศร์ทำให้พฤกษ์ตะลึงเล็กน้อย แต่เขาก็จำทั้งหมดได้อย่างรวดเร็ว

“ครับ ประธานบุริศร์ ผมจะไปสืบให้เดี๋ยวนี้”

พฤกษ์เดินออกไป

บุริศร์ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่อีกครั้ง แถมยังไปเปลี่ยนชุดไปรเวทแล้วลงจากตึกไป

เขาต้องการไปหานรมน ต่อให้เธอจะไม่ยอมรับเขาก็ยังอยากไปพบเธอ ไม่ใช่เพราะสิ่งอื่นใด แค่เพียงเพราะดวงตาที่คุ้นมากคู่นั้น มันกระตุ้นหัวใจของเขาทำให้รู้สึกสงสัยและคิดถึง

วันที่สิบแปดมีนาคม！

วันที่นรมนโดนไฟคลอกพอดี！

เมื่อรวมเรื่องประจวบเหมาะทั้งหลายนี้เข้าด้วยกัน นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ และใบหน้าแปลกของนรมนนั้นบางทีอาจจะเป็นเบื้องหลังของเรื่องราวพวกนี้ทั้งหมด

ถ้าหากว่าห้าปีก่อน นรมนได้เปลี่ยนเป็นแคทเธอรีคนปัจจุบัน แล้วจะมีอะไรมาทดแทนตำแหน่งของแคทเธอรีได้ล่ะ？

บุริศร์ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าเรื่องพวกนี้มีความเป็นไปได้

เขารีบลงจากตึก แต่หันไปเจอเขมิกากับกิจจากำลังทานข้าวด้วยกันที่ชั้นหนึ่งพอดี

ห้าปีก่อนที่กิจจาจะเกิดเพื่อไม่ให้มีผลกระทบต่อจิตใจของเด็ก บุริศร์ให้กิจจาเรียกเขาว่าดาดี้มาตลอด จึงทำให้เขมิกาเข้าใจว่าตัวเองได้รับโอกาสแล้ว แต่ห้าปีมานี้ บุริศร์เย็นชาใส่เธอเสมอ มีแต่ตอนที่อยู่ต่อหน้าของกิจจาเท่านั้นถึงอ่อนโยนขึ้นมาหน่อย

บุริศร์นึกว่าตัวเองได้ตอบสนองความต้องการของกิจจาทั้งหมดแล้ว นึกไม่ถึงว่าวันนี้กิจจาจะพูดอะไรแบบนี้ออกมา บุริศร์เปลี่ยนหน้าทันนี้

เขมิการีบวิ่งมาด้านหน้า อุ้มกิจจาขึ้นมาแล้วตำหนิ “เด็กคนนี้นี่ไม่รู้เรื่องเลยหรือไร？บริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดเป็นของเด็กแบบเธอคนเดียวหรือยังไงถึงจะให้ใครเข้ามาเล่นก็ได้？ถ้าหากว่าความลับของบริษัทรั่วไหลขึ้นมา เธอรับผิดชอบไหวเหรอ？”

กิจจาถูกเขมิกาตำหนิ ก็ร้องไห้ออกมาทันที

บุริศร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงเย็น“เธอจะดุเขาทำไม？ยังไงเขาก็เป็นทายาทบริษัทฮัวยูกรุ๊ปในอนาคต ไปชมบริษัทสักหน่อยจะเป็นไรไป？อีกอย่าง เด็กแค่ไม่กี่คน คิดว่าพวกเขาจะขโมยความลับของบริษัทออกมาได้เหรอ？ทีหลังถ้าไม่ได้มีอะไรหนักหนาก็อย่าไปดุกิจจาเขา”

พูดจบบุริศร์ก็ไปแย่งกิจจาออกมาจากมือเขมิกา ยกมือขยี้หัว“รีบทานข้าว ทานเสร็จแล้วพ่อจะไปส่งนะ เพื่อนของลูกเขารอกันที่ไหนล่ะ？เราไปรับพวกเขาพร้อมกันดีไหม？”

“ดีครับ！ดาดี้ใจดีที่สุดเลย！”

กิจจาหยุดร้องไห้แล้วยิ้ม เสียงจุ๊บๆทิ้งรอยจูบที่เต็มไปด้วยน้ำมันไว้หนึ่งรอยลงบนหน้าของบุริศร์ แต่บุริศร์ไม่มีท่าทีโกรธเลยแม้แต่น้อย กลับมีแต่สายตาที่อ่อนโยนทำให้เขมิกาอิจฉา

ถ้าหากบุริศร์ส่งสายตาแบบนี้ให้เธอบ้าง ต่อให้ต้องตายเธอก็ยอม

“บุริศร์ ให้ฉันไปด้วยดีกว่า กิจจายังเด็ก ต้องมีคนดูแล ฉันเป็นมามี้ของเขา ให้ฉันเป็นคนดูเองดีกว่า”

เขมิกาถึงขนาดออกปาก และพูดด้วยความเต็มใจ

อัพเดทครั้งหน้า วันที่2 ธ.ค. 2019

จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน