แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 31

บทที่ 31 อย่าโหดร้ายขนาดนี้

บุริศร์ยังคงทึ่งอยู่กับฝีมือการขับรถอย่างชำนาญของนรมน แต่อยู่ๆก็พบว่ารถของนรมนนั้นเปลี่ยนแปลงทิศทางไปแล้ว นัยตาของเขาหรี่ลงในพริบตาเดียว

รถของนรมนขับไปทางกำแพงกั้นด้วยความเร็วดุจลูกศรธนู สีหน้าของบุริศร์เปลี่ยนทันที

“นรมน！”

เขาหันเท้าไปทางรถยนต์ราววิ่งไล่ตามไปกับบ้าไปแล้ว

พฤกษ์และคนอื่นๆยังคงไม่เข้าใจกับสถานการณ์ ได้ยินเพียงแค่เสียงดัง“ปั้ง”รถของนรมนชนเข้ากับลูกกรงด้านข้างเข้าแล้ว

ลูกกรงรับแรงชนที่มากขนาดนั้นไม่อยู่ จึงขาดออกจากกันในพริบตาเดียว แถมยังมีสะเก็ดไฟที่แสบตาออกมาอีก

แต่รถของนรมนกลับไม่หยุดลงแค่นั้น ไถลออกไปข้างหน้าอีกสองร้อยกว่าเมตร ชนเข้ากับโขดหินอีกครั้ง รถพลิกคว่ำไปทั้งคัน

ทุกคนตกใจอึ้งกันถ้วนหน้า

เรื่องนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหันเกินไป จนทุกคนคาดไม่ถึง

หัวใจของบุริศร์แทบจะมาจุกอยู่ที่คอ วิ่งไปพร้อมกับตะโกน “พฤกษ์ รีบเรียกรถพยาบาลด่วน ไปหยิบที่ดับเพลิงมาด้วย！เร็ว！”

พฤกษ์ตัวสั่น เพิ่งได้สติจากอาการช็อก ก็รีบไปตามกู้ภัย

นรมนตัวถูกติดอยู่ในช่องคนขับรถ หัวกระแทกเข้ากับกระจกบังลม เลือดสดไหลออกมา

เลือดไหลไหลผ่านหน้าผากลงมาปิดที่ตาของเธอ

ท่ามกลางผ่านสีเลือด เธอราวกับว่าเห็นบุริศร์รีบวิ่งเข้ามาราวกับบ้าไปแล้ว ตะโกนร้องเรียกชื่อเธออย่างไม่สนใจอะไร แถมยังใช้มืองัดประตูรถแทบตาย อยากต้องการที่จะดึงเธอออกมา

นรมนยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย

เธอเกิดภาพลวงตาขึ้นมาแล้ว

ช่วงความเป็นความตาย คนที่มาช่วยเธอจะเป็นบุริศร์ไปได้ยังไง？

ถ้าหากว่าเขาแคร์เธอจริง เหตุการณ์ไฟไหม้เมื่อห้าปีก่อนก็คงไม่เกิดขึ้นไม่ใช่เหรอ？

เธอสูญเสียสติไปอย่างช้าๆ

บุริศร์ยังคงทุบเคาะไม่หยุดอยู่ด้านนอก ยังคงตะโกนเรียกอยู่ หวังว่านรมนคงจะไปหลับไปก่อน แต่ดวงตาของนรมนก็ปิดไปแล้ว

ช่วงเวลานั้น เขารู้สึกว่าหัวใจของตัวเขาเองนั้นเต้นไม่หยุด

เหตุการณ์ไฟไหม้ครั้งนั้นเมื่อห้าปีก่อนเขาไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง แต่ว่าสภาพน่าเวทนาแบบนี้ในตอนนี้กลับรู้สึกราวกับมีมีดแทงเข้ามาที่หัวใจของเขาอย่างนับไม่ถ้วน ทำให้บุริศร์เริ่มเคาะประตูราวกับคนบ้า

มือของเขาแตก เลือดหยดออกมาเต็มไปหมด แต่เขาเหมือนกับว่าไม่รู้สึกอะไร

ของเหลวอุ่นๆกระจายอยู่ทั่วเบ้าตาของเขา เขาพยายามอย่างสุดแรง สั่นสะท้านไปหมดทั้งตัว

ไม่！

อย่าโหดร้ายขนาดนี้！

ไม่เอา！

บุริศร์เกลียดตัวเองมากที่ตอนแรกออกแบบรถคันนี้ทำไมเขาถึงต้องใช้กระจกกันกระสุน จนทำให้ตอนนี้เขาช่วยนรมนออกมาไม่ได้อย่างทันที

พฤกษ์รีบมาได้ทันเวลาพอดี หยิบเครื่องมือและช่วยนรมนออกมาด้วยกันกับบุริศร์

“ที่มามี้อยู่ตอนนี้มีใครอยู่บ้างครับ？”

กานต์ตัวสั่นเล็กน้อย เหมือนกำลังควบคุมความเจ็บปวดหวั่นกลัว

คมทิพย์พูดด้วยความปวดใจ“เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ นักข่าวและประธานของบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดรวมทั้งชั้นผู้จัดการน่าจะอยู่ทั้งหมด”

“ประธานบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดคือบุริศร์ใช่ไหมครับ？”

กานต์ถามกลับด้วยเสียงต่ำ

“ใช่”

คมทิพย์นึกว่ากานต์จะไม่รู้ความรักความแค้นระหว่างบุริศร์กับนรมน และสถานะของบุริศร์กับกานต์ ดังนั้นจึงไม่ได้หลีกเลี่ยง

กานต์ถอยออกจากคมทิพย์ พูดเสียงต่ำ“น้าคมทิพย์ รีบไปเถอะครับ ตอนนี้ที่นั่นคนเยอะแล้ว ผมไปก็ไม่มีประโยชน์ สู้ให้น้าไปดีกว่า รอมามี้พ้นขีดอันตรายแล้วแล้วน้าค่อยบอกผมแล้วกัน”

คมทิพย์แปลกใจกับปฏิกิริยาตอบโต้ของกานต์ แต่คิดไปคิดมา คนมากขนาดนั้นล้วนแต่เป็นห่วงนรมน กานต์ไปก็ไม่มีใครดูเขาได้จริงๆ

“แล้วเธอจะทำยังไง？”

“ผมจะอยู่ที่โรงเรียนอนุบาลรอข่าวจากน้าคมทิพย์”

ท่าทางสุขุมใจเย็นของกานต์ทำให้คมทิพย์ปลื้มใจ เธอฝากกานต์ไว้กับครูคนอื่นๆ ส่วนตัวเองก็รีบมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาล

แต่หลังจากที่กานต์ออกห่างจากคมทิพย์ได้ไม่นาน ก็ออกจากทางประตูหลังของโรงเรียนอนุบาลไปแล้ว เขาโบกรถไปถึงหน้าประตูบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดคนเดียว ถือโอกาสช่วงชุลมุนเข้าไปในบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัด อาศัยความจำที่เคยมาเยี่ยมชมเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เขาแวบตัวอย่างไวเข้าไปข้างในห้องๆหนึ่ง

บุริศร์ทำให้มามี้ประสบอุบัติเหตุร้ายแรงขนาดนี้ วันนี้เขาจะต้องให้บุริศร์ชดใช้！ถ้าหากว่ามามี้เกิดอะไรไม่ดีขึ้นมา เขาจะทำให้บุริศร์ลงหลุมศพไปพร้อมกับทั้งบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัด！