แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 339

บทที่ 339 ฉันจะฉีกปากคุณ

"แมร่ง​！เราไม่ไปหาเรื่องเธอ เธอถึงกับมาหาเรื่องถึงที่เลยหรอ！ฉันจะคอยดูก็แล้วกัน นี่เป็นคุณ​หนูไฮโซ​อะไรแบบไหน ถึงกับบีบคั้นคนอื่นแบบนี้"

คมทิพย์​ดึงแขนเสื้อขึ้นมาโดยตรง

นรมนกลัวเธอจะเสียเปรียบ พูด​เสียงทุ้มต่ำว่า:"อย่าสนใจเธอเลย ให้เธอเคาะไปเถอะ แค่ไม่มีใครตอบรับ เธอก็ออกไปเองแหละ"

"ไม่ใช่นะ นรมน เธออ่อนแอแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？หรือว่าเป็นเพราะว่าหล่อนเป็นน้องสาวปัญญาอ่อนของเธอๆ​จึงทนไว้แบบนี้？"

คมทิพย์รู้สึกว่านี่ไม่ใช่นิสัยของนรมน

ต่อให้​เธอไม่ไปหาเรื่องเองก็ตาม นรมนก็ไม่ให้ตัวเองถูกคนอื่นรังแก ตอนนี้ชัดเจนมากเลยว่า คนอื่นรังแกถึงที่แล้วนะ เธอถึงกับต้องทนไว้ นี่ทำให้คนคิดไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ

ทำไมนรมนจะไม่รู้ว่าคมทิพย์คิดยังไงในใจ เพียงแต่ว่​าเธอไม่อยากทะเลาะกับตุลยาต่อหน้าต่อตา ยิ่งไปกว่านั้น​ตอนนี้ร่างกายของเธอเป็นแบบนี้ เธอไม่อยากโมโห เอาแบบว่าเอาหูไปนาเอาตาไปไร่จะดีกว่าอีกนะ

ตุลยาตบอยู่ข้างนอกตั้งครึ่งค่อนวันก็ไม่มีใครสนใจเธอ เธอโมโหจนเริ่มถีบประตู！

"คนข้างในฟังนะ เปิดประตูให้ฉันเข้าไปดูสิ ฉันแค่หาคนเฉยๆ ถ้าหาก​ไม่ใช่คนที่ฉันตามหา ฉันไปทันทีทันใดเลย！"

คำพูดนี้พูดอย่างสมเหตุสมผลจริงๆ เหมือนกับเธอสมควรทำเช่นนี้

คมทิพย์เห็นแววตาของนรมนเข้มขรึม มือทั้งคู่กำผ้าปูที่นอนเอาไว้แบบแน่นๆ ชัดเจนมากกำลังอดกลั้นอดทนนิสัยของตัวเองเอาไว้

นรมนแบบนี้ทำให้คมทิพย์เอ็นดูเหลือเกิน

เพื่อนสนิท​ของ​เธอ คุณ​นายบ้านตระกูลโตเล็ก ตอนนี้ถึงกับถูกลูกนอกไส้ทำถึงขนาดนี้เชียว ต่อให้นรมนทนได้ เธอก็ทนไม่ได้

"เธอ​นอนอยู่บนเตียงอย่าขยับนะ เรื่องนี้มอบให้ฉันเอง！

"คมทิพย์！"

นรมนเผลอไปแป๊บเดียวเอง คมทิพย์ก็ลุกขึ้นมาโดยตรงแล้ว มาถึงที่หน้าประตูห้อง เ​ปิดประตู​ห้อง​โดยตรง

ตุลยาคิดไม่ถึงจู่ๆประตูห้องก็เปิดออกมาซะงั้น เกือบล้มเข้าไปโดยตรง และกลับถูก​คมทิพย์ถีบออกมา

"ร้องห่าอะไรร้องอยู่ได้？หมาบ้าหรือไง？ที่นี่เป็นโรงพยาบาลนะ ไม่ใช่บ้านแก รบกวน​แกช่วยมีมารยาทด้วย！"

ตั้งแต่เด็กตุลยาก็ถูกพ่อตามใจมาจนโต เคยถูกใครทำแบบนี้หล่ะ หลังจาก​ถูก​คมทิพย์กระทืบหนึ่งครั้งก็โมโหแล้ว ขณะนี้ได้ยินคมทิพย์เรียกเธอว่าหมาบ้าอีกต่างหาก โมโห​ซะจนลุกขึ้นมาโดยตรง และยื่นแขนออกมาตบเข้าไปที่หน้าของคมทิพย์โดยตรง

"นางแพศยาที่ต่ำช้า！มึงกล้าถีบกูเชียวหรอ？"

เพียงแต่ว่าแขนของเธอยังไม่ได้ตบเข้าไปเลยด้วยซ้ำ คมทิพย์ก็ตาไวมือไวก่อนเธอหนึ่งก้าว ตบเข้าไปที่หน้า และตบซะจนตุลยามึนๆงงๆ

"ฉันแค่ถีบแกเบาๆเองนะ！พี่สาวฉันกำลังพักฟื้นอยู่ข้างใน แกมาเอะอะโวยวายที่นี่ ฉันไม่ได้แจ้งความจับแกก็ดีแค่ไหนแล้ว แกยังจะลงมือกับฉันอีก วันนี้แกลองลงมือดูสิ"

คมทิพย์คาดเอวไว้แบบดุเดือด ดูๆไปแล้วเธอก็เหมือนผู้หญิงปากเถื่อนไม่มีผิด

ตุลยาถูกคมทิพย์ตบหน้าติดต่อกันสองครั้งแล้ว นี่ก็โมโหจนจะกระโดดขึ้นมาแล้ว

"กูขอสู้ตายกับมึง！"

พูดอยู่เธอลุกขึ้นมากระโจนเข้าไปที่คมทิพย์

ไมค์เห็น​ว่า​ตุลยายิ่งอยู่ยิ่งทำเกินไปแล้ว จึงต้องอยู่ข้างหลังเพื่อคุมเธอเอาไว้แบบแน่นๆ

"ตุลยา อย่าทะเลาะกันอีกเลย ที่นี่ไม่ใช่อเมริกานะ ! และไม่ใช่ศูนย์ดูแลคนชราอีกด้วย！ขืนคุณยังเอะอะโวยวาย​ะต่อไปต้องดูแย่แน่ๆเลย！"

"ไมค์ คุณ​ปล่อยฉัน​นะ！ปล่อยฉัน​！"

ตุลยาไม่เคยถูกกระทำแบบนี้มาก่อน โมโห​จนมือตบเท้าถีบแบบเรื่อยเปื่อย​ น่าเสียดาย​ไมค์กอดแบบมีเทคนิค ไม่ให้เธอแตะต้องตัวคมทิพย์ได้

คมทิพย์หัวเราะอย่างเย็นชาและพูดว่า:"ผู้หญิง​ดุร้ายอย่างแก ยังมีคนหล่อมาชอบด้วย แกก็น่าจะพอใจได้แล้วนะ หากฉันเป็นแก จะรีบกลับบ้านไปดูว่าการอบรมสั่งสอนพื้นฐานของผู้หญิง​คืออะไร อย่าให้คนสุดท้ายที่สามารถอดทนคุณหนีไปอีกคนหล่ะ"

"มึง！กูจะฉีกปากของมึงซะ！กูจะฆ่ามึง！"

ตุลยาโมโห​จนเกือบจะกระอัดเลือดแล้ว

ที่ผ่านมามีแต่เธอเป็นคนที่รังแกคนอื่น ตอนนี้ถึงกับถูกคนอื่นมารังแกแบบนี้ ไมค์ไม่เพียงแต่ไม่ช่วยเธอ ถึงกับเข้ามาห้ามปรามเธอไว้อีกต่างหาก เธอโมโหจนจะขาดใจตายอยู่แล้ว

"ตุลยา แกเอะอะโวยวาย​พอรึยัง？"

จู่ๆเสียงที่สดใสก็ดังขึ้นมา มีความโกรธที่พูดไม่ออก

ตุลยาเหมือนถูกคนกดจุดไปทั้งคน อึ้งอยู่ที่เดิมโดยตรง

คมทิพย์มองไปตามเสียง เห็นหญิงวัยกลางคนที่บุคลิกภาพดูดีและสง่างามยืนอยู่ที่ไม่ไกล แววตาที่เย็นชากำลังมองมาทางนี้

เธอมองดูระหว่างตุลยาและผู้หญิงสองครั้ง ก็เจอกับตุลยาซึ่งยืนอยู่นิ่งๆแบบขี้ขลาด หันหลังปุ๊บแก้มก็แดงก่ำไปเลย

"แม่คะ——"

"อย่าเรียกฉันว่าแม่ ฉันไม่มีลูกสาวที่ขายขี้หน้าอย่างแก！"

คิมโมโห​จนตัวสั่นไปหมด

เธอคิดไม่ถึงว่าตุลยาถึงกับ​วิ่งมาเหลวไหลถึงที่นี่ ที่สำคัญมาเอะอะโวยวายที่หน้าประตูห้องของนรมน ณ ที่นี่ด้วย

ตอนนี้​อาการ​ของ​นรมนเป็นยังไงคิมรู้ดีที่สุด

อยู่​ที่​อเมริกา ตุลยาก็เกือบจะทำให้นรมนตายไปแล้ว ตอนนี้ถึงกับมาหาเรื่องในขณะที่นรมนต้องการพักฟื้นอย่างเงียบสงบ สีหน้าเธอสามารถดูดีก็บ้าไปแล้ว

ขณะที่คมทิพย์ได้ยินตุลยาเรียกคิมว่าแม่ก็รับรู้ฐานะของเธอแล้ว

ดูๆไปแล้ว คิมกับนรมนในอดีตหน้าตาคล้ายกันมากเลยนะ

เพียงแต่ว่าผู้หญิงที่ดูดีและสวยสง่า ทำไมถึงได้คลอดลูกสาวที่ไม่เอาถ่านแบบนี้ออกมานะ?

คมทิพย์เป็นคนที่มีอะไรก็พูดตรงๆ จึงเอ่ยปากออกมาโดยตรง

"อืม ฉันเชื่อ"

"นอนสักครู่เถอะนะ ฉันจะอยู่ที่นี่ตลอด รอให้บุริศร์กลับมาฉันค่อยกลับ"

"ดีเลย"

นรมนอ่อนล้าจริงๆ พูดไปแค่ไม่กี่คำก็ง่วงมากเป็นพิเศษ

เธอค่อยๆหลับตาลง ไม่นานก็หลับไปแล้ว

คมทิพย์คิดๆดู รู้สึก​ว่า​เมื่อสักครู่ตัวเองวู่วามไปนะ ถ้าหาก​ตุลยากลับมา กลัวจะกระทบต่อนรมน

คิดถึง​ตรงนี้ คมทิพย์โทรไปหาบุริศร์ พูด​เรื่องเมื่อสักครู่ให้​กับบุริศร์​หนึ่งรอบ

บุริศร์​ขมวดคิ้ว​เล็ก​น้อย​ พูดคำนึงว่ารู้เรื่องแล้ว ให้เธอปกป้องนรมนชั่วคราวก่อน ถึงวางสายไป

ไม่นานนัก บุริศร์​ก็กลับมาแล้ว มองดูนรมนที่หลับสนิท พูด​กับ​คมทิพย์ด้วยเสียงทุ้ม​ต่ำว่า:"ช่วยฉันจัดเก็บสิ่งของของนรมนหน่อย ตอนนี้​เราไปจากที่นี้ตอนนี้เลย"

"ตอนนี้？ร่างกาย​ของ​นรมนไหวหรอ？"

คมทิพย์เป็นห่วง และเสียใจกับความวู่วามของตัวเองเมื่อสักครู่

ถ้าหาก​ตุลยาคนนั้นพูดกันดีๆ อาจจะไม่เร่งรีบขนาดนี้ก็ได้

โทษ​นิสัยที่แย่ๆของเธอแท้ๆ

บุริศร์​กลับไม่โทษเธออย่างไม่เคยเป็นมาก่อน พูด​เสียงทุ้มต่ำ​ว่า​:" เมื่อกี้ฉันไปถามคุณหมอมาแล้ว คุณ​หมอพูดว่าร่างกายเธออ่อนแอมาก ตอนนี้ต้องรักษาตัวแบบเงียบสงบ ภายหลัง​ค่อยกลับมาตรวจเช็ดอีกครั้ง เพราะฉะนั้น​ตอนนี้กลับไปได้แล้ว ฉันให้พฤกษ์จัดห้องที่ริมทะเลเรียบร้อยแล้ว เราย้ายไปที่นั่น ที่นั่นคนน้อย ไม่ค่อยมีใครรู้ วิวสถานที่ เหมาะที่จะพักฟื้นร่างกาย"

เขาพูดไปด้วย และอุ้มตัวนรมนขึ้นมาแบบเบาๆด้วย

ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ คมทิพย์ก็รีบช่วยนรมนเก็บสิ่งของอย่างเร่งด่วน เดินตามหลังของบุริศร์ออกไปจากห้องผู้ป่วย

ตุลยาถูกคิมห้ามไว้ชั่วคราว ย่อมไม่ย้อนกลับมา ออกไปจากโรงพยาบาลนี้เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

บุริศร์อุ้มนรมนขึ้นไปในรถ มองดูคมทิพย์แล้วพูดว่า:"ฝีมือในการขับรถของคุณไม่มีปัญหานะ？"

"พูดอะไรเนี่ย？ประธาน​บุริศร์​ คุณ​คงไม่ได้คิดว่าคนรวยอย่างพวกคุณถึงจะขับรถเป็นหรอกนะ？"

คมทิพย์ไม่ชินกับน้ำเสียงของบุริศร์เลยจริงๆ

บุริศร์​พูดตรงๆว่า:"ถ้างั้นก็ให้ฉันได้เปิดหูเปิดตาฝีมือในการขับรถของคุณสักหน่อยเถอะ ที่อยู่​ฉันส่งไปที่มือถือของคุณแล้ว คุณ​สามารถไปตามจีพีเอสโดยตรงได้เลย พฤกษ์​จะรอรับเราอยู่ที่หน้าประตู"

เดิมทีคมทิพย์ยังอยากโต้กลับไปหลายคำ เพียงแต่​ว่าเห็นนรมนที่หลับสนิทอยู่ เธอรีบเลื่อนหน้าต่างรถยนต์ขึ้นมา พูด​เสียงทุ้มต่ำ​ว่า​:"คุณ​อุ้มนรมนไว้ดีๆหล่ะ ตอนนี้เธอรับลมไม่ได้"

"รู้แล้ว"

ทั้งคู่เป็นห่วงนรมน จุดนี้ไม่มีการแบ่งแยก

คมทิพย์เห็นบุริศร์นั่งนิ่งๆแล้ว ถึงหมุนกุญแจรถยนต์ เยียบคันเร่งโดยตรง และขับรถยนต์ออกไปทันทีทันใด