แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 356

บทที่ 356 เขาเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า

“ไปไหน?”

นรมนเกิดความประหลาดใจ

บุริศร์กลับไม่พูดอะไร พลางพาเธอขึ้นรถ ไม่นานนัก พวกเขาหยุดลงที่ฟิตเนสแห่งหนึ่ง

นรมนกระตุกมุมปาก

“ที่นี่เองเหรอที่ที่คุณอยากให้ฉันมา? หรือที่นี่เป็นที่พิเศษที่ฉันชอบเหรอ?”

เธอรู้สึกว่าการสื่อสารของพวกเขาคงจะมีปัญหาเป็นแน่

บุริศร์กลับเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “คนเรา เวลาอารมณ์ไม่ดีมักจะชอบทานทำให้เสียสุขภาพ ช้อปปิ้งผมไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว แต่วิธีที่ดีที่สุดคือมาเผาผลาญที่นี่ นึกถึงคนที่เธอเกลียดที่สุด ใช้กระสอบทรายเป็นตัวแทนของคนๆนั้นต่อยมันให้เละไปเลย ฟังดูดีกว่าใช่ไหมล่ะ?”

นรมนนิ่งไป เธอเห็นด้วยกับเขา แถมหนึ่งเดือนมานี้เธอกินไปทั่ว อ้วนไปหน่อยแล้วจริงๆ

“โอเค เอาตามที่คุณว่าแล้วกัน ไปเถอะ!”

นรมนเดินเข้าไปด้วยรอยยิ้ม

บุริศร์เป็นลูกค้าประจำของที่นี่ จึงมีคนนำทางพวกเขาไปในห้อง

ที่นี่มีครบทุกอย่าง จนนรมนรู้สึกมหัศจรรย์

“ไม่นึกเลยว่าประธานโตเล็กชอบมาระบายอารมณ์ที่นี่ด้วย!”

“หากผมบอกว่าผมมาออกกำลังกาย คุณเชื่อไหม?”

“ไม่เชื่อ!”

นรมนส่ายหน้า

บุริศร์ไม่อธิบายใดๆ พร้อมยื่นชุดออกกำลังกายสำหรับผู้หญิงให้กับเธอ

“ที่นี่มีชุดของผู้หญิงด้วยงั้นเหรอ?”

“อย่าคิดมาก ระหว่างการเดินทางมาที่นี่ผมให้พวกเขาออกไปซื้อโดยเฉพาะ”

บุริศร์เหลือบสายตาไปยังป้ายราคาด้านบนที่ยังติดอยู่ เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเอง

เมื่อนรมนเห็นความน่ารักของเขา จึงก้าวไปข้างหน้าอย่างห้ามไม่ได้ พร้อมกับหอมแก้มของเขา

การหอมแก้มอันรัญจวนที่มาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้บุริศร์นิ่งแข็ง

นรมนถือโอกาสคว้าชุดมาจากมือเขา พร้อมหัวเราะ “ห้ามเข้ามานะ!”

เธอเอ่ย พร้อมปิดประตูห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า พร้อมล็อกกลอนเอาไว้ด้านใน

บุริศร์ถึงกับหุบรอยยิ้มลง

ผู้หญิงคนนี้มีจิตสำนึกในการเป็นภรรยาของเขาอยู่รึเปล่า?

ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเธอยังคงรู้สึกว่าพวกเขากำลังจีบกันอยู่

แต่ความรู้สึกนี้ไม่เลวเลย!

บุริศร์ลูบไล้ใบหน้าของตัวเอง ดุจดั่งอุณหภูมิของนรมนยังคงสัมผัสเขาอยู่ ความรู้สึกยังอยู่ เขายืนยิ้มอยู่อย่างนั้นราวกับเด็กน้อย

นรมนหัวใจเต้นรัวราวกับสายฟ้า เธอรู้สึกตนเองเหมือนสาวแรกรุ่นที่เพิ่งอายุสิบแปด

จริงๆ เลย คุณแม่ลูกสองแล้วแท้ๆ ทำไมถึงได้ไร้ความอดทนต่อสิ่งยั่วยุกันนะ?

หรือว่าบุริศร์จะดีกับเธอจนเกินไป

ใบหน้าของนรมนร้อนผ่าว เธอจับจ้องไปยังหญิงสาวที่ใบหน้าแดงก่ำราวลูกท้อในกระจก เธอเผยรอยยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

เธอใช้เวลาอันสั้นในการเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เห็นบุริศร์ที่เปลี่ยนเสื้อเสร็จสรรพอยู่แล้ว ทำให้นรมนตกใจเล็กน้อย

“คุณเปลี่ยนเสื้อที่ไหน?”

“ผู้ชายเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่มีพิธีรีตองอะไรมากมายนักหรอก ที่นี่เป็นห้องออกกำลังกายของผมโดยเฉพาะ หากไม่ได้รับอนุญาตจากผมคนนอกไม่สามารถเข้ามาได้”

บุริศร์ บอกเป็นนัยว่าเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่นี่ตรงนี้ ในหัวของนรมนปรากฏภาพกล้ามเนื้อที่เป็นมัดๆ ของบุริศร์ ไปจนกล้ามเนื้อที่เป็นลูกๆ ลำคอของเธอบีบรัดแน่นขึ้นมา

“เอ่อฉันจะช่วยเอาเสื้อผ้าของคุณไปเก็บเอง”

“โอเค”

บุริศร์ ไม่รู้ว่าในหัวของภรรยาตัวน้อยของเขาปรากฏภาพสิ่งที่ไม่สุภาพ หากเขารู้ขึ้นมา คงได้ลงโทษเธอตรงนี้เป็นแน่

รู้สึกว่าเสื้อผ้าในมือร้อนผ่าว กระทั่งยังคงหลงเหลืออุณหภูมิของบุริศร์อยู่ เธอไม่เคยรู้สึกเลยว่าตนเป็นผู้หญิงที่ลามก มีเพียงแค่สมัยเรียนเท่านั้นที่จินตนาการภาพรูปลักษณะของบุริศร์

หลังจากที่แต่งงานกับเขา เธอขี้อายเสมอ ระแวดระวังอยู่ตลอด เพียงแค่บุริศร์พินิจเธอ เธอก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เธอไม่เคยเป็นฝ่ายเข้าหาเขาก่อน มีเพียงแค่ครั้งนี้ ที่เธอมีความรู้สึกวู่วามขึ้นมา อยากถอดถอนกล้ามเนื้อบนร่างของบุริศร์ออกมา หลังจากนั้น…..

เธอกลืนน้ำลายลงคอ เสมือนกับของเข้าตัว นี่เธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่?

นรมนวางเสื้อผ้าของบุริศร์ลง รวมกับเสื้อผ้าของตน

ดูเหมาะสมกันนัก ก่อนที่จะหัวเราะออกมาราวกับคนบ้า

ภายในกระจกเป็นหญิงสาวคนหนึ่งที่ตกอยู่ในห้วงแห่งความรัก

นรมนจ้องมองเข้าไปในกระจก รู้สึกว่าตนเองกำลังจะบ้า

เธอยกมือทั้งสองข้างขึ้นตบหน้าตัวเองเบาๆ พร้อมกับได้ยินเสียงของบุริศร์ “นรมน เสร็จหรือยัง?”

“เรียบร้อยแล้ว จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”

นรมนระงับตนเองให้กลับมาเป็นปกติ แต่ก็ยังคงรู้สึกร้อนผ่าวอยู่เช่นเคย

เมื่อบุริศร์เห็นใบหน้าที่แดงแปร๊ดของเธอ เขายกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าของเธอพร้อมเอ่ย “ไม่สบายหรือเปล่า?”

“เปล่านี่ แค่ที่นี่ร้อนไปหน่อยเท่านั้นเอง”

นรมนหาข้ออ้าง พร้อมกับหัวใจที่เต้นระรัว

บุริศร์ ปรับอุณหภูมิห้อง ก่อนที่จะยื่นนวมให้กับเธอ เอ่ยเสียงแผ่ว “ที่ผมสอนไปครั้งก่อนยังจำได้ไหม?”

“หืม?”

นรมนมีปฏิกิริยาที่ช้าลง

บุริศร์ ยืนอยู่ข้างหลังเธอ เอื้อมมือจับแขนของเธอเอาไว้

“นายรู้ด้วยเหรอว่าฉันเพิ่งออกไฟ? แล้วทำไมนายถึงใช้ความรุนแรงกับฉันอีก?”

นรมนเอ่ยทีเล่นทีจริง

บุริศร์ ที่เห็นว่าเธอไม่อยากขยับ จึงโอบอุ้มเธอขึ้น นั่งลงที่หน้าตักของตน

นรมนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เธอต้องการสลัดให้หลุดออก เมื่อลองคิดดูแล้วที่นี่เป็นห้องออกกำลังกายส่วนตัวของเขาคงไม่มีใครเห็นได้ จึงทิ้งตัวลง ซบกับอกกว้างของเขา

จังหวะการเต้นของหัวใจทั้งคู่รวมกันเป็นหนึ่ง เสมือนกับบทเพลง ที่ดังอยู่ข้างหูของนรมน ความหวานของทั้งคู่เพิ่มมากขึ้นไปอีก

“ผมก็ไม่อยาก แต่ผมไม่สามารถอยู่กับคุณได้ตลอดเวลา เธอต้องฝึกวิชาป้องกันตัวไว้บ้าง ไม่อย่างนั้นผมไม่สบายใจ”

บุริศร์ทัดเส้นผมเรียวยาวของนรมนเอาไว้ข้างหู กลิ่นอายที่แตกต่างหลังออกกำลังกายแผ่ซ่านออกมา

บุริศร์เกิดความรู้สึกวูบวาบ เขาใช้ความพยายามอย่างมากที่จะควบคุมตนเองเอาไว้ ไม่คาดคิดเลยว่าท่านั่งของนรมนไม่ค่อยสบายนัก เธอจึงขยับเคลื่อนก้นงามเล็กน้อย

คราวนี้ บุริศร์ทนไม่ไหวอีกต่อไป

“นรมน”

“อืม”

นรมนไม่รู้เลยว่าตนได้ทำอะไรลงไป เธอแหงนหน้าขึ้น แต่กลับถูกบุริศร์จับหัวเอาไว้จากทางด้านหลัง ก่อนที่จะถูกเขาประทับริมฝีปากอย่างรุนแรงแต่กลับคงความอ่อนโยนเอาไว้

จุมพิตที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว และบ้าคลั่ง ทำให้นรมนแทบรับมือไม่ไหว เธอมีแต่จะต้องกอดคอบุริศร์เอาไว้แน่น พร้อมตอบกลับอารมณ์ที่รุนแรงของเขา

ทั้งคู่ถลำลึกไปไกลจนยากที่จะถอนตัว อุณหภูมิรอบข้างสูงขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่ทั้งคู่กำลังจะถูกแผดเผาจนมอดไหม้ ทันใดนั้นเองด้านนอกดังขึ้นด้วยเสียงเคาะประตู

นรมนเหมือนกับว่าถูกจับขโมยได้ เธอผลักบุริศร์ออกอย่างแรง ด้วยความเร็วที่ทำให้บุริศร์แทบหงาย

เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ยาว ข้างหลังไร้สิ่งกีดกั้นใดๆ แรงผลักของนรมน ทำให้เขาเอนไปด้านหลัง

เพราะนรมนนั่งอยู่บนตักของเขา เธอจึงหงายไปพร้อมกับบุริศร์ด้วย

“โอ๊ย!”

นรมนสะดุ้งโหยง

บุริศร์ได้สติรั้งเอวของเธอเอาไว้ ใช้ร่างกายของตนเองเป็นฐานรองให้กับเธอ

เมื่อคนที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียงที่ทำให้ผู้ที่ได้ฟังพลอยจินตนาการไปไกล ทันใดนั้นบรรยากาศอันมาคุเข้าแทนที่

“คือว่าคุณชายบุริศร์ ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะรบกวน ผมแค่จะมาบอกว่า หม้อแปลงของเราพัง ตอนนี้เราหยุดไฟฟ้าทั้งหมดแล้ว อุปกรณ์บางอย่างของเราใช้ไม่ได้ชั่วคราว เอ่อ ผมไปก่อน พวกคุณเชิญต่อได้เลยครับ”

พนักงานจากไปทันทีที่จบประโยค

นรมนแทบหยุดหายใจกับประโยคของพนักงาน

“อะไรคือการเชิญต่อได้เลย? พวกเขาเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า?”

“น่าจะไม่ได้เข้าใจผิดนะ ถ้าอย่างงั้นเราไปต่อกันที่ห้องพักผ่อนเป็นไง?”

สายตาที่บุริศร์จับจ้องนรมนตอนนี้ ดุจดั่งไฟอัคคีที่ลุกโชน

นรมนกลับกัดริมฝีปากแน่น ก่อนเอ่ยอย่างเขินอาย “บุริศร์ อยู่ข้างนอกนายช่วยระงับตัวเองหน่อยได้ไหม? คุณคุณคุณ…..เฮ้อ!”

เธอกระทืบเท้า ลุกขึ้นยืน แต่กลับไม่คิดเลยว่าขณะที่บุริศร์กอดเอวเธอเอาไว้ นิ้วมือของเขาเกี่ยวติดกับตะขอของเธอ เพราะเธอลุกขึ้นยืน ตะขอถูกนิ้วมือของบุริศร์เกี่ยวติดจนหลุดออก นรมนรู้สึกถึงความเย็นวูบที่หน้าอก เสื้อผ้าของเธอได้ถูกเขากระชากจนไม่เหลือ…..