แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 416

บทที่ 416 หม่ามี้ของผมชอบอะไรในตัวคุณกันแน่นะ

ถึงอย่างไรตุลยาก็คิดไม่ถึงว่าคุณนายตระกูลโตเล็กจะพูดแบบนี้

เธออดที่จะมองคุณนายตระกูลโตเล็กไม่ได้ แต่ก็พบว่านัยน์ตาทอประกายชาญฉลาดคู่นั้นของคุณนายตระกูลโตเล็กจ้องเขม็งมาที่เธอแวบหนึ่ง คล้ายกับว่าสามารถมองทะลุไปถึงความคิดสกปรกที่อยู่ในเบื้องลึกจิตใจเธอได้หมดอย่างไรอย่างนั้น

ตุลยารีบก้มหน้าลง ร้องไห้ พลางพูดว่า “คุณยาย ช่างมันเถอะค่ะ พวกเรากลับกันเถอะนะคะ”

“จะปล่อยเรื่องนี้ไปทั้งอย่างนี้หรือ”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดานั้นโมโหจะตายแล้ว

ตุลยาเป็นเด็กสาวที่บริสุทธิ์ผุดผ่องคนหนึ่ง ถูกบุริศร์เหยียบย่ำแบบนี้แล้ว ตอนนี้ยังมีท่าทีแบบนี้อีก มีอย่างที่ไหนกัน

“พวกเราจะทำอะไรได้คะ หรือว่าจะต้องให้บุริศร์หย่ากับพี่สาวหรือ”

ตุลยาพูดอย่างน้อยอกน้อยใจเป็นพิเศษ

บุริศร์กลับยิ้มเย็น พลางเอ่ยว่า “คุณก็อย่าเรียกนรมนว่าพี่สาวอีกเลย อย่าทำให้ระคายหูเธอ สำหรับทางด้านคุณ ผมหวังว่า ทางที่ดีคุณจะรู้ว่าอะไรควรพูด อะไรไม่ควรพูด คุณก็รู้ว่า ในเมืองชลธีนี้ ผมยังสามารถทำเรื่องอะไรได้บ้าง”

“นี่คุณกำลังตั้งใจข่มขู่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของพวกเราหรือ”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดารู้สึกว่าบุริศร์ไม่นับเป็นตัวอะไรจริงๆ

ก่อนหน้านี้เจ้าเด็กหน้าเหม็นคนนี้ก็ไม่ได้ปฏิบัติต่อนรมนแบบนี้นินา

บุริศร์กลับยักไหล่ไม่ใส่ใจ เอ่ยว่า “คุณนายทวีทรัพย์ธาดา คุณมองไม่ออกหรือครับว่าผมข่มขู่หรือไม่ได้ข่มขู่ เป็นพวกคุณเองที่แบกหน้ามาให้ถูกเหยียดหยามเองถึงที่ ตอนนี้มาโทษผมว่าพูดจาไม่น่าฟังเสียแล้วหรือ ให้พูดประโยคที่ไม่น่าฟังสักหน่อย ผู้หญิงแบบตุลยาคนนี้ เปลื้องผ้าออกหมดแล้วนอนอยู่บนเตียงผม ผมก็ไม่รู้สึกว่าต้องมองให้มากกว่านี้หรอก ให้ผมชอบเธอหรือ อย่าเห็นแก่หน้าตัวเองมากเกินไปเลย! สำหรับเรื่องร่างกายของเธอ จะถูกใครทำลาย ทางที่ดีคุณควรจะกลับไปถามหลานสาวของคุณจะดีกว่า”

“อย่างคุณนี่มันเรียกว่า ได้ครอบครองเธอไปแล้ว ก็ไม่ยอมรับผิดชอบใช่ไหม! ได้! พวกเรามาคอยดูกัน!”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาทนอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ไหวแล้ว จึงลากตุลยาเดินจากไป

ความจริงแล้วตุลยาไม่อยากไป แต่สถานการณ์ในตอนนี้ เธอไม่ยอมไปแล้วจะทำอะไรได้

“บุริศร์ ไม่ว่าคุณจะพูดอะไร ฉันจะไม่ตามตื๊อคุณอีกแล้ว”

“ทางที่ดีที่สุดให้เป็นอย่างนั้น ยังมีอีก หลังจากนี้เรียกผมว่าคุณชาย บุริศร์คำนี้ไม่ใช่ชื่อที่คุณสามารถเรียกได้ จำเอาไว้ด้วย”

บุริศร์พูดเสียงเย็น โดยไม่ไว้หน้าตุลยาเลยแม้แต่น้อย

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาโกรธจนตัวสั่น แต่ไม่มีวิธีจะจัดการกับบุริศร์ จึงทำได้เพียงแค่พาตุลยาเดินออกไปจากบ้านตระกูลโตเล็ก

คุณนายตระกูลโตเล็กรอจนพวกเขาจากไปแล้ว ค่อยเอ่ยถามว่า “เรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่”

“ตุลยาถูกคนข่มขืน แต่ไม่ใช่ผมแน่นอน แม้ว่าวันนั้นเรื่องอื้อฉาวที่เผยแพร่ออกไปจะเป็นผม แต่หลังจากที่นักข่าวจากไป ผมก็ตามออกไป ตอนนั้นไมค์สามารถเป็นพยานให้ผมได้ แต่ว่าช่วงนี้ดูเหมือนว่าตุลายาจะถูกคนข่มขืนแล้ว เป็นเถ้าแก่น้อยที่ทำหนัง AV ตอนนี้คนก็หนีไปแล้ว ตุลยาวางแผนที่จะพึ่งผมแทน”

บุริศร์เล่าเรื่องราวออกมาอย่างรวดเร็วรอบหนึ่ง

คุณนายตระกูลโตเล็กคิ้วขมวด เอ่ยว่า “ใครก็ไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าลูกกับตุลยาไม่ได้ทำเรื่องอะไรออกมา คนอื่นจะพูดเรื่องนี้อย่างไรก็ไม่ต้องเครียด ที่สำคัญคือต้องดูว่านรมนจะคิดอย่างไร ลูกรีบไปพูดเรื่องนี้กับนรมนให้ชัดเจนเถอะ ไม่อย่างนั้นล่ะก็..............”

“แม่ครับ นรมนล้วนรู้แล้ว พวกเราพูดกันชัดเจนแล้ว เธอเชื่อผม อีกทั้งนรมนยังถูกผมรับกลับบ้านแล้วด้วย อีกสักพักผมตั้งใจจะประกาศตอบกลับเรื่องการไกล่เกลี่ยเพื่อหย่าร้างของเธอด้วย”

บุริศร์เอ่ยความตั้งใจของตัวเองออกมา

คุณนายตระกูลโตเล็กได้ยินแล้วก็วางใจ

“อืม ไม่อาจให้นรมนได้รับความไม่เป็นธรรม ลูกว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาคนนี้กินยาอีอะไรเข้าไป หลานสาวตัวเองไม่เชื่อ ดันไปเชื่อผู้หญิงที่มาจากข้างนอกคนหนึ่ง จนถึงขั้นต้องการให้ลูกหย่ากับภรรยาของตัวเอง เพื่อตุลยา เธอคิดอะไรอยู่กันแน่ แบบนี้ ถ้านรมนได้รับรู้ ก็ไม่แน่ว่าจะเสียใจมากขนาดไหน”

คุณนายตระกูลโตเล็กสงสารนรมนเป็นอย่างมาก

บุริศร์ยิ้ม พลางเอ่ยว่า “วางใจเถอะครับ เรื่องในวันนี้นรมนไม่มีทางรู้”

“เย็นวันนี้ไม่อยู่ทานข้าวที่บ้านแล้วใช่ไหม”

คุณนายตระกูลโตเล็กพอจะมองออกว่า ใจของบุริศร์ไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่บินจากไปนานแล้ว ฝืนให้เขาอยู่ที่นี่ ก็ไม่มีประโยชน์อะไร

บุริศร์หัวเราะแหะๆ ตอนที่ตั้งใจจะลุกขึ้นและจากไปนั้น กานต์ก็เดินออกมา

“ผมล่ะไม่เข้าใจเลยว่า หม่ามี้ของผมชอบอะไรในตัวผู้ชายที่ดึงดูดความสนใจจากผู้คนไปทั่วอย่างคุณกันแน่”

“เจ้าเด็กหน้าเหม็น พูดสำนวนไม่เป็นก็อย่าพูด พูดว่าดึงดูดความสนใจจากผู้คนไปทั่วอะไรกัน พ่อของลูกเป็นคนแบบนี้หรือ”

เพราะการกลับมาของนรมน อารมณ์ของบุริศร์จึงดีขึ้นมากเป็นธรรมดา

กานต์ก็รู้ว่า วันนี้จะไม่มีใครมาแย่งเตียงนอนของตัวเองแล้ว แต่กลับส่งสิ่งของที่อยู่ในมือให้กับบุริศร์ พลางเอ่ยว่า “ให้หม่ามี้ หม่ามี้ผมชอบกิน ทางที่ดีคุณรีบจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย ผมกับกมลล้วนคิดถึงหม่ามี้แล้ว”

ธรณีไม่รู้จริงๆว่าในสมองของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาบรรจุอะไรอยู่กันแน่ ถ้าไม่ใช่ว่าพฤกษ์ให้คนมาแจ้งเขา เขาก็ยังคงไม่กล้าจินตนาการจริงๆว่า คุณนายทวีทรัพย์ธาดาจะพาตุลยาไปบ้านตระกูลโตเล็กจริงๆ

พวกเขาหน้าไม่อายขนาดนี้ได้อย่างไรกัน

ตุลยาเห็นธรณีมีโทสะแล้ว ก็รีบเอ่ยเสียงเบาว่า “คุณอาเล็ก คุณอาอย่าโทษคุณยายเลยนะคะ นี่ล้วนโทษหนู เป็นหนูที่..........”

“ไม่โทษเธอแล้วจะโทษใคร! จะคิดเพื่อตระกูลทวีทรัพย์ธาดาบ้างได้หรือไม่ ต้องให้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดากับตระกูลโตเล็กเปลี่ยนเป็นศัตรูกัน เธอถึงจะดีใจใช่หรือไม่ ถึงตอนนั้นจะมีผลดีอะไรต่อตัวเธอกัน เธอเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ตัวเองไม่รักตัวเอง ก่อเรื่องมาจนถึงขั้นนี้ แล้วยังให้หญิงชราออกหน้าโวยวายไปกับเธอด้วย เธอเป็นหลานสาวแบบนี้ให้กับผู้อื่นหรือ ไสหัวไปคุกเข่าที่ห้องบรรพบุรุษซะ! ไม่มีคำสั่งของฉัน วันนี้ไม่อนุญาตให้ทานข้าว!”

เดิมธรณีก็เห็นตุลยาขัดตาอยู่แล้ว ตอนนี้เห็นเธอก้าวออกมาพูดก็ยิ่งมีโทสะ

ตุลยาตะลึงค้าง

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาโกรธเสียจนตบธรณีไปหนึ่งฝ่ามือ “แกมีความสามารถมากสินะ แกจะให้เด็กน้อยตุลยาเข้าไปคุกเข่าในห้องบรรพบุรุษ ไม่สู้ส่งแม่ที่เป็นหญิงชราคนนี้เข้าไปด้วยกันเสียเลยล่ะ การไปบ้านตระกูลโตเล็กในวันนี้เป็นความคิดของแม่ และก็เพื่อถามหาความยุติธรรมให้กับเด็กน้อยตุลยา ถ้าแกมีความสามารถก็มาหาเรื่องแม่นี่! แกส่งแม่ที่เป็นหญิงชราคนนี้เข้าไปขอให้พี่ชายยกโทษให้ด้วยกันเลยสิ”

ธรณีอยากร้องไห้แต่ก็ไม่มีน้ำตาไหลออกมา

มีคุณแม่ที่ไม่พูดคุยด้วยเหตุผลคนหนึ่งแบบนี้ เขาควรจะทำอย่างไรถึงจะดี

ถ้าหากคิมยังอยู่ก็ดี อาจจะยังมีวิธีการอื่นบ้าง แต่ตอนนี้หญิงชรามีเพียงความคิดเดียวคือคิดจะเรียกร้องความยุติธรรมให้กับตุลยา โดยที่ไม่สนใจไยดีว่าทางด้านนรมนจะเป็นอย่างไรเลย การทำแบบนี้จะไม่ทำให้นรมนเจ็บปวดได้อย่างไรกัน

เมื่อคิดว่าคุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจะยิ่งผลักนรมนออกไปไกลเรื่อยๆ ธรณีก็ร้อนใจเป็นอย่างมาก

“คุณแม่ครับ คุณแม่มีสติหน่อยได้หรือไม่ครับ”

“แม่มีสติดีมาก แม่จะบอกแกให้นะ วันนี้ถ้าแกทำโทษเด็กน้อยตุลยาคนนี้ แม่ก็จะเข้าไปด้วยกันกับเธอ”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาแสดงท่าทีออกมาชัดเจนว่า จะให้การสนับสนุนตุลยาอย่างถึงที่สุด

ธรณีเห็นท่าทางของเธอแล้ว ก็โกรธจนแค่นเสียงเย็นออกมา แล้วหมุนตัวเดินจากไป

ตุลยาร้องไห้กอดคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเอาไว้ พลางเอ่ยว่า “คุณยาย คุณยายอย่าทะเลาะกับคุณอาเล็กเพื่อหนูอีกเลยนะคะ ถ้าหากว่าคุณอาเล็กเห็นว่าหนูขัดตาจริงๆ หนูไปจากบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็ได้ค่ะ เดิมชีวิตของหนูก็มีชะตากรรมต่ำต้อย ออกไปแล้วจะถูกผู้คนทำอะไรก็จะได้ไม่ต้องทำให้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเดือดร้อนอีก”

“เด็กโง่ พูดอะไรน่ะ ขอเพียงแค่มียายอยู่ ยายจะดูว่ามีใครกล้าทำอะไรกับเรา เราไม่ต้องสนใจอาเล็กของเรา เขาน่ะใจแคบ ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ไป กลับบ้านกัน ยายจะให้คนทำของอร่อยให้เราทาน บำรุงร่างกายของเราสักหน่อย”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาจูงมือตุลยาเข้าไปในบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดา

จู่ๆหางตาของตุลยาเหลือบไปเห็นเงาร่างอันคุ้นเคยที่ยืนจ้องมองเธอถมึงทึงอยู่ไม่ไกลจากบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ความรู้สึกกะทันหันนี้ทำให้เธอขนพองสยองเกล้าขึ้นมา