แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 422

บทที่ 422 เธอต้องการเพียงบุริศร์กับตระกูลโตเล็ก

“แม่ แม่คิดว่าผมทำอะไรกับแม่ไม่ได้จริงๆใช่ไหม？แม่อยากเห็นตระกูลทวีทรัพย์ธาดานี้ของพวกเราตกต่ำใช่ไหมครับ？”

ธรณีไม่อยากเชื่อว่าคำพูดชั่วร้ายแบบนี้จะออกมาจากปากของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา

แม่ของเขาเคยเป็นคนในตระกูลเก่าแก่ที่มีชื่อเสียง และเป็นสมาชิกในครอบครัวของผู้เสียสละ เคยแยกแยะผิดชอบชั่วดีได้ คนทางฝั่งเมืองหลวงต่างชมเชยว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มีความโดดเด่น แต่วันนี้เธอเป็นอะไรไปนะ？

ดูเหมือนคุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็รู้ว่าตนเองนั้นพูดเกินไป แต่เธอกลับกัดริมฝีปากล่างด้วยความดื้อดึงและตอบกลับไปว่า：“ฉันพูดอะไรผิดไปหรือไง？ตอนนี้ฉันมันขวางหูขวางตาแกไม่ใช่เหรอ？ฉันทำอะไรแกก็เอาแต่คิดว่าฉันทำไม่ถูกต้อง มากจนเสียจนฉันไม่แยแสหลานสาวคนหนึ่ง แกก็ไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ พ่อของแก พี่ชายของแกทยอยกันจากโลกนี้ไปหมด ฉันทำเพื่อแกมากมายแค่ไหน คิดไม่ถึงว่าตอนนี้แกจะพูดแบบนี้กับฉัน บอกว่าฉันต้องการทำลายตระกูลทวีทรัพย์ธาดา คำพูดนี้แกกล้าพูดต่อหน้าศาลบรรพชนของพ่อกับพวกพี่ชายแกไหม？”

“นี่มันคนละเรื่องกันไม่ใช่เหรอครับ？แม่ไม่คิดว่าสิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้คือสิ่งที่ผิดหรือไง？แม่ไม่รู้สึกว่าทั้งหมดที่ทำกับนรมนมันมากเกินไปใช่ไหม？”

ทันใดนั้นธรณีพบว่าแม่ของตนเองเปลี่ยนไปไม่ฟังเหตุผลโดยไม่คาดคิด

“ฉันทำอะไรผิด？ยัยเด็กนั่นมันจิตใจสกปรกเอง เที่ยวพูดไปทั่วว่ามันสูญเสียลูกคนหนึ่งไปเพราะช่วยชีวิตฉัน คำพูดโกหกน่ารังเกียจแบบนั้นมันยังกล้าพูดออกมาได้！ถ้าไม่ใช่เพราะแม่หนูตุลยา ฉันคงตายไปนานแล้ว！พวกเราตระกูลทวีทรัพย์ธาดาต้องรู้จักสำนึกบุญคุณ ฉันทำอะไรผิดเหรอ？ตรงกันข้ามกับยัยเด็กนรมนนั่น ชอบหลอกลวง ทำให้คุณนายตระกูลโตเล็กหลงหัวปักหัวปำ ฉันประเมินยัยเด็กนั่นต่ำไป คิดไม่ถึงว่าจะใช้อุบายอะไรมาปั่นหัวตระกูลโตเล็ก แถมตอนนี้ยังใช้ตระกูลโตเล็กมาจัดการตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอย่างไม่มีความเคารพกัน！เมื่อเช้านี้ มันยังพูดว่าจะลงมือกับแม่หนูตุลยา คิดไม่ถึงว่าจะลงมือกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอย่างรวดเร็วแบบนี้ คนเนรคุณแบบนั้น คิดไม่ถึงว่าแกยังจะมาตำหนิฉันเพราะมัน？ฉันเป็นแม่ของแกนะ！ฉันเป็นคนคลอดแกออกมาเอง！”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดายิ่งพูดยิ่งโมโห ส่วนธรณีก็ทนฟังต่อไปไม่ไหว

ทุกคนต่างพูดว่านรมนช่วยชีวิตคุณนายทวีทรัพย์ธาดา แต่เธอไม่เชื่อ หัวเด็ดตีนขาดก็เชื่อว่าตุลยาเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตตนเอง การยืนกรานนี้ก็ทำให้ธรณีรู้สึกจนปัญญาเสียจริง

“แม่ ผมให้คนซื้อตั๋วรถให้แม่แล้ว คืนนี้จะส่งแม่ไปเมืองหลวง ทางนั้นจะมีคนดูแลแม่อย่างแน่นอน แม่ไม่ต้องสนใจทางฝั่งเมืองชลธี ต่อจากนี้ความเจริญรุ่งเรืองหรือความเสื่อมถอยของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาคือความรับผิดชอบของผม แม่อายุมากแล้ว ไปเมืองหลวงใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างมีความสุขเถอะครับ”

ธรณีไม่อยากทำแบบนี้เลย แต่เขาจำเป็นต้องทำ

ปล่อยให้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาอยู่ในเมืองชลธีต่อไป ไม่รู้ว่าเธอจะก่อเรื่องวุ่นวายอะไรขึ้นมาอีก

ก่อนหน้านี้เขาเอาแต่ลังเลใจ คิดว่าชีวิตแม่ของตนเองไม่ใช่เรื่องง่าย อายุมากแล้ว ไม่อยากทำให้เธอต้องจากบ้านไกลเมือง แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ส่งไปก็ไม่ได้แล้ว

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาชะงักงัน

“แกคิดจะกักบริเวณฉันเหรอ？แกมันอกตัญญู！”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาโมโหจนอยากจะหยิบสิ่งของขว้างใส่ธรณี แต่บรรดาคนรับใช้ต่างพากันเก็บข้าวของออกไปจากตรงนี้ล่วงหน้าแล้ว

ธรณีมองเห็นคุณนายทวีทรัพย์ธาดาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเหมือนลูกระเบิด จึงเอ่ยอย่างเย็นชา：“แต่ไม่ว่าอย่างไร ตุลยาต้องอยู่ที่เมืองชลธี เรื่องทั้งหมดนี้เริ่มต้นขึ้นเพราะเธอ เธอจึงต้องเป็นคนออกหน้าแก้ไข ในเมื่อแบกความรับผิดชอบในฐานะหลานสาวของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ก็ต้องทำอะไรเพื่อตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แม่วางใจได้ ผมจะให้แม่บ้านหลิวไปเมืองหลวงกับแม่ ไม่ทำให้แม่ได้รับความลำบากแม้แต่นิดเดียว”

ตุลยาสีหน้าเปลี่ยนทันที

“คุณอาคะ ฉันจะไปกับคุณย่า เธออายุมากแล้ว ฉันไม่สะดวกใจให้คนอื่นดูแลเธอ ยิ่งไปกว่านั้นฉันเป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง ทำอะไรก็ไม่เป็น ยิ่งไม่สามารถไปเปรียบเทียบกับตระกูลโตเล็กได้ ฉันไปอยู่เป็นเพื่อนคุณย่าจะดีกว่า”

“เธอต้องอยู่ที่เมืองชลธี ！พูดอะไรไม่น่าฟังเลย ถ้าเธอจะตาย ก็ตายให้ฉันดูที่เมืองชลธี！”

คำพูดของธรณีทำให้ตุลยาหน้าซีดขึ้นมาทันที

“คุณอา……”

“เธอจะทำอะไร？ฉันจะบอกเธอไว้นะ ถ้าเธอกล้าทำอะไรนรมน ฉันกับเธอจะได้เห็นดีกันแน่！”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเผชิญหน้ากับธรณีโดยตรง

เมื่อก่อนธรณียังไว้หน้าคุณนายทวีทรัพย์ธาดา แต่วันนี้เขาจำต้องแข็งใจ จัดการแยกคุณนายทวีทรัพย์ธาดากับตุลยาออกจากกัน จึงไม่สนใจท่าทางในตอนนี้ของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาไปโดยปริยาย

“ใครก็ได้ พาคุณนายไปส่งที่สถานี！”

ธรณีออกคำสั่ง คนจากด้านนอกเดินเข้ามาทันที ตรงมาที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดา

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาโกรธจนตัวสั่น

“ธรณี แกต่อต้านฉัน！”

“แม่ ขอโทษที่ทำให้ไม่พอใจครับ”

ธรณีโบกมือ มีคนก้าวขึ้นไปข้างหน้าเพื่อพาตัวของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาไปทันที

ตุลยารีบดึงเสื้อของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา และกระซิบว่า：“คุณย่า แกล้งเป็นลมค่ะ เพียงแค่คุณย่าเป็นลมตอนนี้ คุณอาก็จะไม่กล้าส่งคุณย่าไปตามอำเภอใจ”

เสียงของเธอเบามาก เบาจนได้ยินแค่เพียงคุณนายทวีทรัพย์ธาดา

คุณนายนิ่งไปชั่วคราว จากนั้นมองทอดสายตาออกไป ทั้งตัวล้มลงไปด้านหลัง

“คุณนายทวีทรัพย์ธาดา！”

“แม่！”

ธรณีตกใจกับท่าทางของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา

“รีบเรียกคุณหมอมา！”

ธรณีอุ้มแม่ของตนเองขึ้นมา ผลักล้อรถนำเธอไปส่งในห้อง

ลูกน้องรู้สึกลังเลใจอยู่บ้าง

“คุณชายธรณี ตอนนี้คุณนายทวีทรัพย์ธาดายังต้องไปอยู่ไหมครับ？”

ตุลยาได้ยิน ก็รีบพูดขึ้นมาทันที：“คุณอา ช่วงนี้หัวใจของคุณย่าไม่ค่อยแข็งแรงมากๆ คุณหมอก็บอกแล้ว คุณย่าไม่สามารถเจอกับเรื่องสะเทือนจิตใจได้ วันนี้คุณย่าเจ็บปวดหัวใจหลังจากกลับมาจากการพบกับพี่สาว เธอจึงไม่ค่อยสบาย ถ้าตอนนี้ยังบังคับส่งคุณย่าไปอีก ฉันกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณย่าระหว่างทาง ถึงตอนนั้นคุณอาจะเสียใจนะคะ”

สีหน้าของธรณีน่าเกลียดอย่างยิ่ง

ช่วงนี้สุขภาพของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาไม่ดีจริงๆ ในจุดนี้เขารู้ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งการดึงดันส่งเธอไปเช่นนี้ ถึงแม้ธรณีจะตัดสินใจแล้ว ก็อดลังเลใจไม่ได้

“คุณอา ถ้าต้องการจะส่งคุณย่าไปจริง รอพรุ่งนี้ช่วงกลางวันไม่ดีกว่าเหรอคะ ให้คุณหมอดูอาการของคุณย่าว่าแท้จริงเป็นอย่างไร ในใจของคุณอาก็คงคิดแบบนี้ใช่ไหมคะ？”

ตุลยาเห็นธรณีผ่อนคลายขึ้น จึงรีบพูดต่อเล็กน้อย

เขาจากไปปุ๊บ คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็ลืมตาขึ้นทันที

“ไอ้เด็กหน้าเหม็นคนนี้ ไม่รู้ว่าถูกยัยนรมนใช้ยาเสน่ห์อะไรราดใส่ นึกไม่ถึงว่าจะปกป้องมันแบบนี้ แถมยังทำกับย่าแบบนี้！โชคดีที่มีเธออยู่กับย่า ไม่อย่างนั้นย่าไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดารีบจับมือของตุลยา

ดวงตาของตุลยาฉายแสงที่มืดมนและไม่ชัดเจน เพียงแต่เกิดขึ้นเพียงพริบตาเดียว เธอก็เปลี่ยนเป็นยิ้มหวานทันที：“คุณย่า วางใจเถอะค่ะ หนูจะไม่ยอมให้คุณอาส่งคุณย่าไป ที่นี่คือบ้านของคุณย่า！”

“ใช่ เธอรู้ว่าที่นี่คือบ้านของย่า เป็นรากเหง้าของย่า คิดไม่ถึงว่าไอ้เด็กหน้าเหม็นคนนั้นคิดจะส่งย่าไป ส่วนนรมนยัยเด็กนั่นก็ไม่ธรรมดา คิดไม่ถึงว่าจะสามารถปั่นหัวคนเหล่านี้ได้ ถ้าไม่ใช่เธอ ไม่แน่ย่าอาจจะถูกมันทำให้สับสนไปแล้ว วันนี้คิดไม่ถึงว่ายัยเด็กนั่นจะกล้าทำเรื่องแบบนี้กับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ย่าจะไม่ปล่อยมันไว้แน่！”

ตอนนี้คุณนายทวีทรัพย์ธาดามองนรมนเป็นศัตรูไปเรียบร้อยแล้ว

ตุลยาเห็นแบบนี้ อดยิ้มออกมาไม่ได้ เพียงแต่รอยยิ้มเหือดหายไปอย่างรวดเร็ว

“คุณย่า ไม่ต้องแกล้งป่วยหรอกค่ะ คุณอาไม่ใช่คนโง่ ยิ่งไปกว่านั้นคุณหมอก็อยู่ หากตรวจอย่างละเอียด แน่นอนจะต้องรู้ว่าคุณย่าแกล้งทำ ถึงตอนนั้นกลัวว่าคุณอาจะกลับมาบังคับส่งคุณย่าไป”

คำพูดของตุลยาทำให้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เธอมีวิธีอะไร？”

ตุลยารู้สึกลังเลใจอยู่บ้าง

“แน่นอนว่ามีวิธี แต่คุณย่าจะต้องเสี่ยงสักหน่อย”

“ยัยเด็กคนนี้ มีวิธีอะไรก็บอกฉันมาเถอะ ย่าไม่กลัวหรอก”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดามองตุลยาอย่างไรก็ถูกชะตา นี่หากเป็นหลานแท้ๆของตนเองคงจะดีมาก

เมื่อนึกถึงนรมนอีกครั้ง คุณนายทวีทรัพย์ธาดาอดถอนหายใจออกมาไม่ได้：“เธอดีกับย่า ย่าเองรู้ดี เธอวางใจเถอะ ถึงแม้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจะถูกตระกูลโตเล็กทำจนตกต่ำ ย่าก็จะไม่ยอมให้เธอผิดหวัง ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาที่เมืองหลวงยังคงมีชื่อเสียง ถึงตอนนั้นย่าจะหาตระกูลดีๆที่เมืองหลวงให้แก่เธอ รับรองว่าจะทำให้เธอมีชีวิตที่สุขสบาย”

ตุลยาชะงักงันเล็กน้อย ในใจยิ่งรู้สึกดูถูก

เธอไม่ต้องการใครอื่น เธอต้องการเพียงบุริศร์กับตระกูลโตเล็ก！

ตราบใดที่มันเป็นของนรมน เธอจะแย่งมันมาให้หมด โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาตกต่ำลงจริงๆ เธอไม่คิดว่าการถูกคุณนายทวีทรัพย์ธาดาคลุมถุงชนจะเป็นเรื่องที่ดี

เพียงแต่บนใบหน้าของตุลยายังคงแสดงออกถึงความพึงพอใจอย่างยิ่ง

เธอก้มหน้าลง พูดเสียงเบา：“หนูรู้ว่าคุณย่ารักและเอ็นดูหนูที่สุด ดังนั้นหนูก็จะทำเพื่อคุณย่าอย่างสุดความสามารถค่ะ”

“เด็กดี ไม่เสียแรงที่ย่ารักและเอ็นดูเธอ รีบพูดมาเถอะ เธอมีวิธีอะไร？”

เห็นคุณนายทวีทรัพย์ธาดาให้ความสนใจมาก ตุลยาส่งน้ำอุ่นในมือให้ด้วยรอยยิ้ม

“คุณย่าคะ นี่คือของดี เพียงแค่คุณย่าดื่มเข้าไป หนูรับประกันว่าคุณอาจะไม่ส่งคุณย่าไป อย่างน้อยที่สุดก็จะไม่ส่งคุณย่าไปในช่วงนี้”