แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 424

บทที่ 424 ให้โอกาสเธออีกครั้งหนึ่ง

รู้สึกคุ้นกับเบอร์ที่โทรเข้ามาอยู่บ้าง นรมนรู้ได้โดยปริยาย ว่าเป็นคุณนายตังเมที่โทรเข้ามา

คุณนายตังเมโทรหาเธอตอนนี้ คิดจะทำอะไรอีกนะ？

ธิดากับนาวินได้ยินเสียงมือถือ พวกเขารีบหันมาทันที จึงพบเข้ากับนรมน

“คุณนาย ทำไมคุณตื่นเช้าจังเลย？ เมื่อกี้พวกเราพูดจาไร้สาระ คุณอย่าเชื่อเลยนะคะ”

ธิดาไม่รู้ว่านรมนได้ยินไปมากน้อยเพียงใด เพียงแต่มองเห็นสีหน้าของนรมนยังคงดูไม่เลว

นรมนตอบด้วยรอยยิ้ม ：“ไม่เป็นไรจ๊ะ ขอบคุณพวกเธอนะ”

พูดจบ เธอหันตัวจากไป

ส่วนสายเรียกเข้าจากคุณนายตังเม เธอทำเป็นมองไม่เห็นมัน

ในเมื่ออีกฝ่ายไม่อยากให้เธอรู้ที่อยู่ของพวกเขา ถึงแม้จะเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะสืบหาเบาะแสตำแหน่งของอีกฝ่ายอีกครั้ง วันนี้เธออารมณ์ค่อนข้างดี ไม่อยากรู้สึกผิดหวังเพราะคำพูดของคุณนายตังเม

ตอนนี้สิ่งที่เธออยากทำที่สุดคือทำของอร่อยๆให้บุริศร์ทาน

ผู้ชายคนนี้นะ ไม่รู้ว่าเมื่อวานยุ่งถึงกี่โมง เพื่อเรื่องนี้ของตนเองจึงนำตระกูลโตเล็กมาเข้ากับบริษัทร่วมทุนทั้งหมด จะให้เธอทำอย่างไร？

มือถือของนรมนดังอยู่นาน ในที่สุดก็เงียบลง

เธอก็ไม่ได้สนใจมอง โยนทิ้งลงข้างๆ และเดินไปห้องครัว เพื่อทำอาหารเช้าให้บุริศร์ด้วยตนเอง

คนรับใช้เห็นสิ่งเหล่านี้จนชิน ต่างยิ้มและมาเป็นลูกมือของเธอ

เมื่อบุริศร์ลืมตาขึ้นมา เตียงก็ว่างเปล่าไปเรียบร้อย เพียงแต่ความอบอุ่นบนผ้าห่มบอกเขาว่า นรมนเพิ่งจะออกไปได้ไม่นาน

ในบรรยากาศยังคงเต็มไปด้วยกลิ่นอายของนรมน มันช่างหอมหวานและอบอุ่น

เขาสูดลมหายใจเข้าลึก จากนั้นเดินไปล้างหน้าแปรงฟันด้วยความอิ่มเอมใจ เปลี่ยนเสื้อผ้าลงไปชั้นล่าง ก็มองเห็นผู้หญิงคนนั้นกำลังยุ่งอยู่ท่ามกลางแสงในยามเช้า

บนใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มที่แสนสงบ มันช่างมีความสุข ความสบายใจ กลายเป็นทิวทัศน์ที่สวยงามที่สุดในยามเช้าทันที มันช่างดึงดูดบุริศร์จนถึงที่สุด

บุริศร์อดใจไม่ไหวก้าวเดินไปข้างหน้า

คนรับใช้เห็นเขาเดินมา กำลังคิดจะพูดอะไรสักอย่าง กลับถูกบุริศร์หยุดเอาไว้ แต่ละคนพากันอมยิ้มและเดินออกไป ให้โลกใบนี้เหลือเพียงแค่พวกเขาสองคนสามีภรรยา

บุริศร์เข้ามากอดเธอจากด้านหลัง

นรมนสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อสังเกตเห็นว่าเป็นใครที่เข้ามา ก็อดกล่าวด้วยรอยยิ้มไม่ได้：“เช้าขนาดนี้ยังจะมาสวีทกัน คุณไม่กลัวพวกคนรับใช้หัวเราะเยาะเหรอคะ？”

“ไม่กลัว ผมกอดเมียของตัวเองอยู่ ใครจะกล้าหัวเราะผม？”

บุริศร์วางคางไว้บนไหล่ของนรมนเหมือนเด็กคนหนึ่ง เมื่อเห็นอาหารทุกอย่างที่เธอทำคือของโปรดของตนเอง หัวใจของเขาละลายจนกลายเป็นแอ่งน้ำอย่างช่วยไม่ได้

“เช้าตรู่แบบนี้มีของกินอย่างเพียบพร้อมให้ผม บอกมานะ มีเรื่องอะไรปิดบังผมใช่ไหม？ หรือว่ามีอะไรจะขอผม？”บุริศร์เอ่ยถามอย่างไม่ได้คิดอะไร แต่นรมนกลับพยักหน้าอย่างจริงจัง

“ฉันเคยคิดว่าการชอบคุณคือเรื่องที่มีความสุขที่สุดในชีวิต ไม่คิดว่าตอนนี้จะค้นพบว่า การได้รับความรักจากคุณคือเรื่องที่มีความสุขที่สุด”

นรมนไม่ค่อยพูดคำหวาน คำสารภาพที่ออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้บุริศร์ตกตะลึงไปเล็กน้อย

“เมื่อวานคุณไม่สบายหรือเปล่า？”

“ไปให้พ้นเลย！”

นรมนชายตามองเขา กล่าวเสียงเบาว่า：“คุณนายทวีทรัพย์ธาดามาพูดโน้มน้าวใจให้ฉันหย่ากับคุณ พูดตามตรงว่าฉันรู้สึกโกรธจริงๆ ตอนนั้นก็คิดว่า ถ้าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่มีอำนาจคงจะไม่มารังแกคนแบบนี้？แต่หลังจากนั้นฉันก็เข้าใจ ถึงแม้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจะยากจน แต่ตราบใดที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดาไม่ชอบขี้หน้าฉัน ฉันจะทำอะไรมันก็ไม่ถูกต้อง แล้วทำไมฉันจะต้องลงโทษตนเองเพราะความผิดของคนอื่นด้วยล่ะ？”

ได้ยินนรมนพูดแบบนี้ บุริศร์รู้สึกได้ว่าเธอต้องรู้อะไรสักอย่าง

“ต้องการขอความเมตตาเพื่อตระกูลทวีทรัพย์ธาดา？”

“เปล่าค่ะ”

นรมนหันกลับมา บุริศร์กลับไม่ปล่อยเธอ โดยไม่ทันระวังทำให้เธอเผชิญหน้ากับตนเอง

ดวงตาคู่สดใสของเธอมองบุริศร์ด้วยความรักอย่างสุดหัวใจ

“มองผมแบบนี้ คุณไม่กลัวความอยากอาหารตอนเช้าของผมดีเกินไป จนกินคุณเหรอ ？”

“ไม่กลัว！ฉันอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจของคุณ อยู่ในกำมือของคุณ จะไม่เต็มใจทำให้ฉันลำบากได้อย่างไร”

คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์ลำบากใจเล็กน้อย

“มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณพูด”

“ถึงอย่างไรฉันก็คิดว่าคุณดีอยู่แล้ว ฉันได้รับความไม่เป็นธรรม ไม่เคยมาบ่นกับคุณ คุณก็แก้แค้นแทนให้ฉันเองโดยที่ไม่ได้ร้องขอ เพื่อตัดการพึ่งพาของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา คุณปิดกั้นบริษัทที่ร่วมทุนกับตระกูลโตเล็กทั้งหมด ยอมให้พ่ายแพ้ไปทั้งสองฝ่าย ส่วนคุณแม่ก็พูดถากถางคุณนายทวีทรัพย์ธาดาอย่างไม่เกรงใจ คุณกับคุณแม่ทำให้ฉันรู้สึกว่าถึงแม้ฉันจะได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างมากมาย ตราบใดที่มีพวกคุณอยู่ ฉันก็ไม่ใช่หมาหัวเน่า”

นรมนพูดไปพูดมาขอบตาแดงก่ำ

“ทำไมเป็นแบบนี้ไปล่ะเนี่ย？พูดปลุกอารมณ์ตั้งแต่เช้าตรู่แบบนี้ คุณคิดจะให้ผมร้องไห้ให้คุณดูใช่ไหม？”

บุริศร์รีบประคองใบหน้าของนรมน และพูดด้วยรอยยิ้ม อย่างไรเสียเขาไม่สามารถปิดบังความเสน่หาที่อยู่ลึกลงไปในแววตาได้

นรมนกอดเอวของบุริศร์เอาไว้ และซุกใบหน้าเข้าไปในอ้อมกอดของเขา

“บุริศร์ ชีวิตนี้ที่มีคุณอยู่มันช่างดีจริงๆ”

ประโยคนี้เหมือนกับลมที่พัดผ่านเข้าไปในจิตใจของบุริศร์ จากนั้นเกิดเป็นระลอกคลื่นอยู่พักหนึ่ง แผ่กระจายออกเป็นวงกว้าง

“เด็กโง่ คุณคือผู้หญิงของผม ถ้าผมไม่ทำเพื่อคุณแล้วจะให้ทำเพื่อใคร หื้อ？”

นรมนได้ยินเสียงหัวใจเต้นของบุริศร์ จิตใจรู้สึกสงบเป็นอย่างยิ่ง ความไม่สบายใจและความระแวงทั้งหมดในวันเหล่านั้น มลายหายไปในทันที

“คุณนายตังเมโทรหาฉัน ถึงแม้จะไม่ได้พูดอะไร แต่ฉันสามารถฟังออก เธอต้องการฆ่าฉันกับตระกูลโตเล็ก เพื่อแก้แค้นให้กับเขมิกา ดังนั้นฉันคงไม่อาจหลุดออกไปจากข่าวฉาวได้ในระยะเวลานี้ ขอโทษด้วยค่ะ ที่เพิ่มความยุ่งยากให้กับตระกูลโตเล็ก”

คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์รู้สึกสงสารอย่างจับใจ

“เรื่องนี้คือความผิดของผม เพราะห้าปีก่อนผมไม่จัดการให้ดี ทำให้ตอนนี้คุณกลายเป็นฝ่ายถูกกระทำ คุณวางใจเถอะ ผมจะรีบจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด”

“ฉันไม่กลัว ตราบใดที่ในหัวใจของคุณมีฉัน ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้น บุริศร์ ขอบคุณนะคะ”

นรมนเงยหน้าขึ้น เขย่งปลายเท้า จูบลงบนริมฝีปากบางๆของบุริศร์

บุริศร์ราวกับถูกฟ้าผ่า

นรมนไม่ใช่คนที่ชอบเป็นฝ่ายเริ่มก่อน วันนี้ถูกกระทำเช่นนี้อย่างไม่ทันตั้งตัว บุริศร์บีบเอวของนรมนแน่นอย่างไม่รู้ตัว ทำให้เธอเข้ามาแนบชิดตนเองอย่างยิ่ง

“ฉันรู้สึกเสียใจ ต่อจากนี้คุณอย่าได้คิดเลย”

นรมนเรียกมันว่าความเสียใจ

บุริศร์จะให้โอกาสเธอเสียใจได้อย่างไร เขาตรงเข้าไปทันที กัดติ่งหูของนรมน

“ว๊าย！ คุณเกิดปีหมาหรือไง？”

นรมนสั่นไปทั้งตัว รู้ว่าตนเองใกล้จะละลายแล้ว

บุริศร์ถึงจะยอมปล่อยเธอ

“ถ้าครั้งหน้าไม่ยอมให้ผมแตะต้อง ผมก็จะกัดคุณ กัดจนคุณต้องร้องขอให้หยุด”

“คนขี้โกง”

นรมนรู้ว่าบุริศร์สามารถทำเรื่องแบบนี้ได้ จึงอดไม่ได้ถลึงตาใส่เขาอย่างไม่พอใจ แววตานั้นสามารถล่อลวงจิตวิญญาณของบุริศร์ให้ออกไปได้อย่างแท้จริง

เขาตีก้นของนรมนและกล่าวว่า：“เอาล่ะ ผมจะไปอาบน้ำ ถ้าคุณไม่มีแรง ผมสามารถทำให้คุณได้”

“ไม่จำเป็น คุณรีบๆไปเลย！”

ตอนนี้นรมนไม่กล้าให้เขาเข้ามาใกล้ตนเอง

น่าแปลกจริงๆ เรื่องแบบนี้ทำไมผู้ชายยิ่งทำยิ่งมีกำลังวังชา ส่วนผู้หญิงยิ่งทำยิ่งเหนื่อย？

เธอยากที่จะเข้าใจ มันช่างไม่ยุติธรรมเสียจริง เพียงแต่มองเห็นท่าทางอิ่มเอมของบุริศร์ ไม่รู้ว่าทำไม เธอรู้สึกมีความสุขขึ้นมาอย่างฉับพลัน

ส่วนบุริศร์ก็ไม่ทำให้เธอลำบากใจ ลุกขึ้นเดินไปห้องน้ำด้วยรอยยิ้ม

นรมนถึงจะพยายามปีนขึ้นมา กระดูกทั้งตัวราวกับถูกถอดประกอบและจัดระเบียบใหม่ ขยับเพียงนิดเดียวก็รู้สึกเจ็บปวดกล้ามเนื้อ

พระเจ้า วันนี้เธอคงจะไม่ต้องออกไปจากห้องใช่ไหม ไม่อย่างนั้นคนรับใช้คงต่างพากันมองท่าเดินแปลกๆของเธอ คงจะหัวเราะเยาะเธอแย่เลย？

คิดแบบนี้ นรมนเอนกายลงบนเตียงทันที ตัดสินใจแกล้งตาย

เมื่อบุริศร์อาบน้ำเสร็จออกมา มองเห็นนรมนมีท่าทางหมดอาลัยตายอยาก มันช่างน่ารักจนทำให้เขาอยากจะกลั่นแกล้งเธอต่ออีก

“นี่คุณรอผมอาบน้ำให้คุณเหรอ？”

“ไปให้พ้นเลย！”

นรมนตกใจกอดผ้าห่มกระโดดขึ้น คิดไม่ถึงว่าผ้าห่มจะยาวไป ทำให้เธอล้มลงบนพื้น

“โอ้ย！”

นรมนร้องอุทานออกมา หลังจากนั้นบุริศร์จึงอุ้มเธอขึ้น โดยไม่สนใจว่าเธอจะทุบตีหรือเอะอะโวยวาย อุ้มเธอตรงเข้าไปในห้องน้ำ

เธอเรียกมันว่าความเขินอาย！

ถึงแม้ทั้งสองจะหันหน้าเข้าหากันอย่างเปิดใจ แต่การกระทำที่สนิทชิดเชื้อแบบนี้ยังทำให้ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว

บุริศร์อาบน้ำให้เธอ ใช้ผ้าขนหนูห่อนรมนออกมา กลับได้ยินเสียงเคาะประตูจากด้านนอก นอกจากนี้เสียงยังมีความเร่งรีบอยู่บ้าง