แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 445

บทที่ 445 ถูกคนวางยาพิษ

“คุณชายป้อง ครับ พวกเราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ ไวน์ของคุณชายบุริศร์เป็นแก้มรับผิดชอบมาโดยตลอด ที่นี่มีบันทึกไว้หมด วันนี้ก็เป็นแก้มนำไวน์มาให้คุณชายบุริศร์ คุณชายบุริศร์เองก็ประทับใจด้วยนี่ครับ!”

บุริศร์ผงกหัวเล็กน้อยกับคำพูดของผู้จัดการแผนกต้อนรับ

“ใช่ มีหญิงสาวหน้ากลมคนหนึ่งรับฝากไวน์ของฉันตลอด ฉันยังจำได้ว่าเธอยังเป็นนักศึกษาอยู่และไม่ได้มีชีวิตที่ร่ำรวยจึงมาทำงานที่นี่ เป็นหญิงสาวคนนั้นจริงๆ ฉันสั่งให้เธอคอยดูแลไวน์ของฉันด้วยตัวเอง และให้ค่าบริหารจัดการหนึ่งพันหยวนทุกเดือน”

บุริศร์ยังรู้สึกประทับใจแก้มผู้นี้อยู่เล็กน้อย

บัดนี้ได้ยินผู้จัดการแผนกต้อนรับพูดแบบ ถึงได้เปิดปากพูด

“ในเมื่อเป็นคนที่นายมองในแง่ดีขนาดนี้ ทำไมถึงวางยาพิษในไวน์กับแกได้ล่ะ?”

“อะไรนะ? วางยาพิษ?”

ผู้จัดการแผนกต้อนรับกลอกตาด้วยความตกใจแล้วเป็นลมล้มลงไปทั้งตัวทันทีเมื่อได้ยินคำพูดนี้ของป้อง

ป้องเห็นเขาเป็นแบบนี้แล้วก็ตะคอกอย่างเย็นชาว่า : “อย่าคิดว่าเป็นลมไปแล้ว เรื่องนี้จะทำเป็นเล่นได้นะ ปลุกเขาให้ผม แล้วหาคนไปโรงพยาบาลด้วยกันกับผมเพื่อทำการตรวจสอบ หากไวน์นี้มีปัญหาจริงๆ คลับCrownของพวกคุณจะต้องให้คำอธิบายกับผมและคุณชายบุริศร์”

ป้องเคยเห็นสถานการณ์แบบนี้มาหลายครั้ง แล้วจะถูกการแกล้งเป็นลมของผู้จัดการแผนกต้อนรับหลอกเอาได้ยังไง?

ถึงยังไงก็ต้องหาคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ออกมาให้ได้

เขากับบุริศร์ไม่สะดวกที่จะดึงใครสักคนออกมา ถ้าอย่างนั้นคลับCrownจะต้องรับผิดชอบในการตามหาแก้ม คนนี้

บริกรรีบหยิกผู้จัดการแผนกต้อนรับอย่างรวดเร็ว ทำให้ตื่นขึ้นมาแล้ว นอกจากนั้นยังบอกด้วยว่าป้องหมายความว่าอย่างไร

ผู้จัดการแผนกต้อนรับอยากจะร้องแต่ก็ร้องไม่ออกเลย

“ป้อง,คุณชายบุริศร์ พวกเราถูกป้ายความผิดจริงๆนะครับ!”

“ป้ายความผิดหรือไม่ ให้หลักฐานมัดตัวพวกคุณแล้วกัน ให้บริกรคนนี้ไปกับพวกเรา!”

ป้องพยุงบุริศร์ลุกขึ้น

บุริศรู้สึกว่ามือและเท้าอ่อนนุ่ม บังคับตัวเองไม่ได้แล้ว

บุริศร์ไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับความอ่อนแอประเภทนี้ได้

เขาเคยชินกับความแข็งแกร่งมาตลอด จู่ๆกลายเป็นคนอ่อนแอแบบนี้จำเป็นจะต้องพึ่งพาการช่วยเหลือของป้องถึงจะสามารถลุกขึ้นยืนได้ มันทำให้บุริศร์หงุดหงิดอย่างมาก

“ฉันเป็นอะไรกันแน่?”

บุริศร์ใช้น้ำเสียงที่ได้ยินกันสองคนเท่านั้นถามป้อง

ป้องโคลงศีรษะแล้วพูดว่า : “ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะพูดกัน ยิ่งไปกว่านั้นฉันเองก็ไม่ค่อยแน่ใจนัก ไปตรวจที่โรงพยาบาลแล้วค่อยคุยกันเถอะ แก้มคนนั้น นอกเหนือจากที่แกรู้ว่าเป็นนักศึกษาแล้วยังรู้เรื่องอื่นๆอะไรอีกบ้าง?”

“ฉันไม่ได้คิดจะทำอะไรเด็กผู้หญิงคนนั้น ฉันจะไปตรวจสอบทำไม นอกจากนี้เด็กผู้หญิงคนนั้นขี้อายมาก และพูดน้อยมากด้วย แต่เวลาทำงานนั้นนับว่าขยันมาก ฉันรู้แค่เรื่องพวกนี้ก็พอแล้ว เรื่องอื่นๆไม่ได้ถาม”

บุริศร์รู้สึกว่าลิ้นของเขาแห้งผากและพร่าเลือนค่อนข้างรุนแรง

“อยากดื่มน้ำหรือเปล่า?”

ป้องกระซิบถาม

“ไม่อยาก แต่ว่าในใจมันพูดไม่ออกถึงความรู้สึกผ่อนคลายแบบนี้เลย เหมือนกับว่าตัวฉันจะล่องลอยอย่างอิสระยังไงยังงั้น”

คำพูดของบุริศร์ทำให้สีหน้าของป้องเย็นยะเยือกลงมาอีกครั้ง

“เดี๋ยวขึ้นรถแล้วนายหลับได้ก็หลับเลยนะ ไม่ต้องสนใจเรื่องอื่นอีกแล้ว ปล่อยให้ฉันจัดการก็พอ”

บุริศร์คว้ามือของป้องแล้วพูดว่า : “ถ้าเมียของฉันโทรมา นายห้ามบอกว่าฉันเกิดเรื่องโดยเด็ดขาด รู้ไหม?”

“นายไม่ได้มีปัญหากับเมียอยู่หรือไง? เธอยังจะโทรฉันอีกเหรอ? วางใจเถอะน่ะ ฉันรู้ว่าต้องจัดการยังไง”

คำพูดของป้องทำให้บุริศร์ค่อนข้างโล่งใจอยู่ไม่น้อย

ทั้งคู่ขึ้นไปบนรถและหยิบเอาขวดไวน์แดงรวมทั้งบริกรของคลับเฮาส์ไปที่โรงพยาบาลทหารด้วยกัน

ป้องถือไวน์แดงไปที่ห้องทดลองทันทีแล้วยังเป็นครั้งแรกที่ทำการเจาะเลือดของบุริศร์อีกด้วย จากนั้นก็เตรียมห้องผู้ป่วยวีไอพีและหยุดการติดต่อไม่ว่ากับใครทั้งนั้น

เพราะว่าภรรยาของป้องเป็นคณบดีของโรงพยาบาลทหาร สิ่งเหล่านี้ล้วนทำอย่างเป็นความลับ

บุริศร์เริ่มนอนหลับหลังจากที่ขึ้นไปบนรถแล้ว สมองนั้นเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายแล้วก็ไม่รู้ว่ากำลังฝันอะไรอยู่ อย่างไรก็ตามความรู้สึกล่องลอยนี้เป็นเรื่องดี

เขายิ้มเหมือนกับเป็นคนโง่คนหนึ่ง

ป้องเห็นเขาเป็นแบบนี้แล้วจึงจำเป็นต้องมัดเขาไว้บนเตียง จากนั้นก็ล๊อคประตู

บริกรไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับบุริศร์ แต่พอเห็นสถานการณ์แล้วอย่างนี้แล้วก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนกขึ้นมา

“คุณชายป้อง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเราจริงๆนะครับ พวกเราไม่รู้อะไรเลย”

ป้องเหลือบมองเขาแวบหนึ่งแล้วประเมิณว่าในคำพูดของเขานั้นจริงหรือเท็จก่อนพูดอย่างราบเรียบว่า : “ทุกอย่างรอผลการทดสอบออกมาแล้วค่อยคุยกัน”

เขาเข้าไปในห้องทดลองอย่างรวดเร็ว

คนของห้องทดลองล้วนแต่เป็นคนสนิทของป้อง แต่ทว่ายังถูกเขาไล่ออกไป เหลือเพียงเขากับภรรยาสองคนเท่านั้น

“เรื่องอะไรกัน? ซีเรียสขนาดนี้เชียว? เพื่อนร่วมงานในโรงพยาบาลมาจากเขตทหารทั้งหมด คุณจะกลัวอะไร?”

ป้องได้ยินโพนี่ภรรยาถามอย่างนี้แล้วก็พูดเสียงเบาว่า : “คุณทดสอบว่าในไวน์แดงขวดนี้คืออะไรก่อน ผมจะดูว่าในเลือดของบุริศร์มีส่วนประกอบของอะไรจากนั้นค่อยคุยกัน”

เห็นสามีจริงจังอย่างนี้แล้ว โพนี่เองก็เริ่มเครียดขึ้นมา

ทั้งสองคนเข้าสู่กระบวนการทำงานอย่างรวดเร็ว

ไม่นานเท่าไรนัก คิ้วของโพนี่ก็ขมวดขึ้นในพริบตา

“ป้อง ในไวน์มี…”

“ชู่ว!”

“เป็นแก้มงั้นเหรอ?”

“ตอนนี้ยังไม่รู้ แต่คนที่สามารถวางยานายได้และคนที่สัมผัสไวน์ไวน์ของนายก็มีแค่เธอเท่านั้น ตอนนี้มีเพียงแค่ต้องหาตัวเธอให้พบแล้วถึงจะรู้ว่าคนที่ต้องการทำร้ายนายแบบนี้คือใคร บุริศร์ พวกนายสองคนผัวเมียล่วงเกินใครเข้างั้นเหรอ? ถึงได้จัดการพวกนายอย่างต่อเนื่องเลย? การค้นหาที่รุนแรงของเมียนายเพิ่งจะผ่านไป นายก็มาเกิดเรื่องนี้อีก โชคดีที่วันนี้มีฉันอยู่ ถ้าเป็นคนอื่น นายจะทำยังไง?”

คิ้วของป้องก็ขมวดอยู่ด้วยกันแล้ว

เขาคิดมาโดยตลอดว่าตระกูลโตเล็กควรจะอยู่อย่างคลื่นลมสงบ แต่ดูเหมือนว่าในช่วงเวลานี้คาดการได้ว่าความวุ่นวายภายในระหว่างบ้านเศรษฐีด้วยกันยังมีไม่หยุดหย่อน

บุริศร์ส่ายหัวแล้วพูดว่า : “ฉันเองก็ไม่รู้ ก่อนหน้านี้คิดว่าเป็นตังเม แต่ว่าตอนนี้ตังเมถูกฉันควบคุมตัวเอาไว้แล้ว

นาครชายชู้ของเธอก็ถูกตรินท์ควบคุมไปแล้ว ยังมีใครที่ต้องการจัดการพวกเราอีกล่ะ?”

“ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ฉันอยากจะพูดกับนายที่คลับเฮ้าส์ แต่ว่าไม่มีเวลา”

“นายบอกว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาล้มป่วยไม่ใช่เหรอ? ร้ายแรงมากไหม?”

บุริศร์ถามอย่างเฉื่อยชา ตอนนี้เขารู้สึกว่าลิ้นแห้งผาก ในร่างกายมีความปรารถนาต้องการอะไรบางอย่างมากขึ้น แต่ความปรารถนานี้ไม่ได้แข็งแกร่งมากนัก แต่มันกลับเหมือนเปลวไฟที่ไหม้ลุกโชน ทรมานประสาทการรับรู้ของเขาไม่หยุดหย่อน

เขารู้ว่าตัวเขาจำเป็นต้องควบคุมตนเอง แม้แต่การไม่ได้ให้ความสนใจเรื่องของคุณนายทวีทรัพย์ธาดามากนัก

ป้องมองที่เขาแล้วพูดว่า : “ถ้าหากฉันบอกนายว่าเธอเป็นเหมือนกับนายล่ะ?”

“อะไรนะ?”

บุริศร์เงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจแล้วเห็นว่าป้องไม่เหมือนล้อเล่นเลยแม้นิดเดียว

“มันเป็นเรื่องจริง ฉันไปดูสุขภาพร่างกายของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาแล้ว คุณชายธรณีกลัวว่าแม่ของตัวเองไม่อยากไปเมืองหลวงเลยจงใจแกล้งป่วย ดังนั้นเลยโทรมาเรียกให้ฉันไปตรวจดูก่อน พอดีกับที่นายเองก็บอกฉันด้วยเช่นกัน ฉันเลยไปดู ปริมาณของอีกฝ่ายนั้นไม่มากจนน่าตกใจ เทียบกับของนายแล้วยังเบากว่ามาก แต่ว่าฉันก็พอจะมองเห็นเบาะแสบางอย่าง สภาพจิตของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาไม่ค่อยจะดีนัก ถ้าเป็นอย่างนี้นานไป กลัวว่าจะถูกทำลายได้”

“นายคุยกับธรณีแล้วหรือยัง?”

คิ้วของบุริศร์ขมวดย่นจนแทบจะกลายเป็นแผ่นน้ำ

“ยังไม่ได้คุย ฉันเพียงแค่บอกว่าเธออายุมากแล้ว ร่างกายอ่อนแอเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดหัวใจวายได้ ฉันต้องคุยกับนายเรื่องนี้ก่อน แล้วฟังความคิดของนาย นายรู้นี่ว่าฉันมีมิตรภาพที่ดีกับนายมากกว่าคุณชายธรณี ถึงแม้ฉันไม่รู้ว่านายคิดยังไง แต่ฉันก็ยังจะคุยเรื่องนี้กับคุณชายธรณี เพียงแค่บอกให้นายรู้ก่อนเท่านั้นเอง”

ป้องชื่นชมตระกูลทวีทรัพย์ธาดาที่องอาจห้าวหาญ ไม่ว่าจะพูดยังไงเขาก็ไม่สามารถมองตาปริบๆดูแม่ม่ายแห่งตระกูลทรัพย์ธาดาถูกคนลอบทำร้ายจนกลายเป็นอย่างนี้ได้

ดวงตาของบุริศร์เย็นเยียบลงเล็กน้อย

“ตุลยาลูกสาวบุญธรรมที่อยู่ข้างกายคุณนายทวีทรัพย์ธาดาคนนั้น น่าสงสัยที่สุด เธอเป็นคนแรกที่สามารถสัมผัสคุณนายได้ นอกจากนั้นเธอยังมีความสัมพันธ์กับตังเม เป็นไปได้ว่าเธอเป็นคนที่วางยาหญิงชรา”

“ดังนั้นความหมายของนายก็คือให้ฉันบอกข่าวนี้กับคุณชายธรณีงั้นเหรอ?”

“อืม ตระกูลทวีทรัพย์ธาดากับตระกูลโตเล็กของฉันถึงยังไงก็ไม่ได้เป็นศัตรูคู่อาฆาตกัน แล้วยิ่งไปกว่านั้น…”

เขาไม่ได้พูดอะไรมากในตอนท้าย แต่ป้องรู้ว่าเขาควรจะคำนึงถึงอารมณ์ของนรมน

“ใช่แล้วล่ะ แล้วนายจะให้ฉันพูดเรื่องนี้กับเมียนายว่ายังไง?”

คำพูดนี้ของป้องทำให้บุริศร์นิ่งอึ้งไปเลย