แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 446

บทที่ 446 ฉันดีแค่ไหนก็สู้บุริศร์ไม่ได้หรอก

บอกกับนรมนว่าตัวเองถูกทำร้ายอย่างงั้นหรอ？

ถึงแม้​แบบนี้สามารถทำให้ความสัมพันธ์​ระหว่าง​พวกเขาดีขึ้นมาบ้างก็ตาม และยิ่งไปกว่านั้น ​มีความเป็นไปได้ว่านรมนอาจจะให้อภัยตัวเอง แต่ว่าบุริศร์ไม่อยากทำแบบนี้

เขาไม่อยากให้นรมนตกใจและกังวลเพราะเรื่องนี้ ยิ่งไม่อยากให้เธอฝืนทนเพราะเรื่องแบบนี้

นรมนพูด​ว่าตัวเองข้ามอุปสรรค​ใน​ความรักไม่ได้ เขาก็รอให้เธอค่อยๆผ่านมันไป อีกอย่างตอนนี้ก็ไม่ค่อยสงบสุข

ผู้ลงมือลับหลังเป็นใครก็ไม่รู้ ซึ่งก็ไม่รู้ว่ามุ่งร้าย​ไปที่นรมนรึเปล่า แทนที่จะเป็นแบบนี้ ปกปิดเธอเอาไว้ยังดีเสียกว่า

สมองข​องบุริศร์​หมุนอย่างรวดเร็ว​ จากนั้น​พูดขึ้น​มา​ว่า​"เรื่อง​นี้​อย่าพูดกับเธอเลย คาดว่าเธอไม่มีเวลาสนใจผมหรอก"

พูดจบ เขายิ้มแย้มโดยไม่รู้ตัว​

ป้องพูดอย่างไม่ค่อยเห็นด้วยว่า"คุณ​คิดดีแล้วหรอ เหตุการณ์​ของคุณ​ในตอนนี้อาจจะดีอาจจะร้ายนะ ผมไม่ให้คุณทำการรักษาที่นี่อย่างแน่นอน ถ้าคุณต้องการให้ผมรักษา ก็ต้องปกปิดทุกอย่าง​ ถึงตอนนั้น ถ้าภรรยาของคุณหาคุณไม่เจอหล่ะ คุณ​จะพูดว่ายังไง？"

บุริศร์​มองดูนอกหน้าต่าง แสงแดดกำลังดี แต่ว่าไม่ว่าในใจส่วนลึกของเขาหรือนรมนก็ตาม คาดว่าต่างมีความเศร้าหมอง

"ถ้าอย่างนั้น​ก็ไม่พูดอะไรทั้งนั้นแล้ว ผมจะจัดการเอง คุณ​แค่จัดสถานที่ให้ผมเรื่อง​อื่นผมแก้ไขเอง"

"ตกลง​ คุณ​คิดดู​ดีๆนะ ผมเคยพูดกับคุณแล้วนะ ภรรยาไม่ใช่อุปกรณ์เสริมของคุณ ส่วนตัวผมคิดว่าคุณควรให้เธอรู้เรื่องนี้"

"ค่อยว่ากันอีกทีเถอะ"​

บุริศร์​เหนื่อย​เล็กน้อย ป้องไม่อยากรบกวน ไม่ว่ายังไงก็เถอะ นี่เป็นเรื่องภายในครอบครัวของพวกเขา เขาเป็นแค่คนนอก ให้ความคิดเห็นเล็กๆหน่อยๆก็ดีอยู่ แต่ว่าต้องทำยังไง สุดท้าย​ก็ต้อง​แล้วแต่บุริศร์ตัดสินใจด้วยตัวเองเถอะ

ขณะที่​ป้องออกมา​ พนักงาน​ทรุดตัว​ลงไป เพราะว่า​โพนี่ได้เอาผลการตรวจให้กับเขาเรียบร้อย​แล้ว

พอเขาเห็นได้รับพิษโซเดี่ยม​ไซยาไนด์​ เขาก็รู้เรื่องราวที่ว่าไปหาเรื่องใส่ตัวที่คลับCrownแล้ว เพราะว่า​ตุลยาคนนี้หาเรื่องใส่ตัวเข้าแล้ว

"คุณ​ชาย​คุณชายป้อง เราจะต้องหาคนๆนี้เจออย่างแน่นอน ฉันรับรอง"

"กลับไปพูดกับผู้จัดการของพวกคุณ​สักคำ ภายในหนึ่ง​อาทิตย์​ถ้าไม่สามารถให้คำตอบกับคุณชายบุริศร์และฉัน เราจะต้องทำให้​คลับ​ของ​พวกคุณ​ชดเชย​อย่างแน่นอน"

คำพูดข​องป้องไม่ใช้คำข่มขู่​ พนักงาน​รู้ว่าพวกเขาต้องทำได้อย่างแน่นอน​ รีบพยักหน้า​ และเดินออกไปแบบเซไปเซมา

โพนี่มองดูป้องและพูดว่า​"คิดออกรึยังว่าจะให้คุณชายบุริศร์ไป​รักษา​ที่ไหน？"

“เรื่อง​นี้ต้องปิดข่าวนะ ถึงแม้​มีผลการตรวจก็ตาม แต่ว่าไม่สามารถ​เผยแพร่​ออกไปนะ ตอนนี้ ที่บ้านตระกูล​โตเล็ก​ไม่ค่อยสงบสุข​ ผมกับบุริศร์​ปรึกษา​หารือ​กัน​ว่า​ตอนนี้​ยังไม่ทำให้คุณลำบากใจชั่วคราว"

"ไม่เป็นไร​ ขอแค่เป็นเรื่องของคุณ ฉันก็ไม่ลำบากใจหรอกนะ เพียงแต่ว่าอย่าพูดเรื่องนี้กับภรรยา​และลูกๆของบุริศร์​？"

โพนี่เป็น​ผู้หญิง​ ย่อมรู้ว่าตอนนี้​ผู้​หญิง​คาดหวัง​ที่สุดและอยากรู้​ที่สุดคืออะไร

ป้องมองไปที่ทิศทาง​ห้องผู้ป่วยและ​พูด​ว่า"หัวสมองทื่อแบบนั้นพูดว่า​จะจัดการเอง ยังไงซะเป็นเรื่องภายใน​ครอบครัว​ของคนอื่น เราอย่าไปยุ่งเรื่องชาวบ้านเลยดีกว่า หวัง​ว่า​สุดท้าย​แล้ว​เขาจะไม่เสียใจ"

สามีภรรยา​ทั้งคู่​จากกันตั้งแต่ตอนนี้ และต่างคนต่างยุ่ง

หลังจาก​นรมนจากบุริศร์​มา และกลับมาที่บ้านตระกูล​ธนาศักดิ์​ธน อธิบายกับพ่อแม่​สาเหตุ​ที่​บุริศร์​มีธุระ​ไม่สามารถ​มาทานข้าวที่บ้านได้หลังจาก​นั้นก็เข้าไปในห้องนอน

เธอรีบเปิดกระดาษ​ในมือออกมา​อย่างรวดเร็ว​ ข้างบนเขียนไว้ว่า"ตอนเย็น​มาที่บ้านทวีทรัพย์ธาด​า ถ้าคุณไม่มา คุณ​ย่าของคุณจะเป็นยังไงฉันก็ไม่รู้แล้วนะ"

เป็นลายมือของตุลยา

คิดถึง​คำพูดที่เจตต์​พูด​กับตัวเอง นรมนลังเล​เล็กน้อย​

เรื่อง​นี้​ตัวเอง​จะแก้ไข​ยังไง​กันแน่？

ไปหรือไม่​ไป？

เรื่อง​ของ​คุณ​นายทวีทรัพย์ธาด​าเธอจะพูดกับธรณีมั๊ย？

นรมนยังคง​ลังเล​ ยิ่งไปกว่านั้น​ยังไม่มีความคิด​เลยด้วยซ้ำ​

เธอโทรศัพท์​ให้​กับ​บุริศร์โดยไม่รู้ตัว​

โทรศัพท์​ของ​บุริศร์​ไม่มีคนรับสาย

นรมนไม่ตายใจ โทรไปอีกครั้ง ยังคง​ไม่มีคนรับสาย เธอขมวดคิ้ว​เล็ก​น้อย​

คงไม่ใช่โกรธ​หรอนะ เพราะฉะนั้น​จึงไม่​รับสายของเธอ？

แต่​ว่าคนที่ควรโกรธ​ควรจะเป็นเธอไม่ใช่หรือ？

นรมนโทรไปหา​พฤกษ์​โดยตรง​

"ตอนนี้​บุริศร์​อยู่​ไหน？"

พฤกษ์​ถูก​นรมนถามจนเบลอๆ

"คุณ​นายครับ ท่านประธาน​บุริศร์​ไปไหนไม่ได้บอกผมเลยนี่ครับ"

"รู้​แล้ว"

นรมนรู้สึก​ว่าตัวเองทำตัวต้อยต่ำเอง

ทั้ง​ๆที่ในใจมีอุปสรรค​ และยังมีอคติ​กับเขาอยู่​ ตอนนี้​ถึงกับ​เป็นห่วงเขาเพราะว่าโทร​ไม่​ติด​

ไม่แน่​ตอนนี้เขาอาจจะ​ไปเจ้าชู้​ที่ไหนก็ได้

นรมนโยนมือถือ​ไปที่ข้างๆด้วยความ​โมโห​ และร้อนใจมากยิ่งขึ้น​

เธอมาถึงที่ห้องรับประทาน​อาหาร​ข้างนอก เห็น​ว่า​พ่อนรมนกับแม่นรมนและยังมีกมลได้เตรียม​อาหารเอาไว้เรียบร้อย​แล้ว​ เดินเข้าไป​โดย​ไม่​รู้ตัว

"ว้าว แม่คะ ท่านทำอาหารเยอะแยะ​มากมาย​ขนาดนี้เลยหรอก​คะ？"

"ถ้าอย่างนั้น​ทำไม​ลูกต้องลังเล？ยังต้องลังเลเพื่อเรื่องนี้อีกด้วยหล่ะ ทำให้​อารมณ์​ตัวเอง​ไม่ดีเปล่าๆ？"

พ่อนรมนมองเห็นความน้อยอกน้อยใจ​ของนรมน จึงเอ็นดูเล็กน้อย

จู่ๆนรมนก็พูดอะไรไม่ออกเลยสักคำ

ใช่สินะ！

ทำไม​เธอต้องลังเล​？

ทำไมต้องคิดวนไปวนมา？

ก็เป็นเพราะว่าตัวเองปล่อยวางไม่ได้ไม่ใช่หรือ？

พ่อนรมน​มองหน้า​นรมน พูดแบบมีความหมาย​ลึกๆ"ก่อนอื่นยังไม่พูดว่าเธอเป็นย่าแท้ๆของลูกหรือไม่​พวกเธอมีสายเลือด​เดียวกัน​ เอาเป็นว่าเธอแค่เป็นคนนอกคนนึง เพียงแต่ว่าเธอเป็นญาติ​สนิท และเป็​นแม่หม้าย​ ไม่มีการเสียสละ​ของบ้านตระกูล​ทวีทรัพย์ธาด​า จะมีชีวิต​ความเป็นอยู่ของเราใน​ตอนนี้ได้ยังไง​？ต่อให้เป็นแค่คนนอกก็ตาม ลูกก็ควรแจ้งให้พวกเขาสักคำไม่ใช่​หรือ？พ่อรู้ วิธี​ของ​คุณ​นายบ้านตระกูล​ทวีทรัพย์ธาด​าทำให้​ลูกน้อยอกน้อยใจ​ และทำให้ลูกท้อใจ ลูกรู้สึก​ว่า​เธอไม่ควรทำแบบนั้นกับลูก แต่ว่านรมน ทุก​คนในโลกใบนี้มีความคิดเห็น​ที่แตกต่าง​กัน​ ลูกไม่สามารถ​ให้ทุกคนทำตามความคิดเห็น​ของ​ลูก​หรอกนะ เธออาจจะ​ถูกคนอื่นทำให้สับสนก็ได้ ตอนนี้ยังไม่เห็น​ความดีในตัวของลูก แต่ว่าต้องมีสักวัน​เธอต้องเข้าใจว่าลูกเป็นเด็กดีแค่ไหน ไม่แก่งแย่งชิงดี​กับใคร ทำตัวเองให้ดี คงนิสัย​เดิมของตัวเองเอาไว้ก็เพียงพอแล้ว ถ้าวันหลัง​เกิดเหตุ​อะไร​ขึ้น​มา​ แล้วลูกมีจิตใต้สำนึก​ ซึ่งไม่เสียใจ ถ้าอย่างนั้น​ก็เพียง​พอแล้ว​ลูก"

ได้ยินพ่อนรมนพูดแบบนี้ นรมนอารมณ์​เบิกบาน​ขึ้น​มา​อย่างกะทันหัน

"พ่อคะ ท่านเยี่ยม​ที่สุด​เลยค่ะ！"

นรมนกอดพ่อนรมนไว้โดยตรง​ และขี้อ้อน​อย่างกับเด็ก

พ่อนรมนตบไหล่​ของเธอ พูดด้วยความดีใจ​ว่า"พ่อดีแค่ไหนก็สู้บุริศร์ไม่ได้หรอกลูก"

ร่างกาย​ของ​นรมนกระตุกโดยไม่รู้ตัว​

"พ่อคะ ทำไม​จู่ๆถึงพูดถึงเขาหรอกค่ะ？"

"พ่อรู้นะว่าระหว่าง​พวกเธอมีเรื่องแคลงใจกัน สำหรับเรื่อง​แคลนใจอะไร พ่อไม่ถามหรอกนะ แต่ว่าพ่อจะบอกกับลูกว่า"สามีภรรยาใช้ชีวิต​ร่วมกัน​ ก็เหมือนกับลิ้นกับฟัน ยากที่จะหลีกเลี่ยงการกระทบกระทั่งกัน​ ใครก็ไม่ใช่เทวดา​ ทุกคน​ต่างมีโอกาส​ทำผิดพลาด​กันทั้งนั้น​ พ่อดูออก ครั้งนี้​บุริศร์​อาจทำผิดเรื่องอะไ​รสักอย่าง จึงทำให้​ลูกไม่มีความสุข เพียงแต่​ว่าลูกก็คิดให้มากๆสิ่งที่เขาทำดีกับลูก เขารักเดียว​ใจเดียว​นะลูก พ่อไม่เชื่อหรอกนะว่าลูกไม่ได้​สังเกต​"

คำพูดข​องพ่อนรมนทำให้นรมน​ไม่สบายใจมากยิ่งขึ้น​

"พ่อคะ พ่อไม่รู้​หรอกว่าเขาทำอะไรไปบ้าง ย่อมพูดแบบนี้อยู่แล้ว"

"เรื่องใหญ่​แค่ไหนสามารถ​เทียบกับความเป็นความตายหล่ะ？ขอแค่ไม่มีอันตราย​ถึงแก่ชีวิต​ ทุกอย่าง​ล้วนปรึกษาหารือ​กัน​ได้​อยู่แล้ว​ อีกอย่างพ่อรู้สึกมาโดยตลอด​ว่า​ไม่ว่าบุริศร์​ทำอะไรลงไปก็ตาม สาเหตุ​ก็น่าจะ​ทำเพื่อลูกทั้งนั้น เพื่อครอบครัว​นี้ และเพื่อลูกๆ วิธี​การของเขาอาจจะบ้าอำนาจไปบ้าง และค่อนข้างเกินขอบเขต​ไปบ้าง​ แต่ว่าลูกต้องรับรู้​ ตั้งแต่เด็กเขาเป็นคนที่อยู่สูงส่ง​ เป็นผู้ที่ชี้นิ้วสั่งการ เขาเป็นใคร？เขาไม่ใช่ประชาชนธรรมดา​ เขาเป็นคุณชายบุริศร์ และเป็นผู้สืบทอดกิจการ​ที่บ้านตระกูล​โตเล็​กในอดีต​ วิธี​และฝีมือ​การกระทํา​ทุกอย่าง​ของเขาลูกอาจจะ​ไม่เห็นด้วย แต่ว่าลูกต้องเห็นความตั้งใจของเขาสิใช่รึเปล่า​？”

ได้ยินพ่อนรมนพูดแบบนี้ นรมนหวั่นไหว​บ้างแล้ว

"พ่อคะ แต่ว่าหนูเป็นลูกของพ่อนะคะ ทำไม​พ่อถึงพูดอยู่​เรื่อย​เลยว่าเขาดีอย่างโน้น​อย่างนี้​？"

"เขาดีกับลูก พ่อแม่​ถึงวางใจ ยังไงซะพ่อแม่อยู่กับลูกไม่นานเท่าเขา ครอบครัว​ปรองดอง​กัน​ถึงจะดีที่สุด​ ฟังเถอะนะ เรื่องบางอย่าง​ ผ่านไปแล้ว​ก็ให้มันผ่านไปเถอะ นะ เดี๋ยวว่างแล้ว​โทรศัพท์​ให้​กับ​บุริศร์ด้วยนะลูก ให้เขากลับมาทานข้าวเย็น​ที่​บ้าน มีเรื่อง​อะไรก็ให้มันผ่าน​ไป​เถอะ​ อืม？"

นรมนเห็นสายตาที่คาดหวัง​ของพ่อนรมน แล้วก็คิดๆดูกับคำพูดของพ่อนรมน เธอหวั่นไหวแล้วจริงๆ

ถ้างั้น เดี๋ยว​โทรศัพท์​ให้กับบุริศร์​ดีกว่า

เธอคิดแบบนี้ จึงกลับไปที่ห้องนอนอย่าง​ไม่รีรอ ขณะที่ยกมือถือขึ้นมากำลังจะ​โทรหาบุริศร์​ กลับคิดไม่ถึงบุริศร์​โทรมาก่อนแล้ว