แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 447
บทที่ 447 คุณมีเรื่องอะไรห้ามปิดบังฉันนะ
นรมนดีอกดีใจโดยไม่รู้ตัว
สิ่งที่พ่อนรมนพูดอาจจะถูก
ตั้งแต่เด็กจนโตบุริศร์ก็อยู่อย่างสูงส่ง แล้วยังเป็นผู้ชายแมนๆอีกด้วย อาจจะไม่เข้าใจหัวอกของผู้หญิงซึ่งก็เป็นเรื่องที่ให้อภัยกันได้
อีกอย่างเขายอมแบบนี้ แบบครั้งแล้วครั้งเล่า ยอมลดความหยิ่งผยองในตัวเพื่อมาขอโทษตัวเอง นรมนรู้สึกว่าตัวเองน่าจะควรหยุดได้แล้วจริงๆ
ไม่ว่ายังไงซะ พ่อนรมนก็พูดถูกแล้ว ไม่ว่าบุริศร์ทำอะไรก็ตาม จากพื้นฐานแล้วก็คือหวังดีและทำเพื่อพวกเธอกับลูกๆทั้งนั้น
นรมนสมมุติฐานในใจตลอดเวลา จากนั้นรับสายของบุริศร์ขึ้นมา
"คุณไปไหนเนี้ย？ฉันโทรหาคุณก็ไม่รับสายเลย พ่อให้คุณกลับมาทานข้าวเย็น คุณหาเวลาว่างกลับมาเถอะนะ"
นรมนเอ่ยปากออกมาโดยตรง ไม่ให้โอกาสบุริศร์ได้พูดอะไรบ้างเลย
บุริศร์อึ้งไปเลยเล็กน้อย
เขาฟังน้ำเสียงที่ให้อภัยของนรมนออกได้อย่างชัดเจนแล้ว ถึงแม้ไม่ได้พูดออกมาตรงๆก็ตาม แต่ว่าน้ำเสียงและระดับเสียงก็ถือว่าเร็วไวและเบาๆดี
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ บุริศร์ต้องดีอกดีใจเป็นอย่างมากเลยทีเดียว แต่ว่าตอนนี้ อารมณ์ของเขาเข้มขรึมเล็กน้อย
"เกรงว่าจะไม่ได้นะ ฉันต้องออกไปทำงานที่ต่างจังหวัด"
คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนอึ้งค้างเล็กน้อย
"มีเรื่องอะไรรึเปล่า？"
เธอกังวล
รู้สึกมาโดยตลอดว่าตัวเองคือผู้ถูกกระทำ เรื่องที่กมลถูกลักพาตัวไป เธอรู้สึกว่าบุริศร์ทำเกินไป แต่ว่าตอนนี้คิดๆดูแล้ว บุริศร์งานเยอะทุกวัน ตัวเองก็ช่วยเขาแบกภาระไว้ไม่น้อยเลยทีเดียว？
คิดถึงตรงนี้ นรมนเสียใจขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
ตัวเองอาจจะแคร์เรื่องอะไรบางอย่างมากเกินไป
บุริศร์พูดเสียงทุ้มต่ำว่า"บริษัทที่ต่างประเทศเกิดปัญหาขึ้นมานิดหน่อย ผมต้องกลับไปจัดการทันที"
"ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่？คุณจำเป็นต้องไปด้วยตัวเอง？พฤกษ์ไปไม่ได้หรือ？"
ตอนนี้นรมนไม่อยากจากบุริศร์ไปไหนเลยจริงๆ
ไม่ใช่ว่ารู้สึกอะไรหรอกนะ ก็แค่จากกันอย่างกะทันหันแบบนี้ ทำให้เธอไม่ค่อยชิน
ความจริงเมื่อห้าปีก่อน บุริศร์ก็ขึ้นเหนือล่องใต้ และเป็นคนในอวกาศอยู่บ่อยๆ เพียงแต่ว่าห้าปีก่อนหลังจากพวกเขาได้อยู่ด้วยกันแล้ว บุริศร์เฝ้าอยู่ข้างกายเธอมาโดยตลอด ทำให้เธอเคยชินกับการที่มีบุริศร์อยู่ข้างๆ นี่จู่ๆก็พูดว่าต้องออกไปทำงานที่ต่างประเทศ นรมนจึงกระวนกระวายอย่างกระทันหัน
ถ้าทำได้ บุริศร์ก็ไม่อยากจากนรมนไปไหน แต่ว่าเขา........
เขามองดูร่างกายของตัวเอง และพูดเสียงทุ้มต่ำว่า"เรื่องนี้ผมต้องไปจัดการด้วยตัวเอง เพราะฉะนั้นช่วงนี้ผมไม่อยู่ข้างกายคุณ คุณต้องระมัดระวังตัวด้วยนะ ผมจะพูดกับพฤกษ์เองว่า ให้คนที่บ้านฟังคำสั่งของคุณ คุณอยากอยู่ที่บ้านธนาศักดิ์ธนก็อยู่ไป หากอยากกลับไปที่บ้านก็กลับไปอยู่เป็นเพื่อนของคุณแม่ ตอนนี้สถานการณ์ที่ข้างนอกวุ่นวายมากเลย คุณไม่มีธุระอะไรก็อย่าออกจากบ้าน หากมีธุระอะไรจริงๆ คุณสามารถไปหาธรณี ผมคิดว่าเขาต้องช่วยเหลือคุณแน่ หรือว่าไปหาเจตต์ก็ได้ คนคนนั้นถึงจะเชื่อถือไม่ค่อยได้ แต่ว่าดีกับคุณมากเลยทีเดียว ซึ่งก็น่าจะช่วยเหลือคุณอย่างสุดความสามารถแน่นอน"
ได้ยินบุริศร์พูดคำพูดเหล่านี้ จู่ๆนรมนรู้สึกถึงความผิดปกติ
"ทำไมคุณต้องพูดแบบนี้？ต้องไปนานมากเลยหรือ？หรือว่าธุระทางโน้นจัดการอย่างยากเย็นแสนเข็ญ？ที่ผ่านมาคุณไม่ชอบฉันไปมาหาสู่กับเจตต์ไม่ใช่หรือ？ทำไมตอนนี้ฉันฟังคำพูดคุณแล้วเหมือนกำลังสั่งเสียอะไรสักอย่าง？บุริศร์ คุณมีเรื่องอะไรปิดบังฉันอยู่？"
เซนส์ของนรมนทำให้บุริศร์กลัวเล็กน้อย
"ไม่มีอะไรหรอก นี่ผมกำลังล้อมคอกก่อนวัวหายไง ธุระทางโน้นผมก็ไม่รู้ว่าต้องจัดการนานแค่ไหน ผมรับรองผมต้องพยายามกลับมาให้เร็วที่สุด คุณอย่าคิดมากนะ ถ้าเป็นไปได้ คุณก็รู้นี่ ผมไม่จากคุณกับลูกๆไปในเวลาแบบนี้หรอก"
นรมนได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ นิ่งไปทันที
"บุริศร์ คุณมีเรื่องอะไรห้ามปิดบังฉันนะ"
"ผมจะมีเรื่องอะไรกันเล่า？"
บุริศร์อ่อนล้าเล็กน้อย
ผู้หญิงเซนซิทีฟต่อด้านนี้มากเกินไปรึเปล่าเนี้ย？
นรมนไม่ค่อยสบายใจนัก พูดเสียงทุ้มต่ำว่า"เรื่องของกมลฉันหวังว่าเป็นครั้งสุดท้าย ฉันรู้ว่าคุณหวังดี แต่ว่าฉันเป็นคนนะ และเป็นภรรยาของคุณอีกด้วย ไม่ใช่อุปกรณ์เสริมของคุณนะ ยิ่งไม่ใช่นกขมิ้นที่คุณเลี้ยงเอาไว้ ฉันต้องการผ่านร้อนผ่านหนาวไปกับคุณ และจับมือก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับคุณเข้าใจรึเปล่า？ฉันต้องการร่วมทุกข์ร่วมสุขกับคุณ ฉันหวังว่าเวลาที่คุณต้องการความช่วยเหลือที่สุด ซึ่งจะเป็นฉันที่อยู่ข้างกายคุณ เราเป็นสามีภรรยากันนะ และเป็นร่างกายเดียวกัน ไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาก็ตาม ฉันก็มีสิทธิ์รับรู้ บุริศร์ คุณอย่าปิดบังฉันเด็ดขาดเชียวหล่ะ！"
บุริศร์ทรมานใจอย่างกะทันหัน
เขาอยากบอกอาการของตัวเองในตอนนี้ให้กับนรมนเหลือเกิน แต่ว่าสุดท้ายก็อดกลั้นเอาไว้
ตอนนี้นรมนมีธุระเยอะแยะมากมาย อีกอย่างร่างกายของเธอก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ไม่ง่ายเลยกว่าที่เรื่องของกมลจะทำให้เธอผ่อนคลายบ้าง รู้เรื่องราวของตัวเองอีกจะรับไหวได้ยังไง？
บุริศร์บอกกับตัวเองในใจอย่างไม่ขาดสาย นี่เป็นครั้งสุดท้าย
เพียงแค่เขาผ่านครั้งนี้ไปได้อย่างปลอดภัย เขาต้องใช้ชีวิตกับนรมนอย่างมีความสุขแน่นอน วันข้างหน้าไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาก็ตามเขาจะไม่ปิดบังเธออีกแล้ว
"คุณคิดอะไรอยู่เนี้ย？ผมจะปิดบังคุณเรื่องอะไร？อย่าคิดฟุ้งซ่านเลยนะ ผมเป็นคนแบบไหนคุณยังไม่รู้อีกหรือ？"
บุริศร์พยายามทำให้เสียงของตัวเองฟังดูแล้วไม่ต่างจากปกติ
ถึงแม้นรมนไม่สบายใจก็ตาม เพียงแต่ว่ากลับพูดเสียงทุ้มต่ำว่า"ถ้าอย่างนั้นคุณอย่าทำงานหนักเกินไปก็แล้วกัน มีอะไรก็โทรหาฉัน ใช่แล้ว ฉันกลับไปเก็บสัมภาระให้คุณดีกว่า"
"ได้เลย จัดการธุระครั้งนี้เรียบร้อยแล้ว ฉันจะพาพวกคุณไปแน่นอน"
"เรารอคุณกลับมานะ"
นรมนวางสายไปอย่างอาลัยอาวรณ์
หัวใจของเขาว่างเปล่าๆอย่างกะทันหัน
ทำไมจู่ๆก็ไปทำงาน ที่ต่างประเทศนะ？
เมื่อกี้ตัวเองก็ลืมถามบุริศร์ว่าไปประเทศไหน จึงคิดเวลาไม่ได้ ได้แต่รอบุริศร์ติดต่อเธอแล้วแหละ
จู่ๆนรมนรู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยวเดียวดายเหลือเกิน
เธอหัวเราะแบบประชดประชันโดยไม่รู้ตัว
บุริศร์แค่ออกไปทำงานที่ต่างประเทศ เมื่อก่อนใช่ว่าจะไม่เคยไป ทำไมตอนนี้ถึงปรับตัวไม่ได้หล่ะ?
ก็แค่ไม่กี่วันเท่านั้น อีกไม่นานเขาก็กลับมาแล้ว
นรมนปลอบใจตัวเองอย่างไม่ขาดสาย แต่กลับรู้สึกอยู่เรื่อยเลยว่าไม่ค่อยสบายใจนัก ความรู้สึกแบบนั้นเหมือนกำลังจะสูญเสียอะไรไปสักอย่าง
เธอแอบด่าตัวเองในใจ ช่วงนี้อาจจะคิดฟุ้งซ่านมากไปหน่อย เพราะฉะนั้นถึงได้มีความรู้สึกเช่นนี้หรอกมั้ง
หลังจากบุริศร์ทางโน้นได้วางสายไปเรียบร้อยแล้ว ป้องมองหน้าเขา และถามขึ้นมาอีกครั้ง
"คุณแน่ใจหรอว่าแบบนี้ดีจริงๆ？บุริศร์ คุณไปทางโน้น จำเป็นต้องมีคนดูแลอย่างใกล้ชิด คุณต้องรู้นะว่า ถ้าอาการคุณกำเริบเมื่อไหร่ คุณไม่มีสติเลยนะ เวลาเช่นนี้ ภรรยาคุณอยู่ข้างกายคุณจะดีที่สุด เธอพูดถูกแล้ว พวกคุณเป็นคนที่จะจูงมือและก้าวไปด้วยกัน เรื่องใหญ่โตขนาดนี้ คุณไม่ควรปิดบังเธอเลยนะ"
"ฉันจะบอกกับเธอยังไง？พูดกับเธอมีแต่จะทำให้เธอกังวลไม่ว่า ยิ่งไปกว่านั้นต้องตามมาแบบไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นอีกด้วย ถ้าเธอตามมา ลูกๆควรทำยังไง？อีกอย่างหลังจากแท้งลูกเมื่อครั้งที่แล้ว อาการของร่างกายเธอคุณใช่ว่าจะไม่รู้ เรื่องเลิกยาเสพติดแบบนี้ลำบากแค่ไหน เธอรับไม่ไหวหรอกนะ ความรักที่เธอมีต่อฉันฉันรู้ดีที่สุด คุณจะให้เธอเห็นหน้าตาที่ทรมานของฉันแบบต่อหน้าต่อตา การที่ถูกจู่โจมทั้งด้านร่างกายและด้านจิตใจแบบนั้น ฉันจะทนเห็นเธอเป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน？”
ทำไมบุริศร์จะไม่รู้ว่าคนที่ตัวเองอยากให้อยู่ข้างกายที่สุดก็คือนรมน แต่ว่าเขาทำไม่ได้
ร่างกายของนรมนทนไม่ไหวแน่！
ป้องกลับไม่คิดแบบนี้
"บุริศร์ บางครั้งผู้หญิงเข้มแข็งกว่าผู้ชายเสียอีก โดยเฉพาะเวลาที่เผชิญกับคนที่ตัวเองรัก คุณทบทวนอีกสักครู่เถอะ ลูกๆมีแม่ของคุณและพ่อแม่บ้านตระกูลธนาศักดิ์ธนดูแลอยู่ ความจริงคุณไม่ต้องกังวลเกินไปหรอก"
"ไม่ต้องกังวลหรือ？ตอนนี้บ้านตระกูลโตเล็กตกอยู่ในอันตราย คนที่ลงมือกับฉันและคุณนายบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดายังหาไม่เจอ การจากไปของฉันเป็นความจำเป็น ใครก็ไม่รู้ว่าต่อมาจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ถ้าเธออยู่ที่บ้านตระกูลโตเล็ก อย่างน้อยยังมีตรินท์อยู่ และอย่างน้อยยังมีเจตต์กับธรณีอยู่อีกด้วย แต่ว่าหากอยู่กับฉัน เจอกับความอันตรายอะไรบ้างใครจะไปรู้？คุณกับฉันคิดไปเองว่าทำได้อย่างรอบคอบและมิดชิดแล้ว แต่ว่าถ้าฝ่ายตรงข้ามเล็งเราไว้ตั้งนานแล้ว ตอนนี้ฉันไปไหนก็ตาม คาดว่าฝ่ายตรงข้ามก็ต้องตรวจสอบให้ได้ เวลาที่ฉันอ่อนแอที่สุด อาจจะเป็นโอกาสที่พวกเขาจู่โจมฉัน ถ้านรมนอยู่กับฉัน ฉันไม่กล้าจินตนาการเลย"
การวิเคราะห์ของบุริศร์ และคำพูดของเขาทำให้ป้องอึ้งไปเลยโดยไม่รู้ตัว
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
650 ตอนยังไม่จบเลยค่ะ...
หล่อนบอกพฤกษ์ได้ย่ะนังนรมน โง่ซ้ำซาก...
อ้าว ขอตุลยาให้ช่วย แล้วทีงี้ทำไมไม่กลัวคนแอบมองจะรู้ว่าขอให้คนอื่นช่วย ไม่สงสัยเลยเว้ยว่าอาจจะมีกล้องซ่อนอยู่เพื่อแอบดูตัวเอง แทนที่จะขอมือถือใหม่มาใช้ สรุป ตอนนี้ไม่มีโทรศัพท์ โทรขอความช่วยเหลือไม่ได้...
โอ๊ย มีปัญญาบอกพฤกษ์ให้ไปบอกสามีได้ แต่ไม่ยอมบอกเค้าว่ามีคนส่งข้อความมาและคนๆนั้นน่าจะอยู่ในสถานพักฟื้นนี่แหล่ะ แล้วจะยังไง ตัวเองจะปกป้องลูกๆและแม่สามีได้ไง แต่งเรื่องได้ไม่เมคเซ้นส์เลย แต่เราว่าดูแล้วเหมือนไปก๊อปเรื่องอื่นมาแล้วเปลี่ยนชื่อคนเอา แล้วไอ้เรื่องที่เอามามันคงใช้บอทแปลมาอีกที เพราะนอกจากภาษาแหม่ง ๆ ยังใช้สรรพนามมั่ว เดี๋ยวเธอเดี๋ยวเขา เดี๋ยวเรียกลูกว่าคุณเดี๋ยวเรียกหนู เดี๋ยวเรียกยายเดี่ยวเรียกย่า ฯลฯ ถ้าคนเขียนหรือแปล มันไม่น่าจะผิดตรงจุดนี้...
นี่กอีกจุดที่ไม่สมจริง นรมนควรจะรีบบอกบุริษร์ตั้งแต่ต้น ไม่ใช่โอ้เอ้ ทำนั่นทำนี่ตั้งนาน เพราะก็ต้องเข้าใจสิว่าพ่อก็ทุกข์ใจเรื่องลูกหาย...
รู้ว่ามันฆ่าสามีและวางยาลูกคนเล็ก แต่ก็ทำเฉย เก็บมันไว้ใกล้ชิดกับลูกอีกคน ปล่อยให้มันสร้างฐานอำนาจมากขึ้นๆ แถมไม่แอบบอกลูกด้วยว่าต้องระวังอีนี่ อ่านแล้วงงตรรกะ...
น่าแบ่งคนเป็นสองกลุ่มตั้งแต่ต้น ตัวเองกับไมค์พาคนบุกบ้าน ค้นหาตัวนรมน อีกกลุ่มให้คนสนิทไมค์ซึ่งเป็นเจ้าถิ่นพาไปรับตัวแม่กับลูกออกจากรพ. ไม่งั้นอย่างเลวสุดคือเอาลูกและแม่ออกจากรพ. ได้แล้ว ให้ไมค์พาไปค้นบ้าน ช่วยนรมนออกมาด้วย ลองคิดตามความเป็นจริง พอรเมศรู้ว่าพาคนออกจากรพ.แล้ว มันก็ต้องเอะใจแล้วว่าต้องรีบเปลี่ยนที่ซ่อนนรมน รเมศมันก็ไม่น่าโง่นิ เป็นถึงเจ้าพ่อแถบนั้นได้...
แล้วแทนที่จะบอกลูกน้องว่ารเมศไว้ใจไม่ได้ ขังนรมนไว้และจะวางยากมล ก็ไม่บอกอีก แถมไม่เรียกตำรวจ ไม่ขอกำลังเสริม ทั้งๆที่รู้ว่าเลขากำลังจะโทรสั่งคนที่รพ. คือ ไม่คิดเหรอว่าอาจจะหนีออกจากรพ.ไม่ทัน...
กรูจะบ้า แอบเข้ามาคนเดียวอีกแล้ว ไหนว่ารวยมากมีอำนาจมาก ทำไมอนาถาจัง...
ป้าโอก็ใบ้ไว้ชัดมากนะ พระเอกฉลาดก็น่าจะสงสัยว่านางเป็นแม่แท้ ๆ หรือเปล่า พอฟังแม่พูดแล้ว อาจจะว่านางโอวางยาแม่บุริศร์ พอคลอดเด็กผู้หญิงมาก็แอบเปลี่ยนกับแฝดของตัวเอง เพราะงี้ถึงได้รักพระเอกกับน้องมากๆ แต่ก็งงว่าทำไมวางยากิจจา และทำร้ายกานต์ นั่นหลานแท้ๆนี่หว่า...