แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 479

บทที่ 479 หากฉันต้องการรู้เดี๋ยวนี้ล่ะ

“ผมเองก็เพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้เอง ตอนนั้นคุณบุริศร์ได้ติดต่อหม่ามี้แล้ว ผมหาที่ตั้งตำแหน่งของเขาจากคลื่นสัญญาณ”

กานต์เห็นว่านรมนเริ่มใช้อารมณ์ จึงสารภาพออกมา

นรมนกำโทรศัพท์เอาไว้แน่น จนเรี่ยวแรงในร่างแทบจะถูกสูบจนไม่เหลือ

“แล้วทำไมแกไม่บอกฉันตั้งแต่แรก? แกไม่รู้หรือยังไงว่าฉันเป็นห่วงแด๊ดดี้ของแกมากแค่ไหน?”

“ผมกลัวว่าคุณหม่ามี้จะร้อนใจจนร้อนใน แถมหม่ามี้เองก็ยังป่วยอยู่ด้วยนี่? ผมกลัวว่าหม่ามี้จะเป็นกังวลมากจนเกินไป”

กานต์ลำบากใจ มือทั้งสองข้างกำชายเสื้อเอาไว้แน่น ทำให้รู้สึกน่าสงสาร

นรมนเองก็รู้แก่ใจดี ว่าสมควรที่จะโทษกานต์ ยังไงซะเด็กคนนี้ก็ทำเพื่อตน แต่เมื่อนึกถึงคลิปวิดีโอนั่นขึ้นมาทีไร ก็อดที่จะเจ็บปวดใจไม่ได้

“ขอโทษ ลูกรัก หม่ามี้อารมณ์ไม่ดี”

นรมนสูดหายใจเข้าลึก

เมื่อกานต์เห็นทีท่าของเธอ จึงเดินเข้าไป

“หม่ามี้ อาเจตต์พูดอะไรใช่ไหม?”

“แกให้อาเจตต์ของแกไปหาแด๊ดดี้ของแก? แกคิดอะไรอยู่กันแน่?”

นรมนมองเด็กคนนี้ไม่ออกเลย

กานต์เอ่ยเสียงแผ่ว “ผมกลัวว่าคนในตระกูลโตเล็กจะคิดไม่ซื่อต่อแด๊ดดี้ อาเจตต์คือคนที่หวังดีต่อหม่ามี้จริงๆ เขาไม่มีทางทิ้งแด๊ดดี้แน่”

เมื่อได้ยินคำของลูกชาย นรมนรู้สึกผิดขึ้นมากะทันหัน

เธอเป็นแม่ยังไงกันแน่?

เด็ดยังเล็กขนาดนี้ กลับให้เขาเข้าใจสถานการณ์ที่เลวร้ายของตระกูลโตเล็กเสียได้ แถมยังมีการวางแผนที่รอบคอบมากกว่ามากกว่าผู้เป็นแม่อย่างเธอเสียอีก

“กานต์ ทีหลังมีเรื่องอะไรเก็บไว้คนเดียวไม่ได้เข้าใจไหม? แกบอกหม่ามี้หากแกเป็นอะไรไป หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจตต์ แกจะรับผิดชอบได้ไหม? หรือว่าหม่ามี้ของแกอย่างฉันจะรับผิดชอบไหวไหม?”

นรมนรู้ดีว่ากานต์เป็นห่วงตนและบุริศร์ แต่เมื่อนึกถึงผลลัพธ์อันเลวร้าย ทำให้เธอตัวสั่นเทาขึ้นมา

เมื่อกานต์เห็นว่านรมนไม่ใช้อารมณ์อีกต่อไปแล้ว ถึงได้เอ่ยเสียงแผ่ว “ครับ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว”

“ยังมีใครรู้เรื่องนี้อีกบ้าง?”

“ไม่มีแล้วครับ แม้แต่คุณย่าเองผมก็ไม่ได้บอกครับ มีเพียงแค่ผมและคุณอาเจตต์เท่านั้นที่รู้ ตอนนี้ก็หม่ามี้ด้วยอีกคน”

ดวงตาคมกริบที่เหมือนกับบุริศร์กะพริบบริบ พลอยทำให้นรมนรู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมาอีกครั้ง

“แกไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก เข้าใจไหม? แม่จะจัดการเอง แกอยู่กับคุณย่าของแก ตั้งใจอ่านหนังสือที่บ้าน”

หากรู้สึกเบื่อ ก็ไปเดินเล่นที่บริษัทกับกิจจา”

“ผมไม่ได้เจอกิจจามานานแล้ว คุณอาพาเขาออกไปตั้งแต่ห้ายังไม่สาง ตอนนี้อยากเจอเขาไม่ใช่เรื่องง่ายเลย”

ประโยคของกานต์ทำให้นรมนรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่

“เด็กดี แด๊ดดี้กับหม่ามี้ยุ่งมาก ไม่มีเวลาอยู่กับลูกเลย ถ้างั้นเดี๋ยวแม่จะไปบอกคุณย่า ให้หนูไปที่อนุบาลดีไหม อย่างน้อยอยู่ที่นั่นก็มีเพื่อนๆ เล่นกับลูก”

“ถ้างั้นกมลจะไปด้วยงั้นเหรอ?”

ประโยคของกานต์ทำให้นรมนชะงักไป ก่อนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “แน่นอน”

เธอนึกขึ้นได้ ว่าไม่ว่าก่อนหน้านี้เธอและบุริศร์จะตัดสินใจอย่างไร แต่จากสถานการณ์ในตอนนี้แผนการเที่ยวรอบโลกของพวกเขา คงต้องเลื่อนไปอีกระยะใหญ่

เด็กๆ จะอยู่บ้านอย่างเดียวเพราะเรื่องของพวกเขาไม่ได้ เพราะงั้นไปโรงเรียนอนุบาลน่าจะดีกว่า

ในเวลานี้เอง คุณนายโตเล็กกลับเข้ามาพอดี เมื่อเห็นนรมนและกานต์อยู่ด้วยกัน เอ่ยเอ่ยถามขึ้น “เป็นอะไรกัน? กานต์ทำอะไรให้เธอโกรธงั้นเหรอ?”

“เปล่าค่ะ เรากำลังคุยกันเรื่องที่จะส่งกานต์ไปที่โรงเรียนอนุบาล ฉันรู้สึกว่าจะให้พวกเขาอยู่บ้านตลอดคงไม่ดี แถมยังไม่รู้ว่าจะไปจากเมืองชลธีเมื่อไหร่ สู้ให้พวกเขาไปหาความรู้ที่โรงเรียนอนุบาลจะดีกว่า ต่อให้เป็นการสื่อสารกับผู้คนก็ยังดี คุณแม่ว่าไงคะ?”

นรมนโพล่งออกไป พร้อมกับเก็บโทรศัพท์ของกานต์อย่างแนบเนียน

คุณนายโตเล็กนิ่งไป ก่อนที่จะพยักหน้ารับ “ก็ใช่ ฉันเองก็คิดแบบนั้น กานต์ฉลาดมาก เสียเวลาอยู่ที่บ้านอย่างเดียวคงไม่ดี ส่วนกมลเองเพราะเรื่องสุขภาพจึงไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับเด็กคนอื่นเลย ตอนนี้เธอดีขึ้นมากแล้ว ได้เวลาที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับเด็กๆ ข้างนอกบ้างแล้ว”

“ใช่ค่ะ เพราะงั้นต้องลำบากคุณแม่ด้วยนะคะ”

ประโยคของนรมนทำให้คุณนายโตเล็กหัวเราะออกมา

“นั่นมันหลานสาวและหลานชายของฉัน ลำบากอะไรกัน หลานรัก ไปหาน้องสาวของแกที่ตระกูลธนาศักดิ์ธนกับฉัน พรุ่งนี้ฉันจะไปส่งพวกเธอที่โรงเรียนอนุบาล”

คุณนายโตเล็กและนรมนตัดสินใจเรียบร้อยแล้ว กานต์จึงไม่คัดค้านอีก สำหรับเขา ไม่ว่าจะอยู่บ้าน หรืออยู่ที่โรงเรียนอนุบาลก็ดี ไร้ความแตกต่างแต่อย่างใด

ตอนนี้เขาเป็นกังวลบุริศร์มากกว่า

แต่ในเมื่อนรมนไม่ให้เขาเข้าใจยุ่งเกี่ยว กานต์จึงไม่เข้าไปเกี่ยวข้องด้วย แต่ก็ยังคงเป็นกังวลอยู่ดี

“หม่ามี้ฮะ ช่วงนี้อยู่แต่ในโรงพยาบาล คงเบื่อแย่ ผมคิดค้นเกมใหม่มาด้วย ผมเอาโทรศัพท์ไว้ที่หม่ามี้ ตอนว่างๆ ไม่มีอะไรก็เอาขึ้นมาเล่น แต่อย่าหักหักโหมนะ”

นรมนเข้าใจความนัยในประโยคของกานต์ เธอลูปศีรษะของลูกชายพร้อมเอ่ย “ได้เลยครับ หม่ามี้จะควบคุมให้ได้ ขอบคุณมากนะจ๊ะ”

“ครับ! ผมหวังว่าหม่ามี้จะหายเร็วๆ แล้วไปส่งผมกับน้องสาวไปโรงเรียนอนุบาลได้ไหมฮะ?”

กานต์เอียงหัว ดวงตาทั้งสองข้างเปี่ยมไปด้วยความหวัง

“ได้จ่ะ!”

นรมนรู้สึกว่าสิ่งที่เธอติดค้างลูกๆ ทั้งสองนั้นมากมายเหลือเกิน

เมื่อคุณนายโตเล็กเห็นว่าพวกเขาตกลงกันได้แล้ว จึงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “ถ้างั้นฉันพากานต์กลับก่อน ฉันถามหมอแล้ว อาการของเธอไม่สาหัสมากนัก เป็นโรคที่พบบ่อยในผู้หญิง เธอวางใจเถอะ พักผ่อนเยอะๆ ฉันจะให้ป้าหวานทำอาหารบำรุงเลือดมาให้”

“ขอบคุณค่ะแม่”

นรมนรู้ดีว่าคุณนายโตเล็กปลอบใจเธอ อันที่จริงสุขภาพของเธอเป็นอย่างไร โพนี่ได้บอกกับเธอหมดแล้ว แต่เธอก็ไม่ได้แสดงออกมา

“ทำไมถึงได้มาที่ห้องทำงานของฉันล่ะ? มีอะไรเรียกฉันก็พอแล้ว ฉันจะไปเอง นั่งก่อนสิ ฉันจะรินน้ำให้”

โพนี่ดีดตัวขึ้น ให้กับนรมนนั่งแทน ก่อนที่จะไปรินน้ำอุ่นให้กับนรมน

คมทิพย์ไม่ไว้วางใจ เมื่อเห็นว่าทั้งคู่มีความสัมพันธ์ที่ดี ถึงได้พยักหน้าให้กับนรมน ก่อนที่จะเดินออกไป พร้อมปิดประตูห้อง

เมื่อโพนี่เห็นว่าคมทิพย์ออกไปแล้ว เธอนิ่งไปอย่างฉงนเล็กน้อย

“คมทิพย์ออกไปทำอะไร?”

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันมีเรื่องอยากจะถามเธอนิดหน่อย ก็เลยให้เธอออกไปรอข้างนอก”

นรมนสีหน้าไม่สู้ดีนัก

โพนี่เอ่ยถามเธออย่างประหลาดใจ “เธอเป็นอะไรไป? มีอะไรจะถามฉันงั้นเหรอ?”

“บุริศร์อยู่ที่ไหน?”

นรมนเข้าประเด็นอย่างไม่รอช้า

โพนี่ตัวแข็งทื่อ เพียงแวบเดียวเท่านั้น ก่อนที่จะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “นรมน เธอเป็นอะไรไป? ประธานบุริศร์อยู่ที่ไหนฉันจะไปรู้ได้ยังไง?”

“เธอไม่รู้จริงๆ งั้นเหรอ? หรือว่าตั้งใจไม่บอกฉันกันแน่? บุริศร์ถูกป้องพาตัวไปใช่ไหม? หรือว่าฉันควรจะไปถามป้อง เขาเอาสามีของฉันไปไว้ที่ไหน?”

นรมนฉาบไปด้วยความเย็นชา ราวกับคนละคนกับเมื่อวันนี้

เมื่อโพนี่ได้ยินคำถามของนรมน เธอรู้ได้ทันทีว่านรมนต้องรู้อะไรมาแน่ แน่เธอยังคงเอ่ยเสียงเรียบ “นรมน ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดอะไรอยู่

นรมนหยิบโทรศัพท์ของกานต์ออกมา เปิดคลิปวิดีโอขึ้น ก่อนที่จะวางลงตรงหน้าของโพนี่

“อย่าบอกฉันนะ ว่าเธอไม่รู้จักคนในคลิปนี่ และอย่าบอกฉันนะ ว่าป้องของเธอไม่รู้จักที่นี่”

เมื่อโพนี่ได้เห็นคลิปวิดีโอ เธอถอยหลังไปสองก้าวอย่างเสียการทรงตัว ชนเข้ากับโต๊ะทำงานที่อยู่ด้านหลัง เธอเอ่ยอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้? ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้จริงๆ”

นรมนกัดริมฝีปากแน่น “ฉันไม่สนว่าป้องต้องการอะไรกันแน่ ขอเพียงแค่เขาพูดออกมา ต่อให้เป็นชีวิตของฉัน ฉันก็สามารถให้ได้ ฉันแค่อยากรู้ ว่าสามีของฉันเป็นอะไรกันแน่? นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

โพนี่คิดไม่ถึงเลยว่านรมนจะมีคลิปแบบนี้

นั่นก็หมายความว่า แม้แต่เธอเองก็ยังไม่รู้ถึงสถานที่ตั้งของบุริศร์ แต่นรมนรู้

เธอรู้ได้ยังไง?

โพนี่ไม่แน่ใจนัก แต่กลับรู้สึกกังวลอยู่ไม่น้อย “นรมน ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอเป็นห่วงเขามาก แต่ขอให้เธอเชื่อฉัน ป้องไม่มีทางทำร้ายประธานบุริศร์ อีกสองวันเขาก็จะกลับมาแล้ว ถึงตอนนั้นเธอจะเข้าใจทุกอย่าง รู้ทุกเรื่อง”

“หากฉันบอกว่า ฉันอยากรู้ตอนนี้ล่ะ?”

ไม่มีใครสามารถทนเห็นสามีของตัวเองทนทุกข์ทรมานอยู่ได้ไม่ใช่หรือไง?

การบีบบังคับของนรมน โพนี่ไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไร