แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 494

บทที่ 494 คุณไม่ควรปิดกั้นเขานะครับ

“ครูจิมมี่ ครูจิมมี่คะ?”

นรมนเอ่ยเรียกอีกฝ่าย

ทางด้านครูจิมมี่ก็กำลังคิดว่าผู้ชายอย่างบุริศร์ต้องตีหน้านิ่งเย็นชาตลอดเวลา เป็นไปได้ยังไงที่จะดูอบอุ่นเหมือนผู้ชายคนอื่นๆ?

แต่แล้วที่เธอเห็นคืออะไรล่ะ?

เธอได้เห็นผู้ชายสูงส่งอย่างบุริศร์ เป็นกันเองและตามใจเด็กๆมากถึงขนาดนี้ บางครั้งก็ทำให้รู้สึกว่าเขาไม่ได้เกินเอื้อมขนาดนั้น ราวกับว่าแค่ยื่นมือออกไปก็สามารถแตะต้องได้แล้ว

ความรู้สึกแบบนี้ไม่รู้ว่าควรบรรยายออกมายังไง แต่ครูจิมมี่รู้ตัวว่าหลงเสน่ห์เข้าให้แล้ว

นึกไม่ถึงเลยว่าคนที่มีพร้อมทุกอย่างอย่างบุริศร์จะอบอุ่นและเรียบง่ายถึงขนาดนี้

นรมนเรียกไปสองครั้ง แต่ครูจิมมี่กลับไม่มีอาการตอบสนองเลยสักครั้ง สีหน้าของนรมนจึงเริ่มบึ้งตึง

เธอไม่พูดอะไรกับครูจิมมี่อีก เดินตามบุริศร์และเด็กๆออกไปจากโรงเรียนทันที

สำหรับเด็กๆแล้วเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ก็เหมือนกับการเล่นพ่อแม่ลูก พวกเขาต่างก็ลบเรื่องนี้ออกไปจากสมองกันตั้งแต่แรกๆ

ตอนนี้พวกเขากำลังเล่นกับบุริศร์อย่างสนุกสนาน

กานต์ไม่เคยรู้เลยว่าความรู้สึกที่ได้นั่งบนไหล่ของบุริศร์มันจะดีเป็นแบบนี้

ความรู้สึกที่ราวกับเขาได้มองเห็นอะไรกว้างไกล ส่วนพ่อเขาเหมือนภูเขาลูกใหญ่ที่คอยค้ำยันเขาและนรมนเอาไว้ ทั้งยังให้ความรู้สึกปลอดภัยเป็นอย่างมาก

กานต์เอียงคอมองบุริศร์ ดวงตาคู่นั่นเต็มไปด้วยความอบอุ่น

บุริศร์สัมผัสได้ถึงแววตาที่กานต์มองมา

ไอ้แสบนี่เอาแต่ทำตัวเย่อหยิ่งมาตลอด ไม่คิดเลยว่าตอนนี้จะมามองเขาด้วยสายแบบนี้เขาจึงอดดีใจขึ้นมาไม่ได้

ส่วนกมลก็ร่าเริงอยู่ตลอด เวลาตื่นเต้นจะส่งเสียงร้องออกมา ราวกับว่าการทำอย่างนี้สามารถปลดปล่อยอารมณ์ออกมาได้ทั้งหมด

ทั้งสามเล่นกันอยู่สักพัก บุริศร์ก็เริ่มเหนื่อย และวางพวกเขาลงในที่สุด

พอหันกลับมาก็เห็นว่านรมนยืนเล่นโทรศัพท์อย่างเบื่อหน่ายอยู่คนเดียว

เอ๋?

เหมือนภรรยาของเขาจะอารมณ์ไม่ดีนะ

มารู้ตัวอีกทีบุริศร์ก็พบว่านรมนแปลกๆไป

เมื่อกมลเห็นบุริศร์เอาแต่มองนรมน ก็เอยถามขึ้นมาว่า “แด๊ดดี้ แด๊ดดี้มองอะไรอยู่? มองดูความสวยของหม่ามี๊เหรอ?”

“ใช่แล้ว หม่ามี๊ของหนูสวยมาก ว่าไหม?”

บุริศร์เอ่ยชมนรมนออกมาอย่างไม่เสียดายคำชม จากนั้นก็พากานต์กับกมลเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของนรมน

เมื่อเห็นว่านรมนกำลังเล่นเกมทำลายเพชร ก็หัวเราะออกมา

“ทำไมคุณเล่นเกมระดับต่ำแบบนี้ล่ะ? มาเล่นกับพวกผมดีกว่ามา”

นรมนมองเขานิ่งๆ แล้วพูดว่า “ร่างกายฉันไม่ดี เล่นอะไรแรงๆอย่างนั้นไม่ได้หรอก”

ฟังยังไงก็ดูเหมือนเธอกำลังไม่สบอารมณ์

ในที่สุดบุริศร์ก็สังเกตเห็นว่าเธอกำลังโกรธ

“เป็นอะไรไป? ผมทำอะไรให้คุณหรือเปล่า? คุณพูดออกมาดีกว่า จะตีจะลงโทษผมยังไงก็ได้แต่ต้องบอกมาว่าก่อนว่าเพราะอะไร?”

บุริศร์มองนรมน พร้อมกับวางท่าทีลง อีกอย่างตอนนี้ก็อยู่ต่อหน้าเด็กๆด้วย เขาอยากให้นรมนรู้ตัวว่าเธอกำลังทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่

ถึงยังไงบุริศร์ก็ไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอโกรธ

กานต์มองนรมน แล้วก็หันไปมองบุริศร์ จากนั้นก็พูดว่า “คุณบุริศร์ ทำไมผมรู้สึกว่าคุณกำลังกลัวหม่ามี๊ของผมเลยล่ะ?”

“ใช่ ฉันกลัวหม่ามี๊ของแก”

บุริศร์ไม่ปฏิเสธ ซ้ำยังยอมรับอย่างตรงไปตรงมา

"ก็หม่ามี๊แกป็นเมียฉันทั้งคน ถ้าเธอโกรธจนไม่ยอมสนใจกันแล้วฉันจะทำยังไง? ในอนาคตชีวิตฉันก็ลำบากสิแบบนี้ เพราะฉะนั้นใครใหญ่สุดในบ้าน? แน่นอนว่าหม่ามี๊ไง จำเอาไว้นะ ต่อไปนี้หม่ามี๊คือพระมเหสีของบ้าน เธอว่ายังไงก็ต้องตามนั้น ทุกคนต้องเชื่อฟังเธอ เข้าใจไหม?"

"แด๊ดดี้ก็จะเชื่อฟังหม่ามี๊ด้วยเหรอ?"

กมลเอ่ยถามอย่างไร้เดียงสา

"แน่นอน! สามีต้องเชื่อฟังภรรยาอยู่แล้ว ใช่ไหม? คุณภรรยา!"

บุริศร์พูดพร้อมกับใช้แขนชนนรมน

เพราะเห็นแก่เด็กๆ นรมนจึงไม่รู้ว่าควรตอบกลับไปยังไงดี

"คุณพูดเหลวไหลอะไรเนี่ย?"

แม้ตอนนี้นรมนอยากจะโกรธ แต่พอเห็นอีกคนทำตัวโก๊ะๆก็โกรธไม่ลง

อีกอย่างเหมือนบุริศร์จะไม่รู้ตัวจริงๆ ก็แสดงว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิดไม่ใช่เหรอ?

จู่ๆนรมนก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนขี้หึง ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้ล่ะ?

"หลังจากนี้คุณไม่ต้องมารับลูกแล้วนะ ฉันมาคนเดียวได้"

นรมนพูดออกมาอย่างอัดอั้น

บุริศร์เริ่มกลุ้ม

"ทำไมล่ะ?"

"ไม่ทำไม เมื่อกี้คุณพูดเองว่าฉันเป็นพระมเหสีของบ้านและมีสิทธิ์ตัดสินใจทุกเรื่องไม่ใช่เหรอ?"

นรมนทำตัวค่อนข้างดื้อ

จู่ๆบุริศร์ก็รู้สึกว่านรมนในตอนนี้เริ่มเหมือนกมลแล้ว ที่แท้ก็ไม่ได้มีแค่ลูกสาวของเขาที่ดื้อคนเดียว

เขาขำแล้วพูดออกมาว่า "ครับๆๆ เอาตามที่คุณพูด คุณพูดยังไงก็เอาอย่างนั้นเลย"

แต่กมลกลับแสดงออกชัดเจนว่าไม่พอใจ

"หม่ามี๊ ทำไมไม่ให้แด๊ดดี้มารับพวกหนูล่ะ? หนูอยากให้แด๊ดดี้มารับนี่นา"

นรมนไม่สามารถตอบคำถามของกมลได้ จะบอกเธอไปไม่ได้. ว่าแด๊ดดี้ของเธอนี่แหละตัวล่อเหล่าผีเสื้อชั้นดีเลย

"วันนี้คุณย่าทำของอร่อยไว้รอด้วย เรากลับบ้านไปกินกันไหม?"

นรมนรีบเปลี่ยนเรื่องทันที

กมลเป็นคนชอบกิน เมื่อได้ยินว่ามีของกินรออยู่ ก็ลืมเรื่องทุกอย่างไปทันที

"ค่ะ!"

กานต์กลับมองมาที่นรมนราวกับคิดอะไรอยู่ แต่กระนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เมื่อสี่คนพ่อแม่ลูกขึ้นรถ ในตอนที่ขับผ่านสวนสนุก กมลก็ตื่นตาตื่นใจอยากลองไปเล่น

เมื่อนรมนเห็นเนื้อตัวมอมแมมของเธอ ก็พูดยิ้มๆขึ้นว่า "ดูลูกสิ ตอนนี้อย่างกับลูกลิงมอมแมม ถ้าลงไปไม่กลัวคนอื่นขำหนูหรือไง"

ต่อมาเขาก็เปลี่ยนเป็นปืนชนิดอื่น แต่ก็ยังแม่นเหมือนอย่างเคย

จนเจ้าของแผงเริ่มรับไม่ไหว

"คุณชายน้อย รบกวนวางปืนลง แล้วไปเล่นที่อื่นเถอะ"

ความสามารถขนาดนี้ ทำเอาเถ้าแก่ร้านเสียตุ๊กตาไปตั้งห้าตัว อีกอย่างแต่ละตัวก็มีราคาทั้งนั้น ซึ่งคนที่ยิงแม่นจนได้ตุ๊กตาพวกนี้ไปก็มีไม่ค่อยเยอะ

กานต์นำเอาตุ๊กตาที่ยิงมาได้ให้กมลหนึ่งตัวส่วนที่เหลือให้นรมนหมดเลย

นรมนกำลังอุ้มตุ๊กตาห้าตัวอยู่ข้างหลังกานต์ด้วยใบหน้าพออกพอใจ

ลูกคนนี้มันน่าภูมิใจจริงๆ

กานต์ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นมาว่า “ทำไมต้องไปเล่นที่อื่น? ก็ผมชอบเล่นอันนี้”

เถ้าแก่ร้านแทบอยากร้องไห้

ในตอนนี้เอง ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา

“คุณผู้หญิงครับ ผมเห็นว่าลูกชายคุณยิงปืนได้ไม่เลวเลย ไม่ทราบว่าสนใจอยากเข้าร่วมชมรมยิงปืนกับพวกเราไหมครับ?”

“ชมรมยิงปืนเหรอครับ?”

ดูเหมือนกานต์จะสนใจเป็นพิเศษ เขามองมาที่นรมนด้วยใบหน้าเปี่ยมความหวัง

เมื่อนรมนมองผู้ชายตรงหน้า ก็รู้สึกว่าอันตรายแปลกๆ

จะพูดยังไงดี ผู้ชายคนนี้มีรูปร่างกำยำ ดูเป็นคนตรงไปตรงมาก็จริง แต่เธอกลับเอาแต่รู้สึกว่าแววตาของผู้ชายคนนี้ดูไม่ค่อยจริงใจเท่าไหร่

นรมนดึงกานต์มาหลบหลังโดยอัตโนมัติ จากนั้นก็พูดยิ้มๆขึ้นมาว่า “ขอโทษด้วยนะคะ ลูกฉันยังเด็ก ปกติก็แค่เล่นเอาสนุก ส่วนเรื่องชมรมยิงปืน รอให้เขาโตก่อนค่อยพูดกันอีกทีนะคะ”

“หม่ามี๊!”

กานต์แสดงออกชัดเจนว่าสนใจ แต่เมื่อได้ยินที่นรมนพูด ก็รู้สึกน้อยใจขึ้นมาทันที

ผู้ชายคนนั้นเองก็มองออกว่ากานต์ชื่นชอบ จึงพูดยิ้มๆออกมาว่า “คุณนายครับ ลูกของคุณมีพรสวรรค์ทางด้านนี้ คุณไม่ควรปิดกั้นเขานะครับ เอาอย่างนี้แล้วกัน นี่นามบัตรผม ถ้าคุณอยากติดต่อมา ก็โทรมาหาผมได้ตลอดเวลา ขอแค่คุณยอมให้พวกผมดูแลลูกของคุณ ผมสัญญา ว่าพวกเราจะมอบอนาคตที่แตกต่างให้กับเขาอย่างแน่นอน”

ชายหนุ่มพูดพร้อมกับยื่นนามบัตรมาให้นรมน

นรมนก้มลงอ่าน ถึงได้รู้ว่าผู้ชายคนนี้ชื่อสมชาย

เป็นชื่อธรรมดาทั่วไป แต่เธอกลับคิดว่าผู้ชายตรงหน้าให้ความรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่

นรมนเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นได้ง่าย ไม่บ่อยนักที่เธอจะเกิดความรู้สึกต่อต้านกับคนอื่น แต่กับคนที่ชื่อสมชายคนนี้ กลับทำให้เธอรู้สึกต่อต้านเพียงแค่มองแวบแรกแล้ว

ความรู้สึกแบบนั้นเหมือนเป็นความรู้สึกที่หก ดังนั้นเธอจึงเลือกปฏิเสธคำขอของสมชายไป

“ขอโทษจริงๆค่ะ ลูกฉันยังไม่พร้อมที่จะพัฒนาทางด้านนี้”

เธอพูดพร้อมกับพากานต์เดินจากไป

กานต์ไม่ค่อยเต็มใจนัก

เขาชื่นชอบการยิงปืนมาตลอด ชมรมยิงปืนต้องมีปืนจริงๆให้ยิงแน่ๆ และต้องสนุกกว่าปืนของเล่นที่เพิ่งเล่นมาเมื่อกี้อย่างแน่นอน

แต่ทำไมหม่ามี๊ไม่ยอมให้เขาไปล่ะ?

กานต์ไม่เข้าใจ

หลังจากที่เดินพ้นสายตาของสมชาย นรมนก็โยนนามบัตรของอีกฝ่ายทิ้ง เธอไม่ทันได้สังเกตเห็นเลยว่า กานต์ถือโอกาสช่วงที่เธอเผลอ แอบไปเก็บนามบัตรนั้นขึ้นมายัดใส่กระเป๋าด้วยความรวดเร็ว

เธอไม่มีทางได้รู้เลยว่า การกระทำในครั้งนี้ของกานต์ จะนำความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่มาสู่ตระกูลโตเล็ก