แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 501
บทที่ 501 บางครั้งพี่ชายก็โดนหลอกเหมือนกันนะ
“เกิดอะไรขึ้น? เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”
นรมนรีบเดินเข้าไป
กานต์กลับทำท่ามีชัยใส่กิจจาอยู่ด้านหลังนรมน
เมื่อนรมนเดินมาถึงกิจจาก็ลืมตา
“หม่ามี้”
“บาดเจ็บตรงไหนไหม?”
นรมนสงสารเด็กคนนี้อย่างมาก
กิจจาส่ายหน้า “ผมดีขึ้นแล้ว ขอบคุณฮะหม่ามี้”
กำลังคิดว่าตัวเองจะออกจากบ้านกับกานต์ในตอนเย็น จากลาหม่ามี้ที่ดีของเขา ทันใดนั้นกิจจาก็รู้สึกแย่เล็กน้อย
“หม่ามี้ กอดผมหน่อยได้ไหมฮะ?”
คำขอร้องของกิจจาทำให้นรมนตกตะลึง
ตอนนี้เด็กคนนี้เสียใจถึงขีดสุดจริงๆ
“ได้สิจ๊ะ!”
นรมนกอดกิจจาทันทีโดยไม่คิด
ร่างกิจจาผอมลงกว่าเมื่อก่อนนิดหน่อย แต่ก็แข็งแกร่งเช่นกัน
ขณะที่เขากอดนรมนก็พูดขึ้นเสียงทุ้ม “หม่ามี้ คุณเป็นหม่ามี้ที่ดีที่สุดบนโลกใบนี้ ถ้าคุณเป็นหม่ามี้แท้ๆ ของผมก็ดีสิฮะ”
ประโยคนี้ทำให้นรมนแสบจมูก
“ฉันก็คือหม่ามี้ของหนู ไม่ว่าหนูจะอายุเท่าไร ไม่ว่าหนูจะไปที่ไหน ฉันก็คือหม่ามี้ของหนู หนูเห็นฉันเป็นหม่ามี้ของหนูตลอดชีวิตเลยก็ได้นะ”
“ขอบคุณฮะหม่ามี้”
กิจจาประทับใจจนอยากร้องไห้
เขามองกานต์ เห็นกานต์ไม่ได้ไม่พอใจ ก็ปล่อยนรมนแล้วพูดขึ้น “ผมไปล้างหน้าก่อนนะฮะ”
“โอเค รีบไปนะ เดี๋ยวลงไปกับกานต์กินข้าว”
นรมนเห็นอารมณ์กิจจาดีขึ้นเยอะแล้ว ใบหน้าก็มีรอยยิ้มเพิ่มขึ้น
“ฉันจะไปกับนาย!”
ตอนนี้กานต์กับกิจจาเหมือนฝาแฝดกันเลย
นรมนเห็นแล้วก็รู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง
เห็นเด็กทั้งสองคนไปห้องน้ำ นรมนจัดเตียงสักหน่อย จากนั้นก็ลงไปก่อน
ตรินท์ถูกปล่อยออกมาแล้ว แต่ความสัมพันธ์กับบุริศร์ก็ยังคงแข็งกระด้าง
คุณนายตระกูลโตเล็กเห็นพวกเขาสองคนเป็นแบบนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจแล้วพูดขึ้น “พวกเธอสองคนสงบกันก่อน วันนี้มาร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำกับแม่ ทำไม? ไม่ยุติธรรมกับพวกเธอเหรอ?”
“เปล่าครับ แม่ แม่พูดอะไรน่ะ?”
บุริศร์รีบเอ่ยปาก
ถึงตรินท์ไม่ได้พูดอะไร แต่สีหน้าก็ผ่อนคลายลงมาก
ผ่านไปไม่นาน นรมนก็ลงมาแล้ว
กมลนั่งข้างคุณนายตระกูลโตเล็ก ถามขึ้นเสียงทุ้ม “คุณย่าคะ วันนี้มีของอร่อยเยอะมาก หนูกินเยอะๆ ได้ไหม?”
“ไม่ได้จ่ะ”
คำพูดของคุณนายตระกูลโตเล็กทำให้หน้ายิ้มของกมลพังทลายลงทันที
“ทำไมล่ะคะ?”
“เพราะกินอาหารเย็นอิ่มเกินไปจะย่อยยาก”
“แล้วถ้าหนูกินเสร็จแล้วออกไปเดินเล่นกับพี่ชายล่ะคะ?”
เพื่อการกิน กมลก็ไม่ลังเลที่จะหยิบยกกานต์มาเป็นเพื่อน
บุริศร์และนรมนก็หัวเราะขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
เด็กคนนี้ชอบกินมาก ตามใครกันนะ? หรือจะบอกว่าสี่ปีนี้ไม่ได้ให้เธอกินอาหารอร่อยๆ ปล่อยให้ลูกหิวเหรอ?
สีหน้าคุณนายตระกูลโตเล็กก็ผ่อนคลายลงมากเช่นกัน
“เดี๋ยวถามพี่หนูสิ ถ้าเขาออกไปเป็นเพื่อนหนูย่าก็ไม่ว่าอะไร”
“เย้!”
กมลรีบดีใจขึ้นมา
เมื่อกิจจาและกานต์มาถึงห้องอาหาร ก็มองตำแหน่งที่นั่งที่เหลืออยู่
กิจจาต้องการนั่งข้างตรินท์ ละกานต์นั่งกับนรมน
ไม่รู้ว่าเป็นภาพลวงตาของกานต์หรือเปล่า เขาพบว่าหลังจากกิจจาเข้าใกล้ตรินท์ดูเหมือนจะประหม่าอย่างมาก
เขาแอบรู้สึกว่าพากิจจาออกไปเป็นตัวเลือกที่ชาญฉลาด
“เอาล่ะ ทุกคนครบแล้ว ทุกคนกินข้าวกัน!”
คุณนายตระกูลโตเล็กเอ่ยสั่ง ทุกคนก็เริ่มขยับตะเกียบ
เดี๋ยวกมลก็ต้องการเนื้อวัวผัดน้ำส้มสายชู เดี๋ยวก็ต้องการซี่โครงหมูเปรี้ยวหวาน เลือกแต่เนื้อมากินโดยเฉพาะ
นรมนกลัวนิดหน่อยว่าเธอจะกินเยอะเกินไป จึงพูดเสียงทุ้ม “กมล ลูกกินผักหน่อยนะ”
“ไม่เอาค่ะ วันนี้ตอนกลางวันที่โรงเรียนอนุบาลกินผักแล้ว ตอนเย็นต้องกินเนื้อ อีกอย่างเดี๋ยวให้พี่ชายออกไปเดินเล่นกับหนู ก็ย่อยหมดแล้ว”
คำพูดกมลทำให้กานต์ตกตะลึงนิดหน่อย
“พี่พาเธอไปเดินเล่นเหรอ?”
“ใช่ พี่ชายดีที่สุด!”
กมลเผยรอยยิ้มที่น่าหลงใหลทันที
แต่กานต์กลับยิ้มแล้วพูดขึ้น “เธอถามพี่หรือยัง? พี่ตกลงหรือยัง?”
“พี่จะไม่ตกลงเหรอ? งั้นฉันให้พี่กิจจาไปเป็นเพื่อนฉันได้ไหม?”
พอคำพูดกมลพูดจบ ตรินท์ก็เอ่ยปาก
“กิจจากินข้าวเสร็จแล้วต้องอ่านหนังสือ”
ประโยคนี้ทำให้กิจจาชะงักมือที่ตักอาหารอยู่ แต่ไม่ได้พูดอะไรตามปกติ
คุณนายตระกูลโตเล็กพูดขึ้นอย่างโกรธเคืองนิดหน่อย “อ่านหนังสืออะไรกัน? หลานชายฉันกลับมาวันนี้ยังไม่ได้ทำอะไรเลย ร่างกายเขาก็บาดเจ็บ วันนี้ออกไปเดินเล่นด้วยกันกับกมลและกานต์เถอะ”
ได้ยินคุณแม่พูดแบบนี้ ตรินท์ก็ชะงัก สุดท้ายก็ไม่ได้คัดค้าน
กิจจาเห็นว่าวันนี้ตัวเองไม่ต้องอ่านหนังสือ ก็โล่งใจ
อาหารหนึ่งมื้อถือว่าค่อนข้างมีความกลมกลืน
ตรินท์กินข้าวเสร็จแล้วก็ไปที่ห้องทำงานทันที บอกว่าที่บริษัทยังมีธุระให้จัดการมากมาย
บุริศร์เห็นเขามีท่าทางแบบนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ฉันอยากคุยอะไรกับเขาหน่อย”
“วันหลังดีกว่า วันนี้พวกคุณทะเลาะกันมา พูดอะไรก็ไม่ฟังกันหรอก วันหลังค่อยหาเวลาคุยกันลำพัง”
นรมนห้ามบุริศร์
คุณนายตระกูลโตเล็กก็พูดขึ้น “จริงด้วย วันนี้ไม่ต้องไปสนใจเขาแล้ว”
“ก็ได้ครับ”
คิ้วบุริศร์ยังคงไม่คลายออก
เพราะกมลกินข้าวอิ่มเกินไป จึงนั่งบนโซฟาไม่สามารถขยับตัวได้ เธอลูบท้องเล็กกลมของตัวเองแล้วกรีดร้องโอ๊ย
กานต์พูดขึ้นอย่างหมดหนทาง “โอเคๆๆ เราคุยกันว่าเธอกินจนอ้วนแบบนี้ ไม่กลัวจะหาผู้ชายไม่ได้เหรอ?”
“ไม่กลัวหรอก! ฉันเป็นเด็กผู้หญิงที่นารักและสวยขนาดนี้ ต้องหาผู้ชายที่หล่อแบบแด๊ดดี้ได้แน่ๆ”
“แหวะ——”
กานต์และกิจจาทำท่าจะอาเจียนทันที
กมลไม่พอใจทันที
“พวกพี่หมายความว่าไง? เชื่อไหมว่าฉันจะตีพวกพี่?”
“มาสิๆ!”
กานต์วิ่งไปก่อน กิจจาก็วิ่งตามไป
กมลกระทืบเท้าอย่างโกรธๆ แต่เพื่อไม่แสดงความอ่อนแอ จึงรีบตามไป
“พวกพี่หยุดนะ!”
“มาสิๆ!”
บางทีอาจจะเพราะต้องจากไปแล้ว กานต์กับกิจจาจึงเอาใจกมลอย่างมาก
การไปครั้งนี้ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาอีกเมื่อไร
ถึงแม้กานต์จะวิ่งไปหน้าสุดแล้ว แต่ก็ยังเฝ้ามองฝีเท้ากมลด้านหลังอยู่
กมลวิ่งสักพักก็เหนื่อยมากแล้ว นั่งยองบนพื้นด้วยความโกรธ
“พวกพี่รังแกฉัน! เด็กผู้ชายอย่างพวกพี่รังแกเด็กผู้หญิงอย่างฉัน! เฮอะ!”
กมลเริ่มหลอกลวง
กานต์กับกิจจามองหน้ากัน จากนั้นก็หัวเราะขึ้นมา ทั้งสองคนรีบวิ่งกลับไป
“อย่าทำแบบนี้ ตามไม่ทันก็หลอกเหรอ?”
กานต์ยื่นมือออกไปจะดึงกมลขึ้นมา
ทันใดนั้นกมลก็คว้าตัวกานต์ทันที จากนั้นก็พูดอย่างดีใจ “จับได้แล้ว! ฉันจะดูสิว่าคราวนี้พี่จะหนีไปไหน! ฮิๆ บางครั้งพี่ชายก็โดนหลอกเหมือนกันนะ”
กมลพูดอย่างมีชัย
แต่กานต์ไม่สนใจเธอเรื่องนั้น
“ใช่ๆๆ กมลของเราฉลาดที่สุดเลย”
“ใช่ พี่ชายฉันอยากกินไอติม”
กมลถือโอกาสขู่กรรโชก
กานต์พูดอย่างค่อนข้างหมดหนทาง “เธอเป็นขนาดนี้แล้ว เธอยังจะกินอีกเหรอ?”
“ไม่สน พี่จะซื้อให้ฉันไหม?”
“ได้ๆๆ พี่จะซื้อ พี่ซื้อแล้วไม่เป็นไรใช่ไหม?”
กานต์ทำอะไรกมลไม่ได้จริงๆ พวกเขากับกิจจาก็เลยไปซื้อไอศกรีมที่ซูเปอร์มาร์เก็ต
กมลบอกว่าอยากได้สองอัน กานต์ต้องรักษาสัญญา ไม่คิดว่ากมลจะเอาหนึ่งในนั้นให้กิจจา พูดขึ้นอย่างไพเราะ “พี่กิจจา ฉันให้พี่กิน”
“เฮ้ กมล พี่เป็นพี่ชายแท้ๆ ของเธอนะ! ไอติมนี่พี่ก็ซื้อ! เธอไม่ให้พี่แต่ให้กิจจาเหรอ? เธอทำผิดพลาดหรือเปล่า?”
กานต์รู้สึกกลัดกลุ้มนิดหน่อยทันที
แต่กมลยิ้มแล้วพูดขึ้น “ฉันให้พี่กิจจา ทำไมเหรอ?”
ขณะที่พูด เธอก็ส่ายศีรษะเล็กของตัวเอง ยิ้มอย่างที่เรียกว่าโอ้อวด
ทันใดนั้นกิจจาก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจ
เขาอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ไม่รู้ว่าตรินท์ออกมาตอนไหน ขับรถออกจากตระกูลโตเล็กไปทันที
เพราะเด็กสามคนอยู่ในซูเปอร์มาร์เก็ต ตรินท์จึงไม่ได้สังเกตเห็นอยู่แล้ว แต่แค่เวลานี้เขาออกไปที่ไหนกันนะ?
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
650 ตอนยังไม่จบเลยค่ะ...
หล่อนบอกพฤกษ์ได้ย่ะนังนรมน โง่ซ้ำซาก...
อ้าว ขอตุลยาให้ช่วย แล้วทีงี้ทำไมไม่กลัวคนแอบมองจะรู้ว่าขอให้คนอื่นช่วย ไม่สงสัยเลยเว้ยว่าอาจจะมีกล้องซ่อนอยู่เพื่อแอบดูตัวเอง แทนที่จะขอมือถือใหม่มาใช้ สรุป ตอนนี้ไม่มีโทรศัพท์ โทรขอความช่วยเหลือไม่ได้...
โอ๊ย มีปัญญาบอกพฤกษ์ให้ไปบอกสามีได้ แต่ไม่ยอมบอกเค้าว่ามีคนส่งข้อความมาและคนๆนั้นน่าจะอยู่ในสถานพักฟื้นนี่แหล่ะ แล้วจะยังไง ตัวเองจะปกป้องลูกๆและแม่สามีได้ไง แต่งเรื่องได้ไม่เมคเซ้นส์เลย แต่เราว่าดูแล้วเหมือนไปก๊อปเรื่องอื่นมาแล้วเปลี่ยนชื่อคนเอา แล้วไอ้เรื่องที่เอามามันคงใช้บอทแปลมาอีกที เพราะนอกจากภาษาแหม่ง ๆ ยังใช้สรรพนามมั่ว เดี๋ยวเธอเดี๋ยวเขา เดี๋ยวเรียกลูกว่าคุณเดี๋ยวเรียกหนู เดี๋ยวเรียกยายเดี่ยวเรียกย่า ฯลฯ ถ้าคนเขียนหรือแปล มันไม่น่าจะผิดตรงจุดนี้...
นี่กอีกจุดที่ไม่สมจริง นรมนควรจะรีบบอกบุริษร์ตั้งแต่ต้น ไม่ใช่โอ้เอ้ ทำนั่นทำนี่ตั้งนาน เพราะก็ต้องเข้าใจสิว่าพ่อก็ทุกข์ใจเรื่องลูกหาย...
รู้ว่ามันฆ่าสามีและวางยาลูกคนเล็ก แต่ก็ทำเฉย เก็บมันไว้ใกล้ชิดกับลูกอีกคน ปล่อยให้มันสร้างฐานอำนาจมากขึ้นๆ แถมไม่แอบบอกลูกด้วยว่าต้องระวังอีนี่ อ่านแล้วงงตรรกะ...
น่าแบ่งคนเป็นสองกลุ่มตั้งแต่ต้น ตัวเองกับไมค์พาคนบุกบ้าน ค้นหาตัวนรมน อีกกลุ่มให้คนสนิทไมค์ซึ่งเป็นเจ้าถิ่นพาไปรับตัวแม่กับลูกออกจากรพ. ไม่งั้นอย่างเลวสุดคือเอาลูกและแม่ออกจากรพ. ได้แล้ว ให้ไมค์พาไปค้นบ้าน ช่วยนรมนออกมาด้วย ลองคิดตามความเป็นจริง พอรเมศรู้ว่าพาคนออกจากรพ.แล้ว มันก็ต้องเอะใจแล้วว่าต้องรีบเปลี่ยนที่ซ่อนนรมน รเมศมันก็ไม่น่าโง่นิ เป็นถึงเจ้าพ่อแถบนั้นได้...
แล้วแทนที่จะบอกลูกน้องว่ารเมศไว้ใจไม่ได้ ขังนรมนไว้และจะวางยากมล ก็ไม่บอกอีก แถมไม่เรียกตำรวจ ไม่ขอกำลังเสริม ทั้งๆที่รู้ว่าเลขากำลังจะโทรสั่งคนที่รพ. คือ ไม่คิดเหรอว่าอาจจะหนีออกจากรพ.ไม่ทัน...
กรูจะบ้า แอบเข้ามาคนเดียวอีกแล้ว ไหนว่ารวยมากมีอำนาจมาก ทำไมอนาถาจัง...
ป้าโอก็ใบ้ไว้ชัดมากนะ พระเอกฉลาดก็น่าจะสงสัยว่านางเป็นแม่แท้ ๆ หรือเปล่า พอฟังแม่พูดแล้ว อาจจะว่านางโอวางยาแม่บุริศร์ พอคลอดเด็กผู้หญิงมาก็แอบเปลี่ยนกับแฝดของตัวเอง เพราะงี้ถึงได้รักพระเอกกับน้องมากๆ แต่ก็งงว่าทำไมวางยากิจจา และทำร้ายกานต์ นั่นหลานแท้ๆนี่หว่า...