แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 507

บทที่ 507 หวังว่าพวกเขาจะอยู่

“ที่ไหน?”

สีหน้านรมนมีสีสันทันที

บุริศร์ไม่ได้พูดอะไร พานรมนไปที่สนามเด็กเล่นทันที มาตรงที่ยิงปืน ตามหาเถ้าแก่ยิงปืนนั้น

“เถ้าแก่ คุณจำฉันได้ไหม?”

นรมนรีบเอ่ยปาก

สำหรับคนที่ชนะอยู่หลายรอบในเวลาหนึ่งวัน เถ้าแก่ก็จำได้อย่างแน่นอน

“อ๋อ คุณผู้หญิงคนนี้ ฉันจำคุณได้ ทำไม? วันนี้จะให้คุณชายมาเล่นอีกเหรอ? ฉันไม่อยากเล่นกับพวกคุณต่อแล้ว”

เถ้าแก่คิดว่าอีกฝ่ายจะมาเพื่อเอาชนะ ก็ดูประหม่าเป็นพิเศษ

นรมนกลับส่ายหน้าพูดขึ้น “ไม่ใช่ๆ จริงๆ แล้ววันนี้ที่ฉันมาเพราะมีเรื่องจะถามเถ้าแก่น่ะค่ะ”

“เรื่องอะไร?”

เถ้าแก่รู้สึกค่อนข้างไม่สบายใจ

มองจากการแต่งตัวของสองคนตรงหน้า ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ แต่ถ้าไม่ใช่คนธรรมดาจะมาถามอะไรกับเขา?

บุริศร์เห็นนรมนค่อนข้างร้อนใจ ก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “เถ้าแก่ครับ เมื่อวานลูกชายเรามายิงปืนที่นี่ ทำได้ดีเยี่ยมมาก ตอนนั้นมีครูฝึกพูดเรื่องคลับยิงปืน ภรรยาฉันไม่ระวังทำนามบัตรหายไป เราอยากมาถามว่าครูฝึกคนนั้นเถ้าแก่รู้จักเขาไหม? ช่วยชี้ทางให้เราหน่อยได้ไหม? ลูกชายฉันสนใจการยิงปืนมากจริงๆ กลับไปเราจะไปคุยกันเรื่องนี้ วางแผนว่าจะไปดูกันสักหน่อย”

ได้ยินบุริศร์พูดเรื่องนี้ เถ้าแก่ก็โล่งใจ

“ถ้าเป็นเรื่องนี้ งั้นก็ได้เลย ถ้าพวกคุณไปที่นั่นแล้ว คิดว่าคงไม่มาทำให้โรงงานฉันเจ๊งฉันหรอกใช่ไหม?”

“ไม่หรอกๆ จริงๆ เมื่อวานลูกชายฉันก็มาเล่นเฉยๆ เอาตามที่เถ้าแก่สะดวกเลย”

บุริศร์ควักเงินออกมา ให้เงินห้าร้อยหยวนกับเถ้าแก่ทันที

เงินห้าร้อยหยวนนี้มันมากกว่าตุ๊กตาที่กานต์เอาไปเยอะเลย

เถ้าแก่รีบยิ้มรับเงินมา จากนั้นก็พูดขึ้น “พวกคุณน่าจะหมายถึงครูฝึกสมชายนั่นใช่ไหม?”

“ใช่ๆๆ เขานั่นแหละ”

นรมนมีความทรงจำบางอย่าง คนคนนั้นชื่ออะไรสมชายนี่แหละ

ได้ยินว่าไม่ผิดคน เถ้าแก่ก็พูดเสียงทุ้ม “ครูฝึกสมชายเป็นครูฝึกที่เก่งมากของที่นั่น นักเรียนที่ถูกสอนนั้นยอดเยี่ยมมาก เคยเข้าร่วมการแข่งขันหลายครั้ง ส่วนมากก็ได้รางวัล เขามักจะมาหาที่ฉันเพื่อตามหาเมล็ดพันธุ์ที่ดี ถ้าพวกคุณต้องการไปหาเขา พอดีเลย ไปตามถนนสายนี้ ประมาณห้าร้อยเมตรมีสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินอยู่ นั่งรถไฟฟ้าใต้ดินไปสองป้าย ลงที่สถานีเขื่องใน คลับยิงปืนที่อยู่ตรงข้ามรถไฟฟ้าใต้ดินก็คือที่พวกเขาล่ะ”

นรมนและบุริศร์ดีใจขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“ขอบคุณค่ะเถ้าแก่”

พูดจบ ทั้งสองคนก็รีบไปตามที่เถ้าแก่บอกไว้

ในใจนรมนค่อนข้างตื่นเต้นบ้างแล้ว

“คุณว่ากานต์กับกิจจาจะอยู่ที่นั่นไหม?”

บุริศร์ส่ายหน้าเล็กน้อย “ไม่รู้ แต่ต้องไปดูสักหน่อย ถ้าไม่อยู่จริงๆ ล่ะ? ฉันกำลังคิดไม่ออกว่าเจ้าเด็กแสบนั่นจะไปที่ไหนได้อีก”

“ก็จริง หวังว่าพวกเขาจะอยู่ที่นั่น”

เมื่อนรมนกับบุริศร์ไปถึงคลับยิงปืน คนที่นี่ก็ไม่เยอะแล้ว ตรงกันข้ามมันดูเงียบเหงาเล็กน้อย

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

“ไม่ค่อยแน่ใจ”

บุริศร์ปกป้องนรมนอยู่ด้านหลัง จากนั้นก็เดินเข้าไป

“สวัสดีครับ เรามาเยี่ยมชมคลับ ถ้าเป็นไปได้ เราอยากเจอครูฝึกสมชาย”

บุริศร์เดินไปที่แผนกต้อนรับทันที อธิบายความตั้งใจของตน

แผนกต้อนรับได้ยินว่ามาหาสมชาย ก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมอง จากนั้นก็พูดเสียงทุ้ม “ครูฝึกสมชายมีธุระออกไปข้างนอกค่ะ พวกคุณค่อยมาพรุ่งนี้ดีกว่า วันนี้คลับเรามีกิจกรรม ไปฝึกภาคสนามกันหมด ในคลับจึงไม่มีคน ขอโทษจริงๆ ค่ะ”

ได้ยินแผนกต้อนรับพูดแบบนี้ บุริศร์และนรมนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ถ้าคลับไม่มีคน แล้วพวกกานต์จะอยู่ที่ไหน?

“ขอถามหน่อยครับ เช้าวันนี้มีเด็กน้อยสองคนมาที่นี่ไหม?”

“เด็กน้อย? ที่นี่เรามีเด็กน้อยมาทุกวัน ไม่รู้ว่าพวกคุณหมายถึงคนไหน?”

ได้ยินแผนกต้อนรับถามแบบนี้ นรมนกำลังจะเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดรูปกานต์ให้แผนกต้อนรับดู แต่ถูกบุริศร์ห้ามเอาไว้

“อ่อ ขอโทษครับ เราแค่มาถามดู ถ้ามันดีจะพาลูกมาเรียน ในเมื่อวันนี้คลับมีกิจกรรม งั้นเราค่อยมาวันหลังก็ได้ครับ”

“โอเคค่ะ!”

แผนกต้อนรับมีมารยาทอย่างมาก

บุริศร์พานรมนเดินออกมาจากคลับ

หลังจากนรมนออกมาก็ถามขึ้นอย่างไม่สบายใจ “ทำไมไม่ให้ฉันถามว่าพวกกานต์ได้มาที่นี่หรือเปล่า?”

“ที่นี่มีบางอย่างแปลกๆ”

คำพูดบุริศร์ทำให้นรมนตกตะลึงนิดหน่อย

“แปลกยังไง?”

“ถึงจะเป็นกิจกรรมภาคสนาม ก็ไม่เงียบแบบนี้ คุณจำได้ไหมว่าเถ้าแก่คนนั้นพูดว่ายังไง? เขาบอกว่าที่นี่สอนดี และมีเด็กหลายคนได้รับรางวัล เป็นไปไม่ได้ว่าความสำเร็จแบบนี้จะไม่มีผู้ปกครองส่งเด็กมาเรียน”

ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ นรมนก็พูดขึ้น “พวกเขาบอกว่าวันนี้มีกิจกรรมไม่ใช่เหรอ? พวกผู้ปกครองอาจจะรู้ก็ได้นะ”

“ผู้ปกครองของเด็กที่เป็นสมาชิกรู้แน่ๆ แต่ผู้ปกครองคนอื่นล่ะ? ทุกคนที่มาเยี่ยมชมคงไม่รู้ทุกคนหรอกนะ?”

บุริศร์พูดจบ ก็เดินไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตตรงข้ามคลับทันที

“สาวสวย บุหรี่หน่อย”

บุริศร์เอ่ยเรียบๆ

เขาเห็นท่าทางไม่ค่อยเต็มใจของนรมน ก็พูดด้วยเสียงอ่อนโยน “ฉันไม่ได้กลัวคุณฉุดรั้งฉันหรอกนะ แต่ในคลับนี้มีบางอย่างที่ฉันไม่แน่ใจเหมือนกัน และฉันอยากให้มีคนดูต้นทางให้ฉันข้างนอก ไม่แน่ว่าฉันเพิ่งเข้าไปแล้วคนพวกนั้นกลับมาล่ะ? ดังนั้นคุณอยู่ข้างนอกร่วมมือกับฉัน ถ้ามีสถานการณ์อะไร คุณก็จะสามารถตอบโต้ได้เร็วที่สุดใช่ไหม?”

ถึงจะพูดแบบนี้ แต่นรมนก็รู้ว่า บุริศร์กำลังเป็นห่วงสุขภาพเธอ

นึกถึงสุขภาพตนในปัจจุบัน นรมนก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดขึ้น “ก็ได้ ฉันไม่เข้าไป ฉันจะรอคุณอยู่ทางนั้น แต่ถ้ามีเรื่องอะไร คุณต้องบอกฉันนะ”

“โอเค!”

บุริศร์เจรจากับนรมนเสร็จแล้วก็แยกทางกัน

นรมนเข้าไปในร้านกาแฟ เลือกนั่งตำแหน่งริมหน้าต่าง และบุริศร์ก็เดินไปซอยด้านหลังคลับแล้วปีนท่อน้ำ เข้าไปในคลับทันที

โชคดีที่ซอยหลังคลับไม่มีคน ไม่อย่างนั้นถ้ามีคนเห็นเข้า บุริศร์ก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร

กานต์กับกิจจาหลับอย่างสะลึมสะลือไปได้สักพัก ก็โดนลมในช่องระบายอากาศทำให้ตื่นขึ้นมา

ทั้งสองมองหน้ากัน เห็นน้ำลายที่มุมปากทั้งสองคน ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา

ในเวลานี้ ยังหลับได้ลง เด็กทั้งสองคนนี้ไม่คิดอะไรมากจริงๆ

แต่กานต์เช็ดมุมปากอย่างรวดเร็ว พูดขึ้นเสียงทุ้ม “พวกเขาน่าจะไปหมดแล้วมั้ง? เราลงไปดูกัน”

“ได้!”

เจ้าเด็กแสบทั้งสองคนปีนหน้าต่างลงมา

กานต์มองไปรอบๆ เห็นกล้องวงจรปิดในห้อง ลบภาพตัวเองกับกิจจาตอนเข้ามาออกไป

จากนั้นเขาก็พูดกับกิจจาว่า “โทรหาหม่ามี้ บอกเธอว่าพวกเราอยู่ที่นี่”

“นายบอกว่าเราต้องหาหลักฐานอะไรไม่ใช่เหรอ?”

กิจจายังจำคำพูดก่อนหน้านี้ของกานต์ได้

หลับไปครู่หนึ่ง หัวสมองกานต์ก็สร่างนิดหน่อยแล้ว

เขาพูดเสียงทุ้ม “กลับไปก่อน มีเรื่องอะไรเจรจากับคุณบุริศร์ก่อนค่อยว่ากัน แต่ทางที่ดีนายต้องซ่อนตัว ฉันกลัวว่าแด๊ดดี้นายจะตีนาย”

นึกถึงตรินท์ คิ้วกานต์ก็ขมวดเล็กน้อย

แต่กิจจาส่ายหน้าพูดขึ้น “ฉันไม่กลัว ฉันเป็นคนที่ทำให้นายเดือดร้อน”

“อย่าพูดอะไรโง่ๆ รีบโทรหาหม่ามี้เร็วเข้า”

ขณะที่กานต์พูดก็รีบวิ่งไปที่ประตูทางเข้า เปิดรอยแยกเพื่อดูสถานการณ์ด้านนอก

กิจจาก็ไม่รอช้า รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหานรมน

นรมนกำลังดื่มกาแฟอยู่ทางนี้ รอข่าวจากบุริศร์ จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เธอก้มหน้ามอง พบว่าเป็นเบอร์แปลก ก็อดไม่ได้ที่จะสับสนไปกันใหญ่

ในเวลานี้ จู่ๆ ก็มีรถคันหนึ่งจอดประตูทางเข้าคลับ มีคนไม่กี่คนลงมาจากด้านใน แล้วเข้าไปในคลับทันที