แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 512

บทที่ 512 คุณนี่คันตูดแล้วใช่ไหม

กานต์จ้องมองบุริศร์ออกไปจากชมรมเฉย ๆ อย่างทำอะไรไม่ได้ ใจดวงนั้นร้อนรนจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว แต่ว่าก็ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง

เด็กผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ ก็ร้องไห้อย่างไร้สุ้มเสียงอยู่ตลอด และไม่รู้ว่าเป็นเพราะตกใจ หรือเป็นเพราะอะไร

กานต์รู้สึกมีความต้องการอยากจะปกป้องเป็นพิเศษกับเธอ

เพราะว่าในตอนแรกที่เข้ามาเธอได้ปกป้องตัวเองไว้ แล้วตอนนี้ถึงจะไม่รู้ว่าเธอร้องไห้ทำไม แต่ว่ากานต์ก็ขยับเข้าไปใกล้ทางด้านเธอเล็กน้อย

เขารู้ว่านี่ไม่ได้มีประโยชน์อะไรมากมาย แต่ว่าสิ่งที่สามารถทำได้ในตอนนี้ก็มีเพียงแค่นี้แล้ว

เห็นได้ชัดว่าเด็กสาวไม่ได้สังเกตถึงการกระทำของกานต์ แต่กลับจมอยู่กับความเศร้าหมองของตัวเองอยู่ตลอด

ในที่สุดคนเฝ้ายามในห้องใต้ดินก็ถือได้ว่าสามารถโล่งใจไปได้เปลาะหนึ่ง

“ในที่สุดก็ไปสักที”

“ใช่ ให้พวกเขาไปค้นเถอะ เด็กคนที่ตายกับคนที่โดนพาตัวไปนั้น ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ กับตระกูลโตเล็กเลย ถึงจะค้นเจอแล้วยังไง? พวกเราก็บอกไปเลยว่าไม่รู้เรื่องก็พอแล้ว”

“เด็กคนที่ถูกพาตัวไปที่สถานีขนส่ง ถูกส่งตัวไปที่ไหนแล้ว?”

“ได้ยินมาว่าขายให้กับพวกแก๊งค้ามนุษย์แล้ว สำหรับถูกส่งไปไหนนั้นฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“ออกไปจากที่ของเรานี้เหรอ?”

“ก็ใช่นะซิ บนตัวเด็กคนนั้นมีโรค ทารุณเยอะไม่ได้ เบื้องบนของเราบอกมาว่าให้เอาตัวออกไปตั้งแต่เนิ่น ๆ อย่าให้มาตาย อยู่ในนี้ อย่างน้อยก็ยังสามารถหาเงินกลับมาได้นิดหน่อย”

คนเฝ้ายามทั้งสองคนพูดคุยกันไปเหมือนว่าไม่มีคนรอบข้าง ในสายตาของพวกเขาเด็ก ๆ พวกนี้ก็เหมือนกับผักสดที่อยู่ข้างนอกยังไงอย่างงั้น ที่สามารถเอาไปขายได้อย่างง่ายดาย

กานต์พบว่าตอนที่เด็กสาวที่อยู่ข้างกายตัวเองได้ยินคำพูดของพวกเขาแล้ว ก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นไปอีก

หรือว่าในเด็กสองคนนั้นมีคนที่เป็นอะไรกับเธอเหรอ?

แต่ว่าตอนนี้กานต์ก็จะถามแกไปตรง ๆ ไม่ได้

ทางด้านนี้เพราะว่าบุริศร์จากไปแล้ว และแน่นอนว่าพวกคนเฝ้ายามก็ผ่อนคลายลงเยอะ แล้วแก้มัดทั้งหมดให้พวกเด็ก ๆ จากนั้นก็ให้อาหารนิดหน่อย แล้วก็ออกไปเลย

พวกเด็ก ๆ ต่างก็กินกันไปอย่างไม่ใส่ใจเลย

สำหรับพวกเขาแล้ว ไม่ว่าอาหารตรงหน้าจะเป็นอะไร ขอแค่สามารถทำให้พวกเขามีชีวิตอยู่ต่อไปได้ก็พอแล้ว

ขอแค่ยังมีชีวิตอยู่ก็จะสามารถเดินออกไปจากที่นี่ ออกไปจากที่นี่ได้ถึงจะสามารถเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตของตัวเองได้

กานต์มองหมั่นโถวแห้งกร้านที่อยู่ตรงหน้า แล้วก็รู้สึกว่ากินไม่ค่อยลง แต่ว่าถ้ากินไม่ลงสิ่งที่รอคอยตัวเองอยู่ก็คือความหิวโหย

เขารู้ว่าเริ่มตั้งแต่ตอนนี้จนกว่าจะได้กลับไปตระกูลโตเล็ก เขาก็ไม่ใช่คุณชายน้อยของตระกูลโตเล็กแล้ว เขาเป็นเพียงแค่คนที่สามารถโดนทารุณจนตายได้ทุกเมื่อ

พอเห็นเด็กสาวที่อยู่ข้าง ๆ ยังร้องไห้อยู่ กานต์ก็ถามเสียงต่ำขึ้นว่า “เธอเป็นอะไรไป?”

เด็กสาวส่ายหน้าอยู่ตลอด ไม่ได้กะว่าจะพูด

กานต์หักหมั่นโถวที่อยู่ในมือออกเป็นสองส่วน แล้วก็แบ่งให้เธอครึ่งหนึ่ง

“เธอกินเยอะ ๆ หน่อย ดูเธอผอมซิ ไม่ว่าจะร้องไห้ด้วยเหตุผลอะไร และไม่ว่าเธอจะอยากบอกฉันหรือเปล่า ก็จะต้องรักษาพละกำลังเอาไว้ให้ดีก่อน ฉันรับปากเธอ ฉันจะต้องพาพวกเธอออกไปจากที่นี่ให้ได้ ขอแค่พวกเราออกไปได้แล้ว พวกเราก็จะสามารถทำเรื่องที่พวกเราอยากทำได้แล้ว”

แล้วอยู่ ๆ เด็กสาวก็เงยหน้าขึ้นมามองกานต์ เหมือนกับว่าจะมีคำถามต่อคำพูดของเขาอยู่บ้าง

กานต์หันหน้าไปมองรอบ ๆ เด็ก ๆ ที่อยู่รอบข้างก็เหมือนว่าจะได้ยินคำพูดของเขาแล้ว แต่กลับไม่ได้คิดจริงจัง

ใช่ซิ!

พวกเขาเข้ามากันเยอะขนาดนี้แล้ว ตอนแรกใคร ๆ ก็อยากจะออกไปจากที่นี่ แต่ว่าตอนนี้พวกเขาได้ออกไปกันหรือยัง?

คนที่เข้ามาพร้อมกันมากมาย ไม่ก็ตายไปแล้ว ไม่ก็โดนขายไปแล้ว มีเพียงแต่พวกเขาที่ยังเหลืออยู่ แล้วก็ยังไม่รู้ว่าสิ่งที่รอคอยพวกเขาอยู่จะคือจุดจบอะไร

เด็ก ๆ แต่ละคนต่างก็มองไม่เห็นความหวัง มองไม่เห็นวันพรุ่งนี้ ได้แต่เพียงมีชีวิตอยู่ต่อไปวัน ๆ เท่านั้น

พอกานต์เห็นพวกเขาเป็นแบบนี้ ก็รีบร้อนพูดขึ้นว่า “ฉันไม่ปิดบังพวกเธอ ฉันคือกานต์ลูกชายที่คุณชายบุริศร์กำลังตามหาอยู่เมื่อกี้ ฉันเป็นคุณชายของตระกูลโตเล็ก ขอแค่แด๊ดดี้ของฉันสามารถตามหาฉันเจอ ฉันก็มีวิธีที่จะพาทุกคนออกไปแล้ว”

พวกเด็ก ๆ ต่างก็อึ้งไปครู่หนึ่ง เห็นได้ชัดว่าตกใจกับสถานะของกานต์

แต่ว่ากานต์มองไปรอบข้าง แล้วก็พูดขึ้นว่า “แต่ว่าฉันก็จะคิดหาทางติดต่อกับแด๊ดดี้ของฉันให้ได้ พอถึงตอนนั้นฉันจะพาทุกคนหนีออกไปจากที่นี่ แต่ว่าก่อนที่จะถึงนี้พวกเธอจะต้องรักษาพละกำลังของร่างกายเอาไว้ อย่าพยายามแข็งกร้าวกับพวกเขา โอเคไหม?”

อาจจะเป็นเพราะว่าใบหน้าที่จริงใจนั้นของกานต์ทำให้พวกเด็ก ๆ เห็นแล้วก็มีความเชื่อถืออยู่บ้าง และอาจจะเพราะว่าเป็นอำนาจของตระกูลโตเล็กด้วย

เด็กสาวดึงปลายเสื้อของกานต์เบา ๆ แล้วก็เขียนตัวหนังสือหลายตัวลงบนพื้น

“ฉันชื่อเรนนี่ หนึ่งในเด็กสองคนที่โดนพาตัวไป มีอยู่คนหนึ่งเป็นพี่สาวของฉันชื่อมายด์ ถ้าหากนายได้ออกไปแล้ว จะช่วยฉันตามหาพี่สาวหน่อยได้ไหม?”

เรนนี่เขียนเสร็จแล้วก็รีบลบออกทันทีเลย

แล้วกานต์ก็เข้าใจขึ้นมาทันทีว่าทำไมเธอถึงร้องไห้

“วางใจเถอะ แด๊ดดี้ของฉันส่งคนไปตามหาแล้ว ในเมื่อแด๊ดดี้ของฉันออกหน้าแล้ว ไม่ว่าคนคนนั้นจะเป็นฉันหรือไม่ เขาก็จะต้องช่วยไว้แน่ ขอแค่เราไม่ยอมแพ้ อีกเดี๋ยวถ้าได้ออกไปแล้ว ก็จะต้องมีข่าวคราวของพี่สาวเธอแน่”

พอได้ยินกานต์พูดแบบนี้แล้ว เรนนี่ก็รีบพยักหน้าทันที แต่ก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเก่าเช่นกัน

เพราะว่าพวกเด็ก ๆ มีความหวังขึ้นมาเสี้ยวหนึ่งแล้ว ก็ยิ่งดีกับกานต์มากยิ่งขึ้น กระทั่งยกให้เขาเป็นหัวหน้า และยังฟังเขาชี้แนะทุกอย่างด้วย

จะไม่พูดก็ไม่ได้ เด็กแบบกานต์ ไปถึงไหนก็เป็นคนที่ค่อนข้างดูพิเศษกว่าคนอื่น

ส่วนทางด้านบุริศร์เองก็ไม่กล้ากลับไป แล้วก็ไปที่สถานีขนส่งตามที่คนของอาณาจักรรัตติกาลรายงานมา แต่น่าเสียดายที่คนที่สถานีขนส่งนั้นเยอะมาก เด็กคนนั้นโดนพาขึ้นรถโคชคันหนึ่งไป แล้วก็ไม่เจออีกเลย

ถึงจะส่งคนไปตามแล้ว แต่ว่าใจของบุริศร์ก็ยังคงวางไม่ลงอยู่ดี

จะใช่กานต์ไหมนะ?

ถ้าหากว่าเป็นเจ้าเด็กตัวเหม็นนั่นละก็ ไม่ว่ายังไงเขาก็จะต้องทำให้เกิดความปั่นป่วนขึ้นแน่ พอถึงตอนนั้นก็คงจะหาโอกาสหนีออกมาได้แน่ แต่ว่าที่กลัวก็คือกลัวอีกฝ่ายจะวางยาอะไรให้กานต์ ทำให้เจ้าเด็กนั่นไม่มีแรงขัดขืนมากกว่า

พอคิดถึงว่าลูกชายของตัวเองอาจจะต้องเผชิญกับสิ่งเหล่านี้ บุริศร์ก็ทั้งร้อนใจและโกรธขึ้นมาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ความร้อนใจได้ยึดครองพื้นที่ไปซะส่วนใหญ่

ท้องฟ้าค่อย ๆ มืดครึ้มลง

คนที่ออกไปตามหาก็ยังคงไม่มีข่าวคราวอะไร แล้วในตอนที่บุริศร์กะว่าจะออกไปตามหาด้วยตัวเองนั้น โทรศัพท์ของนรมนก็โทรเข้ามาทันที

“ได้!”

ทั้งสองคนกลับไปถึงบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กอย่างรวดเร็ว ตอนที่อยู่ที่หน้าประตูนั้นก็เจอเข้ากับตรินท์ที่รีบร้อนกลับมา

“พี่ พี่สะใภ้ พวกพี่ทำไมกลับมากันได้ล่ะ?”

“ได้ยินว่ากิจจากลับมาแล้ว พวกเราก็เลยมาดูสักหน่อย”

แล้วทั้งสามคนก็มาถึงห้องโถงใหญ่อย่างรวดเร็ว

คุณนายตระกูลโตเล็กรู้สึกร้อนใจ จึงได้เชิญหมอประจำบ้านมาดูอาการของกิจจาแล้ว

ช่วงเวลาที่รอคอยนั้นช่างร้อนใจ โดยเฉพาะนรมนและบุริศร์ พวกเขาไม่รู้ว่าเพราะอะไรกิจจาจะต้องแยกจากกับพวกเขาแล้วกลับมา แล้วก็ไม่รู้ว่าระหว่างทางเขาเจอกับอะไรมาบ้าง จิตใจทั้งดวงก็ว้าวุ่นไปหมด

กว่าหมอประจำบ้านจะออกมา แล้วมองดูผู้คนรอบ ๆ แล้วก็พูดขึ้นว่า “เด็กไม่ได้เป็นอะไรมาก เพียงแต่ว่าแค่ตกใจมากไปหน่อย อยู่เป็นเพื่อนเข้ามาก ๆ และปลอบใจเขาสักหน่อยก็พอแล้ว”

“ขอบคุณคุณหมอมาก หลานของฉันไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว?”

คุณนายตระกูลโตเล็กนั้นเป็นกังวลมากเป็นพิเศษ

“เขาตื่นแล้ว พวกคุณสามารถเข้าไปดูได้แล้ว แต่ว่าอย่าทำให้เด็กตกใจล่ะ”

พอได้ยินหมอพูดว่าอย่างนี้ คนทั้งหมดก็เข้าไปในห้องเลย

กิจจาเหมือนกับว่าจะตกใจมากจริง ๆ

ในตอนที่ตรินท์เห็นกิจจานั้น ก็ถือได้ว่าโล่งอกได้เปลาะหนึ่งแล้ว

“เจ้าเด็กตัวเหม็นอย่างแกนี่ สิ่งดี ๆ ไม่รู้จักเรียน ดีแต่รู้จักหนีออกจากบ้านอย่างคนอื่นเขา แกนี่คันตูดแล้วใช่ไหม?”

พูดแล้วเขาก็ง้างมือขึ้นมา

กิจจาตกใจจนรีบหดตัวถอยหนีทีหนึ่ง

“เอาล่ะ เด็กสามารถกลับมาได้ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว แกยังอยากจะตีจนลูกหนีไปอีกเหรอ?”

คุณนายตระกูลโตเล็กโกรธจนผลักตรินท์ออกไปทีหนึ่ง แล้วก็เอากิจจามากอดไว้ในอ้อมอก

“เอาล่ะ เอาล่ะ เราไม่ต้องกลัวแล้วนะ ย่าอยู่นี่แล้ว ไหนบอกย่ามาซิ ว่าเธอเจออะไรมาบ้าง? ทำไมเธอถึงได้กลับมาคนเดียว? แล้วกานต์ล่ะ?”

พอกิจจาได้ฟัง ก็ร้องไห้ “แว้” คำหนึ่งออกมาเลย

“คุณย่า พวกคุณรีบไปช่วยกานต์เร็ว รีบไปเร็ว!”

พอกิจจาร้องไห้ขึ้นมา ก็ร้องจนทำให้คนทั้งหมดรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาด้วย

“ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น? เธอค่อย ๆ เล่ามาซิ”

กิจจาพูดเสียงปนสะอื้นขึ้นว่า “ผมกับกานต์จะไปฝึกยิงปืนที่ชมรม แต่ว่าระหว่างทางเจอเข้ากับแก๊งค้ามนุษย์ พวกเขามีคนเยอะมาก มีตั้งหลายคน แล้วก็มาอ้างว่าพวกเราเป็นลูกของพวกเขา คนที่อยู่รอบข้างก็ไม่ยอมช่วยเหลือ กานต์ก็เลยถือโอกาสเตะพวกเขาทีหนึ่ง แล้วก็ลากผมวิ่งหนี แต่ว่าผมโง่เกินไป และผมก็วิ่งช้า กานต์ก็เลยให้ผมไปขอความช่วยเหลือจากชมรมที่อยู่ไม่ไกลนัก แล้วเขาก็วิ่งออกไปล่อคนพวกนั้นจากไป ตอนที่ผมวิ่งไปถึงชมรมนั้น คนที่นั่นเยอะมาก แล้วผมก็หาทางไม่เจอ แล้วก็ไม่รู้ทำไมผมถึงสลบไป พอตอนที่ตื่นขึ้นมาผมก็อยู่บนรถไฟใต้ดินแล้ว แล้วข้างกายก็มีคนแปลกหน้าอยู่คนหนึ่งเธอบอกว่าเป็นหม่ามี้ของผม แล้วผมก็ถือโอกาสในช่วงที่เธอนอนหลับแล้วก็วิ่งหนีออกมา แล้วก็วิ่งกลับมาถึงบ้านได้อย่างยากลำบาก แต่ว่ากานต์กลับหายไปแล้ว คุณย่า คุณลุง หม่ามี้ แด๊ดดี้ พวกคุณรีบไปตามหากานต์กันเถอะ!”

กิจจาร้องไห้ไปด้วยพูดไปด้วย นี่กลับทำให้คุณนายตระกูลโตเล็กปวดใจมากเลย พอได้ยินว่ากานต์อยู่กับพวกแก๊งค้ามนุษย์ ก็ร้อนใจจนแทบจะหมดสติไปแล้ว