แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 535

บทที่ 535 พี่จะพาเธอไปเล่นสเก็ต

“ว้าว! สเต็ก!”

ความตื่นเต้นของกมล และกิจจาที่ขมวดคิ้วมุ่น ทำให้เกิดความแตกต่างอย่างชัดเจน

“คุณหนู คุณชาย นี่เป็นสเต็กที่เตรียมพร้อมให้พวกคุณครับ ทานให้อร่อย”

ผู้หญิงที่ดูเหมือนพี่เลี้ยงเด็กนำสเต็กที่ปรุงสดใหม่ยกมาไว้ข้างหน้ากมล

กิจจากลับยกมือห้ามกมล มองไปดวงตาของสาวน้อยก่อนพูด “พวกเราจะออกไปกินสเต็ก นี่เป็นมีเดียมแรร์ น้องสาวของฉันไม่ชอบกินมีเดียมแรร์ แถมเนื้อที่ชอบกินต้องสั่งมาทางอากาศจากต่างประเทศเท่านั้น”

“พี่กิจจา หนู… …”

“หยุดพูด!”

กิจจาหันไปมองกมลอย่างเร็ว

ถึงแม้กมลอยากจะกินมาก แต่สายตาที่จ้องมองมาของกิจจาทำให้เธอชะงัก สายตาของเธอคู่นั้นก็ยังจ้องไปที่สเต็ก น้ำลายหวั่นจะไหล

กิจจาเคยไม่อยากให้กมลกินเสียที่ไหนกัน? แค่ตอนนี้พวกเขาไม่สามารถกินที่นี่ได้อีก

หญิงสาวคนนั้นไม่มีท่าทีโกรธแต่อย่างใด เธอกลับยิ้มก่อนพูด “คุณชายคะ สเต็กของพวกเรานำเข้ามาจากต่างประเทศ สดใหม่มาก สำหรับที่คุณชายบอกว่าเป็นมีเดียมแรร์ ดิฉันจะให้คนนำไปทำให้ใหม่ รอสักครู่ค่ะ”

หลังจากพูดเสร็จผู้หญิงคนนั้นก็ถือสเต็กเดินออกไป

“หยา สเต็กของหนู!”

กมลแทบจะคว้าสเต็กจากมือของผู้หญิงคนนั้น แต่กิจจาคว้าแขนของเธอไว้

“พี่กิจจา สเต็กของหนู!”

“ตอนนี้พวกเราไม่รู้ว่าหม่ามี้เป็นอย่างไรบ้าง ตอนนี้เธอทำแค่ใช้อาหารยื้อพวกมันไว้ก่อน พี่ไปหาของอะไรสักหน่อยแล้วจะกลับมา”

กิจจากังวลกับกมลเล็กน้อย

เด็กคนนี้เป็นคนที่ไม่คิดอะไรมาก ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะรั้งคนส่งอาหารได้หรือเปล่า

เมื่อกมลได้ยินกิจจาพูดแบบนี้ เธอก็ขมวดคิ้วและพูดว่า “ความหมายของพี่ก็คือไม่ว่าพวกเขาจะนำอาหารอะไรอร่อยๆมาให้ หนูก็ต้องพูดว่าไม่พอใจ ให้เขาไปทำให้ใหม่ใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว! กมลเก่งจริงๆ!”

กิจจาไม่ฝืนใจที่จะชมเธอสักนิด แต่กมลกลับก้มหน้า

“พี่กิจจาไอ้ไข่เน่า! รู้อยู่แล้วว่าหนูหิวแค่ไหน ยังจะให้หนูตั้งใจหาข้อผิดพลาดจากอาหารเลิศรสนั้นอีก พี่มันไอ้ไข่เน่า ไข่เน่าห่วย ห่วยที่สุดเลย! ฮึ!”

การประณามของกมล ทำให้กมลที่ค่อนข้างที่จะเสียใจและเจ็บปวด

“พี่รับปากเธอ แค่เธอสามารถต้านสิ่งดึงดูดของพวกมันไว้ได้สามครั้ง คราวหลังพี่จะเลี้ยงKFC กับDexterเธอสามครั้ง เป็นไง?”

เป็นเพราะว่าร่างกายของกมล ไม่ว่าจะเป็นบุริศร์หรือนรมน ก็ไม่อนุญาตให้เธอกินอาหารขยะพวกนี้ ปกติถึงแม้จะกิน แต่ก็จำกัดปริมาณ ตอนนี้เมื่อได้ยินกิจจาพูดแบบนี้ กมลก็ยิ้มขึ้นมาทันที ก่อนยื่นนิ้วก้อยออกไป

“เกี่ยวก้อยกันแล้ว อีกร้อยปีก็ห้ามเปลี่ยน”

กิจจามองไปที่เล็ก นิ้วอ้วนๆของเธอ ไม่ลังเลสักนิดที่จะยื่นนิ้วออกไปเกี่ยวด้วย

“เกี่ยวก้อยกันแล้ว อีกร้อยปีก็ไม่เปลี่ยน ใครเปลี่ยนเป็นหมา!”

เมื่อนิ้วหัวแม่มือของทั้งสองหันหน้าเข้าหากัน กมลยิ้มหวาน ทว่ากิจจากลับรู้สึกฝาดใจเล็กน้อย

กานต์ไม่อยู่ที่นี่ หม่ามี้ก็ไม่รู้เป็นอย่างไร เขายังไงก็ต้องพากมลออกไปจากที่นี่ให้ได้! จะไม่ให้หม่ามี้กังวลใจเด็ดขาด

กิจจากล่าวเบาๆในใจ ก่อนจะสงบอารมณ์ของกมลด้วยคำไม่กี่คำ และกำลังจะปีนออกทางหน้าต่างไป

กมลมองไปอย่างเป็นห่วง “พี่กิจจา มันสูงมากเลย ระวังด้วยนะ”

“พี่รู้น่า กลับไปเถอะ ถ้าพี่ไม่ได้กลับมาก่อน อย่าให้พวกมันเข้ามาได้นะ รู้หรือเปล่า? พูดไปว่าเธอไม่อยากกินสเต็กแล้ว เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นแทน พยายามถ่วงเวลาพวกมันไว้นะ”

กิจจาหันไปพูดกับกมลอีกรอบ

กมลพยักหน้า ก่อนพูด “หนูเข้าใจแล้ว ถ้าหากไม่มีของอร่อย หนูก็สามารถต้านได้”

“เด็กดี!”

กิจจายิ้มให้กมล จากนั้นก็ปีนจากหน้าต่างออกไป

ด้านล่างมีแต่คนคุ้มกัน

กิจจาไม่รู้มาก่อนเลยว่าตรินท์จะส่งคนมาดูเด็กสองคน เขาและกมลมากขนาดนี้

ข้างในนี้มีแต่คนในเขตฐานทั้งนั้น ตอนที่กิจจาถูกตรินท์ฝึกซ้อมเขาก็เคยเห็นมาแล้ว

เขากัดริมฝีปากล่าง เดินไปที่ห้องครัวอย่างระมัดระวัง

คนในครัวกำลังยุ่ง จริงอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นบอก สเต็กนำเข้ามาจากต่างประเทศ ส่งมาทางอากาศ สดใหม่มาก ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นกำลังสั่งให้คนของพวกเขาทำมันใหม่

กิจจาฉวยโอกาสตอนที่พวกเขาไม่ได้สนใจ รีบไปซ่อนตัวใต้เขียง

สิ่งของในมือทำให้ดวงตาเขามีแสงวูบ เขาแอบใช้ถุงผ้าบรรจุใส่มันลงไป หลังจากนั้นจึงค่อยๆใช้เชือกผูก ประยุกต์ใช้หลักการลูกรอกนำสิ่งของส่งไปยังหน้าห้องที่มีกมลอยู่

กมลอึ้งไปนิด ก่อนจะรีบวิ่งไป เธอเห็นเชือกเส้นหนึ่งที่เชื่อมกับห้องข้างๆ ดวงตาเห็นถุงอะไรสักอย่างที่แขวนอยู่ตรงหน้าต่าง

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย เปิดหน้าต่าง พยายามใช้แรงทั้งหมดที่มีนำสิ่งของออกมาจากถุงผ้า

เมื่อกิจจาโผล่หัวออกไปดู เขาก็เห็นกมลกำลังนำของในถุงออกมาพอดี เขายิ้มอย่างปลื้มอกปลื้มใจ หันไปยกนิ้วให้กมล

หลังจากได้รับคำชมจากกิจจา กมลก็มีแรงกำลังขึ้นมาทันที ออกแรงอย่างสุดกำลัง

ด้วยความช่วยเหลือของกมล ทำให้กิจจายิ่งมีความมั่นใจมากขึ้น

เนื่องจากเขาตัวเล็ก และได้รับการฝึกฝนในฐานการฝึกพิเศษเขาจึงรู้วิธีหลีกเลี่ยงผู้คนและกล้องวงจรปิด เหมือนปลาไหลที่เคลื่อนเข้าออกทางข้างหลังห้องครัว

กระเป๋าสิ่งของเคลื่อนตามเชือกไปยังที่ห้องของพวกเขา

ไม่นานนักกมลก็เหนื่อยจนเหงื่อไหลไคลย้อย แต่ในความคิดของเธอ ทุกอย่างสนุกและน่าสนใจมาก แต่มันยิ่งเหมือนใช้พลังมากขึ้นไปทุกที

มีเสียงฝีเท้าดังอยู่ด้านนอก

กมลกลั้นหายใจอย่างรวดเร็ว

เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับเสียงผู้หญิงดังมาจากข้างนอก

กิจจามองไปที่กมลด้วยความกังวลใจ แต่พวกเขาไม่มีเวลาแล้ว

กมลพูดอย่างมีความสุข “โอเค! หนูรับปากว่าจะเชื่อฟัง”

เมื่อเห็นอารมณ์ของเธอสูงขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นนี้ ใจของกิจจาเต้นระรัวราวกับมีคนมาตีกลอง ไม่รู้ว่าตัวเองทำสิ่งที่ถูกหรือไม่ แต่ก็แทบไม่สนใจ

“เธอแกล้งปวดท้อง พอตอนพี่เปิดประตูก็จับมือพี่ไว้ ห้ามปล่อยเด็ดขาด เข้าใจไหม?”

“เข้าใจแล้ว!”

ในเวลานี้กมลไม่สนใจหลักการไม่โกหกอีกต่อไป แค่คิดว่าต่อไปจะเล่นกับกิจจาอย่างไร

กิจจาพยักหน้าให้เธอ กมลรีบกุมท้องพลางโอดครวญทันที

“โอ้ยยยยยยยยยยยย! จะตายแล้ว! ปวดท้องจะตายแล้ว! มีใครอยู่บ้าง! ช่วยด้วย! ฉันอยากไปโรงพยาบาล!”

กมลตะโกนพลางร่ำไห้ ถ้าหากกิจจาไม่รู้มาก่อนก็คงคิดว่าเธอปวดท้องจริงๆ

คนข้างนอกเมื่อได้ยินเสียงร้องตะโกนของกมลก็เกิดอาการลังเล ตอนนี้เองที่กิจจาเองก็ร้องออกมาเสียงดัง

“กมล เธอเป็นอะไร! ทำไมปากเธอสีม่วงแบบนี้! มีใครอยู่บ้าง!”

ขณะที่เขากำลังพูดก็เตะประตูไปด้วยอย่างค่อยๆเร่งความเร็วขึ้น

ในที่สุดบอดี้การ์ดข้างนอกก็เริ่มใจไม่ดีแล้ว

คนที่อยู่ข้างในเป็นลูกชายและหลานสาวของเจ้านาย ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริงๆพวกเขาไม่สามารถชดใช้เรื่องนี้ได้แน่

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ บอดี้การ์ดก็รีบเปิดประตูเข้ามา

ในตอนนี้เอง ที่กิจจานำน้ำมันถั่วลิสงที่เตรียมไว้ขึ้นมา

“จับมือฉันไว้ให้แน่นกมล ฉันจะพาเธอเล่นสเก็ต”

ในขณะเดียวกัน กิจจาก็ยื่นมือเล็กๆ ไปทางกมล

กมลไม่รู้ว่าทำไม แต่ก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีรีบส่งมือไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อมือของพวกเขาเพิ่งสัมผัสกัน กิจจาก็ลากเธอไปข้างหน้า เหยียบไปบนน้ำมันถั่วลิสงโดยตรง เพราะว่าไม่ได้เตรียมการป้องกันมาก่อน พวกบอดี้การ์ดที่กรูกันเข้ามาเลยลื่นน้ำมัน ทำให้ยืนขึ้นไม่ได้ เดินอย่างตุปัดตุเป๋ที่จะทรงตัว กิจจาก็พลิ้วไหวดั่งปลา ลากกมลผ่านช่องว่างระหว่างตัวของพวกเขา

“ว้าว! ตื่นเต้นมาก!”

นี่เป็นครั้งแรกของกมลที่รู้สึกได้ว่าร่างกายตัวเองสามารถเล่นสเก็ตได้ เธอไม่สามารถควบคุมตัวเอง กรีดร้องอย่างมีความสุข และดึงดูดความสนใจของเหล่าบอดี้การ์ดทันที

“เร็ว! รีบจับตัวพวกเขามาให้ได้!”

เมื่อหัวหน้าทีมเห็นฉากนี้ เขาพลันตื่นตระหนก

กิจจาแสดงทักษะการเล่นสเก็ตที่ยอดเยี่ยมของเขา พากมลหลบหนีไปอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็ระเบิดข้าวของที่วางไว้ตรงหน้าต่างของห้องอื่นๆ

เสียง“ปัง” ดังขึ้น ไฟลุกท่วม ก่อนคลื่นความร้อนจะพุ่งสูงขึ้น กิจจารีบโอบกมล รีบพาหนีไปที่ราวบันได ก่อนจะจับราวบันไดไถลลงไปข้างล่าง

กมลถูกเสียงระเบิดทำให้ตกใจ เธอรีบถาม “พี่กิจจา นั้นมันลูกระเบิด? นึกไม่ถึงว่าพี่จะมีลูกระเบิด?”