แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 56

บทที่ 56 เจ้าเด็กคนนี้ช่างเหลือเกินจริงๆ2

เห็นเช่นนั้น บุริศร์ออกจากห้องพักผู้ป่วยไปอย่างเศร้าๆ

ในขณะที่เขาเดินออกไปจากห้องผู้ป่วย นรมนลืมตาขื้นมา แววตาเธอดูหม่นหมอง

บุริศร์เปิดประตูออกมาพบว่า พฤกษ์ยืนรอตนอยู่ตรงทางเดิน

“มีเรื่องอะไรงั้นหรอ？”

พฤกษ์รีบก้าวออกมาพูดเสียงทุ้ม “คุณบุริศร์ครับ ผมไป ตรวจสอบมาแล้วครับว่าวันที่ข้อมูลบริษัทรั่วไหลวันนั้น เหมือนว่ากานต์จะเข้าไปที่บริษัทครับ อันนี้คือภาพจากกล้องวงจรปิดและก็มีคนเห็นเหมือนกับว่ามีเด็กคนนึงเข้าไปที่ห้องทำงานของคุณ ในส่วนที่ว่าใช่กานต์หรือเปล่านั้นพวกเขาไม่กล้ายืนยันแน่ชัดครับ”

บุริศร์คิ้วขมวด ในแววตาเริ่มเป็นประกาย

“กลับไปที่บ้านเล็กโตกับผม”

“ครับ”

พฤกษ์ไม่ได้พูดอะไรได้แต่ตามบุริศร์กลับไปที่บ้านใหญ่เล็กโต

กิจจากำลังเล่นเกมผ่านด่านอยู่ในห้อง

เกมนี้กานต์เป็นคนคิด ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าตัวเองไม่ได้โง่ขนาดนั้น แต่ว่าจนถึงตอนนี้เขาเล่นมาชั่วโมงนึงแล้ว แต่กลับยังไม่ผ่านด่าน。

“แย่จริงๆเลย！เป็นแบบนี้ไปได้ไง？”

กิจจาอินมากไปหน่อย ถึงขั้นไม่รู้ตัวเลยว่า บุริศร์เข้ามา จนกระทั่งมีคนดึงโน๊ตบุ๊คไป เขาถึงเงยหน้าขึ้นมา

“ใคร？ใจกล้ามายุ่งกับโน๊ตบุ๊คฉัน？”

กิจจาเหงยหน้ามาอย่างฉุนเฉียวก็เห็นบุริศร์ยืนหน้านิ่งอยู่

“ป๊า？มาได้ยังไงครับ？”

บุริศร์ไม่ได้ตอบกลับแต่อย่างใด แต่ก็พลางยื่นโน๊ตบุ๊คให้กับพฤกษ์

“ลองเล่นดู ดูสิว่าคุณจะผ่านด่านไหม？”

พฤกษ์คาดไม่ถึงและไม่เข้าใจว่าที่บุริศร์สั่งมานั้นมีจุดประสงค์อะไร แต่เขาก็รับโน๊ตบุ๊คนั้นมาและเริ่มเล่นเกม

กิจจาเห็นว่าบุริศร์ไม่ได้ว่าอะไรจึงกระโดดลงมาจากเตียงคว้าเก้าอี้ไปนั่งข้าพฤกษ์ “ลุงพฤกษ์ ลุงต้องช่วยผมผ่านด่านนี้นะ ผมเล่นมาชั่วโมงกว่าแล้วยังไม่ผ่านเลย ผมละเซ็ง”

พฤกษ์หันไปยิ้มให้กิจจา แล้วก้มหน้าเริ่มเล่นเกม

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป พฤกษ์เริ่มขมวดคิ้วแล้วก็ยังคงขมวดคิ้วอยู่อย่างนั้น

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป หน้าผากพฤกษ์เริ่มมีเหงื่อออก

บุริศร์เห็นเช่นนั้นจึง หัวเราะแล้วพูดว่า “พฤกษ์ คุณควรที่จะไปฝึกมาใหม่นะ ตอนนี้แค่เกมที่เด็กน้อยทำขึ้นมาคุณก็เล่นยังไม่ผ่าน ยังจะกล้าพูดว่าตัวเองเป็นผู้ช่วยแห่งบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดอีกไหม？”

หลังของพฤกษ์เปียกโชกแต่เขาก็ยังไม่ยอมแพ้ “คุณบุริศร์เกมนี้ยังไงก็ไม่ใช่เกมที่เด็กคนหนึ่งจะสร้างได้แน่นอนครับ คุณไม่เห็นต้องทำกัฐผมถึงขนาดนี้เลยนี่หน่า”

บุริศร์รินไวน์ใส่แก้วให้กับพฤกษ์และตัวเองคนละแก้ว

เขาแกว่งแก้วไวน์พลางหัวเราะและพูดว่า“ครั้งแรกผมขายหน้าต่อสาธารณชน เป็นเพราะเจ้าเด็กคนนั้น ฉี่รดผมทในห้องน้ำที่สนามบิน ตอนนั้นผมก็สงสัยอยู่แล้วว่าต้องเป็นเขาเพราะนอกจากเขากับผมแล้วไม่มีคนอื่นเลย ส่วนเรื่องที่ว่าวิดีโอนั้นถูกอัพลงอินเตอร์เน็ตได้อย่างไร？รอบที่สองที่บริษัทถูกพวกแฮกเกฮร์คุกคามปั่นป่วน ตอนที่เราตรวจสอบอยู่นั้นเขาได้เปลี่ยนที่อยู่ IP เป็นที่บ้านเก่าตระกูลเล็กโต จากทั้งสองเหตุการณ์นี้แสดงให้เห็นว่าฝั่งตรงข้ามค่อนที่จะคุ้นเคยกับตระกูลเล็กโตอยู่พอสมควร ในครั้งที่สามนี้ที่ข้อมูลบริษัทรั่วออกไปนั้น ปรากฏว่าพบกานต์ก็อยู่ในห้องทำงานของผมและหลังจากนั้นผมก็ส่งคนสะกดรอยตามไปที่โรงเรียนอนุบาล แต่กลับพบว่ามีแค่กิจจาคนเดียวที่อยู่ในห้องคอม และกิจจาเองก็ไม่ยอมบอกว่าก่อนหน้านี้มีใครเข้ามาใช้ห้องคอมบ้าง ผมสืบแล้วสืบอีกที่โรงเรียนอนุบาลกิจจาเองก็ไม่มีเพื่อนสนิทที่ไหนนอกจากกานต์ สรุปว่าทั้งหมดนี้มันเป็นแค่ความบังเอิญหรอ？ถ้าแค่บังเอิญจริง งั้นคุณก็บอกผมมาว่าไอ้เกมที่แม้แต่คุณเองยังเล่นไม่ผ่านเกมนี้ล่ะ จะอธิบายยังไง？”

พฤกษ์ถึงกับอึ้งและทึ่ง จนอ้าปากค้างไปเลยย

“แต่ว่าเขายังเป็นแค่เด็กที่อายุ4ขวบกว่าเองนะ！”

“ใช่ครับเขาแค่4ขวบกว่าเอง ถ้าโตกว่านี้อีกนิด แต่ถ้าหากบอกว่าเขาเป็นลูกชายผม เรื่องนี้ก็เป็นไปได้”

บุริศร์ยิ้มแป้นอย่างภาคภูมิใจ แต่กลับทำให้พฤกษ์ตกใจตาค้าง จนตาแทบจะหลุดออกมา

“คุณบุริศร์ครับคุณพูดอะไรนะครับ？ลูกชายของคุณ？คุณหมายถึงว่ากานต์เป็นลูกคุณ？จะเป็นไปได้ไง？”

บุริศร์ยิ้มแป้น

“ผมเองก็อยากรู้ว่าความเป็นไปได้นั้นจะมีสักกี่เปอร์เซ็นต์ ดีที่ผลจะออกมาพรุ่งนี้แล้ว”

“พรุ่งนี้？”

พฤกษ์ตอนนี้กลายเป็นนกแก้ว ไปแล้ว สมองไม่สามารถทำงานได้ตามปกติอีกแล้ว

เขารู้ว่าบุริศร์ให้เขาไปสืบเรื่องของกานต์และแคทเธอรี และก็ยังรู้อีกว่าบุริศร์กำลังทำเรื่องตรวจดีเอ็นเออยู่ แต่ว่าเจ้าเด็กนั่นอยู่ๆก็จะกลายมาเป็นลูกของบุริศร์ได้ยังไงกัน?