แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 55

บทที่ 55 เจ้าเด็กคนนี้ช่างเหลือเกินจริงๆ

“กิจจาเองคงถึงเวลาที่จะต้องเผชิญหน้ากับทุกสิ่งด้วยตัวของเธอเอง ไหนๆกิจจาก็เป็นทายาทของตระกูลเล็กโต ตอนนี้เธอเองก็4ขวบแล้ว จะต้องเริ่มวางแผนเพิ่มคาบเรียนให้แล้วล่ะ ให้กิจจาอย่านมซะก็ไม่เลวนะเธอไม่ต้องห่วงหรอก บ้านพักริมทะเลมีทุกอย่างพร้อม ไม่ทำให้เธอต้องลำบากหรอกว่างๆไม่มีไรทำเธอก็อ่านหนังสือซะบ้าง พวกหนังสือพัฒนาจิตใจ จะได้ไม่เกิดเรื่องทำให้ตระกูลเสื่อมเสียชื่อเสียง”

คำพูดของบุริศร์ทำให้เขมิกาถึงกับทรุดลงไปนั่งอยู่ที่พื้น

นรมนไม่มีแม้แต่ความเห็นใจ ทั้งหมดนี้ใครทำคนนั้นก็รับไป ในอดีตนั้นเขมิกากาทำไว้กับนรมนไว้อย่างไร ตอนนี้ก็แค่มีดอกเบี้ยเพิ่มมาก็แค่นั้นเอง

เขมิกาโดนลากออกไป

บุริศร์มองนรมนแล้วพูดเสียงทุ้มว่า “ตอนนี้ก็อยู่ต่อได้แล้วใช่ไหม？”

นรมนอึ้งไปเล็กน้อย

“คุณทำแบบนี้ก็เพื่อที่จะให้ฉันอยู่ต่อ？”

“แน่นอน”

“เพื่ออะไรคะ？”

ถามคำถามนั้นออกไป นรมนพึ่งรู้สึกแปลกๆ แต่จะย้อนเวลากลับไปก็ไม่ได้แล้ว

บุริศร์จับมือเธอแน่น พลางพูดเบาๆว่า “ฉันคิดว่าเธอจะรู้เหตุผลซะอีก”

นรมนเหมือนกับถูกไฟช็อตยังไงอย่างนั้น อยากจะดึงมือตัวเองกลับมา แต่กลับทำไม่ได้ มือของบุริศร์แน่นอย่างกับคีมเหล็กที่หนีบมือเธอไว้แน่น

แววตาของเขาเฉียบละแหลมคม

“นรมน คุณไม่คิดจะบอกผมจริงๆหรอ？”

สายตาของเขาเหมือนมีพลังพิเศษที่สามารถมองทะลุ(มองออก) ทำให้นรมนไม่สามารถที่สู้หน้าสบสายตาตาเขาได้

“คุณกำลังพูดเรื่องอะไรคะ？ฉันฟังไม่ค่อยเข้าใจ คุณบุริศร์คะ ระหว่างเราจริงๆแล้วมันก็ไม่มีอะไรอยู่แล้วนี่คะ คุณต่างที่โมโหแทนฉัน ตอนนี้ก็ยังมาพูดจาแปลกๆอีก อย่าทำให้คนอื่นฟังแล้วเข้าใจผิดสิคะ”

“ใครเข้าใจผิด？คนอื่นที่ว่าน่ะใครกัน？รเมศหรอ？พวกคุณเป็นอะไรกันหรอ？”

บุริศร์อยู่ก็อารมณ์ขึ้น

คำถามของเขาทำเอานรมนถึงกับอึ้งไป แต่พูดเสียงต่ำตอบกลับไป “ฉันกับรเมศเราเป็นแค่เพื่อนกัน”

“รเมศ?สนิทกันขนาดนั้นเลย?ถ้างั้นผมจะให้คุณเรียกผมว่าบุริศร์เฉยๆบ้างได้ไหม？”

บุริศร์ได้คืบจะเอาศอก

นรมนขมวดคิ้ว พยายามจะดึงมือตัวเองออกมาพลางพูดว่า “คุณบุริศร์คะ เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นนะคะ”

“ไม่สนิท？นรมนใครจะพูดกับผมแบบนี้ก็ได้นะ แต่คุณเท่านั้นจะพูดแบบนี้ไม่ได้！ก็ได้ คุณไม่เรียกผมแบบนั้นก็ได้แต่ยังไงซะไม่ช้าก็เร็วต้องมีสัวันที่ผมจะทำให้คุณเห็นความจริงใจและจริงจังของผมก่อนที่จะถึงตอนนั้นคุณห้ามไปจากเมืองชลธีเด็ดขาด อยู่ในเมืองชลธีนี้คุณจะทำอะไรก็ได้ ไม่ว่าคุณต้องการอะไรผมจะหามาให้คุณ ขอเพียงแค่คุณไม่ไปไหนก็พอ”

เธอเพียงแค่ยิ้มๆ ได้ตอบกลับอะไร แต่กลับหลับตาลง เห็นได้ชัดว่าเธอเหนื่อย

เห็นเธอเป็นเช่นนั้น บุริศร์จึงไม่ได้พูดอะไรต่อ ทำได้แค่ลุกขึ้นมองนรมนที่นั่งหลับตาอยู่ เขาเห็นใต้ตานรมนดำคล้ำ จึงจำเป็นต้องพูด “คุณเหนื่อยมากแล้ว พักผ่อนเถอะ ผมเตรียมพยาบาลพิเศษไว้ให้แล้ว ไม่กี่วันนี้ผมคงไม่ได้เข้ามา เรื่องอาหาร มื้อกลางวัน ……”

“ทิพย์จัดการให้ฉันได้อยู่แล้วค่ะ คุณบุริศร์ไม่ต้องเป็นห่วง ขอบคุณนะคะ”

นรมนยิ้มแบบขอไปที

“รอยที่หน้าอะคุณก็ประคบอีกทีนะ”

“ขอบคุณค่ะ”

ช่วงเวลานั้นทั้งคู่ต่างไม่มีอะไรจะพูดแล้ว

บุริศร์นึกถึงเมื่อครู่ตอนที่เขมิกาอยู่ด้วยอย่างน้อยนรมนเธอก็ยอมที่จะเข้าใกล้เขา ถึงแม้จะมีจุดประสงค์อื่นก็ตาม แต่เขาไม่สนมันเลยสักนิด

ตอนนี้เส้นทางที่กั้นกลางระหว่างเขาและเธอมันช่างยาวไกลเหลือเกิน ความรู้สึกที่ว่าอยากจะข้ามผ่านมันไปแต่ข้ามไปไม่ได้แบบนี้ มันทำให้รู้สึกท้อแท้และหมดแรง อีกยังทำให้รู้สึกหงุดหงิดหัวใจ แต่ตอนนี้บุริศร์ก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรดี

“คุณพักผ่อนซะ ผมไปแล้ว”

“แล้วเจอกันค่ะ”

นรมนไม่สนใจใยดี