แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 578

บทที่ 578 เงื่อนไขสองข้อ

มีน้ำตาอยู่ในดวงตาของยมราช ก่อนที่เขาจะมองไปที่กานต์ก็ถูกบุริศร์ขวางไว้ 

“ให้ฉันดูอีกครั้งเถอะ ฉันยังไม่ได้พูดกับเขาเลยนะ”

ยมราชกระวนกระวาย

บุริศร์พูดอย่างเย็นชา  "เขาเป็นลูกชายของฉัน! ก่อนหน้านี้เธอบอกว่าแค่ว่าจะดูลูกชายของฉัน ไม่ได้บอกว่าจะดูยังไง ตอนนี้ฉันตกลงตามเงื่อนไขของเธอแล้ว เธอยังต้องการทำอะไรอีก จะมาเปลี่ยนใจทีหลังเหรอ ฉันจะบอกเธอนะ ถ้าภรรยาของฉันตายจริงๆฉันจะทำให้ทุกอย่างให้ที่นี่กลายเป็นเถ้าถ่านจริงๆ อย่าคิดว่าคุกใต้ดินนั้นน่ากลัวขนาดนั้นและอย่าคิดว่าฉันจะไม่กล้าย้ายเธอ "

เมื่อเห็นบุริศร์เช่นนั้น มือของยมราชที่ค้างอยู่กลางอากาศก็หดกลับมา

เธอมองโทรศัพท์ในมือบุริศร์ไม่วางตา ราวกับว่ามันเป็นสิ่งของมีค่าที่สุดในโลก

“ได้ ฉันช่วยเธอได้ แต่นายต้องสัญญากับฉันสองข้อ”

“พูด!”

ตอนนี้อย่าว่าแต่สองข้อ จะสิบหรือแปดข้อ บุริศร์ก็ไม่ลังเลที่จะตอบตกลง

ยมราชเห็นเขาชัดเจนจึงพูดอย่างไม่กล้าเชื่อว่า “นายยังไม่ถามฉันเลยว่าฉันต้องการอะไรก็ตกลงแล้วเหรอ

“ขอแค่ช่วยเธอได้ ต้องการอะไรก็ได้ทั้งนั้น ยกเว้นชีวิตของฉัน ชีวิตนี้ของฉันเป็นของเธอแล้ว ฉันต้องอยู่กับเธอไปตลอดชีวิต”

คำพูดของบุริศร์ทำให้เธออึ้งไปในทันที

เธอตระหนกเล็กน้อย

“ถ้าคนๆนั้นทำแบบนี้กับฉัน ฉันคงไม่ทำเรื่องแบบนั้น”

เธอดูเหมือนคนที่มีเรื่องราว แต่บุริศร์ไม่มีความต้องการที่จะสืบหามัน

“บอกสิ่งที่เธอต้องการมา”

น้ำเสียงเย็นชาของบุริศร์ ปลุกยมราชให้ตื่นจากความโศกเศร้า

เธอมองไปที่บุริศร์ เห็นเขาจึงคิดสักครู่แล้วพูดว่า “เงื่อนไขสองข้อ ข้อหนึ่ง ถ้าฉันโชคดีพอที่จะช่วยภรรยานายได้ นายต้องสัญญากับฉันว่าต้องยกลูกสาวหรือลูกชายของนายให้เป็นลูกศิษย์ของฉัน ในวันที่ฉันรักษาภรรยาของนายได้ ฉันต้องได้พบลูกศิษย์ของฉัน ในอีกสิบปีค่อยให้เธอกลับมาหาพวกนาย

คิ้วของบุริศร์ขมวดขึ้นมา

จะกานต์หรือกมลก็ให้เธอไม่ได้ทั้งนั้น

“เปลี่ยนเป็นอย่างอื่น”

“ฉันต้องการแค่ข้อนี้ ถ้าตกลง ฉันมีสิทธิ์จะลองบางที่อาจจะมีความหวัง ถ้าไม่ตกลง นู้น ประตูอยู่ด้านหลังนาย เชิญ” 

ยมราชไม่พูดอะไรยืดยาวและชี้ไปที่ประตู

บุริศร์ตกที่นั่งลำบากแล้ว

การทิ้งลูกของตัวเองเป็นเวลาสิบปีเพื่อช่วยนรมน จะพูดยังไงก็ไม่ได้ทั้งนั้น  แต่นี่เป็นโอกาสเดียวเพื่อช่วยชีวิตนรมน

“ทำไมเธอต้องการลูกฉันไปเป็นลูกศิษย์เธอด้วย”

“นายไม่จำเป็นต้องรู้”

แววตาอ่อนลงของยมราชได้หายไป และกลับสู่ความเย็นชาไร้ความปราณีเช่นเดิมอีกครั้ง

บุริศร์สับสนขึ้นมา

“ข้อสองคืออะไร”

“ข้อสอง ฉันต้องการเลือด400ccยามนุษย์ที่ภรรยานายพามา

คำพูดยมราชที่พึ่งจบไป ทำให้คิ้วของบุริศร์ยิ่งขมวดแน่นขึ้นไปอีก

 “เขาเป็นบุคคลอิสระ”

“ไม่ต้องพูดแบบนั้นกับฉันมันไม่มีประโยชน์ นายคงจะไม่รู้ เลือดของยามนุษย์สักหยดเป็นสิ่งล้ำค่า หากในงานประมูลเลือดหนึ่งหยดก็สามารถประมูลได้มหาศาล สำหรับพวกนายอาจไม่มีค่าแต่สำหรับหมออย่างพวกฉัน ทั้งร่างกายยามนุษย์นั่นล้วนล้ำค่า น่าเสียดายที่ภรรยาของนายไม่ตกลงที่จะแตะต้องเขา”

เงื่อนไขของยมราชช่างโหดร้ายจริงๆ

บุริศร์พูดเย็นๆว่า “ฉันจะลองไปพูดกับเขา”

“ไม่ต้องพูดแล้ว ผมตกลง”

ไม่รู้ว่านภดลเดินเข้ามาจากข้างนอกตั้งแต่เมื่อไหร่

บุริศร์รู้สึกโกรธเล็กน้อยที่คนอื่นแอบฟังตัวเองพูด

“คุณแอบฟังเหรอ”

“แค่เดินผ่านมาพอดี กะว่าจะมาถามคุณหมอว่ามีทางช่วยเธอไหม เลยได้ยินว่าพวกคุณต้องการเลือดของผม ผมรู้ว่าเลือดของผมมีค่า มีประโยชน์มากเมื่ออยู่ในมือหมอ 400ccก็เป็นปริมาณเลือดปกติ ผมตกลง ผมยังติดหนี้บุญคุณเธอต้องตอบแทนอยู่แล้ว

นภดลเปิดเผยและตรงไปตรงมาและไม่หลีกเลี่ยงบุริศร์

เมื่อมองไปที่ดวงตาที่ชัดเจนของ นภดลความโกรธของบุริศร์ก็หายไปเพียงเล็กน้อย

"ถ้าคุณตกลง หนี้บุญคุณระหว่างคุณกับนรมนก็จะหมดไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ สุดท้ายแล้วคุณก็จะเป็นอิสระ"

นภดลดีเกินไป ดีจนทำให้คนรู้สึกไม่วางใจ แม้แต่นรมนไม่ยอมรับเขา บุริศร์ก็รู้สึกว่าเขาเป็นอันตรายที่ซ่อนอยู่ข้างนรมนเสมอ

เมื่อเห็นว่าบุริศร์เป็นเช่นนี้นภดล ก็ไม่ขัดอะไร พยักหน้าและเอ่ยว่า "เอาล่ะ ระหว่างเราพอเท่านี้เถอะ  แต่ฉันจะไปหลังจากที่ได้เห็นเธอสบายดี"

“ตามใจคุณ”

บุริศร์ลอบถอนหายใจ

เคลียร์ไปได้ข้อหนึ่ง ที่เหลือคือลูกๆของเขาก็จะช่วยนรมนได้

นี่เป็นเรื่องยากเกินไปสำหรับบุริศร์

เขาเองไม่ได้ทำหน้าที่ของคนเป็นพ่อมาช่วงหนึ่งแล้ว ตอนนี้เขายังต้องเสียลูกเพื่อเมียอีกเหรอ

ลูกๆจะไม่เกลียดเขาเหรอ

แต่หากคิดกลับกัน ถ้ายมราชช่วยชีวิตนรมนได้จริงๆ แสดงว่าฝีมือเธอดีมาก

หากลูก ๆ ได้เรียนรู้ทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ก็คงเป็นเรื่องที่ดี

แต่ใครจะรับประกันได้ว่าเด็ก ๆ จะไม่กลายเป็นคนแปลกแบบยมราชล่ะ

บุริศร์ลังเลตัดสินใจไม่ได้และยมราชก็พูดเบาๆแบบไม่ได้เร่งเขาว่า "นายสามารถกลับไปคิดเรื่องนี้ได้ แต่ฉันเตือนนายสักนิดว่าภรรยานายจะหลับไปจนถึงเที่ยงคืนนี้ แต่หลังจากเที่ยงคืน อวัยวะจะเริ่มล้มเหลวไปอย่างช้าๆ ถึงตอนนั้นแม้ฉันจะช่วยได้ แต่ก็ช่วยไม่ได้แล้ว นายก็เตรียมงานศพได้เลย”

“เที่ยงคืน?”

เขาตกใจมาก แต่ก็สงบลงอย่างรวดเร็ว

หม่ามี๊เกิดเรื่องจริงๆ

จู่ๆเขาก็ตัดสินใจ

เขาต้องใช้ตัวเองเพื่อแลกกับโอกาสที่แม่จะมีชีวิตอยู่

เป็นเพียงชั่ววูบที่ตัดใจไม่ได้ที่จะแยกจากกมล จากกิจจา หรือจากที่นี่

แท้จริงแล้วคือเขากลัว

เขาไม่รู้จักยมราชหรืออาจจะเป็นผู้หญิงที่เขาพึ่งเห็น  แต่เขาสามารถอยู่กับคนที่เขาไม่รู้จักได้จริงหรือ?

เพื่อขจัดความกลัวและความวิตกกังวลนี้กานต์ จึงโทรหากิจจาและบอกกิจจา เกี่ยวกับเรื่องของนรมนและการตัดสินใจของเขา

“นายต้องจากบ้านไปอยู่กับผู้หญิงแปลก ๆ คนนั้นสิบปีเหรอ”

กิจจามองไปที่กานต์ด้วยความประหลาดใจ

"ไม่มีทางฉันไม่อยากให้หม่ามี้เกิดเรื่อง นายไม่ต้องกังวล ในเมื่อผู้หญิงเลวคนนั้นต้องการแยกฉันออกจากครอบครัว ฉันจะไม่ปล่อยให้เธออยู่ดีอย่างแน่นอนหลังจากที่ฉันติดตามเธอฉันรับประกันว่าจะทำให้เธอค่อยๆพังลงๆไปทุกวัน "

กานต์พูดอย่างมั่นอกมั่นใจ

กิจจาดูออก แม้ภายนอกานต์จะทำเป็นว่าไม่แยแส แต่สายตาของเขาก็ยังทรยศเขาแล้ว

เขากำลังกลัว

กิจจากระซิบ "หม่ามี้กับยมราชนั่น อยู่ที่เมือง A ใช่ไหม"

“ใช่สิ ฉันยังมีโลเคชั่นด้วยนะ ฉันช่วยหม่ามี้ช่วยคุณบุริศร์ออกมา แม้ว่าฉันจะไม่ชอบคุณบุริศร์มากนัก แต่แม่ก็ชอบเขามากนอกจากนี้ฉันไม่อยากให้นายกับกมลไม่มีแด๊ดดี้ เราเป็นพี่น้องกันใช่ไหม? เมื่อฉันจากไปนายต้องช่วยฉันดูแลหม่ามี๊และน้องสาวของฉัน ได้โปรดพี่ชาย "

นี่เป็นครั้งแรกที่กานต์เรียกว่าพี่กิจจา

จู่ๆกิจจาก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา

“นายจะไปเมื่อไหร่”

“ตอนบ่ายละกัน ฉันต้องหลอกให้คนไปส่งฉันขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไม่งั้นฉันไปไม่ได้”

คำพูดของกานต์ทำให้กิจจาขมวดคิ้ว

“นายมีวิธีไปขึ้นเฮลิคอปเตอร์เหรอ”

"แน่นอน อย่าลืมฉันยังมีคุณปู่เล็กด้วยเขาเป็นคนที่มีเฮลิคอปเตอร์มากที่สุดในเมืองชลธี"

กิจจาอดนึกถึงธรณีไม่ได้

จู่ๆเขาก็พูดว่า “ฉันจะไปส่งนาย”

“นายยังเป็นพี่ชายที่ดี ฉันจะส่งโลชั่นให้อีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน

กานต์ก็มีเรื่องที่ต้องอธิบาย จึงส่งโลเคชั่นให้กิจจา

เขาไม่รู้เลยว่าเพราะการตัดสินในครั้งนี้จะทำให้เขาเสียใจในอีกสิบปี