แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 580

บทที่ 580 อยากจะขอร้องก็ต้องทำเหมือนคนที่จะขอร้อง

"เธอพูดว่าอะไรนะ"

ใบหน้าของบุริศร์ดูแย่ลงเล็กน้อย

ก่อนที่คนของพฤกษ์ยังไม่มา เขาก็ไม่อยากจะมีเรื่องขัดแย้งกับคนของเมืองใต้ดินไม่ใช่ว่ากลัวจะมีปัญหา แต่เพราะกลัวว่าจะไม่มีเวลาช่วยนรมนต่างหาก

ตอนนี้นรมนเป็นแบบนี้ยมราชยังต้องการให้เขากลับไปที่เมืองใต้ดินอีก ซึ่งสำหรับบุริศร์แล้วนั้นนี้เป็นสัญญาณที่ไม่ดีเลย

ยมราชไม่ได้มองหน้าเขา แต่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "นายได้ยินไม่ผิดหรอก ฉันอยากให้นายกลับไปที่เมืองใต้ดินเพราะว่าเมืองนี้อยู่บนภูเขา ยาทั้งหมดที่ฉันต้องการก็มีแค่ที่นี้ แม้ว่านายจะมีเงิน มีเฮลิคอปเตอร์ หรือแม้ว่านายจะสามารถซื้อมันได้ แต่ทั้งหมดนี้ต้องใช้เวลา แต่ตอนนี้นายกับเธอมีเวลาเหลือไม่มากแล้ว"

บุริศร์อึ้งไปเล็กน้อย เหลือบมองไปทางห้องพักผู้ป่วยของนรมนก่อนจะถามขึ้น "เธอต้องการอะไร"

"ถั่งเช่า ไกลโคลินจากกระรอกบิน มูลค้างคาว แล้วก็ชะมด ดีหมี ผิวของลิ่น อย่างอื่นก็ไม่มีปัญหา ที่หายากก็คือ ไกลโคลินและ

มูลค้างคาวแต่ว่าทั้งสองอย่างนี้มีที่เมืองใต้ดิน แต่ไม่มีการประมูล ส่วนนายจะได้สิ่งเหล่านี้มาได้อย่างไรฉันไม่สนใจ ถ้าหากไม่มีสิ่งเหล่านี้ฉันก็ไม่สามารถช่วยชีวิตคนได้ ตราบใดที่นายนำสิ่งเหล่านี้มาได้ ฉันก็สัญญาว่าจะคืนภรรยาที่เข้มแข็งให้กับนาย รวมถึงปัญหาของเธอที่ฉันก็สามารถแก้ไขได้ "

บุริศร์ขมวดคิ้วเมื่อได้ยิน ยมราช พูดชื่อยาแต่ละอย่างออกมา

ยาพวกนี้ล้วนเป็นยาที่มีชื่อเสียง

"ตอนนี้เขาไม่ใช่แค่กำลังอ่อนแอเหรอ ทุกสิ่งไม่ใช่เพื่อบำรุงเหรอ ของทั้งหมดที่เธอใช้คือยาบำรุง ไม่กลัวว่าสิ่งนี้จะส่งผลกับเขาโดยตรงเหรอ เธอแน่ใจนะว่าจะรักษาเขาได้"

เมื่อได้ยินคำพูดของบุริศร์ ยมราชก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ฉันบอกว่าได้ก็ต้องได้สิ นายคิดว่าฉันจะต้องการยาจากเลือดของคนคนนั้นไปทำไม เลือดของเขาสำคัญมาก ถ้าไม่มียาชนิดนี้ ต่อให้นายนำยาทั้งหมดมาให้ฉันแต่ฉันก็ไม่สามารถช่วยภรรยาของนายได้ ดูเหมือนว่ายาชนิดนี้กลายเป็นสิ่งล่ำค่าสำหรับภรรยาของนายแล้ว"

บุริศร์ขมวดคิ้วแน่น

เขาไม่ชอบฟังคนอื่นพูดว่านภดลเป็นสมบัติของนรมน

ผู้ชายคนนั้นโตมาพร้อมหน้าตาที่ดีมาก แต่ก็เป็นคนโหดร้ายเช่นกัน ยมราชไม่สนใจว่าเขาจะคิดอย่างไร หลอนมองหน้าเขาก่อนจะพูดว่า "นายยังไม่ไปอีกเหรอ ? เวลาของภรรยานายเหลือไม่มากแล้วนะ"

บุริศร์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้น "ตอนที่ฉันไม่อยู่ รบกวนเธอช่วยดูแลภรรยาของฉันด้วย"

"วางใจเถอะ ในเมื่อฉันเอาของของนายมาก็ต้องดูแลให้ดี นายรีบไปรีบกลับ คนที่นั้นต้องให้ยากับนายแน่ แต่ถึงแม้ว่าจะได้มาด้วยวิธีไหนก็ขึ้นอยู่กับตัวของนายแล้ว ถ้าคุณไม่กลับมาก่อนสองทุ่มล่ะก็ อย่ามาโทษฉันที่ช่วยภรรยาของนายไม่ได้ก็แล้วกัน"

เมื่อได้ยินยมราชพูดแบบนั้นเขาก็รีบออกเดินทางทันที ระหว่างทางเขาก็เจอกับ มายด์และ นภดล

มายด์ นิ่งก่อนจะเขียนถามบุริศร์ว่า "คุณชายเจตต์พิการจริงเหรอ"

"ใช่"

บุริศร์มองไปยัง มายด์ พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

แววตาของ มายด์ แสดงออกถึงความรู้สึกผิดก่อนที่จะเดินออกไปเงียบๆโดยไม่ได้พูดอะไร

นภดลมองหน้าบุริศร์ก่อนจะเอ่ยถามขึ้น "อยากให้ผมไปกับคุณไหม?"

"ไม่จำเป็น ก่อนที่ผมจะกลับมา คิดหาวิธีการปกป้องเขาให้ดีเถอะ แค่นี้ก็นับว่าเป็นบุญคุณมากแล้ว"

"ไม่เป็นไรหรอก ถึงอย่างไรผมก็จะดูแลเขาให้ดี"

คำพูดของนภดลครั้งนี้ทำให้บุริศร์รู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก

ถ้าเขาเลือกได้ เขาก็ไม่อยากให้ผู้ชายคนอื่นมาดูแลภรรยาของตัวเองหรอก แต่ตอนนี้เขาทำได้เพียงแค่นี้จริงๆ

เขาออกจากโรงพยาบาล คนของเมืองใต้ดินก็มาล้อมเขาไว้ทันที

"พาฉันไปพบเจ้านายของพวกแกหน่อย และบอกเขาว่าต้องการอะไรจากฉัน ฉันคิดออกแล้ว"

เมื่อคนของใต้ดินได้ยินที่บุริศร์บอกก็รีบนำเรื่องไปบอกทันที หลังจากนั้นบุริศร์ก็ตามพวกเขาไปที่ใต้ดินอีกครั้ง

ตอนเดินผ่านประตู บุริศร์ก็เห็น เกรท

เกรทถูกมัดไว้ที่นั้น ถูกคนทุบตีจนจำหน้าไม่ได้

บุริศร์นิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะพูดขึ้น "ปล่อยเขากับครอบครัวของเขาไปเสียเถอะ"

"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกฉัน"

เกรท รู้สึกแปลกใจที่บุริศร์ขอร้องเพื่อช่วยเขา อดไม่ได้ที่จะเหลือบสายตาไปมอง

บุริศร์พูดอย่างเย็นชา "คุณอย่าเข้าใจผิด ผมทำไปก็เพื่อเจตต์แล้วก็ภรรยาของผม ขาของเขาหักไปข้างหนึ่ง ในใจของเขาคุณคือน้องชายของเขา ไม่ว่าคุณจะทรยศเขาอย่างไรเขาก็ยังปฏิบัติต่อคุณเหมือนพี่ชาย "

เกรทน้ำตาซึม

เขากัดริมฝีปากล่างแน่นและพูดว่า: "ขอโทษนะ ขอโทษเขาด้วย ผมรู้ว่าเขาจะไม่ยกโทษให้ผม แต่ผมทำอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ

ท่านขุนอิน แข็งแกร่งเกินไป ภรรยาของผมอ่อนแอเกินไป ผมไม่มีภูมิหลังเหมือนคุณชายบุริศร์ที่จะปกป้องภรรยาได้ ผมทำได้แค่ขายวิญญาณของตัวเอง "

บุริศร์ไม่ได้พูดอะไร ในใจของเขาก็ไม่มีความสุข

แล้วภูมิหลังที่แข็งแกร่งของเขาล่ะ

ตอนนี้ภรรยาของเขาไม่ได้ทุกข์ทรมานแบบเขาอยู่เหรอ

ผู้ชายทุกคนก็ล้วนแต่ใช้วิธีการของตัวเองปกป้องครัวและคนที่ตัวเองรัก

ตอนนี้บุริศร์รู้สึกว่าเกรทก็ไม่ได้เป็นคนโหดร้ายขนาดนั้น

"ผมสามารถนำมันมาให้คุณได้"

พูดจบ บุริศร์ไม่ได้หยุดแต่กลับเดินตรงไปข้างใน

ทุกอย่างก็เพื่อภรรยาของเขา

ข่าวภายในแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วและใช้เวลาไม่นานบุริศร์ก็ถูกนำตัวไปที่ห้องส่วนตัว

นี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับ ท่านขุนอิน

อายุห้าสิบกว่าๆ ดูแล้วเป็นคนที่เต็มเปี่ยมไปด้วยประสบการณ์

บุริศร์มั่นใจว่าเขาไม่ได้ทำร้ายใคร นับประสาอะไรกับคน ๆ นี้ที่เขาก็ไม่รู้จัก แต่ทำไมเขาถึงต้องถูกโจมตีด้วยล่ะ

ทันทีที่บุริศร์พูดประโยคนี้ออกมา ท่าทีของ ท่านขุนอินก็ดูเปลี่ยนไปทันที

"ผมไม่เชื่อหรอก ว่าคุณจะเอาทุกสิ่งทุกอย่างของตระกูลฝั่งลงไปพร้อมกับภรรยาของคุณ!"

"งั้นเราก็มาดูกัน"

บุริศร์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ภรรยาเป็นจุดอ่อนเดียวของผม พวกคุณก็รู้ดี ดังนั้นตอนที่ข่มเหงเธอ ก็เพื่อที่จะใช้เธอควบคุมผมใช่ไหม ผมบอกอะไรคุณให้นะ เธอคือจุดอ่อนเดียวของผม ถ้าเธอตายผมก็จะไม่มีจุดอ่อน เมื่อถึงเวลานั้นผมก็จะฝั่งเมืองใต้ดินและเธอไปพร้อมๆกับความลับของตระกูลโตเล็ก!"

คำพูดของเขาไม่มากเกินไปเลยสักนิด

ในที่สุดท่าทีของ ท่านขุนอิน ก็เปลี่ยนไป

เขามองไปยังบุริศร์ เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าประเมินชายหนุ่มผู้นี้ต่ำเกินไป

"พ่อหนุ่ม ทำไมต้องโมโหขนาดนั้น ก็แค่ผู้หญิงคนเดียว"

"แต่เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมอยากจะทำทุกอย่างเผื่อปกป้องเธอ"

"งั้นเหรอ"

ท่านขุนอินยิ้มพลางมองไปยังบุริศร์

"ได้ยินมาว่าคุณชายบุริศร์แห่งเมืองชลธีที่มีทั้งอำนาจล้นมือ มีทั้งศักดิ์ศรี ผมก็แค่อยากรู้ว่าคุณจะทำอะไรได้บ้างเพื่อที่จะช่วยภรรยาของตัวเอง"

"คุณต้องการอะไร"

บุริศร์มองไปยัง ท่านขุนอิน เดาไม่ออกเลยว่าเขาต้องทำอย่างไรกันแน่

ทันใดนั้น ท่านขุนอิน ก็หัวเราะออกมาแล้วก็พูดว่า "จะขอร้องคนอื่นก็ต้องทำท่าทีให้เหมือนกับคนที่อยากจะอ้อนวอนหน่อยไม่ใช่หรือยังไง แต่สิ่งที่คุณทำมันทำให้ผมรู้สึกว่าคุณไม่ได้มาเพื่อขอร้องผมเลยสักนิด แต่มาเพื่อข่มขู่ผมมากกว่า ผมน่ะ ไม่ชอบให้คนอื่นมายุ่ง แม้ว่าทั้งหมดที่คุณบอกมาจะเป็นเรื่องจริง แต่ไม่มีของเหล่านั้นของตระกูลพรรณโรจน์ แต่ก็ไม่มีผลอะไรกับผมนิ แต่ถ้าคุณไม่ขอร้องผมให้ยาที่คุณต้องการล่ะก็ คุณว่าผมจะเป็นอะไรไหม"

แววตาของบุริศร์ดูแข็งกร้าวขึ้นทันที

ใช่แล้ว!

สูญเสียนรมนไปแล้วเขาจะยังเหลืออะไรอีก

เมื่อก่อนเขาคิดว่าสิ่งของต่างๆเป็นความภาคภูมิใจของเขา แต่วันนี้เมื่อเทียบกับนรมนแล้วมันก็ไร้ค่า

ถ้าไม่มีนรมน ชีวิตของเขาก็คงมีแต่สีเทามน ไร้ซึ่งความอบอุ่น

คิดถึงตรงนี้ บุริศร์ก็เอ่ยถาม ท่านขุนอินว่า "คุณจะให้ผมทำยังไง"

"ก็อย่างที่ฉันพูดไปแล้ว ทำท่าทางให้เหมือนคนที่กำลังขอร้องหน่อย แม้ว่าคุณจะเป็นกษัตริย์ของเมืองชลธี แต่เมื่ออยู่ที่นี้ คุณก็แค่คนที่มาขอยาคนหนึ่ง คุณไม่เข้าใจเหรอว่าต้องทำอย่างไร"

แววตาของท่านขุนอินดูเย็นชา

บุริศร์ตกตลึง

นี่เขาต้องคุกเข่าขอร้องจริงๆเหรอ