แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 581

บทที่ 581 ความลับของตระกูลโตเล็ก

“ท่านขุนอิน คุณหมายความว่ายังไง?”

สีหน้าของบุริศร์ดูเยือกเย็นขึ้นมา

ท่านขุนอินจ้องมองบุริศร์ แล้วยิ้มและพูดขึ้นว่า “คุณชายบุริศร์ฉลาดซะขนาดนั้น จะไม่รู้ความหมายของผมได้ยังไง?”

มือของบุริศร์กำเข้าหากันแน่น จนเส้นเอ็นสีเขียวก็โผล่ออกมาแล้ว

ตั้งแต่เขาเกิดมาจนถึงตอนนี้ ยังไม่เคยคุกเข่าให้ใครมาก่อน แต่วันนี้ท่านขุนอินที่อยู่ตรงหน้าคนนี้กลับยื่นข้อเสนอแบบนี้ออกมา เห็นได้ชัดว่าอยากจะขัดถูความฮึกเหิมของเขาให้หมดไป

“ยังไง? คุณชายบุริศร์ไม่ชอบใจเหรอ”

ท่านขุนอินท่าทางอย่างกับมีความสุขในความทุกข์ของผู้อื่น

ในใจของบุริศร์นั้นอัดอั้นจนหงุดหงิด นี่ถ้าหากว่าเป็นเมื่อก่อน เขาก็คงจะเดินหน้าเข้าไปต่อยเขาหมัดหนึ่งแล้ว แต่ตอนนี้นรมนอยู่ในอันตรายตั้งแต่เช้ายันค่ำ และเขากลับทำอะไรไม่ได้เลย

ถ้าเทียบกับชีวิตหนึ่งชีวิตของนรมนแล้ว แค่ศักดิ์ศรีและความฮึกเหิมของตัวเองจะเป็นไรไป

พอคิดมาถึงตรงนี้ บุริศร์ก็มองท่านขุนอินด้วยสายตาเยือกเย็นทีหนึ่ง จากนั้นก็ค่อย ๆ คุกเข่าลง

ไม่ว่ายังไงท่านขุนอินก็คิดไม่ถึงว่าเพื่อผู้หญิงคนเดียวแล้วบุริศร์จะสามารถละทิ้งศักดิ์ศรีและความภาคภูมิใจของตัวเองไปได้ ก็เลยอดไม่ได้ที่จะอึ้งไปครู่หนึ่ง

“บุริศร์ เพื่อผู้หญิงแค่คนเดียวแล้ว คุณคุ้มเหรอ? ดูคุณตอนนี้ซิ ส่วนไหนยังมีสง่าราศีของราชาแห่งเมืองชลธีบ้าง?”

ตอนที่ได้ยินท่านขุนอินพูดแบบนี้ บุริศร์ก็พูดเสียงเรียบขึ้นว่า “ตอนนี้ราชาแห่งเมืองชลธีไม่ใช่ผม ผมเป็นแค่สามีคนหนึ่ง ผู้ชายธรรมดา คนหนึ่ง คนที่ร้อนใจอยากจะรีบไปช่วยภรรยาตัวเองเท่านั้น เพราะฉะนั้นถ้าคุณพอใจแล้วละก็ คุณก็ช่วยกรุณาเอาตัวยาที่ผมต้องการออกมาให้ผมด้วย”

บุริศร์รู้ว่า เวลาของตัวเองมีไม่เยอะแล้ว

ยมราชพูดได้ถูกต้อง เขาสามารถให้คนไปซื้อของพวกนี้จากตลาดมืดได้ แต่ว่าของพวกนี้ค่อนข้างล้ำค่ามาก แล้วก็หาได้ยากด้วย ถ้าจะซื้อให้พอละก็ คาดว่าอย่างเร็วที่สุดก็จะต้องเป็นพรุ่งนี้ แต่สิ่งที่เขาต้องการที่สุดในตอนนี้ก็คือเวลา

ที่ท่านขุนอินนี้มีทุกอย่าง ถ้าเขาจะเสียหน้าและศักดิ์ศรีไปบ้างแล้วจะยังไง? เสียความภาคภูมิใจไปบ้างแล้วจะยังไง?

ขอแค่สามารถช่วยชีวิตนรมนได้ จะเอาชีวิตของเขา เขาก็ให้ได้

ท่านขุนอินจ้องมองบุริศร์ เหมือนกับว่าไม่อยากจะเชื่อว่าคนคนนี้จะคือบุริศร์ที่เคยเรียกลมสั่งฝนได้ในเมืองชลธีมาก่อน

“ผู้ชายคนหนึ่งเพื่อผู้หญิงแค่คนเดียว ถึงกับไม่สนใจอะไรเลย ถ้าอย่างงั้นบุริศร์ ของที่ผมต้องการคุณคิดว่าจะให้ผมได้หรือยังล่ะ?”

ร่างกายของบุริศร์นิ่งอึ้งไปเล็กน้อย

“กรรมสิทธิ์บ่อน้ำมันดิบทั้งหมดในอาหรับของตระกูลโตเล็ก ผมจะให้คุณ ขอแค่คุณให้ตัวยาที่ผมต้องการมา”

นัยน์ตาของบุริศร์มีความเยือกเย็นเล็กน้อย

บ่อน้ำมันดิบเป็นสิ่งที่ทำให้ตระกูลโตเล็กสามารถเรียกลมสั่งฝนในเมืองชลธีได้ และเป็นตัวแปรพื้นฐานที่ทำให้กลายเป็นราชาแห่งโลกธุรกิจ

ใคร ๆ ก็นึกว่าความร่ำรวยของตระกูลโตเล็กนั้นสืบทอดต่อมาจากคนรุ่นก่อน มีเพียงแต่คุณนายตระกูลโตเล็กและคุณท่านโตเล็กที่ตายไปแล้วเท่านั้นที่รู้ ว่าก่อนที่ตระกูลโตเล็กจะตกทอดมาถึงมือของบุริศร์ ได้บริจาคเงินออกไปมากมาย เพื่อสนับสนุนการทดลองทางวิทยาศาสตร์ของประเทศ พอถึงตอนที่บุริศร์มารับช่วงต่อ ตระกูลโตเล็กก็ไม่ได้เฟื่องฟูและต่างจากเมื่อก่อนมากแล้ว

เพราะบุริศร์ไปซื้อที่ดินไว้ที่อาหรับหลายผืน และในใต้ดินของที่ดินเหล่านั้นก็อุดมไปด้วยทรัพยากรที่เป็นน้ำมันดิบ จึงทำให้ตระกูลโตเล็กมีเงินทองไหลมาเทมาได้

แล้วหลังจากที่บุริศร์รับช่วงสืบทอดตระกูลโตเล็กมาแล้ว เขาก็ใช้ทรัพยากรและความสัมพันธ์ที่มีอยู่ในมือ มาซื้ออุโมงค์ขุดเจาะอีกหลายแห่ง และก็ได้กลายมาเป็นมหาเศรษฐีที่ได้ครอบครองกรรมสิทธิ์ส่วนตัวในการขุดเจาะมากที่สุดในอาหรับ

ถ้าเอาตามรายได้ที่ได้รับในตอนนี้ของบ่อน้ำมันดิบพวกนี้มาพูดแล้ว ถึงจะผ่านไปอีกสามร้อยปีตระกูลโตเล็กก็ยังคงสามารถยืนหยัดอยู่ได้ไม่ล้มแน่

และสำหรับเรื่องนี้ก็มีแต่บุริศร์กับคุณนายตระกูลโตเล็กและคุณท่านตระกูลโตเล็กที่เสียไปแล้วเท่านั้นที่รู้ ต่อมาตอนที่ตรินท์เกิดเรื่องขึ้น คุณนายตระกูลโตเล็กก็เอาเรื่องนี้บอกกับตรินท์ ตอนนั้นตรินท์ก็เข้าใจบุริศร์ และยอมสละสิทธิ์ผู้สืบทอดตระกูลโตเล็กไป แล้วก็ย้ายไปยูนนาน ไปเป็นคนของอาณาจักรรัตติกาล

เรื่องนี้กลายเป็นความลับของตระกูลโตเล็ก แม้แต่นรมนที่แต่งงานเข้ามาอยู่ในตระกูลโตเล็กแปดปีแล้ว ก็ยังไม่รู้ว่าตกลงตระกูลโตเล็กมีทรัพย์สินเท่าไหร่

เพราะฉะนั้นตอนที่ท่านขุนอินอยากจะถามหาข่าวเกี่ยวกับบ่อน้ำมันดิบพวกนี้ออกมา บุริศร์ถึงได้แปลกใจเป็นอย่างยิ่ง

เขาเดามาตลอดว่าตรินท์เป็นคนบอกท่านขุนอิน

แต่ว่าจะเป็นไปได้จริง ๆ เหรอ?

ตอนนั้นเขาสละสิทธิ์ผู้สืบทอดไป แล้ววันนี้จะมาทำแบบนี้จริง ๆ เหรอ?

ถ้าหากเขาอยากจะได้ความร่ำรวยนี้ เขาให้เขาได้แล้วยังไง? ในเมื่อทั้งสองคนเป็นพี่น้องฝาแฝดที่เกิดมาจากแม่คนเดียวกัน

แต่ว่าทำไมตรินท์ถึงไม่พูดกับเขาให้ชัดเจนเองล่ะ? แต่กลับให้คนนอกมาขอสิทธิ์การบริหารการขุดเจาะนี้งั้นเหรอ?

แต่ว่าถ้าตรินท์ไม่ได้เป็นคนบอกท่านขุนอิน งั้นเขาจะมาถึงที่นี่ได้ยังไง? หรือว่าจะไม่ใช่ตรินท์เป็นคนวางแผนเอาไว้เหรอ?

นี่ถึงจะเป็นจุดที่ทำให้บุริศร์หนาวใจมากที่สุด

ต่อสู้กันเองในครอบครัวน่ะได้ แต่ว่ายืมมือคนนอกมาทำลายตระกูลโตเล็กนั้น มันไม่ใช่สิ่งที่คนของตระกูลโตเล็กควรทำ และก็ไม่น่าจะใช่เรื่องที่ตรินท์จะทำออกมาได้

ตอนนี้เพื่อช่วยนรมนแล้ว เขาจะสนใจอะไรมากขนาดนั้นไม่ได้แล้ว เขาเชื่อว่า คุณนายตระกูลโตเล็กก็ไม่มีทางยอมปล่อยนรมนไปเพียงเพราะบ่อน้ำมันดิบพวกนั้นหรอก

ท่านขุนอินจ้องมองบุริศร์พูดคำพูดพวกนี้ออกมาโดยที่หัวคิ้วไม่ขยับเลยสักนิด และอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างเกรง ๆ ขึ้นว่า “หือ หือ เป็นคุณชายบุริศร์ที่ร่ำรวยและใจกว้างไม่เหมือนใครจริง ๆ บ่อน้ำมันดิบที่คนทั่วไปห่างไกลจนแทบไม่เห็นฝุ่น แต่เพื่อผู้หญิงคนเดียวแล้วคุณกลับพูดว่าให้ก็ยกให้เลย นี่คุณไม่กลัวตระกูลโตเล็กจะล้มละลายเลยเหรอ?”

“ไม่มีบ่อน้ำมันดิบพวกนี้แล้ว แน่นอนว่าตระกูลโตเล็กก็คงสู้เมื่อก่อนไม่ได้แล้ว แต่ว่าในเมื่อฉันบุริศร์มีปัญญาทำให้ตระกูลโตเล็กฟื้นคืนชีพครั้งที่หนึ่งขึ้นมาได้ ก็จะต้องมีปัญญาทำให้ตระกูลโตเล็กฟื้นคืนชีพครั้งที่สองได้แน่นอน”

“คุณอยากจะได้รูปออกแบบของรถคันนั้นเหรอ?”

“ใช่! ถ้าหากเป็นไปได้ละก็ ผมยังอยากได้สัญญาถือกรรมสิทธิ์ร่วมจากคุณชายบุริศร์ด้วย ได้ยินมาว่าคุณเก็บของพวกนี้ไว้ที่ประธานเคน ขอแค่คุณพูดเบาะแสของประธานเคนออกมา ผมก็จะเอาตัวยาทั้งหมดที่คุณต้องการมาให้คุณ”

ท่านขุนอินพูดเป้าหมายของตัวเองออกไปโดยตรงเลย

แล้วสีหน้าของบุริศร์ก็เปลี่ยนไปทั้งหมด

การออกแบบนี้ออกแบบมาเพื่อกองทัพทหารโดยเฉพาะ ตอนนั้นการเงินของประเทศค่อนข้างลำบาก ประสิทธิภาพของเทคโนโลยีก็พัฒนาไปไม่ถึงขั้นที่เขาต้องการ เพราะฉะนั้นถึงได้ชะลอไว้ก่อน เรื่องนี้ถือได้ว่าเป็นความลับของประเทศ คนมากมายต่างก็คิดว่าของที่เขาให้ประธานเคนนั้นเป็นความลับทางธุรกิจ แต่จริง ๆ แล้วเป็นรูปออกแบบที่เป็นความลับของประเทศ

นอกจากเขาและกรมทหารที่รู้เรื่องนี้แล้ว ก็ไม่มีใครรู้เรื่องนี้อีกเลย ถึงแม้จะเป็นประธานเคนเอง ก็นึกว่าของที่เขาให้นั้นเป็นเอกสารสำคัญของบริษัท

แต่ตอนนี้ท่านขุนอินคนนี้กลับรู้เรื่องแล้ว

เขาไม่เพียงรู้เท่านั้น แต่ยังกล้ามาขอของสิ่งนี้อย่างไม่เกรงกลัวอะไรขนาดนี้ด้วย

พอนึกถึงที่กานต์พูดว่าตรินท์ก็กำลังตามหาประธานเคนอยู่ และก็อยากจะได้ของสิ่งนี้ อยู่ ๆ บุริศร์ก็ถามขึ้นว่า “ตกลงคุณกับตรินท์มีความสัมพันธ์อะไรกันแน่?”

“ส่วนนี้คุณสามารถกลับไปถามน้องชายคุณได้”

ท่านขุนอินฉลาดมากพูดจาวกวนราวกับรำไทเก๊ก

อยู่ ๆ ความคิดของบุริศร์ก็ยุ่งเหยิงขึ้นมา

แน่นอนว่าจะต้องช่วยนรมนอยู่แล้ว เพราะนั่นเป็นผู้หญิงของเขา! แต่ว่ารูปออกแบบอันนี้ก็มอบให้ไม่ได้จริง ๆ เพราะนี่รวมถึงปัญหาด้านความลับของประเทศเลย

“ว่าไง? คุณชายบุริศร์ไหนบอกว่า เพื่อภรรยาตัวเองแล้ว เสียสละได้ทุกอย่างไม่ใช่เหรอ? ผมไม่เอาบ่อน้ำมันดิบเป็นหมื่น ๆ ไร่ของตระกูลโตเล็กของพวกคุณ และผมก็ไม่เอาความร่ำรวยของตระกูลโตเล็ก ผมต้องการแค่รูปออกแบบที่อยู่ในมือคุณชายบุริศร์และสัญญาถือกรรมสิทธิ์ร่วมเท่านั้น”

“ผ่านมาตั้งหลายปีขนาดนี้ ผมลืมไปตั้งนานแล้วว่าตอนนั้นออกแบบอะไรไว้ และที่สำคัญสัญญาถือกรรมสิทธิ์ร่วมก็จะต้องมีแต่ตราประทับของทางกรมทหารเท่านั้นถึงจะมีผล คุณเองก็พูดแล้วว่าสัญญาถือกรรมสิทธิ์ร่วมอยู่ที่ประธานเคน ผมก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ประธานเคนอยู่ที่ไหน เพราะฉะนั้นถึงผมอยากจะให้คุณ ก็ทำไม่ได้อยู่ดี”

บุริศร์ตอบกลับไปอย่างเงียบสงบ แต่ในใจกลับพร่ำบ่นอยู่

ในเมื่อเรื่องนี้โดนคนรู้เข้าแล้ว ถ้างั้นความปลอดภัยของประธานเคนก็เชื่อมั่นไม่ได้แล้ว ดูท่าถ้าเขามีโอกาสกลับไปได้ เรื่องแรกที่จะต้องทำก็คือคุ้มครองประธานเคนอย่าให้คนพวกนี้หาตัวเจอ

ในตอนที่ท่านขุนอินได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้นั้น หัวคิ้วก็ขมวดเข้าหากันแน่น

“คุณชายบุริศร์ นี่คุณไม่อยากจะช่วยภรรยาของคุณแล้วเหรอ? คุณจะต้องรู้ไว้นะ เวลาที่เธอเหลืออยู่มันมีไม่เยอะแล้วนะ”

ท่านขุนอินพูดเตือนขึ้นอย่างประสงค์ดี แต่ความจริงแล้วคือกำลังบีบบุริศร์ให้ยอมทำตาม

อยู่ต่อหน้าระหว่างผลประโยชน์ของประเทศและผู้หญิงที่ใจรักนั้น บุริศร์เขาควรจะเลือกยังไงล่ะ?