แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 582

บทที่ 582 ผลประโยชน์ของประเทศอยู่เหนือสิ่งอื่นใด

“คุณชายบุริศร์ อันนี้ยังต้องคิดอีกเหรอ? บ่อน้ำมันดิบเป็นรากเหง้าของตระกูลโตเล็ก และยิ่งเป็นรากฐานทั้งหมดของตระกูลโตเล็ก ถ้าไม่มีอันนี้แล้ว ตระกูลโตเล็กของพวกคุณอย่าพูดว่าจะได้ใกล้เคียงตำแหน่งหัวมังกรของเมืองชลธีเลย แม้แต่สังคมชนชั้นสูงคิดว่าก็น่าจะแค่พอแตะขอบได้เท่านั้น กิจการที่มีรากฐานมาเป็นร้อยปีของตระกูลโตเล็ก คุณคงจะไม่ทำให้ขาดตอนไปจริง ๆ หรอกนะ? แต่ว่ากลยุทธ์การสร้างรถนี้ก็จะไม่เหมือนกันแล้ว คุณชายบุริศร์ฉลาดหลักแหลม และก็ยิ่งเป็นคนที่โดดเด่นกว่าผู้อื่น ผมเชื่อว่าโอกาสผลิตรถในอนาคตต่อไป จะยิ่งทำให้คุณชายบุริศร์ประเสริฐมากยิ่งขึ้นไปอีกไม่ใช่เหรอ? ผมไม่เข้าใจจริง ๆ ต้องคิดทบทวนเพื่อของที่สามารถออกแบบขึ้นมาได้ง่าย ๆ อย่างนี้ตั้งครึ่งวัน คุณชายบุริศร์ไม่รู้สึกว่ามันน่าขำไปหน่อยเหรอ?”

คำพูดของท่านขุนอินทำให้สีหน้าของบุริศร์ดูไม่ดีขึ้นมา

“ความศรัทธาของประเทศเรา มันน่าขำขนาดนี้ในสายตาพวกคุณเลยเหรอ? ถ้าหากว่าจะให้ผมออกแบบรถคันหนึ่งง่าย ๆ ให้กับพวกคุณ ผมออกแบบให้ก็ได้ แล้วทำไมจำเป็นจะต้องมาเอาอันที่ออกแบบไว้ก่อนผมจะปลดประจำการด้วยล่ะ?”

การออกแบบอันนั้นรั่วไหลออกมาได้ยังไง บุริศร์เองก็ไม่รู้ แต่ว่าตอนนี้กลับไม่ได้เป็นแค่เรื่องของตระกูลโตเล็กแล้ว นี่มันเกี่ยวข้องไปถึงผลประโยชน์ของประเทศแล้ว เกี่ยวข้องไปถึงความลับของทางกรมทหาร ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่มีทางหักหลังทางกรมทหารแน่ นี่ถือว่าเป็นหลักการพื้นฐานของเขาที่เป็นทหารที่ปลดประจำการแล้ว

พอท่านขุนอินเห็นบุริศร์เป็นแบบนี้แล้ว สีหน้าก็ขรึมลงทันทีเลย

“นี่คุณชายบุริศร์หมายความว่ายังไง? หรือคุณรู้สึกว่ารูปออกแบบใบนี้สำคัญยิ่งกว่าตระกูลโตเล็ก สำคัญยิ่งกว่าภรรยาของคุณอีกเหรอ?”

“ผลประโยชน์ของประเทศสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด!”

บุริศร์จ้องมองท่านขุนอินอย่างเย็นชาแล้วพูดขึ้นว่า “ผมคิดว่าความสำนึกแบบนี้คนอย่างคุณคงจะไม่มีหรอก และก็คงรู้สึกไม่ถึงความภาคภูมิใจและความจงรักภักดีต่อประเทศที่สูงส่งไม่มีอะไรเทียบได้แบบนี้หรอก”

“คุณชายบุริศร์เป็นทหารที่ดีมากคนหนึ่งจริง ๆ แต่น่าเสียดายคุณเป็นสามีที่ดีคนหนึ่งหรือยัง? เป็นลูกชายที่ดีคนหนึ่งหรือยัง? แล้วเป็นพ่อที่ดีคนหนึ่งหรือยังล่ะ?”

คำพูดของท่านขุนอินเหมือนกับมีดทื่อ ๆ เล่มหนึ่งที่ทิ่มแทงเข้ามาในใจของบุริศร์

เขาเป็นทหารที่ดี ที่ยอมปลดประจำการเพราะรูปออกแบบอันนี้ และก็ยิ่งยอมมอบตระกูลโตเล็กทั้งตระกูลออกไปเพื่อรูปออกแบบอันนี้ เขารู้สึกมาตลอดว่านี่เป็นหน้าที่รับผิดชอบของเขาในฐานะที่เป็นทหารของประชาชน เป็นอะไรที่แน่นอนอยู่แล้ว แต่พอมาวันนี้ ในตอนที่เกี่ยวข้องถึงชีวิตของนรมนนั้น เขากลับรู้สึกปวดใจขึ้นมากะทันหันเลย

ความศรัทธาเปลี่ยนแปลงไม่ได้ รักแท้ก็ปล่อยไปไม่ได้ ตัวเลือกที่เลือกยากทั้งสองอย่างแบบนี้ ไม่ว่าจะเป็นใครก็เป็นสิ่งที่ยากลำบากทั้งนั้น

แต่คำพูดของท่านขุนอินกลับพูดได้ตรงใจลึก ๆ ของบุริศร์เลย

ภรรยาทหารจำเป็นจะต้องเสียสละอะไรของตัวเองไปมากมายเพื่อทหาร เพราะฉะนั้นภรรยาทหารจึงได้รับการยกย่อง แต่ว่านรมนกลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย และนรมนก็ไม่ใช่ภรรยาทหาร ตอนนี้เขาไม่ได้เป็นทหารแล้ว แต่ยังคงทำหน้าที่ของทหารอยู่เช่นเดิม

ท่านขุนอินเห็นสีหน้าของบุริศร์มีความเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย ก็รีบพูดขึ้นว่า “ประเทศให้ผลประโยชน์กับคุณเท่าไหร่กัน? ตอนนี้คุณยังขาดอะไรอีกล่ะ? คุณเป็นถึงพี่ใหญ่ของหัวมังกรในเมืองชลธี คุณได้ครอบครองความร่ำรวยมากมายที่คนอื่นไม่สามารถมีได้ และตอนนี้ก็ยังมีภรรยาที่งดงามคนหนึ่ง ลูกที่น่ารักทั้งสองคน ครอบครัวของคุณควรจะมีความสุขอย่างมากมาตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอ? และทำไมจะต้องมาสละครอบครัวตัวเองทิ้งเพื่อความศรัทธาบ้าบออะไรนั่นด้วย?”

บุริศร์รู้สึกผิดต่อนรมนขึ้นมาทันที แล้วก็ยิ่งรู้สึกว่าทำให้เธอต้องมาเจอกับเรื่องพวกนี้กับตัวเองอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย มันเกินไปจริง ๆ แต่ว่าเขาเป็นทหารคนหนึ่ง ถึงจะปลดประจำการมาแล้ว แต่เขาก็ยังคงรู้ว่าตัวเองควรจะทำยังไง

เขาจ้องมองท่านขุนอิน แล้วพูดไปทีละคำทีละประโยคขึ้นว่า “เอาตัวยามาให้ผม ให้ผมไปช่วยภรรยาก่อน บางทีผมอาจจะลองไปคิดทบทวนดูว่าจะเอารูปออกแบบมาให้คุณ”

“จริงเหรอ?”

ท่านขุนอินรู้สึกดีใจจนออกนอกหน้า

บุริศร์พูดขึ้นเสียงเย็นว่า “ผมบุริศร์มีตอนไหนที่ไม่รักษาคำพูดบ้างล่ะ?”

“ได้ ผมเชื่อคุณ!”

บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าบุริศร์แสดงออกมาว่ามีความลังเลขึ้นมาเล็กน้อย และท่านขุนอินรู้สึกว่าไม่มีใครที่จะสามารถเอาครอบครัวตัวเองมาแลกกับความศรัทธาที่ไม่มีค่าอะไร หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะว่าชื่อเสียงของบุริศร์นั้นดีมาก เรื่องที่เคยตอบตกลงไว้ก็ไม่เคยผิดคำพูด เพราะฉะนั้นท่านขุนอินก็เลยเชื่อแล้ว

เขาให้คนเอาตัวยาที่ล้ำค่าเหล่านั้นออกมา แล้วก็ยื่นให้กับบุริศร์เองกับมือ

“คุณชายบุริศร์ หลังจากที่อาการป่วยของคุณนายบุริศร์หายแล้ว หวังว่าคุณชายบุริศร์จะรักษาสัญญานะ”

บุริศร์รับตัวยาที่อยู่ตรงหน้ามา แล้วก็พยักหน้าและจากไปเลย

เขาทนรอที่จะกลับไปโรงพยาบาลแทบจะไม่ไหวแล้ว

พอยมราชเห็นบุริศร์นำตัวยากลับมาถึง ก็อดไม่ได้ที่จะมองเขาสูงขึ้นมานิดหน่อย

“มองไม่ออกเลยนี่ ว่าคุณก็มีความสามารถอยู่บ้างเหมือนกัน ถึงได้สามารถหาของพวกนี้กลับมาจากเมืองใต้ดินได้เร็วขนาดนี้ ดูท่าคุณคงจะมีของอะไรที่ตาเฒ่าในเมืองใต้ดินนั่นต้องการแน่เลย?”

“เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว รีบไปช่วยชีวิตคนเถอะ”

บุริศร์ไม่ได้มีความต้องการที่จะพูดคุยกับยมราชเลยสักนิด

ยมราชเองก็ไม่ได้สนใจ สำหรับเธอมาพูด ได้ลูกศิษย์ของตัวเอง และได้เลือดของนภดลแล้ว แค่นี้ก็พึงพอใจมากแล้ว

“ได้ ฉันจะไปช่วยคน ในช่วงระยะเวลานี้ ห้ามใครมารบกวนฉันเข้าใจไหม?”

แล้วยมราชก็ให้คนเริ่มจัดเตรียมการผ่าตัด

นภดลโดนเข็นเข้าไปดูดเลือดไป400CC

พอเอาเลือดของนภดลมาแล้ว ยมราชก็ดูดออกมาเพียงเล็กน้อย ส่วนที่เหลือตัวเองก็เอาไปเก็บล็อกไว้ในตู้นิรภัย

บุริศร์ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“ไม่ใช่จะเอามาช่วยนรมนเหรอ?”

“ช่วยเธอใช้แค่ไม่กี่หยดก็พอแล้ว คุณคงไม่คิดว่าฉันขอเลือดมาเพียงเพื่อช่วยภรรยาคุณคนเดียวหรอกนะ? เลือดของมนุษย์ยาคนนี้นั้นล้ำค่าเป็นอย่างยิ่ง ฉันจะไม่เก็บไว้สักหน่อยได้ยังไงล่ะ?”

พอพูดจบ เธอก็ไม่สนใจการตอบสนองของบุริศร์ แล้วก็ให้คนเข็นนรมนเข้าไปในห้องผ่าตัดเลย

ไฟหน้าห้องผ่าตัดสว่างขึ้น

ดวงตาของบุริศร์จ้องไฟหน้าห้องผ่าตัดไว้เขม็ง หัวสมองกลับกำลังหมุนอย่างรวดเร็ว

รูปออกแบบที่ท่านขุนอินต้องการ ตอนนี้อย่าพูดว่าอยู่ในมือของประธานเคนเลย ถึงอยู่ในมือของตัวเอง เขาก็คงจะไม่ให้หรอก แต่ในเมื่อตอบตกลงกับท่านขุนอินไปแล้ว และเพื่อจะช่วยนรมน เขาจะไม่พูดโกหกก็ไม่ได้

ตอนนี้ ถ้าหากว่ายมราชสามารถรักษานรมนให้หายได้ เขาก็จะต้องมาคิดเรื่องของรูปออกแบบนี้สักหน่อยแล้ว

บุริศร์เอาโทรศัพท์ออกมาแล้วเดินไปสุดระเบียงทางเดิน แล้วก็โทรศัพท์หาป้องโดยตรง

“ช่วยตามหาคุณคริชณะให้หน่อยได้ไหม?”

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?”

ป้องอึ้งไปเล็กน้อย

คริชณะเป็นผู้บังคับบัญชาเบื้องบนของบุริศร์มาก่อน แล้วตอนนี้บุริศร์ปลดประจำการแล้ว แต่กลับยังมาตามหาคริชณะอีก ป้องรู้สึกว่าจะต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วแน่ ๆ เลย

“กิจจา”

“ผู้หญิงที่น่ารังเกียจคนนั้นคือใคร?”

“ก็คือคนที่คุณให้ผมดูคลิปวิดีโอคนนั้นไง ผมรู้แล้วว่า เธอจะให้ผมออกจากบ้านไปสิบปีเพื่อแลกกับความปลอดภัยของหม่ามี้ เพราะฉะนั้นผมก็เลยตัดสินใจว่าจะไป แต่พอตอนที่จะไปผมก็บอกการตัดสินใจของผมให้กิจจารู้ แค่หวังว่าเขาจะช่วยดูแลกมลกับหม่ามี้เท่านั้น แต่ใครจะไปรู้เขากลับตีผมจนสลบ แล้วตัวเองก็หนีขึ้นเฮลิคอปเตอร์บินหนีไปแทน”

พอได้ยินกานต์พูดแบบนี้แล้ว บุริศร์ก็ถึงได้เข้าใจแล้วว่าทำไมยมราชถึงได้ตอบตกลงช่วยนรมนได้ง่ายขนาดนี้

จะต้องเป็นเพราะว่ากิจจามาถึงแล้วแน่ ๆ แล้วก็เจอกับยมราชแล้วด้วย เป็นเพราะว่าเพื่อเขาและนรมน และยังเพื่อกานต์อีก ถึงได้เอาตัวเองไปแลกเปลี่ยนออกไป

เจ้าเด็กโง่คนนี้นี่!

ในใจของบุริศร์นั้นเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

เขาอยากจะไปตามหากิจจา แต่ว่าก็ออกไปจากที่นี่ไม่ได้ ก็เลยร้อนใจแทบตายอยู่แล้ว

พอนภดลเห็นเขาเป็นแบบนี้ ก็เลยอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาว่า “เป็นอะไรเหรอ?”

“หลานชายของฉันมาถึงแล้ว อาจจะโดนยมราชขังเอาไว้ ฉันจะต้องหาเขาให้เจอ แล้วส่งเขากลับไป เขาเป็นเด็กที่น่าสงสารมากคนหนึ่ง”

คำพูดของบุริศร์ทำให้นภดลขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขานึกถึงชาติกำเนิดของตัวเองขึ้นมา แล้วก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาว่า “มีรูปถ่ายไหม? ผมไปช่วยคุณหา ผมรู้ว่าตอนนี้คุณออกไปจากที่นี่ไม่ได้ แต่ผมไปได้ และที่สำคัญมายด์ก็อยู่ที่นี่มาวันสองวันแล้ว เธอค่อนข้างคุ้นเคยกับที่นี่”

บุริศร์จ้องมองนภดล แล้วไม่รู้ว่าตัวเองควรจะเชื่อเขาดีหรือเปล่า แต่ว่าดูจากฐานะที่เขาอาจจะช่วยนรมนไว้ได้ บุริศร์ก็เลยเอารูปถ่ายของกิจจาให้เขาไป

“ทำไมยมราชต้องเรียกคุณว่ามนุษย์ยาด้วยล่ะ?”

บุริศร์ยังไม่ทันได้ตรวจสอบประวัติของนภดล จึงได้แต่เปิดปากถามขึ้น

นภดลอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วก็บอกประวัติของตัวเองไป ชั่วขณะหนึ่งบุริศร์ไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงดี

พอผ่านไปสักพัก เขาถึงได้พูดขึ้นว่า “ขอบคุณที่คุณให้เลือดกับภรรยาผม”

“คุณบอกว่าสามารถชำระแทนหนี้ได้ไม่ใช่เหรอ? ระหว่างผมกับเธอก็ลบล้างกันได้แล้ว อ๋อใช่แล้ว ยังมีอีกเรื่องที่ผมจะต้องบอกกับคุณสักหน่อย”

“เรื่องอะไร?”

“หน้าตาของภรรยาคุณหลังจากที่ทำศัลยกรรมมาแล้ว แทบจะเหมือนกับเพื่อนคนหนึ่งของผมที่ชื่อฉัตรยาอย่างกับแกะ เธอบอกว่าเธอไม่ได้เรียกร้องให้ทำออกมาแบบนี้ ถ้างั้นทางที่ดีที่สุดคนที่ช่วยทำศัลยกรรมให้เธอจะต้องไม่มีความสัมพันธ์อะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลจันทรวงศ์ ไม่งั้นความวุ่นวายของพวกคุณจะต้องมีมาไม่น้อยแน่”

บุริศร์ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“ตระกูลจันทรวงศ์? ”

“ใช่ตระกูลจันทรวงศ์ที่อยู่ในใจคุณนั่นแหละ”

นภดลพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินจากไป แต่ว่าสีหน้าของบุริศร์กลับดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย

หรือว่าจะเป็นพวกเขา?