แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 607

บทที่ 607 แกรนหาที่ตาย

บุริศร์มองไปทางนรมน

นี่ยังไม่ถึงหนึ่งวัน คิดไม่ถึงว่านรมนจะร้องขอความเมตตาเพื่อคนที่ลักพาตัวเธอ？

เขาไม่อาจเข้าใจได้ ดวงตาคู่นั้นค่อนข้างมืดมน

นรมนรู้ว่าบุริศร์เข้าใจผิด แต่ตอนนี้ไม่สามารถอธิบายอะไรได้มาก เธอจึงทำได้เพียงแค่พูดว่า “คิดถึงกิจจาสิ ถึงแม้เขาจะทำผิดมากมาย แต่กิจจาไม่ได้ผิดอะไร เด็กคนนั้นเพิ่งจะได้อยู่กับพ่อของตัวเองกี่วัน？เขาอยู่แถวนี้ ถ้าให้เขารู้ว่าพ่อของเขาไม่อยู่แล้ว เขาจะรับได้อย่างไร？พวกเราเป็นผู้ใหญ่จะเป็นอย่างไรก็ได้ แต่คิดถึงเด็กสิ”

คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์อึ้งไปสักพัก

ในสมองของเขาปรากฏใบหน้าที่ไร้เดียงสาของกิจจาลอยขึ้นมา

เจ้าตัวเล็กที่เคยเรียกแด๊ดดี้ตามก้นของตนเอง หลังจากเขมิกาตายไปดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเยอะเลย ตอนนี้เกิดเรื่องของตรินท์อีก หัวใจของบุริศร์บีบแน่นฉันพลัน

เขาสามารถลงมือกับใครก็ได้ แต่อย่างเดียวคือไม่สามารถทำร้ายหัวใจของลูก

บุริศร์มองรามิล เกิดความลังเลขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด

รามิลจะไม่รู้ว่าบุริศร์คิดอะไรอยู่ในใจได้อย่างไร ในใจอดยิ้มอย่างขื่นขมไม่ได้

บทบาทเดียวที่เขาทำได้ไม่ดีก็คือการเป็นพ่อ

เขารู้สึกขอโทษต่อกิจจาเด็กคนนั้น！

เพื่อการล้างแค้น เขาไม่ให้ความอบอุ่นแก่กิจจาแม้แต่นิดเดียว แต่กิจจากลับอาลัยอาวรณ์เขาเช่นนี้ ต่อให้เขาตีเขา เขาก็ยังคงชอบเขาเหมือนเดิม เข้าใกล้เขาเหมือนเดิม

นี่อาจจะเป็นพลังของสายเลือด จึงทำให้รามิลมองออกว่ากิจจาโหยหาความรักในครอบครัว

เขาน้ำตาซึมเล็กน้อย

ท่านขุนอินเห็นฉากนี้ จึงอดพูดขึ้นมาไม่ได้ “ประธานบุริศร์ อันที่จริงพวกเราสามารถแก้ปัญหาเรื่องนี้อย่างสันติวิธีจริงไหม？พวกเราแค่ต้องการแบบแปลนและสัญญามอบอำนาจเท่านั้น เพียงแค่คุณส่งให้พวกเรา พวกเราก็จะไม่ทำร้ายตรินท์กับนรมนทั้งสองคนแม้แต่นิดเดียว จะปล่อยพวกเขาไว้ตรงนี้ คุณคิดว่าเป็นอย่างไร？”

บุริศร์มองรามิล ในแววตามีความยุ่งเหยิง แต่ดวงตาคู่นั้นยังคงคลุมเครือไปด้วยความเกลียดชัง

เขาไม่อาจให้อภัยคนที่ปลอมตัวเป็นน้องชายของเขา หลอกลวงความรู้สึกของเขา คนที่ทำร้ายภรรยาของเขา！แต่จริงอย่างที่นรมนพูด ใบหน้านี้ของเขาปลอบโยนจิตใจของกิจจาได้มาก ในจุดนี้ เขาจำต้องตรึกตรอง

รามิลยิ้มอย่างขื่นขม สบตาของบุริศร์ และพูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ขอโทษ”

“มาพูดขอโทษตอนนี้ไม่คิดว่ามันสายไปหน่อยเหรอ ？ในเมื่อรู้สึกผิดแล้วจะทำไปทำไม？บุญคุณและความแค้นของนายกับฉัน หลังจากนี้ค่อยๆ คิดบัญชี เพื่อกิจจา วันนี้ฉันจะยกโทษให้นาย แต่นายต้องจำเอาไว้ว่า นายติดหนี้ฉัน ติดหนี้ตระกูลโตเล็ก ฉันจะเอาคืนจากนายทีละนิด”

บุริศร์พูดอย่างเย็นชา ส่วนรามิลแค่ยิ้มอย่างขื่นขม ไม่ได้พูดอะไร

นรมนถึงจะถอนหายใจอย่างโล่งอก

เธอพยายามดิ้นอยู่สักพัก มองธรรศอย่างเกลียดชังและกล่าวว่า “หวังจริง ๆ ว่าบนร่างกายของฉันจะไม่มีเลือดเหมือนกับคุณ คุณทำให้ฉันสะอิดสะเอียนสุดๆ ”

ธรรศกลับกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “จริงเหรอ？น่าเสียดายที่เธอหนีไม่พ้นจากโชคชะตาที่เป็นหลานสาวของฉัน”

นรมนโมโหสุด ๆ แต่ธรรศไม่มองเธออีก แต่หันไปมองทางบุริศร์

“ประธานบุริศร์ ว่าอย่างไร？คิดพิจารณาดีแล้วหรือยัง？ พวกเราแค่ต้องการแบบแปลนและสัญญามอบอำนาจ”

สายตาของบุริศร์ถึงจะหันไปมองทางธรรศและนรมน

สายตาของเขากวาดมองบนร่างกายของนรมน เมื่อแน่ใจว่าเธอปลอดภัยจึงพูดว่า “คุณทำให้ผมประหลาดใจจริงๆ เพียงแต่ไม่รู้ว่าธรณีกับคุณนายทวีทรัพย์ธาดารู้หรือไม่ว่าคุณยังมีชีวิตอยู่ รู้หรือเปล่าว่าตอนนี้คุณมีชีวิตสบายแบบนี้？”

“เรื่องนี้ไม่ต้องลำบากประธานบุริศร์หรอก เร็วเข้าเถอะ ผมไม่มีเวลามาก เมื่อได้แบบแปลนและสัญญามอบอำนาจแล้ว ผมต้องรีบกลับไป ไม่อย่างนั้นคุณคิดจริงๆ หรือว่าตรินท์จะสามารถทำให้ผมออกมาได้？”

ได้ยินธรรศพูดแบบนี้รามิลท่าทางมีอารมณ์ขึ้นมา แต่กลับไม่ทำอะไร เหมือนกับรอการตัดสินใจของบุริศร์

ดวงตาของบุริศร์ลดต่ำลง สองมือบีบแน่นจนกลายเป็นกำปั้น

นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาถูกคนกลุ่มนี้คุกคาม

ตั้งแต่เกิดจนถึงตอนนี้ นี่เป็นการทำลายสถิติของเขา

สีหน้าของบุริศร์น่าเกลียดสุดๆ แต่กลับพูดอย่างเย็นชา “ผมเคยบอกแล้วว่าจะให้พวกคุณ แน่นอนว่าจะทำตามที่สัญญา แต่พวกคุณกลับทำให้พวกเราพี่น้องโกรธกัน ทำให้เขาเอาตัวภรรยาของผมไป ไม่รู้ว่าตอนนี้ร่างกายของภรรยาผมเป็นอย่างไรบ้าง ดังนั้นผมจะให้แบบแปลนกับพวกคุณก่อน ส่วนสัญญามอบอำนาจ ผมจะรอให้ภรรยาของผมกับตรินท์กลับไปอย่างปลอดภัยถึงจะส่งให้พวกคุณ”

“ประธานบุริศร์ แบบนี้ไม่ค่อยดีนะ？”

คำพูดของธรรศทำให้บุริศร์หัวเราะอย่างเย็นชาเล็กน้อย

“ไม่ดี？ตอนนี้ผมไม่มีความเชื่อใจพวกคุณแม้แต่นิดเดียว ปล่อยพวกเขา ให้พวกเขาไป เพียงแค่พวกเขาถึงเมืองชลธี ผมจะส่งสัญญามอบอำนาจให้แก่พวกคุณ ไม่อย่างนั้น พวกคุณไม่ว่าใครก็อย่าคิดจะได้ไปเลย”

“นี่……”

“ลังเลอยู่เหรอ？พวกคุณคิดว่าพวกคุณยังมีเวลาลังเลจริงๆ เหรอ？”

เสียงของบุริศร์เย็นชาลงไปอีก

ในขณะนั้นเอง เสียงใสๆ ของเด็กก็ดังขึ้นมา

“แด๊ดดี้？ คุณลุง หม่ามี้！”

เสียงของกิจจาดังมาจากไม่ไกล ทำให้สีหน้าของทุกคนตะลึงไปทันที

“กิจจา ？หนูมาที่นี่ได้อย่างไร？”

เส้นประสาทของนรมนตื่นตัวขึ้นทันที สีหน้าของรามิลก็ดูไม่ได้

ดวงตาของบุริศร์หรี่ลงในชั่วพริบตา เขามองไปทางขุนอินทันที

“ขุนอิน นี่คุณหมายความว่าอะไร？”

“ผมเคยบอกว่าจะไม่เล่นงานยมราช และจะไม่ทำอะไรในโรงพยาบาลของเธอ แต่ผมไม่เคยพูดว่าผมจะไม่ทำอะไรนายน้อยของตระกูลโตเล็ก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาอยู่โรงเรียนอนุบาลในเขตเมือง ไม่ได้อยู่ในขอบเขตอำนาจของยมราชจริงไหม？ประธานบุริศร์ คุณก็อย่าโทษผมเลย ผมเพียงแค่ป้องกันไว้ล่วงหน้า จริง ๆ นะ พวกเรายังสามารถร่วมมือกันได้”

เพื่อการล้างแค้น เขาไม่เคยคิดสนใจความรู้สึกของกิจจา จนแม้แต่ลืมไปว่า เขายังต้องแสดงบทบาทเป็นพ่อคนหนึ่ง ห้าปีที่ผ่านมา เป็นเพราะบุริศร์ กิจจาจึงมีความสุขมาก ดังนั้นเขาจึงคิดว่ากิจจาไม่ต้องการเขา

เพื่อยั่วให้บุริศร์โมโห เพื่อทำให้คนอื่นเห็นว่าเขากับบุริศร์โกรธกัน เขายังใช้ประโยชน์จากความน่ารักใสซื่อของกิจจา มากเสียจนตีเขาด้วยซ้ำ

แต่เด็กคนนี้ไม่เคยอาฆาตสักนิดเดียว และคิดไม่ถึงว่าตอนนี้จะเสียใจเช่นนี้ ร้อนรนเช่นนี้

ทันใดนั้นเองรามิลรู้สึกทุกข์ใจอย่างยิ่ง

ทั้งหมดนี้เขาทำอะไรลงไป

“กิจจาเด็กดี อย่าร้องไห้！ลูกคือลูกผู้ชายตระกูลโตเล็ก เป็นลูกชายของตรินท์ ไม่ว่าต้องเจอกับอะไร พวกเราจะไม่ร้องไห้！” ได้ยินรามิลพูดแบบนี้ กิจจารีบเช็ดน้ำตา พูดอย่างสะอึกสะอื้น “ครับ ผมจะไม่ร้องไห้ ผมคือลูกชายของตรินท์ ผมไม่ร้องไห้”

แต่น้ำตากลับไหลออกมาจากหางตาของเขา ถึงแม้กิจจาจะกลั้นมันไว้ ก็ยังคงไหลออกมา

นรมนรู้สึกเจ็บปวดใจเมื่อได้เห็น

“บุริศร์……”

เธอหันไปทางบุริศร์ รู้แผนการของเขา แต่ในตอนนี้ก็อดใจอ่อนไม่ได้

“กิจจาไม่ได้ผิดอะไร ！เขาคือลูกของพวกเรา”

เส้นเลือดดำปูดออกมาจากหลังมือของบุริศร์ ดวงตาคู่นั้นราวกับดาบคมที่เมตตาแก่ขุนอิน พูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ทางที่ดีคุณควรจะปกป้องไม่ให้เขาเป็นอะไร ถ้ากิจจาผมร่วงแม้แต่เส้นเดียว ผมจะทำให้พวกคุณน้ำตาเช็ดหัวเข่า！”

“นั่นแน่นอนอยู่แล้ว ตราบใดที่ประธานบุริศร์ร่วมมือ”

ขุนอินรู้สึกว่าชัยชนะอยู่ในกำมือ

ในเวลานี้ แม้บุริศร์จะคิดเสแสร้งก็ไม่ได้แล้ว

“ได้ ผมจะส่งของให้พวกคุณ แต่พวกคุณต้องปล่อยคนก่อน！”

มองใบหน้าของกิจจา บุริศร์มีความประนีประนอม

เรื่องสกปรกระหว่างผู้ใหญ่ เขาไม่อยากให้กิจจารับรู้จริงๆ

ขุนอินกลับกล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชา “ประธานบุริศร์ พวกเรารู้ดีว่าฝีมือของคนเหล่านี้ที่คุณพามาเป็นอย่างไร ปล่อยคนไป ถ้าคุณไม่ให้พวกเรา พวกเราก็ทำอะไรไม่ได้ คุณก็เห็นแล้ว คุณธรรศยังรออยู่ เขามาเพียงแค่เอาแบบแปลนและสัญญามอบอำนาจ ถ้าผมทำเรื่องนี้ไม่เสร็จ การรอคอยผมไม่ใช่การลงโทษ ดังนั้นประธานบุริศร์ บอกให้คนของคุณถอยไปก่อน ส่งแบบแปลนกับสัญญามอบอำนาจมาให้ผม และผมรับรองว่าหลังจากนี้จะส่งพวกเขากลับไปอย่างปลอดภัย เป็นไง？”

“แกรนหาที่ตาย！”

บุริศร์โดนคนคนนี้คุกคามครั้งแล้วครั้งเล่าจนเป็นครั้งที่สาม ความโกรธในใจแทบจะควบคุมไว้ไม่อยู่แล้ว

ทันใดนั้นเอง รามิลก็เอ่ยขึ้นมา “ฉันจะอยู่ที่นี่เอง ปล่อยพวกเขาไป”

“นั่นเป็นไปไม่ได้ คุณชายรอง คุณคือคนตระกูลโตเล็ก การแสดงทำเป็นยอมจำนนในการต่อสู้ครั้งเดียวก็พอแล้ว ผมจะไม่หลงกลเป็นครั้งที่สอง” ตอนนี้ขุนอินถือทิฐิมาก

ในตอนนั้นเอง อยู่ดี ๆ กิจจาก็ร้องขึ้นมา ตัวแข็งทื่อล้มลงไป