แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 608
บทที่ 608 เพราะคุณคือบุริศร์
“กิจจา！”
นรมนรีบก้าวไปข้างหน้า แต่น่าเสียดายถูกธรรศดึงเอาไว้
“คุณปล่อยฉันนะ！เขาเป็นลมไป คุณไม่เห็นหรือไง？”
นรมนไม่มีความรู้สึกดีต่อธรรศสักนิดเดียว
ทำไมคนคนนี้ต้องหน้าตาเหมือนพ่อของเธอนะ？
ทำไม？
น่าเสียดายที่ธรรศไม่สนใจความเกลียดชังของเธอสักนิดเดียว
ในวินาทีที่รามิลเห็นกิจจาล้มสลบไป เขาต้องการพุ่งไปหากิจจาด้วยแรงและกำลังทั้งหมดที่มี แต่อยู่ห่างจากเขาไม่ถึงฟุตกลับถูกคนของท่านขุนอินจับกุมเอาไว้
“ปล่อยฉันนะ！นั่นลูกชายของฉัน！ขุนอิน ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับลูกชายของฉัน ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่”
เวลานี้ ราวกับว่ารามิลเป็นตรินท์
ตั้งแต่ตอนที่นรมนพูดถึงกิจจา รามิลรู้สึกละอายใจต่อเด็กคนนี้ ถูกต้อง ทำไมต้องยัดเยียดเรื่องความรักความแค้นของผู้ใหญ่ให้กับเด็กด้วย？
เขาเพิ่งจะสี่ขวบ
ไร้เดียงสาเช่นนี้ น่ารักมีชีวิตชีวาเช่นนี้ จนแม้แต่เรียกเขาว่าแด๊ดดี้อย่างอ่อนหวานด้วยซ้ำ ไม่ว่าเขาจะปฏิบัติต่อเขาอย่างไร กิจจาก็มีแต่จะเคารพและไม่อยากจากเขาไปไหน
บุริศร์มองเห็นในแววตาของรามิลมีความเป็นห่วงเป็นใยกิจจาด้วยความจริงใจ ความโกรธในใจก็น้อยลง
“ขุนอิน ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับหลานชายของฉัน คุณรู้ผลลัพธ์ที่จะตามมานะ”
บุริศร์ไม่ได้เคลื่อนไหว แต่คำที่พูดออกมามีความสั่นสะเทือนอย่างเด็ดขาด
ขุนอินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ประธานบุริศร์ คุณวางใจเถอะ นายน้อยเป็นผู้ติดตามของยมราชและยิ่งเป็นหลานชายสุดที่รักของคุณด้วย ผมจะไม่ให้เกิดอะไรขึ้นกับเขาแน่นอน ใครก็ได้ มาพานายน้อยไปรักษาที่ยมราช จะต้องไม่มีความผิดพลาดใดๆ ”
ลูกน้องได้ยินขุนอินพูดแบบนี้ จึงรีบพากิจจาไป
สายตาของรามิลมองตามกิจจาไปตลอด ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากจะทำหน้าที่พ่อมากจริงๆ อยากจะเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนกิจจา ดูว่าทำไมเขาถึงเป็นล้มสลบไป แต่ทว่า……
เขาหันกลับมา เมื่อมองไปทาง ธรรศ แววตาปรากฏความแค้นและจิตสังหาร
บุริศร์ไม่พลาดแววตาของรามิล
รามิลกับธรรศมีความแค้นกัน？
หรือทุกอย่างที่เขาทำเพื่อล่อธรรศออกมา？
สมองของบุริศร์คิดทบทวนอย่างรวดเร็ว แต่กลับได้ยินขุนอินพูดว่า “ประธานบุริศร์ คุณเห็นความบริสุทธิ์ใจของผมมากพอแล้วใช่ไหม？ตอนนี้สามารถส่งแบบแปลนและสัญญามอบอำนาจให้ผมได้หรือยัง？”
“ได้ หวังว่าคุณจะไม่มีลูกเล่นอะไร ผมจะให้สิ่งที่คุณต้องการ แต่คุณต้องรับรองความปลอดภัยคนของผม ไม่อย่างนั้น……”
“คุณวางใจได้ พวกเราต้องการแค่เงินทอง ไม่ได้ต้องการเอาชีวิต”
คำพูดของขุนอินทำให้บุริศร์พยักหน้าเบาๆ
เขามองไปทางธรรศ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าทำไมธรรศยังมีชีวิตอยู่ และไม่รู้ว่าระหว่างรามิลกับธรรศมีความแค้นอะไรกัน เพียงแต่มองในบทบาทที่เขาเป็นอาของนรมน บุริศร์พูดว่า “คุณทำให้นรมนขายขี้หน้าจริงๆ ปล่อยหลานสาวของคุณซะ！”
“ฉันไม่เคยคิดทำร้ายหลานสาวของฉัน”
ธรรศหัวเราะอย่างไม่แยแส ปล่อยนรมนออกทันที
ในชั่วพริบตาที่นรมนได้รับอิสระ เธอยกเท้าขึ้นทันที ถีบไปที่ขาท่อนล่างของธรรศ
“คุณมันไม่ใช่คน！ ฉันเกลียดคุณที่สุด ถ้าให้ฉันเลือกได้ ฉันจะไม่ยอมมีญาติแบบคุณ！”
ถีบนี้ของเธอไม่มีการแสร้งทำเป็นเกรงอกเกรงใจสักนิดเดียว
ธรรศขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความเจ็บ แทบจะร้องโอดโอยออกมา
เขามองผู้หญิงตรงหน้า ผู้หญิงคนนี้ที่ว่ากันว่าเป็นหลานสาวของเขา ทันใดนั้นก็รู้สึกน่าขำและมีความสุขเล็กน้อย
พี่ใหญ่มีทายาท！
มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ธรรมดาจริงๆ
มองเห็นธรรศยิ้ม นรมนยิ่งโมโห
“นรมน มานี่！”
บุริศร์กลัวว่าธรรศจะยังมีลูกไม้อะไรอีก จึงรีบเรียกนรมนให้มาหา
นรมนเหลือบมองรามิล สายตาของรามิลเอาแต่จ้องมองธรรศ
เธอรู้ว่า เธอไม่สามารถขัดขวางรามิลได้ บางทีการที่รามิลถูกพวกเขาจับกุมเอาไว้คือความตั้งใจ เพื่อจะได้เข้าใกล้ธรรศ？
ความคิดแบบนี้มาอย่างกะทันหันเกินไป ดังนั้นเมื่อนรมนยังไม่ได้คิดเรื่องนี้อย่างชัดเจน ก็ถูกบุริศร์ดึงไปด้านหลัง
“บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า？ ร่างกายยังโอเคไหม？”
บุริศร์ถามอย่างร้อนรน ส่วนลูกน้องก็นำแบบแปลนและสัญญามอบอำนาจมอบให้แก่ขุนอิน
นรมนดึงมือของบุริศร์ไว้แน่นและพูดว่า “รีบขัดขวางรามิลเอาไว้ อย่าให้เขาทำอะไร！”
“อะไรนะ ？ใคร？”
บุริศร์ไม่รู้ตัวตนของรามิลอย่างแน่ชัด ดังนั้นเมื่อนรมนพูดชื่อนี้ออกมา เขาจึงมึนงงไปชั่วครู่
แต่สายไปเสียแล้ว ในจังหวะที่คนของขุนอินปล่อยตัวรามิล เขาก็พุ่งไปทางธรรศโดยตรง
“ธรรศ ฉันจะให้แกชดใช้ด้วยชีวิต！”
เขาไม่สนใจทุกสิ่งทุกอย่าง แม้แต่คนตรงหน้าก็เตะลอยออกไป และขว้างกริชที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อออกไปทันที เล็งออกไปตรงด้านหน้าของธรรศ
“อย่านะ！ รามิล！”
นรมนไม่มีเวลาให้อธิบาย ทำได้เพียงต้องการเข้าไปห้ามโดยไม่รู้ตัว กลับถูกบุริศร์กอดเอาไว้
“คุณทำอะไร？”
“รีบขัดขวางเขาสิ！ เขาจะตายไม่ได้นะ ！คุณคิดถึงกิจจาสิ！”
บุริศร์มองเห็นความกระวนกระวายใจของนรมน
เมื่อกี้เธอเรียกเขาว่าอะไรนะ？
รามิล？
แม้แต่เขายังไม่รู้ตัวตนของคนคนนี้ ไม่คาดคิดว่านรมนจะรู้ นอกจากนี้คนคนนี้ยังลักพาตัวนรมน แต่สุดท้ายเธอกลับร้องขอความเมตตาให้คนคนนี้？
ทำไม？
มีอะไรระหว่างเธอกับเขากันแน่？
สีหน้าของบุริศร์ดูไม่ได้เล็กน้อย น่าเสียดายที่นรมนมองไม่เห็น
“เร็วสิ บุริศร์”
นรมนดิ้นไม่หลุด จึงทำได้เพียงร้องขอบุริศร์ กลับพบว่าสีหน้าของบุริศร์ดูไม่ได้สุดๆ
“เร็ว！ รีบพาเขาไปส่งโรงพยาบาล！”
ประโยคนี้ของบุริศร์เรียกสติของขุนอินโดยสิ้นเชิง
“ใช่ๆๆ ！ส่งโรงพยาบาล ฝีมือทางการแพทย์ของยมราชดีมาก พาไปส่งโรงพยาบาลเพื่อช่วยชีวิตเถอะ”
คนของขุนอินหามธรรศ ส่วนคนของบุริศร์หามรามิล รีบวิ่งไปโรงพยาบาลของยมราช
เมื่อรามิลผ่านด้านข้างของบุริศร์ เขาจับมือของบุริศร์ไว้แน่น และพูดเสียงเบาว่า “ตรินท์ให้ผมบอกคุณว่า การมีพี่ชายแบบคุณ ช่างดีจริงๆ ”
ดวงตาของบุริศร์บีบเข้าหากันแน่นทันที ของเหลวอุ่น ๆ ไหลรินออกมา
“ไม่ต้องพูดแล้ว！อดทนให้ฉัน ฉันไม่สนใจว่านายจะเป็นใคร ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปนายก็คือตรินท์น้องชายของฉัน นายยังมีลูกชายรออยู่ ถ้านายกล้าตาย ฉันจะไม่สนใจไยดีกิจจาจริงๆ ”
คำพูดของบุริศร์ทำให้รามิลหัวเราะขึ้นมา
เขากล่าวว่า “คุณทำไม่ได้หรอก เพราะคุณคือบุริศร์ เพราะเขาคือลูกชายของตรินท์”
พูดจบ รามิลก็หลับตาลง
บุริศร์รู้สึกเศร้าใจฉับพลัน เจ็บปวดอย่างทรมาน
“บอกยมราช ให้ช่วยตรินท์ก่อน！”
คำพูดของบุริศร์ทำให้ขุนอินได้ยินเข้า
ตอนนี้เขาไม่สนใจสถานะของบุริศร์ และความร่วมมือกับบุริศร์ เปรียบเทียบกับบุริศร์ ธรรศสำคัญกับเขามากกว่า
ขุนอินส่งสายตา ทันใดนั้นก็มีคนออกมาขวางคนที่กำลังหามรามิลเข้าไป
ดวงตาของบุริศร์ระเบิดรังสีแห่งความเยือกเย็นออกมาทันที
“ไม่อยากตายก็หลีกไปซะ！”
หัวของเขามีเสียงหึ่งๆ จนแม้แต่รู้สึกเจ็บปวดอยู่บ้างด้วยซ้ำ
เขารู้ว่า อาการเจ็บเส้นประสาทของตนเองกลับมาอีกแล้ว
น่าเสียดาย เขาไม่ได้พกยามาด้วย
และคนของขุนอินก็ไม่ฟังบุริศร์
ในขณะนั้นเอง บุริศร์ยัดนรมนลงในอ้อมแขนของลูกน้องด้านข้าง พูดเสียงเบาว่า “อยู่นิ่งๆ นะ”
พูดจบ เขาลงมือทันที ถีบไปทางคนเหล่านั้น
หลังจากนรมนถูกผลักไป มองเห็นบุริศร์กำลังต่อสู้ ทันใดนั้นเธอก็คิดถึงสิ่งที่รามิลเคยพูด
เขาบอกว่า “ในความรักและการแต่งงานครั้งนี้ เธอต่ำต้อยเกินไป ทิ้งตัวของตัวเองไป”
จริงด้วย เธอก็มีความสามารถ ไม่ได้เป็นผู้หญิงบอบบาง แต่ในเวลานี้ ปฏิกิริยาแรกของบุริศร์คือให้คนปกป้องเธอ
ดวงตาของนรมนมืดมนลงเล็กน้อย
เธอเอ่ยอย่างเย็นชา “ปล่อย！”
แน่นอนว่าลูกน้องไม่กล้าไม่ทำตามคำพูดของนรมน รีบปล่อยเธอออกทันที
นรมนมองเห็นขุนอินอยู่ไม่ไกล เธอพูดอย่างใจเย็น “โทรหายมราช บอกให้เธอเตรียมเครื่องมือผ่าตัดให้เรียบร้อย และช่วยชีวิตตรินท์เป็นอันดับแรก ไม่อย่างนั้น ฉันจะเอากิจจากลับ ทุกอย่างที่พูดไว้ก่อนหน้านี้เป็นโมฆะ พวกคุณพาตรินท์ไปอีกทางหนึ่ง ส่วนทางนี้ฉันกับประธานบุริศร์จะจัดการเอง”
พูดจบ เธอถอดเสื้อโค้ตที่รามิลให้เธอ กระโจนไปตรงหน้า ทำให้คนด้านข้างบุริศร์ล้มลงทันที ส่วนบุริศร์ก็อึ้งไปเล็กน้อย นรมนพูดอย่างเย็นชา “ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่เอาแต่ยืนอยู่ข้างหลังให้คุณปกป้อง ！”
ทันใดนั้นเอง เธอร้องตกใจขึ้นมาฉับพลัน หัวใจขึ้นมาอยู่ตรงลำคอ
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
650 ตอนยังไม่จบเลยค่ะ...
หล่อนบอกพฤกษ์ได้ย่ะนังนรมน โง่ซ้ำซาก...
อ้าว ขอตุลยาให้ช่วย แล้วทีงี้ทำไมไม่กลัวคนแอบมองจะรู้ว่าขอให้คนอื่นช่วย ไม่สงสัยเลยเว้ยว่าอาจจะมีกล้องซ่อนอยู่เพื่อแอบดูตัวเอง แทนที่จะขอมือถือใหม่มาใช้ สรุป ตอนนี้ไม่มีโทรศัพท์ โทรขอความช่วยเหลือไม่ได้...
โอ๊ย มีปัญญาบอกพฤกษ์ให้ไปบอกสามีได้ แต่ไม่ยอมบอกเค้าว่ามีคนส่งข้อความมาและคนๆนั้นน่าจะอยู่ในสถานพักฟื้นนี่แหล่ะ แล้วจะยังไง ตัวเองจะปกป้องลูกๆและแม่สามีได้ไง แต่งเรื่องได้ไม่เมคเซ้นส์เลย แต่เราว่าดูแล้วเหมือนไปก๊อปเรื่องอื่นมาแล้วเปลี่ยนชื่อคนเอา แล้วไอ้เรื่องที่เอามามันคงใช้บอทแปลมาอีกที เพราะนอกจากภาษาแหม่ง ๆ ยังใช้สรรพนามมั่ว เดี๋ยวเธอเดี๋ยวเขา เดี๋ยวเรียกลูกว่าคุณเดี๋ยวเรียกหนู เดี๋ยวเรียกยายเดี่ยวเรียกย่า ฯลฯ ถ้าคนเขียนหรือแปล มันไม่น่าจะผิดตรงจุดนี้...
นี่กอีกจุดที่ไม่สมจริง นรมนควรจะรีบบอกบุริษร์ตั้งแต่ต้น ไม่ใช่โอ้เอ้ ทำนั่นทำนี่ตั้งนาน เพราะก็ต้องเข้าใจสิว่าพ่อก็ทุกข์ใจเรื่องลูกหาย...
รู้ว่ามันฆ่าสามีและวางยาลูกคนเล็ก แต่ก็ทำเฉย เก็บมันไว้ใกล้ชิดกับลูกอีกคน ปล่อยให้มันสร้างฐานอำนาจมากขึ้นๆ แถมไม่แอบบอกลูกด้วยว่าต้องระวังอีนี่ อ่านแล้วงงตรรกะ...
น่าแบ่งคนเป็นสองกลุ่มตั้งแต่ต้น ตัวเองกับไมค์พาคนบุกบ้าน ค้นหาตัวนรมน อีกกลุ่มให้คนสนิทไมค์ซึ่งเป็นเจ้าถิ่นพาไปรับตัวแม่กับลูกออกจากรพ. ไม่งั้นอย่างเลวสุดคือเอาลูกและแม่ออกจากรพ. ได้แล้ว ให้ไมค์พาไปค้นบ้าน ช่วยนรมนออกมาด้วย ลองคิดตามความเป็นจริง พอรเมศรู้ว่าพาคนออกจากรพ.แล้ว มันก็ต้องเอะใจแล้วว่าต้องรีบเปลี่ยนที่ซ่อนนรมน รเมศมันก็ไม่น่าโง่นิ เป็นถึงเจ้าพ่อแถบนั้นได้...
แล้วแทนที่จะบอกลูกน้องว่ารเมศไว้ใจไม่ได้ ขังนรมนไว้และจะวางยากมล ก็ไม่บอกอีก แถมไม่เรียกตำรวจ ไม่ขอกำลังเสริม ทั้งๆที่รู้ว่าเลขากำลังจะโทรสั่งคนที่รพ. คือ ไม่คิดเหรอว่าอาจจะหนีออกจากรพ.ไม่ทัน...
กรูจะบ้า แอบเข้ามาคนเดียวอีกแล้ว ไหนว่ารวยมากมีอำนาจมาก ทำไมอนาถาจัง...
ป้าโอก็ใบ้ไว้ชัดมากนะ พระเอกฉลาดก็น่าจะสงสัยว่านางเป็นแม่แท้ ๆ หรือเปล่า พอฟังแม่พูดแล้ว อาจจะว่านางโอวางยาแม่บุริศร์ พอคลอดเด็กผู้หญิงมาก็แอบเปลี่ยนกับแฝดของตัวเอง เพราะงี้ถึงได้รักพระเอกกับน้องมากๆ แต่ก็งงว่าทำไมวางยากิจจา และทำร้ายกานต์ นั่นหลานแท้ๆนี่หว่า...