แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 64

บทที่ 64 เรามาคบเป็นเพื่อนกันเป็นไง

“เธอไม่กลัวบุริศร์เขา....”

“เขารู้ละ แต่ที่ไม่ได้แสงดออกขนาดนั้น”

นรมนเองก็รู้สึกแปลกใจ

จริงแล้วบุริศร์ก็รู้ว่ากานต์เป็นใครแล้ว ไม่ใช่ว่าควรปฏิบัติการหรอ? ทำไมเมื่อวานไม่ทำไรเลย ดูแล้วคงจะทำวันนี้สินะ

“ทิพย์ เธอสั่งให้คนแอบตามบุริศร์กับกานต์ไป ถ้าเขาจะทำอะไรกานต์ละก็ ไม่ว่ายังไงก็ต้องปกป้องกานต์ให้ได้”

นรมนก็เป็นห่วงเหมือนกัน

คมทิพย์ขมวดคิ้ว

“ไม่หรอกมั้ง เขาไม่ทำไรลูกตัวเองหรอก เขาไม่น่าจะโหดเหี้ยมแบบนั้น”

“เมื่อ5ปีก่อนเขารู้ว่าฉันท้อง เขาก็ยังให้เราสองแม่ลูกได้รับอันตรายไม่ใช่หรอ? อย่าไปคาดหวังไรกับเขามาก คนๆนี้เขาไม่มีความเป็นมนุษย์”

นรมนพูดอย่างเย็นชา และความเกลียด

คมทิพย์ไม่รู้ว่านรมนผ่านอะไรมา แต่ก็ยังทำตามทุกอย่างที่นรมนสั่งอย่างไม่ขัด หล่อนรีบโทรหาคนของตัวเอง ให้เขาสะกดรอยตาม

โทรเสร็จ คมทิพย์พูดขึ้นอย่างไม่สบายใจ :“เธอรู้ว่าเขาไม่มีความเป็นมนุษย์แล้ว เธอยังจะใช้กานต์ไปเป็นเหยื่ออีก เธอไม่กลัว.....”

“ฉันกลัว แต่ฉันกลัวว่าที่กลมรอฉันไม่ได้แล้วมากกว่า กานต์ไม่ใช่เด็กธรรมดา เขาไม่ได้รู้สึกดีต่อบุริศร์ ฉะนั้นเขารู้จักการป้องกันอยู่ ตอนนี้บุริศร์รู้ว่ากานต์เป็นลูกเขา อาจจะเมตตาหน่อย ฉันอาจจะไม่มีโอกาส แต่ถ้าเขาจะทำอะไรกานต์ละก็ เขาก็ต้องตายเหมือนกัน”

สายตานรมนนั้นเต็มไปด้วยความแค้น จนทำให้คมทิพย์กังวล

“นรมน เธอกะว่าจะรีบทำรีบจบใช่มั้ย?”

“ใช่”

“ทำไม? เธอไม่ใช่จะให้เขาตกหลุมรักเธอก่อนหรอ? เธอทำแบบนี้ กานต์อันตรายนะ”

ทำไมนรมนจะไม่รู้ว่าทำแบบนี้แล้วกานต์จะอันตราย แต่หล่อนกลัวจะห้ามใจตัวเองไม่ได้ ถ้าสมมุติ.....

“ให้คนของเราดูแลกานต์ดีๆก็พอ”

“เธอ....”

“ทิพย์ ฉันอยากพักสักหน่อย”

หล่อนรู้ว่า ทิพย์อยากพูดอะไร แต่หล่อนเหนื่อยและสับสนมากที่เลือกแบบนี้ เอาชีวิตลูกชายตัวเองเข้ามาเดิมพัน หล่อนก็เคยด่าตัวเอง แต่ถ้าจะเทียบกับใจที่เยือกเย็นของเขา หล่อนรู้สึกความคิดของตัวเองปัญญาอ่อนเกินไป

ภรรยาคนหนึ่งที่ใช้เวลา5ปีให้เขารักภรรยายังทำไม่ได้ หล่อนเป็นผู้หญิงที่ไม่คุ้นเคยจะทำได้ยังไง?

ถึงแม้แบบนี้มันจะเกินไปหน่อย แต่มันก็ใช่ว่าจะไม่ชนะใช่มั้ย?

ใจหล่อนสับสนมาก

ทิพย์เห็นแบบนี้ ก็ไม่อยากพูดอะไรที่ทำให้หล่อนเครียดอีก พยักหน้าแล้วออกไป

หลังจากที่กานต์โดนบุริศร์หิ้วออกไป กานต์ไม่ตะโกน แต่มองเขาด้วยสายตาที่แค้นมาก

บุริศร์รู้สึกเขาผิดพลาดมาก โดยเฉพาะกับกานต์เด็กนี้ รอบแรกที่โดนแขวะนั้นมาจากลูกตัวเอง อีกใจก็รู้สึกลูกเก่ง อีกใจก็ไม่รู้ทำยังไง

“เธอจ้องฉันอีกดู เชื่อมั้ยฉันจะควักลูกตาเธอออกมา”

บุนิศร์หลอกกานต์

กานต์ :“หึ ขี้โม้ อวดเก่ง มีปัญญาก็ทำสิ!”

เขาถอนหายใจ

ก็ได้ เขาไม่มีปัญญาจริงแหละ

5ปีมานี้เขาอุสารู้กว่าลูกตัวเองยังมีชีวิตนั้น เขาจะอยากรัก และรักษาอย่างดี แต่กานต์ไม่ให้นะสิ

เมื่อถึงโรงอาหาร เขาสั่งอาหารเช้าให้ลูกและตัวเอง พอสั่งเสร็จก็ไปนั่งตรงหน้ากานต์

กานต์เลยตุ่มแดงเต็มมือหน้าและคอไปหมด ถามขึ้น

“เมื่อวานเธอทำไร? เพราะยุงมันไม่ชอบขี้หน้าเธอ ก็เลยกัดเป็นสภาพนี้ใช่มั้ย?”

บุริศร์จะบ้า

“พูดดีๆเป็นมั้ย?”

อืม ยังได้อยู่

เห็นกานต์เงียบ เขาวางใจสักที

ดูก็รู้ว่าเนี่ยลูกเขา แต่ผู้หญิงคนนั้นโหดร้าย ไม่บอกไรเขาเลย

รู้สึกหัวใจเย็นวาบ

พออาหารมา บุริศร์นั่งดูกานต์กินข้าวเงียบๆ

ท่ากินข้าวของกานต์มีมารยาทมาก ดูก็รู้ว่าสอนมาดีตั้งแต่เด็ก

“5ปีมานี้ เธอกับแม่เธอใช้ชีวิตยังไง?”

บุริศร์อยากรู้เต็มที

กานต์ค้าง

ผู้ชายคนนี้จะใจดีแบบนี้หรอ?

“เธอมีแผนไรอีก? ฉันจะบอกให้นะ ถึงเธอจะให้คนมาตรวจ ฉันก็ไม่กลัว แค่โดนจับเอง ไม่เห็นมีไร”

คำพูดนี้ของกานต์ทำให้บุริศร์ไม่ชอบใจเท่าไหร่

“พูดไรเนี่ย คนเราต้องบริสุทธิ์สิ เด็กแค่นี้ก็รู้แล้วหรอว่าคุกคืออะไรที่ไหน? จำไว้นะ เป็นคนอย่าทำอะไรที่ไม่ถูกต้อง เธอมีความสามารถนี้แปลว่าเธอเป็นอัจฉริยะ เธอเคยคิดมั้ยว่า ถ้าเธอเกิดเรื่องจริง แม่เธอจะทำไง? อุสาให้กำเนิดแล้วก็เลี้ยงดู ก็เพื่อมองเธอเข้าคุกหรอ?”

คำนี้ทำให้กานต์รู้สึกผิด รีบก้มหน้าก้มตา

อย่างน้อยไอ่เด็กนี้ก็แบ่งแยกออก

เขาพูดอีก:“ฉันพูดขนาดนี้แล้ว เรื่องมันก็ผ่านไปละครั้งหน้าอย่าทำอีกนะ ฉันจับรอบแรกได้รอบสองก็จับได้ ไม่ว่าทำไรก็นึกถึงแม่เธอบ้าง แม่เลี้ยงเธอมายากลำบาก?”

คำนี้ทำให้กานต์เงียบ

เด็กชายไม่พูดไร ได้แต่คนอาหารไปมา

บุริศร์อยากจับเขาเข้ามากอดจริงๆ

นี้เป็นลูกชายเขา เลือดเนื้อเชื้อไขของเขา และยังฉลาด เสียดายที่เขาพลาดไป5ปี

ในขณะที่เขาถอนหายใจ กานต์รีบพูดอย่างจริงจัง:“อย่าคิดว่าพูดแบบนี้แล้วฉันจะซึ้งใจ ฉันจะบอกให้อะไรที่ฉันติดฉันก็จะคืนให้เหมือนเดิม แต่ถ้าเธออยากเข้าใกล้แม่ฉันแล้วจะทำไรแม่ฉันละก็ไม่มีวัน!”

เขาอึ้งค้าง

สิ่งที่เขาพูดไป เด็กนี้ฟังไม่เข้าหูเลยรึไง?

นี้เป็นลูกเขาจริงหรอเนี่ย?

“เด็กน้อย”

“เหอะ!”

กานต์รีบลงเก้าอี้ เอาเศษเงินจากกระเป๋าวางไว้ที่โต๊ะ พูด:“มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง ไปเองไม่ส่งละ!”

พูดจบก็หันตัวเดินไป

แขนขาน้อยนั้นทำให้เขามีความรู้สึกอีกแบบ

บุริศร์อึ้งค้าง

เขาดันโดนเด็กอายุ4ขวบกว่าเลี้ยงข้าว?

ความรู้สึกนี้รอบแรกนะเนี่ย หื้อ ก็รู้สึกไม่เลว!