แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 65

บทที่ 65 เธออย่าหาเรื่องเพิ่มได้ป่ะ

คนของนรมนตามพวกเขาตลอด ถ้าบุริศร์ทำอะไรละก็พวกเขาก็จะจัดการ แต่พวกเขากินข้าวเสร็จ กานต์ก็เดินออกมาอย่างไม่มีไร ทำให้ทุกคนงงไปหมด

แต่ก็ยังมีคนรู้สึกแปลกๆ รีบโทรให้นรมน

“คุณนรมน เขายังไม่ได้ทำไรคุณหนู ทั้งสองเตรียมเดินมาทางห้องผู้ป่วยแล้ว”

หลังนรมนวางสาย รู้สึกอึ้งมาก

นี้บุริศร์เขาหมายความว่าไง?

รู้ว่ากานต์เป็นใครแล้วก็ไม่ถามไม่ลงมือ ตกลงว่าเขาคิดว่าแผนไรอยู่?

ทิพย์มองนรมนที่มองไปนอกหน้าต่าง

“นรมน เป็นไงบ้าง?”

“บุริศร์ไม่ได้ลงมือกับกานต์และดีกว่าที่คิดด้วย เธอคิดว่าบุริศร์คิดยังไง?”

จุดนี้นรมนคิดไม่ออกจริงๆ

ผู้ชายที่โหดเหี้ยมที่รู้ว่าภรรยาตัวเองท้องก็ยังจะปล่อยไฟเผาอีก เขายังมีหัวใจอยู่หรอ? หรือว่าความเป็นพ่อยังอยู่?

จุดนี้ทิพย์ก็คิดไม่ออกเหมือนกัน

ทั้งสองที่กำลังพูดอยู่กานต์ได้วิ่งเข้ามา

“แม่ครับ ผมกินเสร็จแล้ว แม่กินเสร็จยัง?”

กานต์ที่แก้มแดงๆอย่างสุขภาพทำให้นรมนซึ้งใจมาก

“แม่ไม่หิวจ่ะ ยังไม่อยากกิน”

นรมนที่กำลังพูด บุริศร์ก็ได้เข้ามาพร้อมกับอาหาร และวางบนโต๊ะหล่อน

“อันนี้ย่อยง่าย และเธอก็ชอบกิน อีกแป๊บค่อยกิน”

เขาพูดจบก็กลับไปที่เตียงเขา

นรมนรู้สึกจับต้องอารมณ์เขาไม่ได้ตั้งแต่กลับมาที่เมืองชลธี

คุณหมอเข้ามาตรวจ ทิพย์ก็ได้พากานต์ออกไป

เห็นคุณหมอที่ตรวจอาการของบุริศร์หล่อนก็ได้แค่มองผ่านๆทำเหมือนมองไม่เห็น และเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นไม่พูดอะไร

“คุณบุริศร์จะต้องกินยาตามที่เวลากำหนดน่าจะไม่มีไรละ และของที่แพ้ก็ไม่ต้องไปจับอีก”

“เข้าใจละ”

เขาตอบ

คุณหมอก็ได้ไปตรวจหล่อน เห็นหล่อนดีขึ้นคุณหมอก็รีบออกไป

นรมนคงไม่รู้สึกว่าคนยังอยู่ในห้องอีกคน หล่อนเอากระดาษออกมาวาดรูป แต่ยังไงใจก็ยังไม่หยุดเต้นแรง ถึงเขาไม่อยากยอมรับ เหมือนมีคนมองหล่อน แต่หล่อนก็ทำใจนิ่งๆไม่ได้

หล่อนวางดินสอลง ดึงผ้าห่มห่มแล้วหันข้างเพื่อไม่เห็นหน้าเขา ถึงแม้จะนอนไม่หลับก็ไม่อยากสนใจเขา

เขามีอะไรจะพูดกับหล่อนมากมาย แต่เขาไม่รู้จะพูดยังไง

หล่อนเกลียดเขา

โทรศัพท์ดังขึ้น บุริศร์มองเบอร์โทรที่โทรเข้ามา แล้วมองหล่อน แล้วเอาโทรศัพท์ออกไปด้านนอก

ตอนที่เขาออกจากห้อง นรมนรู้สึกโล่งใจ

อยู่ห้องเดียวกับเขานี้กดดันจริงๆ

คุณหมอเดชาโทรมา

“เป็นไงบ้าง?”

บุริศรถามแต่ก็รู้คำตอบอยู่แล้ว

คุณหมอเดชาพูดเสียงต่ำ:“คุณบุริศร์ ผลออกมาแล้ว DNAเดียวกัน”

ถึงแม้เขาจะเดาออกว่านรมนเป็นภรรยาเขา แต่ตอนนั้นเขาตื่นเต้นมาก

“ไม่ผิดใช่มั้ย?”

“ไม่ผิดแน่นอน ผมรับประกัน”

คุณหมอเดชาทำงานให้ตระกูลโตเล็กหลายปี เขาก็เชื่ออยู่แล้ว

วางสาย เขาตื่นเต้นมากอยากวิ่งเข้าไปกอดหล่อนไว้แน่นๆ แล้วถามหล่อนว่าตกลงเป็นยังไง 5ปีนี้มันเกิดเรื่องไรขึ้น เขามองหล่อนอย่างเจ็บปวดอยู่ด้านนอก

หล่อนขดตัว เหมือนจะไม่ใช่เจ็บขา หน้าซีด

แต่หล่อนไม่พูดสักอย่าง ทนไว้

เขารีบพุ่งเข้าไปหา

“เป็นอะไร? เจ็บตรงไหน? ฉันไปเรียกหมอ”

หล่อนดึงมือเขาไว้

มือคู่นั้นเย็นจัดเต็มไปด้วยเหงื่อ

นรมนมองเขาอย่างเย็นชา :“เธอไม่จำเป็นต้องเป็นห่วง โรคเก่ากำเริบ ทนๆเดี๋ยวก็หาย”

“ทนอะไร? อย่ามาอวดดีได้มั้ย? ฉันไปเรียกหมอ!”

“บุริศร์ เธออย่าหาเรื่องเพิ่มได้มั้ย?”

หล่อนโมโห

เหมือนหล่อนโมโหเขาตลอด

รอบนี้ที่กลับมา หล่อนดันควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่

หล่อนรีบดันอารมณ์ตัวเองไว้ พูดเสียงต่ำ:“ฉันไม่เป็นไร เรียกไปก็เท่านั้น “

เขาเห็นความเกลียดในสายตาหล่อนในวินั้น เขาคิดว่าเขาอาจจะตายได้เพราะสายตาหล่อนด้วยซ้ำ แตาเพียงกี่วิความโมโหของหล่อนก็หายไปหมด

“ฉันสืบมาละ 5ปีมานี้รเมศอยู่ที่บริษัททางอเมริกาไม่กลับบ้าน เห็นเขาบอกว่ารเมศมีลูกสาวคนหนึ่งแต่ไม่มีใครเคยเห็นรู้สึกว่าร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงอยู่โรงพยาบาลตลอด ไม่มีใครเห็นผู้หญิงคนนี้เลย รู้สึกว่าสนิทกับแคทเธอรีมาก”

สิ่งที่พฤกษ์แจ้งไปทำให้เขาค้างแป๊บ

“รเมศมีลูกสาว? ได้สืบว่าผู้ให้กำเนิดเป็นใครมั้ย?”

“ไม่มีข้อมูลเลย จู่ๆก็มีเด็กออกมา เด็กนั้นสุขภาพไม่ดี รเมศยอมรับลูกสาวเขา แต่ไม่ได้พูดไรมากกว่านั้น ที่เหลือเราก็สืบไรไม่ได้”

จุดนี้พฤกษ์ก็ท้อ

บุริศร์เงียบอีกครั้ง

“เข้าใจล่ะ พูดต่อเออใช่ ความลับของบริษัทเป็นไงบ้าง?”

คำของบุริศรทำให้พฤกษ์ขมวดคิ้ว

“เรื่องไหน?”

“แผนLG”

พฤกษ์รู้ว่าแผนนี้มันรวมไปถึงการทำงาน1ปีของบริษัทฮัวยูกรู๊ปจำกัด แต่ฝั่งตรงข้ามเจ้าเล่ห์มาก ก้าวเร็วกว่าพวกเขา

“ฝั่งตรงข้ามเป็นใคร?”

“เจตต์จากตระกูลรัตติกรวรกุล ”

เจตต์ไม่ถูกกับบุริศร์ ก็นับว่าเป็นตระกูลใหญ่ลำดับที่สองของเมืองชลธี เขาแข่งกับบุริศร์ตั้งแต่ตอนเรียนหนังสือสาบานว่าจะแซงบุริศรให้ได้ แต่หลายปีมานี้ ก็อยู่ล่างตระกูลโตเล็กตลอด

วันนี้มีโอกาสดีๆ เจตต์ไม่พลาดแน่นอน

บุริศร์คิดไม่ถึงว่าคนที่ได้จะเป็นเจตต์

“สืบได้ยังว่าเจตต์ติดต่ออะไรกับใครในบริษัทเรา?”

“ไม่มี”

พฤกษ์ค้นแล้วก็ไม่พบคนในบริษัทเราจะเป็นไส้ศึก

บุริศร์มีไอเดีย เขาถามไปว่า

“สืบได้ยังว่าแคทเธอรีกับเจตต์มีความสัมพันธ์ไรกัน?”

พฤกษ์ก้ำกึ่งแต่พูดเสียงต่ำ:“ไม่ได้สืบออกมาว่าเขามีความสัมพันธ์ไรกัน แต่นักดีไซน์แคทเธอรีมาที่เมืองชลธีวันแรก ขึ้นเครื่องไฟท์เดียวกับเจตต์

บุริศร์คิด

พฤกษ์เห็นหน้าเขาแบบนี้ ไม่รู้ว่าตัวเองควรถามอีกมั้ย

บุริศร์มองไปที่ทิศห้องผู้ป่วย นึกถึงการกระทำของนรมน :“ไปสืบอย่างละเอียด”

“ได้!”

พฤกษ์จากไป แต่บุริศร์เหมือนมีก้อนหินก้อนใหญ่ทับใจเขาไว้

นรมนจะเป็นคนของเจตต์รึเปล่า?