แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 71

บทที่ 71 เธออย่าทำตัวมากเกินไป

“เหอะๆ!”

บุริศร์ไอ

นรมนรีบหันไปมองเขาด้วยสีหน้าปกติ และหันมาคุยกับโทรศัพท์ต่อ

“ได้สิ เดี๋ยวหาเวลานัดเจอกัน”

นรมนคุยกับเจตต์อย่างดีใจ

สีหน้าบุริศร์เริ่มไม่ค่อยดี

เขารีบคว้าโทรศัพท์หล่อนและวางสายโดยทันที

นรมนทั้งอึ้งทั้งโมโหที่เขาทำแบบนี้

“บุริศร์ คุณเป็นบ้าหรอ? นี่โทรศัพท์ฉัน! มีสิทธิ์ไรมาตัดสายโทรศัพท์ฉัน? ฉันกำลังคุยกับเพื่อนอยู่นะ”

“แผลตรงขาก็ไม่สามารถให้เธอนิ่งๆใช่มั้ย?”

บุริศร์พูดจบก็หันตัวเข้าห้องครัวและยึดโทรศัพท์ไปด้วย

“คืนโทรศัพท์ฉันมาเดี๋ยวนี้นะ!”

นรมนจะบ้าตาย

บุริศร์พูดเบาๆว่า“ดูทีวีเถอะ ดูทีวีจะได้ไม่สายตาเสีย”

“ถุย!”

นรมนพูดอย่างหยาบคาย

บุริศร์อึ้งไป และรีบหันไปมองนรมน

เมื่อก่อนนรมนนั้นเป็นสุภาพสตรี ไม่ต้องบอกว่าไม่พูดคำหยาบ ขนาดพูดเสียงดังหล่อนก็ไม่เคยพูด ตอนนี้เปลี่ยนไปขนาดนี้แล้วหรอ? หรือว่านี้เป็นตัวตนจริงของหล่อน?

บุริศร์รู้สึกนรมนในตอนนี้น่าสนใจมากกว่าแต่ก่อน ช่างร่าเริงแจ่มใสนะ แต่นรมนในเมื่อก่อนแค่นิสัยดี กลับรู้สึกขาดไรไปบางอย่าง

ทันใดนั้นเขายิ้มแล้วพูดขึ้นว่า“หรอ รบกวนเธอพูดคำนี้อีกรอบให้ฉันฝัง ฉันอยากฝังเป็นมาก”

ทำให้นรมนกลืนไม่ได้คายไม่ออก

ไอ่บ้า!

ตอนนี้ทำไมเขาหน้าด้านหน้าทนแบบนี้?

หล่อนเชื่อว่าไม่มีคนกล้าพูดอะไรหยาบคายกับเขาแบบนี้ เขาทันไม่โกรธอีก?

บุริศร์ไม่ได้โกรธ แต่นรมนโมโหจะบ้าคลั่ง รีบจับรีโมทอย่างแค้นและหาช่องดูแก้เบื่อ

ป้าโอเห็นการกระทำของทั้งสองก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจอยู่แล้ว แต่เห็นบุริศร์ยิ้มแบบนั้น ป้าโอ้ก็ไม่มีไรจะพูด

5 ปีมานี้ บุริศร์ใช้ชีวิตแบบไม่มีชีวิตชีวา แต่วันนี้อย่างน้อยเขาก็ยิ้มบ้างแล้ว ป้าแกเองก็ไม่ไปกวนดีกว่า

บุริศร์รีบกลับเข้าไปห้องครัวทำอาหารต่อ

นรมนไม่ได้โฟกัสที่ทีวี แต่รู้สึกเหมือนอะไรดึงดูดให้มองไปในห้องครัวแล้วเหม่อลอย

รู้สึกทุกอย่างกลับไปแต่ก่อน

เมื่อหล่อนรู้ว่าตัวเองกำลังลอยคิดอะไรบางอย่าง ก็รีบดึงสติกลับมา และด่าตัวเองที่หลงเขาอีกแล้ว

ถึงแม้ผู้ชายคนนี้จะหล่อ แต่แล้วไง? หน้าหล่อใจหมาและไร้หัวใจ!

นรมนรีบหันตัวไปแล้วลุกขึ้น กระโดดๆไปเข้าน้ำอย่างเคยชิน

ป้าโอเห็นหล่อนลุกกะว่าจะไปช่วย แต่หล่อนเห็นกระโดดไปห้องน้ำและยังรู้ว่าสวิตช์ไฟอันไหนอีก ป้าโอชั่งแปลกใจ

“คุณผู้ชาย ทำไมหล่อนถึงคุ้นชินกับบ้านขนาดนี้?”

เขารีบหันไปมองป้าโอ“ไม่ต้องถามแล้วครับ แค่ดูแลหล่อนดีๆก็พอ”

พูดจบเหมือนเขาจำไรขึ้นได้ รีบโทรไปหาพฤกษ์

“หารถเข็นมาให้หน่อย เอาแบบสงดีที่สุดแล้วก็ไฮเทค”

ป้าโอมองไปที่เขาก็ไม่ได้พูดไรอีกแต่มีคำถามเรื่องหล่อนเต็มหัวอก

หล่อนที่เข้าห้องน้ำเสร็จเตรียมออกมาก็เห็นพฤกษ์เอารถเข็นเข้ามา

“คุณแคทเธอรี คุณบุริศร์บอกให้หารถเข็นมาให้คุณเพราะขาคุณไม่สะดวก ช่วงนี้ใช้ตัวนี้แทนก่อนครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

นรมนรีบนั่งขึ้นไป รู้สึกมันส์มือดี

บุริศร์เห็นว่าหล่อนชอบใจแบบนี้อารมณ์ดีขึ้นเยอะ

“ล้างมือกินข้าว”

บุริศร์ที่ยกอาหารออกมาวางทำให้พฤกษ์ตกใจ

“คุณบุริศร์ ทำอาหาร?”

พฤกษ์อยู่กับบุริศร์หลายปี ยังไม่เคยรู้มาก่อนว่าบุริศร์ทำอาหารเป็น!

บุริศร์ไม่ได้สนใจพฤกษ์ เดินผ่านพฤกษ์และพานรมนไปล้างมือ

“ของทุกอย่างอยู่ตรงนี้ ขาดแคลนอะไรบอกกับป้าโอนะ”

“เข้าใจแล้ว”

นรมนตอบกลับไปรีบล้างมือแล้วเขาก็ดันรถเข็นไปที่โต๊ะกินข้าว

โต๊ะก็ยังเหมือนแต่ก่อนที่ๆหล่อนนั่งก็เป็นที่เดิม

บุริศร์เข้าไปในครัวอย่างไม่โกรธ

ป้าโอทนดูต่อไปไม่ได้

“คุณผู้ชาย ให้ฉันทำเถอะ เหนือนมาทั้งวันแล้ว อีกอย่างยังไม่เคยทำอาหารเลย อย่าทำให้ตัวเองยุ่งยากเลย”

พูดอยู่ป้าโอก็มองจิกไปที่หล่อน

นรมนยักไหล่ นี่หล่อนโดนคนเกลียดหรอ?

ก็ใช่!

หล่อนกดดันบุริศร์แบบนี้ ป้าโอทนดูได้ก็แปลก

แต่ที่หล่อนกลับมานี้ หล่อนไม่ได้ให้บุริศร์อยู่สุขสบายหรอก!

หล่อนบิดขี้เกียจ พูดกับคนที่นั่งพฤกษ์ที่นั่งอึ้ง“อืมม ผู้ช่วยพฤกษ์ ช่วยดันฉันไปที่ห้องรับแขกหน่อย ฉันจะดูหนัง ดูแล้วอาหารสักพักถึงจะได้กิน”

พฤกษ์เห็นตัวเองโดนเรียกรีบมองไปที่บุริศร์ เขาพยักหน้าตอบกลับ พฤกษ์รีบดันหล่อนไป

นรมนจับรีโมทหาช่องดู และชี้บอกว่า“ปลอกแอ๊ปเปิ้ลให้ฉันหน่อย”

พฤกษ์อึ้งแต่ก็ทำตาม

นรมนก็ไม่ได้มองเขารีบหาช่องที่ตัวเองอยากดูต่อไปไม่นานเสียงหัวเราะดังลั่น

เสียงหัวเราะดังลั่นห้อง

บุริศร์เห็นหล่อนหัวเราะแบบนี้ก็ยิ้มไปทำอาหารไป

ป้าโอจะบ้าตาย

พฤกษ์ขมวดคิ้วมองดูอย่างนานในที่สุดอดไม่ได้ พูดเสียงต่ำ“คุณแคทเธอรี เรื่องนี้เพราะทางบริษัทเราที่ไม่ดูแลอย่างถี่ถ้วน แต่นี้ไม่ใช่ความผิดของท่านประธาน คุณอย่ายึดติดเพียงเพราะคุณบริศร์ทำให้คุณอย่างพิเศษกว่าคนอื่นแล้วทำพูดไรทำไรทิ้งๆขว้างๆแบบนี้ ประธานของพวกเราเกิดมาอยู่บนกองเงินกองทองทำอะไรแบบนี้เป็นเมื่อไหร่? ถึงแม้ภรรยาคนก่อนก็ไม่เคยให้เขาทำถึงขั้นนี้ ผมว่าคุณก็เจียมตัวหน่อยเถอะ”

นรมนนิ่งแล้วหันไปกระตุกยิ้มใส่พฤกษ์

“ภรรยาคนเก่าของประธานพวกคุณไม่ให้เขาทำแบบนี้ได้ พูดได้แค่ว่าหล่อนโง่! แต่งงานเพราะไร ก็ให้ผู้ชายเอาใจใส่รักและดูแลไง? ถ้าทำเพื่อผู้ชายแล้วเป็นทุกข์กับตัวเอง ผู้หญิงแบบนี้ตายไปก็ถือว่าปลดปล่อย”

“แค่เธอรี! เธออย่ามากเกินไป!”

ครั้งนี้พฤกษ์โมโหจริง

“ภรรยาคนก่อนของท่านประธานพวกเราเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดในโลก ใช่ว่าผู้หญิงอย่างเธอจะมาเทียบได้ ฉันจะบอกให้นะ แค่ปลายเล็บเธอยังเทียบไม่ได้เลย อย่าคิดว่าเข้าบ้านนี้แล้วเป็นคุณผู้หญิง! ท่านประธานดีกับเธอเป็นเพราะเธอแค่โชคดี พอใช้งานจบละก็ ฉันเต็มใจมากที่จะโยนเธอออกไปจากที่นี้!”

พฤกษ์พูดอย่างโมโหพอพูดจบก็รีบเดินจากไป ถึงขั้นลืมบอกกับเขาสักคำ

นรมนอึ้งค้างไปทั้งตัว

โดนคนที่ไม่สนิทชื่นชมแบบนี้รู้สึกดีมากนะ! แค่อีกใจก็รู้สึกเศร้า

ถ้าเหมือนที่พฤกษ์พูดว่าหล่อนดีขนาดนั้น แล้วทำไมตัวเองถึงลงไปจมอยู่ในกองไฟได้ละ?