แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 72

บทที่ 72 หล่อนแค่หน้าตาสวยเอง

พฤกษ์ออกไปอย่างโมโหปิดประตูกระแทกเสียงดัง ตู้มม

นรมนตกใจมาก!

นี่เป็นผู้ช่วยจริงหรอ?

อารมณ์ไม่น้อยเลยจริงๆ!

เสียงดังกระแทกของประตูที่พฤกษ์ทำไว้ทำให้บุริศร์ตกลงรีบออกมาดูว่านรมนเป็นไรรึเปล่า แต่หล่อนไม่เป็นไรเขาก็โล่งอก

“ทำไมหรอ?”

เขาถามอย่างเป็นห่วง

นรมนยักไหล่“ผู้ช่วยเธอนี่ขี้โมโหจังเลยนะ”

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันบอกเขาเอง”

บุริศร์พูดอย่างดี และหันตัวเข้าครัวต่อ

อาหารขึ้นมาวางบนโต๊ะ สีสวยกว่ารอบแรกเยอะ

นรมนเห็นหลังมือบุริศร์ที่โดนน้ำมันลวกใส่เป็นตุ่มใหญ่แดงๆชั่งน่ากลัวเหลือเกิน

นรมนก็รู้ว่านี้อาจจะเป็นการทำอาหารของเขาครั้งแรก แต่หล่อนก็ทำเป็นมองไม่เห็น และก้มกินไม่พูดไม่ติไรอีก

เห็นหล่อนไม่พูดไรเขาจึงนั่งลงจับตะเกียบกินข้าวไปสองคำ จู่ๆสีหน้าไม่ดีเหงื่อออกเต็มหน้าผาก

“คุณผู้ชาย โรคกะเพรากำเริบอีกแล้วหรอ?”

ป้าโอเห็นแบบนี้รีบไปเอาน้ำมาให้คนใช้อีกคนได้ไปเอายาของบุริศร์มาให้เขากิน

นรมนมองด้วยความแปลกใจ

5ปีก่อนเขาไม่มีนิหรือว่ามาเป็นตอนนี้?

ที่แท้ฟ้าลงโทษที่เขาไร้หัวแบบนี้หรอ?”

นรมนก้มหน้ากินข้าวอย่างไม่มีไรเกิดขึ้นต่อไป

เมื่ออาการบุริศร์หายปวดบ้างแล้ว เขาก็มองไปที่หล่อนที่กินอย่างเอร็ดอร่อยและไม่สนใจเขาเลย

ทำให้บุริศร์จะร้องไห้ก็ไม่ได้จะยิ้มก็ไม่ได้

ป้าโอเห็นนรมนเย็นชาแบบนี้อยากจะพูดไรแต่ก็ว่าเขาเจ็บ

หล่อนวางตะเกียบลง ยิ้มพูด“ฉันกินเสร็จแล้ว พวกคุณค่อยๆกินนะ”

พูดจบหล่อนก็ดันรถเข็นตัวเองออกไปที่บันไดและกระโดดๆขึ้นไปทีละขั้น จู่ๆก็รู้สึกตัวเบาเพราะโดนเขาอุ้มขึ้น

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันย้ายห้องนอนมาข้างล่างแบบนี้เธอจะได้สะดวกหน่อย”

นรมนนิ่งไปสักพัก ยิ้มพูด“งั้นฉันไปนอนห้องรับแขกดีกว่า สะดวกกว่าเยอะ”

เขามองหล่อน มองไม่ออกเลยว่านี้เป็นคำล้อเล่น

นรมนไม่อยากนอนกับเขาจริงๆ!

พอถึงจุดนี้เขาไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้ทำสีหน้าอะไรออกมา

“เธอวางใจเถอะ คืนนี้ฉันนอนห้องสมุด”

ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ หล่อนก็สบายใจ

“ท่านประธานทำแบบนี้กับตัวเองทำไมละ? นี้คุณพูดเองนะ ถึงเวลาอย่าเข้าผิดห้องสร้างความเข้าใจผิดละกัน”

นรมนยิ้มอย่างสดใส และมันกลับบาดตาเขา

เมื่อก่อนหล่อนนอนไม่หลับต่อเมื่อเขายังไม่กลับมา แต่ตอนนี้ดันปฏิเสธเขาทุกวิถีทาง ทุกอย่างเปลี่ยนไปเพราะเวลาจริงๆแล้วหรอ?

บุริศร์ถอนหายใจอุ้มหล่อนเข้าไปในห้องนอน

“จะอาบน้ำมั้ย ฉันช่วยเธอ”

“ไม่ต้อง ฉันทำเองได้ ขอบคุณ”

นรมนเย็นชากับเขาแต่ก็ยังมีมารยาทแต่ไม่ก็ปิดบังความเยือกเย็นไว้มิด

เขามองนรมนสุดท้ายก็ไม่ได้ดูฤดูไรวางหล่อนบนเตียงแล้วก็ออกไป

นรมนกะว่าจะถ่ายคลิปวีดีโอให้ลูกสาวว่านรมนสบายดี แต่ลืมไปว่าโทรศัพท์ยังอยู่ที่เขา อยากเรียกเขาแต่ก็ไม่ดีกว่า

เขาไม่ได้ไปจากห้องนรมน

เขายืนอยู่หน้าประตูฟังนรมนที่กำลังร้องเพลงสนุกสนานกระโดดๆไปห้องน้ำเสียงน้ำไหลเย็น เขาอดไม่ได้ที่จะนึกภาพสัดส่วนร่างกายของนรมนที่เพอร์เฟค

ผ่านชีวิต5ปีที่แสนน่าเบื่อ วันนี้ภรรยากลับมาแล้วมองได้แต่ทำไม่ได้ชั่งทรมานจริงๆ

เขาสูบบุหรี่ดูดแรงไปจนสำลัก

“คุณผู้ชาย คุณสุขภาพไม่ดี ไม่ต้องสูบแล้ว ป้าทำความสะอาดห้องรับแขกเรียบร้อย วันนี้ไปนอนที่นั้นเอานะ”

เขามองประตู พูดเสียงต่ำ“ป้าโอ ป้ารู้อยู่ว่า5ปีมานี้ถ้าไม่มียานอนหลับผมนอนไม่ได้ วันนี้นรมนอยู่ตรงนี้แล้วผมไม่ไปไหนทั้งนั้น”

สายตาเขานั้นเกาะติดกับประตูอย่างเดียว

ป้าโอไม่เคยเห็นเขาที่เหงาแบบนี้มาก่อน พูดอย่างเห็นใจ“ คุณผู้ชาย นรมนก็แค่สวยเท่านั้นเองเทียบกับภรรยาคนก่อนละก็เทียบไม่ได้หรอก”

นรมนยังหลับไม่สนิมมาก

เขาจับผมนรมน ยังเปียกอยู่เลย

เขานั่งข้างๆ เปิดเบาสุดเป่าผมให้หล่อนอย่างเบามือ

ป้าโอที่ยืนมองอยู่หน้าประตู รู้สึกรับไม่ได้

แคทเธอรีนี้กล้าดียังไงทำเขาทำถึงขั้นนี้!

ป้าโอค่อยๆออกไป ยิ่งคิดยิ่งทนไม่ไหว

เขมิกาอยู่ตรงนี้มา5ปี ถึงแม้เขาจะเย็นชากับแคทเธอรีมาตลอด แต่เขมิกานั้นก็ดีกับเขาไม่ว่าอะไรก็คิดเผื่อเขา

ถึงแม้ป้าแกเองก็ไม่ค่อยชอบเขมิกาแต่ถ้าเทียบกับแคทเธอรีที่ไม่รู้ไม่เจียมตัวให้เขาอยู่กับเขมิกายังสบายกว่า

ป้าโอค่อยๆมาถึงห้องตัวเองเอาโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาเขมิกา

“ป้าโอ? โทรมามีไรหรอคะ? กิจจาไม่สบายหรอ?”

สิ่งแรกที่เขมิกานึกขึ้นก็คือกิจจา

ป้าโอพูดเสียงต่ำ“คุณเขมิกา คุณชายน้อยไม่เป็นไรโดนคุณผู้ชายให้ไปอบรมฝึกฝนแล้ววางใจได้บอดี้การ์ดของที่บ้านไปด้วยทุกคน วันนี้ที่โทรมาเพราะมีอีกเรื่อง”

ได้ยินป้าโอพูดแบบนี้เขมิกาอึ้ง

เขมิกาอยู่บ้านนี้มา5ปี ป้าโอทำไงกับนรมนหล่อนรู้อยู่แก่ใจ ถ้าไม่ใช่เพราะป้าโอเป็นแม่นมของบุริศร์ เขมิกาเองก็เกลียดมากจนอยากจะเอาผู้หญิงแก่นี้ไล่ออกไปจากบ้านนี้

ที่ป้าโอโทรมาหานั้น เขมิกาก็ตกใจ

“ป้าโอ บุริศร์เกิดเรื่องอะไรหรอ?”

สิ่งที่ทำให้หญิงแก่คนนี้โทรมาเองได้ก็น่าจะเพราะบุริศร์

เขมิกาถามตรงประเด็น

ยังไงก็เป็นคุณเขมิกาเองแหละที่รู้จักเป็นห่วงคุณบุริศร์

ป้าโอถอนหายใจ“คุณเขมิกาไปอยู่คฤหาสน์ริมทะเลนานเท่าไหร่ถึงจะกลับมา? คุณไม่รู้ตั้งแต่คุณไป คุณผู้ชายก็พาผู้หญิงที่ชื่อแคทเธอรีกลับมาและยังให้นรมนเข้าไปนอนที่ห้องนอน ผู้หญิงคนนั้นอวดดียังให้คุณผู้ชายทำอาหารให้นรมน ถ้าคุณยังไม่กลับมาบ้านหลังนี้ก็คงไม่มีร่องรอยที่คุณอยู่อีกต่อไป”

เขมิกาอึ้งค้าง

“ป้าโอ ป้าพูดอะไรนะ?ไม่ บุริศรทำอาหารให้นรมน? และยังให้หล่อนเข้าบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็ก? และยังให้นรมนนอนห้องนั้นอีก? เป็นไปได้ไง!”

เขมิกาบ้างคลั่ง

เขมิกาอยู่บ้านนี้มา5ปีไม่มีชื่อไม่มีนามไม่มีตำแหน่งยังให้กำเนิดทายาทให้บ้านนี้ก็ยังเข้าไปนอนห้องของเขาไม่ได้ แคทเธอรีนับประสาอะไร? มาอยู่เมืองชลธีแค่กี่วันก็ได้เข้าอยู่บ้านใหญ่และห้องนอนเขา!

ชั่งกล้า มันสมควรหรอ!