แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา นิยาย บท 5
แต่ในไม่ช้า หลินเฟยก็ส่ายหัวเยาะเย้ย
จ้าวลู่ลู่เพิ่งพูดว่า: ฉันจะไปแล้ว อย่ามาหาฉันถ้านายไม่มีธุระ!
ที่เธอช่วยเขาเพียงเพราะสงสารเขา ไม่ใช่เพราะเธอชอบเขา
ตกดึก หญิงม่ายพานเสี่ยวเหลียนยังคงรอเขาอยู่
แต่ตอนนี้หลินเฟยไม่ได้อยู่ในอารมณ์นั้นแล้ว
สิ่งสำคัญที่สุดคือรีบหาทางขอใบรับรองทางการแพทย์ และเปิดคลินิกต่อไป!
ประเด็นคือ เขาไม่รู้หนังสือด้วยซ้ำ และหนังสือทางการแพทย์บางเล่มเขาก็ไม่เข้าใจเลย แม้ว่าจ้าวลู่ลู่จะขอร้องแทนเขาไปอีกสองสามวันก็ตาม
แต่เขาสามารถผ่านการทดสอบคุณสมบัติทางการแพทย์ด้วยทักษะทางการแพทย์เพียงแค่นั้นได้หรือไม่?
หลินเฟยรู้สึกหดหู่มากขึ้นเรื่อย ๆ และกลับไปที่คลินิกเล็ก ๆ ของเขา
ถังรั่วเสวี่ยได้ยินเสียงดัง จึงรีบคลำออกไปที่ประตูทันที: “เสี่ยวเฟย นายกลับมาแล้วเหรอ?”
“คุณอา ผมเอง กลับบ้านไปกินข้าวเย็นกันเถอะครับ”
ในคลินิก ชายวัยกลางคนที่มีหนวดเคราเลอะเทอะและฟันเหลืองยืนขึ้น และเอ่ยปากพูดทันทีที่เขาเห็นหลินเฟย
“หลานชายเสี่ยวเฟย อย่าเพิ่งรีบกลับบ้าน ลุงมีเรื่องจะคุยด้วย”
ชายคนนี้ชื่อโจวต้าฟา เป็นหนุ่มโสดกำยำชื่อดังในหมู่บ้าน เมื่อห้าปีที่แล้ว ภรรยาของเขาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ และเขาได้รับค่าชดเชยจำนวนมหาศาล
ตั้งแต่นั้นมาเขามักจะไปในเมืองเพื่อกินดื่ม เล่นกับบรรดาโสเภณีและเล่นการพนันแทนที่จะทำงาน ในวันธรรมดาเขาไม่เคยเห็นหลินเฟยเลยสักครั้ง
แต่ตอนนี้โจวต้าฟาลูบมือแล้วพูดอย่างตื่นเต้น: “เป็นเรื่องของอานายกับตัวนาย”
“เรื่องระหว่างผมกับอาเกี่ยวอะไรกับคุณ?”
หลินเฟยถาขมวดคิ้ว
“แน่นอนว่าเกี่ยว!”
โจวต้าฟายิ้มราวกับมีงานสุขสันต์ครั้งใหญ่ เผยให้เห็นปากฟันเหลืองดำและมีกลิ่นเหม็น
“ลุงได้ยินมาว่าคลินิกของนายไม่สามารถเปิดได้อีกต่อไป”
“ลุงเห็นว่านายเป็นเด็กกำพร้ากับแม่ม่ายน่าสงสาร ก็เลยตัดสินใจจัดงานแต่งงานให้อาของนายมาเป็นภรรยาของลุง!”
“จากนี้ไปเราเป็นครอบครัวเดียวกัน เรียกลุงว่าลุงเขยก็ได้!”
ขณะที่พูด โจวต้าฟาก็มองถังรั่วเสวี่ยด้วยสายตาลากอย่างยิ่ง หากหลินเฟยไม่ได้อยู่ตรงนี้ เขาอาจจะถอดเสื้อผ้าออกแล้วนอนกับถังรั่วเสวี่ยไปแล้ว
ผู้หญิงคนนี้สวยมาก!
ในฐานะผู้ชาย หลินเฟยจะไม่เข้าใจสายตาของโจวต้าฟาได้ยังไง ดังนั้น เขาจึงยืนอยู่ตรงหน้าถังรั่วเสวี่ยทันที และพูดด้วยความโกรธ!
“ใครบอกว่าคลินิกของผมไม่สามารถดำเนินการต่อไปได้ นั่นไร้สาระที่สุด! ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!”
“แก... เสี่ยวเฟย พ่อแม่ของนายตายไปแล้วและไม่มีใครสนใจนาย ลุงยินดีรับนายไว้เพราะเห็นแก่หน้าอาของนาย!”
“อย่าไม่รู้จักสำเนียกสิวะ!”
โจวต้าฟากลายเป็นคนดุร้ายทันที หลังจากถูกพูดใส่ไปแบบนั้น
“ก็จะไม่สำเนียกจะทำไม ออกไปจากที่นี่ซะ!”
“เป็นหมาวัดยังคิดถึงดอกฟ้า ไม่ฉี่ใส่กระโถนส่องหน้าบ้างวะ จะแต่งงานกับอาของผมเนี่ยคู่ควรไหม?”
หลินเฟยชี้ไปที่ประตูและต้องการไล่ออกไป
“ดี แกยังหยิ่งอยู่สินะ ถ้าคลินิกปิด ก็แดกลมไปแล้วกัน!”
โจวต้าฟาหันหลังกลับแล้วเดินออกจากคลินิกด้วยความโกรธ
เขาพึมพำโมโหในปากของเขา
“ให้ตายเถอะ กล้ายิ้มเยาะข้า ข้าต้องหาโอกาสสอนบทเรียนให้แก! ข้าจะนอนกับอาของแกต่อหน้าแกซะ!”
“ถุย! อะไรวะ!”
หลังจากพูดจบ เขาก็ถ่มน้ำลายไปใส่หลินเฟย!
หลินเฟยกำลังเป็นห่วงถังรั่วเสวี่ยและไม่ได้ยินคำพูดเหล่านี้
“อาครับ คุณสวยและอ่อนโยนมาก ทำไมต้องประนีประนอมแต่งงานกับคนอย่างโจวต้าฟาเพื่อผมด้วย”
ถังรั่วเสวี่ยคลำหาเขาและสัมผัสใบหน้าของหลินเฟยแล้วส่ายหัวพูด
“นายดูแลอาด้วยตัวเองมานานแล้ว ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับคลินิก อาจะต้องหาทางเลี้ยงชีพให้เราสองคน”
หลินเฟยตบหน้าอกของเขาแล้วพูดว่า “คุณอา ไม่ต้องกังวล ผมขอให้จ้าวลู่ลู่ขอร้องแทนผมแล้วเลื่อนออกไปอีกสองสามวัน”
“ในช่วงไม่กี่วันกี้วันนี้ ผมจะอ่านหนังสือทางการแพทย์อย่างละเอียดและพยายามผ่านใบรับรองนายวุฒิทางการแพทย์!”
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ตอนฟรี
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา