แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา นิยาย บท 6

“เปล่า ผมไม่ได้มอง...” หลินเฟยรีบชี้แจงโดยบอกว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเลย

“เหลวไหล! หลินเฟย นายไม่เคยเห็นผู้หญิงมาก่อนเลยเหรอ? ทำไมนายถึงคิดเรื่องไร้สาระขนาดนั้น? ช่างไร้ยางอายจริง ๆ!”

“ผ...ผมไม่ได้คิดเรื่องนั้น!”

หลินเฟยอธิบายอย่างรวดเร็ว

“ผีเท่านั้นแหละที่จะเชื่อนาย!” จ้าวลู่ลู่เริ่มระมัดระวังมากขึ้นขณะที่เธอจ้องมองเขา

หลินเฟยคร่ำครวญในใจ ดูเหมือนเขาจะจำได้ว่าตั้งแต่เขากินงูสีขาวตัวเล็กตัวนั้นเข้าไปเขาก็จะเลือดลมร้อนระอุทุกครั้งที่เข้าใกล้ผู้หญิง

แต่ในสภาพเขาตอนนี้ จ้าวลู่ลู่จะเต็มใจสอนตัวเองอ่านหนังสือได้ยังไง

เมื่อมองเธอแบบนี้ เธอก็พร้อมที่จะวิ่งหนีอย่างชัดเจน!

“ลู่ลู่อยู่ที่นี่เหรอ? ทำไมอาถึงได้ยินเสียงของลู่ลู่ล่ะ?”

ขณะที่หลินเฟยรู้สึกกังวล ถังรั่วเสวี่ยก็คลำหาและเดินออกจากห้อ

“อ่า ใช่ครับ เธอมาสอนผมอ่านหนังสือ ผมกำลังจะขอบใจเธอพอดีเลย”

หลินเฟยหันหน้าและบอกถังรั่วเสวี่ยทันที

มีผู้ใหญ่อยู่ที่นี่ด้วย หลินเฟยแค่อยากจะหลอกล่อจ้าวลู่ลู่เพื่อทำให้เธอไม่กล้ากลับไป

“จริงเหรอ? เยี่ยมมากเลย ลู่ลู่ อาอยากจะขอบใจเรื่องความช่วยเหลือครั้งนั้นแทนเสี่ยวเฟยด้วยนะ”

หลังจากได้ยินคำพูดของหลินเฟย ถังรั่วเสวี่ยก็กล่าวขอบใจจ้าวลู่ลู่ทันที

“ฉัน…” จ้าวลู่ลู่รู้ชัดเจนว่าเป็นแผนการของหลินเฟย แต่เธอก็จำใจต้องสอนเขาอยู่ดี

เธอจ้องมองหลินเฟยด้วยความโกรธ แล้วพูดกับถังรั่วเสวี่ย: “ไม่เป็นไรค่ะอาถัง ฉันก็อยากช่วยพวกคุณสักครั้งเหมือนกัน”

“เป็นเด็กดีจริง ๆ นะจ๊ะ”

ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นสีหน้าของจ้าวลู่ลู่ แต่รู้สึกว่าเธอมีจิตใจดีมากและรู้สึกขอบคุณเธออยู่เสมอ

“เสี่ยวเฟย โปรดจำไว้ว่า หากนายประสบความสำเร็จจริง ๆ ในอนาคต อย่าลืมความเมตตาของลู่ลู่ด้วยนะ”

“ไม่ต้องห่วงครับคุณอา ผมจำได้แน่นอน!”

หลินเฟยรู้ว่าจ้าวลู่ลู่คืนนี้ไม่มีทางหนีแล้ว เขาจึงดึงเธอเข้าไปในบ้านทันที

“ปล่อยนะ ฉันจะเดินเอง!”

จ้าวลู่ลู่โกรธมาก!

“ลู่ลู่ ขอบใจที่สอนเสี่ยเฟยอ่านหนังสือนะ เขาเป็นคนดื้อนิดหน่อยและสมองของเขาก็ไม่ได้ดีมากนัก หากมีปัญหาในการเรียนก็ต้องอดทนหน่อยนะจ๊ะ”

ถังรั่วเสวี่ยเตือนจ้าวลู่ลู่อีกครั้ง

“ฮ่า ๆ ๆ...”

เมื่อได้ยินแบบนี้ ใบหน้าของหลินเฟยก็มืดมิด แต่จ้าวลู่ลู่ก็ปิดปากหัวเราะต่อไป

“คุณอา มีใครพูดถึงหลานชายของตัวเองแบบนั้นกันเล่า”

หลินเฟยเกาหัวอย่างไม่มั่นใจ

“อย่าพูดอะไรไร้สาระมากมาย ตอนนี้ลู่ลู่ทำงานหนักเพื่อสอนนายยามดึกดื่นแบบนี้ ดังนั้นนายต้องตั้งใจเรียน”

ถังรั่วเสวี่ยเตือนอีกครั้ง แล้วพูดกับจ้าวลู่ลู่

“ลู่ลู่ ถ้าเสี่ยวเฟยฝ่าฝืนวินัย ก็จัดการกับเขาได้เลยนะจ๊ะ”

“ได้ค่ะ อาถัง!” ยัยบ๊องจ้าวลู่ลู่รับปากอย่างมีความสุข

ก้าวแห่งชัยชนะ เธอเชิดหน้าขึ้น ยกหน้าอกให้สูง แล้วเดินเข้าไปในบ้าน

อารมณ์หดหู่ก่อนหน้านี้ทั้งหมดหายไป!

ในทางตรงกันข้าม หลินเฟยเดินเข้าไปในบ้านอย่างหดหู่ราวกับไก่ตัวผู้พ่ายแพ้

“ดูความไม่เต็มใจของนายสิ อย่างกับว่าเดี้ยนอยากสอนคนงี่เง่าให้อ่านหนังสืออย่างนั้นล่ะ!”

จ้าวลู่ลู่มีความสุขมากเมื่อเห็นเขาแบบนี้ และยังใช้คำเรียกตัวเองว่า “เดี้ยน” อีกด้วย

“เธอต่างหากยัยบ๊อง แค่อ่านหนังสือไม่ออกเองไม่ใช่เหรอ? ผมสัญญาว่าภายในสามวัน ผมจะเรียนรู้ทุกสิ่งที่คุณสอน!”

หลินเฟยกล่าวด้วยความโกรธ

“นายไม่จำเป็นต้องอวดหรอกย่ะ มีตัวอักษรจีนมากกว่า 3000 ตัว หากนายเรียนรู้ได้หมดภายในสามวัน ฉันจะทำทุกอย่างที่นายขอให้ทำเลย!”

จ้าวลู่ลู่เงยหน้าขึ้นและยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน