บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง นิยาย บท 2

สีหน้าของเยียนเซียวหรานเปลี่ยนไปทันที มองนางด้วยความประหลาดใจ

นางยิ้มเล็กน้อยพลางกล่าวว่า “ข้าจะช่วยท่านเชิญซื่อจื่อออกมาเอง”

นางเป็นอัจฉริยะในสำนักเต๋า มีดวงตาแห่งจิตวิญญาณโดยกำเนิด เกิดมาก็สามารถมองเห็นสิ่งที่คนอื่นไม่เห็น

แต่ความเป็นอัจฉริยะของนางนั้น มาพร้อมการแบกรับห้าเคราะห์สามบกพร่อง และนางมีถึงสามประการ นั่นคือ โดดเดี่ยว ไร้คู่ครอง และอายุสั้น

ตั้งแต่ปีที่แล้ว นางมักจะรู้สึกเจ็บแปลบที่กลางอกอยู่บ่อยครั้ง อีกทั้งยังมีเส้นสีแดงปรากฏบนข้อมือของนาง

อาจารย์ใหญ่เคยกล่าวว่าวันใดที่เส้นสีแดงบนข้อมือนั้นยาวถึงข้อศอก วันนั้นจะเป็นวันที่ชะตาชีวิตของนางสิ้นสุด

นางยกข้อมือขึ้นมอง เส้นสีแดงนั้นยาวถึงครึ่งทางระหว่างข้อศอกกับข้อมือแล้ว

การเดินทางกลับมายังเมืองหลวงครั้งนี้ นอกจากจะเกี่ยวข้องกับจดหมายจากอวิ๋นไท่เฟยแล้ว ยังเป็นเพราะอาจารย์สามได้คำนวณชะตาของนาง พบว่าโอกาสในการแก้ไขชะตาอายุสั้นของนางปรากฏอยู่ที่เมืองหลวง

กวนมามาเห็นซือเจ๋อเยว่และเยียนเซียวหรานยืนกางร่มด้วยกัน นางโกรธจัดพลางตวาดว่า “ต่อหน้าฝูงชน ท่านกับบุรุษกางร่มร่วมกันเช่นนี้ ช่างไร้มารยาทสิ้นดี!”

เยียนเซียวหรานตวาดกลับอย่างเย็นชา “หุบปาก! เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร?”

น้ำเสียงของเขาแม้จะไม่ได้ดังมากนัก แต่กลับแฝงด้วยความเยือกเย็นราวกับเสียงจากเทพแห่งความตายในขุมนรกเก้าชั้น ทำให้ผู้คนรอบข้างขนลุกด้วยความกลัว

แม้กวนมามาจะรู้สึกหวาดกลัวในใจ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า “ข้าน้อยทำหน้าที่ในนามของ...”

คำพูดของนางยังไม่ทันจบ เยียนเซียวหรานก็ยกเท้าเตะนางจนกระเด็นลอยไปกระแทกกำแพงวังอย่างแรง

เพียงชั่วพริบตา เลือดสดก็ไหลซึมออกมาจากร่างของกวนมามา ย้อมกำแพงวังให้เป็นสีแดงฉาน ร่างของนางกลิ้งลงมาจากกำแพงราวกับเศษผ้าขาด ๆ สิ้นลมหายใจไปโดยสิ้นเชิง

ข้าราชบริพารรอบข้าง “!!!”

ซือเจ๋อเยว่ “...”

ช่างโหดเหี้ยมเสียจริง!

แต่นางกลับรู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูก!

นางทำนายว่ากวนมามาจะตายในวันนี้ แต่ไม่ได้คาดคิดว่านางจะต้องตายเช่นนี้

เยียนเซียวหรานมองไปรอบ ๆ ด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก พลางกล่าวเสียงเย็นชา “ลบหลู่เบื้องสูง สมควรตาย!”

สายลมพัดพาเส้นผมสีดำขลับของเขาให้พลิ้วไหว ปัดผ่านดวงตาและคิ้วที่เย็นชาเฉียบคม รัศมีของเขาแผ่ขยายออกอย่างเต็มที่ ราวกับเทพสังหารที่ไม่มีผู้ใดต้านทานได้

ข้าราชบริพารต่างถอยหลังอย่างพร้อมเพรียงกันหนึ่งก้าว ก้มศีรษะลงต่ำ ในดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว บางคนที่ใจไม่แข็งพอถึงกับเริ่มขาสั่น

ซือเจ๋อเยว่ประหลาดใจไม่น้อยที่เยียนเซียวหรานปกป้องนาง นางหันไปมองเขาโดยไม่รู้ตัว

ในจังหวะนั้นเอง ลมเย็นก็พัดผ้าคลุมหน้าของนางขึ้นเล็กน้อย ซือเจ๋อเยว่ได้เห็นใบหน้าของเยียนเซียวหราน ทันใดนั้นเหงื่อเย็นไหลซึมออกมาทั่วแผ่นหลัง

ตกใจจนขวัญหนี!

เขาไม่ได้หน้าตาอัปลักษณ์แต่อย่างใด ตรงกันข้าม ใบหน้าของเขาหล่อเหลาคมคายไม่เป็นสองรองใคร

คิ้วคมราวกระบี่ ดวงตาเป็นประกายดุจดวงดารา จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากบาง ใบหน้ามีสันคมจัดเจน ถือเป็นบุรุษที่หล่อเหลาที่สุดที่นางเคยพบเจอ

ทว่าความทรงจำอันน่าอึดอัดระหว่างพวกเขาในอดีต เมื่อหนึ่งปีก่อน นางถูกอาจารย์รองเล่นตลกให้กินยาเปลี่ยนเสียง ขณะสวมหน้ากาก นางดันไปหลับนอนกับเขา!

นางกระแอมไอเบา ๆ แสร้งทำเป็นสงบพลางกล่าวว่า “คุณชายสามโปรดดู”

พูดจบ นางยกฝ่ามือขึ้นปัดผ่านหน้าเยียนเซียวหราน ทันใดนั้น ร่างของเยียนอ๋องซื่อจื่อที่เต็มไปด้วยเลือดก็ปรากฏขึ้น ห่างจากเขาไม่ถึงสามฉื่อ[1]!

เยียนเซียวหรานมีสีหน้าตกตะลึง “พี่ใหญ่ นี่ท่านจริง ๆ หรือ?”

เขาพูดว่าจะเชิญวิญญาณของเยียนอ๋องซื่อจื่อขึ้นมา ก็เพียงเพื่อจะเลี่ยงการรับตัวซือเจ๋อเยว่กลับไปเท่านั้น ไม่คิดว่านางจะสามารถเรียกวิญญาณของเยียนอ๋องซื่อจื่อขึ้นมาได้จริงๆ!

ซือเจ๋อเยว่ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อยพลางกล่าวว่า “หากท่านมีสิ่งใดจะถามพี่ชายของท่าน จงรีบถามเสีย เขาจะอยู่ที่นี่ได้เพียงช่วงเวลาหนึ่งถ้วยชา[2]เท่านั้น”

เยียนเซียวหรานรีบก้าวไปยืนข้างเยียนอ๋องซื่อจื่อ พลางเอ่ยถาม “พี่ใหญ่ ที่นอกช่องเขากรงเสือเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

เยียนอ๋องซื่อจื่อพึมพำอย่างแผ่วเบา “กุญแจหยก... บทกวีหวนคืน... อ่าวจันทร์กระจ่าง...”

เยียนเซียวหรานฟังแล้วสับสนอย่างมาก จนอดไม่ได้ที่จะถาม “หมายความว่าอย่างไร?”

ซือเจ๋อเยว่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กล่าวด้วยความเสียดาย “ในช่วงที่ยังมีชีวิตอยู่ เขาได้รับบาดแผลสาหัส บาดเจ็บถึงวิญญาณ ดวงวิญญาณเสียหาย ความทรงจำจึงไม่สมบูรณ์”

เยียนเซียวหรานไม่อาจคงความสงบนิ่งเช่นเดิมได้อีก ดวงตาแดงก่ำ ขบฟันแน่นพลางเอ่ยถาม “พี่ใหญ่ บอกข้าที ใครเป็นคนทำร้ายท่าน?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน