บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง นิยาย บท 4

ซือเจ๋อเยว่ถลึงตามองเขาแล้วกล่าวว่า “วันนี้เป็นวันมงคลสมรสของข้า แต่เจ้ากล้าตวาดข้า แถมยังร้องไห้ราวกับงานศพ!”

“เจ้าไม่พอใจเรื่องที่ฝ่าบาทประทานสมรสระหว่างข้ากับเยียนอ๋องซื่อจื่อ เจ้าต้องการจะขัดขืนราชโองการใช่หรือไม่?”

ผู้ช่วยเจ้ากรมพิธีการ “...”

ผู้ช่วยเจ้ากรมพิธีการ “!!!”

เยียนเซียวหรานมองซือเจ๋อเยว่ด้วยความประหลาดใจ

นางมองไปที่เขาแล้วกล่าวว่า “หึ เจ้ากล้าแสดงสีหน้าเช่นนี้ใส่ข้าด้วยหรือ นั่นแสดงว่าเจ้าคิดขัดขืนราชโองการจริง ๆ สินะ!”

“ข้าจะไปหาเสด็จลุงเดี๋ยวนี้ ขอให้เขาลงโทษเจ้า!”

ผู้ช่วยเจ้ากรมพิธีการกัดฟันกรอดด้วยความโกรธ แต่เขาไม่กล้าขัดขวางพิธีแต่งงาน จึงจำใจต้องฝืนยิ้มออกมาและกล่าวว่า “องค์หญิงเข้าใจผิดแล้ว กระหม่อมมีความยินดีอย่างยิ่ง!”

ซือเจ๋อเยว่ทำหน้ารังเกียจพลางพูดว่า “เจ้ายิ้มไม่น่ามองเหมือนเมื่อครู่ ดูอย่างไรก็ไม่จริงใจ”

“เจ้าคงแค่ทำเป็นยิ้มบนหน้า แต่ด่าข้าอยู่ในใจสินะ?”

ผู้ช่วยเจ้ากรมพิธีการ “...”

เขาทำเช่นนั้นจริง ๆ ถูกนางจับได้เช่นนี้ ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง

แต่เขาก็ทำได้เพียงแค่พยายามยิ้มให้ดูจริงใจขึ้นอีกหน่อย “หามีเรื่องเช่นนั้นไม่! กระหม่อมยินดีเป็นอย่างยิ่งพ่ะย่ะค่ะ!”

ซือเจ๋อเยว่ยิ้มบาง ๆ “ตอนนี้เจ้าแค่เลือดออกนิดหน่อย ยังมิได้ตาย และครอบครัวเจ้าก็ยังไม่ล้มตายทั้งตระกูล ควรจะดีใจให้มากกว่านี้หน่อยนะ”

“โลหิตกับรอยยิ้มเข้ากันดีที่สุดแล้ว มาสิ ยิ้มให้สดใสกว่านี้!”

ผู้ช่วยเจ้ากรมพิธีการ “...”

เขากัดฟันด้วยความโกรธ แต่ก็ต้องฝืนยิ้มออกมาให้ได้

ในโถงพิธีแต่งงานมีเสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้น เหล่าไท่จวินกระแอมไอครั้งหนึ่ง ทำให้บรรยากาศในห้องเงียบสงบลง แต่อารมณ์ตึงเครียดก็ลดลงไปบ้าง

ซือเจ๋อเยว่มองไปที่ผู้ช่วยเจ้ากรมพิธีการแล้วกล่าวว่า “อืม ยิ้มแบบนี้ดีมาก รักษาไว้นะ!”

หลังจากพูดจบ นางเดินไปที่เหล่าไท่จวินแล้วคืนไม้เท้าให้พร้อมกล่าวว่า “ขอบคุณเหล่าไท่จวิน!”

เหล่าไท่จวินมองนางด้วยสายตาเมตตา นางจึงยิ้มตอบก่อนจะถอยกลับไปยืนข้างเยียนเซียวหราน

จากนั้น นางหันไปทางคนประกอบพิธีที่ยืนตะลึงอยู่พลางพูดว่า “ธุระของข้าเสร็จแล้ว เริ่มพิธีไหว้ฟ้าดินได้ ไยเจ้ายังยืนบื้ออยู่อีก? รีบร้องให้ทำพิธีสิ!”

คนประกอบพิธีที่ยืนตกตะลึงอยู่นานเพิ่งจะได้สติ ตะโกนเสียงดังว่า “หนึ่งคำนับฟ้าดิน!”

“สองคำนับบิดามารดา!”

“เจ้าบ่าวเจ้าสาวคำนับกัน!”

“เสร็จพิธี ส่งตัวเข้าห้องหอ!”

ทันทีที่เสียงประกาศว่าพิธีเสร็จสิ้น เยียนเซียวหรานก็พาซือเจ๋อเยว่เดินไปทางห้องหอ เขาพูดเสียงเบาว่า “องค์หญิง การกระทำเมื่อครู่บุ่มบามเกินไปหน่อยหรือไม่?”

ซือเจ๋อเยว่ตอบอย่างช้า ๆ ว่า “เหล่าผู้กล้าที่เสียชีวิตเพื่อแผ่นดิน มิควรถูกคนชั่วหยามเกียรติ มิเช่นนั้นวิญญาณของพวกเขาคงยากจะสงบ”

เยียนเซียวหรานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดนี้จากนาง เขาอดไม่ได้ที่จะหันไปมองนาง

แม้ว่านางจะคลุมหน้าด้วยผ้าคลุม ทำให้ไม่สามารถเห็นสีหน้าของนางได้ มีเพียงรูปร่างที่บอบบางของนางที่เขามองเห็น

ซือเจ๋อเยว่เติบโตในสำนักเต๋าตั้งแต่เด็ก ในเมืองหลวงนั้นมีเรื่องเล่าลือเกี่ยวกับนางไม่มากนัก แต่ทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องในแง่ลบ

เช่นว่านางหยาบคายโง่เขลา อวดดีเอาแต่ใจ และมักจะกระทำการอย่างโหดร้าย

ทว่าวันนี้เมื่อได้พบ นางกลับแตกต่างจากเรื่องเล่าลืออย่างสิ้นเชิง

นับตั้งแต่เยียนอ๋องสิ้นชีพในสนามรบ ฮ่องเต้เจาหมิงก็แสดงท่าทีตำหนิจวนเยียนอ๋องอย่างชัดเจน เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างหลีกเลี่ยงจวนเยียนอ๋องราวกับเป็นสัตว์มีพิษ

มีขุนนางเพียงไม่กี่คนที่กล้าหาญและยุติธรรมพอจะออกปากปกป้องจวนเยียนอ๋อง ดังนั้นการที่นางแสดงออกเช่นนี้ นับว่าน่ายกย่องยิ่งนัก

เยียนเซียวหรานถอยหลังหนึ่งก้าวและคำนับนางพร้อมกล่าวว่า “ขอบคุณพี่สะใภ้ใหญ่”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน