ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว นิยาย บท 2

เพียงแต่น่าเสียดายมาก ในความทรงจำของเจ้าของร่าง ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับหน้าตาของท่านอ๋องหกคนนี้ ท่านอ๋องที่ไม่มีอำนาจอย่างเขา เฟิ่งหลิงหลงไม่มอง

ข่าวลือบอกว่าท่านอ๋องหกคนนี้เกิดมาก็มีความบกพร่องโดยกำเนิด ต้องกินยาตลอดปี งานเลี้ยงสังสรรค์ต่างๆ ในวังก็ไม่เคยเข้าร่วม เฟิ่งเชียนอวี่ครุ่นคิดอย่างตาเป็นประกาย

จวนตระกูลเฟิ่งในเวลานี้ วุ่นวายไปหมดนานแล้ว

เฟิ่งหลิงหลงเดินวนอยู่ในห้องอย่างร้อนใจ ใบหน้าที่งดงามก็ย่นยู่เป็นซาลาเปา

“จบแล้วๆ!! ตอนนี้เฟิ่งเชียนอวี่ตายแล้ว ใครจะมาช่วยข้าแต่งงานกับไอ้คนขี้โรคนั่น?” นางน้ำตาคลอเบ้า มองไปทางฮูหยินใหญ่ มารดาของนางอย่างน่าเวทนา “ท่านแม่ ข้าจะเป็นพระชายารัชทายาท จะแต่งงานกับท่านอ๋องหกไม่ได้นะ…”

“หลิงหลงเจ้าใจเย็นๆ ให้แม่ลองคิดดูก่อน” ฮูหยินใหญ่รวบรวมสมาธิครุ่นคิด แต่ศีรษะแทบระเบิดเพราะเสียงเอะอะของนางนานแล้ว จะมีแผนรับมือภายใต้ความตื่นตระหนกได้อย่างไร “หรือไม่…หรือไม่ พวกเราลองไปหารือกับรัชทายาท?”

เพิ่งสิ้นเสียง จู่ๆ ก็มีเสียงหัวเราะที่ถากถางสายหนึ่งดังขึ้น “รัชทายาท? รัชทายาทชอบพี่หญิงจริงๆ หรือ?”

เสียงนี้…

เฟิ่งหลิงหลงแน่นหน้าอกฉับพลัน ม่านตาขยายใหญ่ มองตรงไปทางประตูเรือน

บังเอิญมีเสียง ‘โครม’ ดังสนั่น พายุฝนเทลงมา ฟ้าผ่าสายฟ้าแลบ สาดส่องฟ้าดินสว่างไสว!

มีหญิงในชุดสีขาวที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงปรากฏตัวหน้าประตูในเวลานี้ แสงที่ขาวโพลงก็ส่องแสงแสบตาจากข้างหลังนาง ทำให้มองเห็นรอยยิ้มแปลกๆ บนใบหน้านางอย่างชัดเจน!

“เฟิ่ง เฟิ่งเชียนอวี่!!” เฟิ่งหลิงหลงตกใจจนหน้าซีด เซถอยหลังหลายก้าวอย่างเข่าอ่อน “เป็น เป็น เป็นไปไม่ได้…นางตกจากที่สูงเช่นนั้น ต้องไม่เหลือแม้แต่ซากแล้ว…”

เฟิ่งหลิงหลงตกใจจนพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก “เจ้าไม่ใช่นาง เจ้าไม่ใช่นาง…”

เฟิ่งเชียนอวี่เผยอริมฝีปากซีดยิ้ม เดินเข้าไปหานางทีละก้าว “ใช่แล้วพี่หญิง ข้าตกลงมาจากที่สูงเช่นนั้น จะมีชีวิตรอดได้อย่างไร?”

“อ๊ะ!! เจ้าเป็นผี! เจ้าเป็นผี!!”

เฟิ่งหลิงหลงกรีดร้องทีหนึ่ง รีบวิ่งไปหลบหลังฮูหยินใหญ่

ในใจฮูหยินใหญ่ก็กลัวเช่นกัน ถอยหลังอย่างต่อเนื่องตามเฟิ่งหลิงหลง นางจ้องไปทางเฟิ่งเชียนอวี่ด้วยความโกรธ “เจ้า เจ้านางแพศยาน้อยอย่ามาเล่นลูกไม้!! ไม่ว่าเจ้าจะเป็นคนหรือผี ก็เป็นสุนัขตัวหนึ่งของจวนตระกูลเฟิ่ง!!”

“ฮ่าๆ! สุนัข? เช่นนั้นตอนนี้พวกท่านยังจะให้สุนัขตัวนี้แต่งงานแทนพวกท่านหรือไม่?”

เฟิ่งเชียนอวี่เดินพุ่งพรวดเข้ามาในห้อง ได้ยินคำพูดของพวกนางก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ฮูหยินใหญ่ พี่หญิงเฟิ่ง ตอนนี้พวกท่านมีเรื่องต้องขอร้องผู้อื่น โปรดช่วยถ่อมตนด้วย”

เสียง ‘ปัง’ ดังเบาๆ เฟิ่งเชียนอวี่สะบัดเสื้อคลุม หมุนกายนั่งลงตรงหน้าโต๊ะน้ำชา แล้วยกกาน้ำชาขึ้นรินให้ตนเองหนึ่งถ้วย

ตอนนี้นางไม่มีกะจิตกะใจอะไรมาพูดไร้สาระกับแม่ลูกคู่นี้ กำลังคิดว่ารีบจบเรื่อง นางก็จะได้กลับห้องไปนอนเร็วขึ้น

แกว่งถ้วยชาไปพลาง นางหรี่ดวงตาหงส์ทั้งคู่ลง กวาดมองไปทางคนทั้งสองที่ยืนตัวสั่นอยู่ตรงมุมกำแพง

“เชอะ กลัวอะไร? ข้าเป็นคน ยังตัวอุ่นอยู่เลย ไม่เชื่อท่านก็ลองมาจับข้าดู?”

เมื่อเห็นมือหยกที่เอื้อมมาทางนาง เฟิ่งหลิงหลงตกใจจนปิดตาตะโกนว่า “นี่เป็นไปได้อย่างไร!! ตกจากที่สูงเช่นนั้น จะมีชีวิตรอดได้อย่างไร? อีกอย่าง อีกอย่าง…เฟิ่งเชียนอวี่จะพูดกับพวกเราเช่นนี้ได้อย่างไร?”

เอ๊ะ เหมือนว่าจะใช่นะ

ด้วยนิสัยของเจ้าของร่าง เวลานี้ควรจะร้องไห้อย่างกล้าๆ กลัวๆ จึงจะถูก

แต่ว่าท่าทางเช่นนี้ เฟิ่งเชียนอวี่ก็แสร้งทำไม่ลง!

“ข้านิพพานเกิดใหม่ไม่ได้หรือ? อีกอย่างนะ พวกท่านจะสนใจอะไรมากมายเช่นนั้น?” พลันเฟิ่งเชียนอวี่เบะปาก ไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว “ตอนนี้พวกท่านก็แค่ต้องการคนแต่งงานแทนไม่ใช่หรือ ส่วนข้ามีเพียงมีชีวิตอยู่ จึงจะสามารถแต่งงานแทนเจ้าดีหรือไม่??”

พลันเฟิ่งหลิงหลงตะลึงงัน

เหมือนจะเป็นเช่นนี้นะ

“เช่นนั้น ความหมายของเจ้าคือ…ยอมแต่งงานแทนข้า?”

“แน่นอน!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน