หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 182

ขณะพี่ตงพูด ก็โทรศัพท์ไปด้วย เห็นได้ชัดว่ากำลังโทรเรียกคน!

ไม่นานนักก็มี รถตู้หลายคันขับเข้ามาด้วยความเร็ว จากนั้นก็มีคนลงมาเพิ่ม ในมือทุกคนถือกระบอง!

เมื่อพี่ตงเห็นว่าคนที่เขาเรียกมาถึงแล้ว พูดอย่างลำพองใจว่า “เจ้าหนุ่ม คนที่นายโทรหาอยู่ที่ไหน ไม่ใช่ว่าไม่กล้ามาแล้วนะ”

“ถึงแล้ว...” เฉินผิงพูดเบาๆ!

ไม่ไกลจากตรงนั้น มีรถเก๋งคันหนึ่งขับมาด้วยความเร็วสูง เร็วจนแทบจะมิดไมล์

พี่ตงเห็นว่ามีรถคันเล็กมาแค่คันเดียว ก็หัวเราะออกมาทันที “นายล้อฉันเล่นเหรอ นายเรียกรถมาแค่คันหนึ่ง จะนั่งได้กี่คนกัน ? ต่อให้นายเก่งแค่ไหน ฉันสามารถเรียกเพิ่มได้เรื่อยๆ ต่อให้แค่เหนื่อย ก็ยังสามารถทำให้นายเหนื่อยตายได้...”

“ผมหวังว่าหลังจากที่ได้เห็นคน คุณจะยังยิ้มได้แบบที่เป็นอยู่ตอนนี้...”

เฉินผิงพูดอย่างยิ้มเย้ย!

ไม่นาน รถก็วิ่งมาถึงข้างหน้า ชายรูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่งเปิดประตูรถออกมา!

เมื่อเห็นคนคนนั้นอย่างชัดเจน รอยยิ้มบนใบหน้าของพี่ตงแข็งเกร็งขึ้นมาทันที!

คนอื่นๆ ต่างถึงกับสูดหายใจเข้าลึกๆ!

คนที่มาคือหลินเทียนหู่ มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น!

หลังจากเดินไปหาเฉินผิงอย่างรวดเร็ว หลินเทียนหู่ก็ทักทายด้วยความเคารพ "คุณเฉิน..."

เมื่อเห็นว่าแม้แต่หลินเทียนหู่ยังสุภาพต่อเฉินผิงขนาดนี้ พี่ตงคนนั้นตกตะลึงอยู่กับที่ สั่นไปทั้งตัว!

“กำจัดเขาทิ้ง...”

เฉินผิงมองไปที่พี่ตงแล้วพูด!

หลินเทียนหู่พยักหน้า หันไปเผชิญหน้ากับพี่ตงที่กำลังตัวสั่น

ดวงตาของหลินเทียนหู่กวาดไปรอบๆ ทุกคนที่พี่ตงเรียกมาก็หน้าซีดด้วยความตกใจ ต่างก็รีบโยนอาวุธในมือทิ้ง!

“พวกแกยังไม่ไสหัวไปอีก อยู่รนหาที่ตายเหรอ”

หลินเทียนหู่ตะโกนออกมาอย่างดัง คนทั้งหมดที่พี่ตงเรียกมากลัวจนวิ่งหนีไป!

จะล้อเล่นหรือไง จักรพรรดิใต้ดินผู้สง่างามแห่งหงเฉิง อันธพาลตัวเล็กๆ อย่างพวกเขามีหรือจะกล้ายั่วโมโห!

แต่ในใจของพี่ตงรู้ดี ถ้าตัวเองไม่ลงมือโหดเหี้ยมเสียเอง เกรงว่าพวกเขาทั้งสองคนคงไม่มีชีวิตรอด!

“ท่านหู่ ผู้หญิงคนนี้พูดไม่รู้จักกาลเทศะ หวังว่าท่านหู่จะไม่โกรธ...”

พี่ตงพยายามเดินตามหลินเทียนหู่เพื่อขอโทษ!

แต่หลินเทียนหู่ไม่ซาบซึ้งแม้แต่น้อย เขาดึงคอเสื้อของพี่ตงแล้วต่อยเข้าที่ท้องน้อยหนึ่งหมัด พี่ตงนั้นทรุดตัวลงคุกเข่าด้วยความเจ็บปวด!

เฉินผิงค่อย ๆ เดินไปข้างหน้าพี่ตง มองลงไปที่เขา!

“เมื่อกี้พึ่งบอกให้ฉันคุกเข่าขอโทษไม่ใช่หรือ ทำไมตอนนี้มาคุกเข่าเสียเองล่ะ” เฉินผิงถามอย่างกวนๆ!

พี่ตงไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง พยายามโน้มศีรษะพูด "ขอร้องคุณเฉินได้โปรดเข้าใจ ฉันไม่ใช่คน ฉันตาบอดไปแล้ว..."

พี่ตงขอความเมตตาอย่างสุดชีวิต!

“เดิมทีผมไม่ได้อยากจะฆ่าคุณ แต่น่าเสียดายที่คุณคุกคามถึงครอบครัวของผมด้วย…”

เมื่อพูดจบเฉินผิงก็ไม่ได้สนใจพี่ตงนั่นอีก แต่กลับขึ้นรถแล้วขับชนมาเซราคีคันนั้นออกไปให้พ้นทาง แล้วขับต่อเข้าไปในชุมชน