หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 184

เฉินผิงชี้ไปที่บนยอดเขา "หลังที่อยู่บนยอดเขานั้นก็คือของผม..."

“หลังนั้นที่อยู่บนยอดเขา?”

ชุยจื้อหย่วนตกตะลึงครู่หนึ่งแล้วก็หัวเราะออกมา "เฉินผิน นายทำฉันขบขันมากเลย นายรู้ไหมว่าวิลล่าบนยอดเขามีมูลค่าเท่าไหร่ แม้ว่านายจะขายครอบครัวของนาย ก็ซื้อไม่ได้ นายโม้เกินไปแล้ว ไม่สมความเป็นจริงเลย..."

“เฉินผิง นายใช้ชีวิตให้สมความเป็นจริงหน่อยได้ไหม วันนี้นายชนเข้ามาผานหลงวาน เกรงว่าจะเป็นครั้งแรกในชีวิตของนายที่เข้ามาในเขตชุมชนนี้ และเกรงว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว นายกล้าพูดว่าวิลล่าบนยอดเขาเป็นของนาย ฉันว่านายยังไม่เคยขึ้นไปบนยอดเขาเลยมั้ง”

หวังหลานหลานก็หัวเราะขึ้นมาด้วย!

ซุนเสี่ยวเหมิงมองเฉินผิงอย่างว่างเปล่า ในสายตาของเธอ เฉินผิงคนนี้เป็นเพียงบุคคลที่ไร้ความสามารถพยุงไม่ขึ้น ไร้ความสามารถทำอะไรก็ไม่สำเร็จเลย!

“คุณผู้ชายท่านนี้ คุณรู้มูลลค่าของวิลล่าบนยอดเขาไหม คุณถึงกล้าพูดอย่างไม่คิดที่นี่”

พนักงานขายก็หัวเราะ!

“คุณมีสิทธิ์อะไรว่าผมพูดไม่คิด?” เฉินผิงงถามอย่างเย็นชา

“วิลล่าหลังนั้นฉันเป็นคนขายออกไป เจ้าของวิลล่านามสกุลซู แต่ดูเหมือนไม่ใช่นามสกุลเฉิน ทำไมคุณถึงบอกว่าเป็นของคุณล่ะ”

พนักงานขายมองที่เฉินผิงอย่างเย้ยหยัน ราวกับว่ารอให้เฉินผิงอธิบาย

“ผู้อื่นให้ฉันไม่ได้เหรอ” เฉินผิงพูดด้วยรอยยิ้ม!

“ให้คุณเหรอ” พนักงานขายเอามือปิดปากแล้วหัวเราะขึ้นมา “ได้ๆ คุณจะบอกว่าทั้งผานหลงวานให้คุณก็ได้ ไม่ได้ผิดกฎหมาย แต่คุณชนเข้ามาในผานหลงวานโดยไม่ได้รับอนุญาต ตามกฎเกณฑ์ของเขตชุมชนเรา คือต้องไล่คุณออกไป...”

หลังจากที่พนักงานขายเพิ่งพูดจบ ผู้ชายสวมชุดรักษาความปลอดภัย ถือกระบอง ไอ้นั่นเอ้อระเหยลอยชายก็เดินเข้ามา

“เสี่ยวหลาน ทำไมวันนี้เธอมีเวลาว่างมาที่ชุมชนล่ะ”

หลังจากพนักงานรักษาความปลอดภัยนั้นเห็นพนักงานขายก็พูดด้วยรอยยิ้มที่ประจบทันที!

“ที่แท้เป็นหัวหน้าหวัง มีคนชนเข้ามาในเขตชุมชน กำลังจะไล่เขาออกไป…”

แต่เพิ่งจะเอื้อมมือออกไป แต่ถูกเฉินผิงคว้าข้อมือของเขา บิดมันเบา ๆ ควบคุมหัวหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัย ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้หัวหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัยร้องออกมาในทันที

“เจ้าหนุ่ม ฉันเจ็บแทบตายแล้ว รีบปล่อยฉันนะ นายรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร พี่เขยของฉันเป็นผู้จัดการอสังหาริมทรัพย์ที่นี่ ถ้านายกล้าแตะต้องฉัน ฉันรับประกันว่านายจะออกจากที่นี่ไม่ได้”

หัวหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัยคำรามเสียงลั่น!

“นายไม่เข้าใจอะไรเลย ก็ลงมือกับฉันโดยตรง มาเป็นหัวหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัยได้ยังไง ผมบอกแล้ว ผมเป็นเจ้าของที่นี่ พวกคุณให้บริการกับเจ้าของแบบนี้เหรอ”

เฉินผิงถามหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัย

“นาย...นายปล่อยฉันเถอะ ฉันลองถามก็รู้เรื่องแล้ว...”

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยเห็นเฉินผิงแป๊บเดียว ก็รู้ตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ ดังนั้นทำได้เพียงให้เฉินผิงปล่อยตัวเองก่อน

เมื่อเห็นเช่นนี้เฉินผิงจึงปล่อยหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัย และหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยก็ลูบข้อมือ มองที่เฉินผิงอย่างชั่วร้าย แล้วหยิบเครื่องวิทยุสื่อสารออกมา