หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 204

เมื่อมาถึงบ้านตระกูลซู เฉินผิงรีบเอ่ยถามขึ้นทันทีที่เห็นกู่เวิ่นเทียน “ท่านกู่ อาจารย์ปู้ซวีกลับมาแล้วใช่ไหมครับ”

กู่เวิ่นเทียนพยักหน้า “ใช่ครับ ท่านอาจารย์ปู้ซวีกลับมาแล้ว!”

“ถ้าเช่นนั้น รบกวนท่านกู่รีบพาผมไปพบท่านหน่อยครับ!” เฉินผิงร้อนใจจนแทบทนไม่ไหวแล้ว!

“คุณเฉิน อาจารย์ปู้ซวีกลับมาแล้วก็จริง แต่ว่า...”

กู่เวิ่นเทียนมีสีหน้าลำบากใจ!

“ท่านกู่ มีอะไรพูดออกมาได้เลยครับ ถ้าเป็นเรื่องเงิน ผมจะหามาให้!”

เฉินผิงกล่าว

“ท่านกู่คะ จะต้องใช้เงินเท่าไหร่ คุณบอกมาได้เลยค่ะ เราต้องการพู่กันวิญญาณและชาดมาใช้รักษาตาของคุณป้าค่ะ!”

ซูอวี่ฉีพูดเสริม!

เธอรู้ว่าเฉินผิงต้องการนำมาทำอะไร เพราะของทั้งสองสิ่งนี้ก็อยู่ในรายการใบสั่งยาที่เฉินผิงให้เธอด้วย ซูอวี่ฉีเองก็ใช้ความพยายามอย่างเต็มที่ในการค้นหา และได้เสนอเงินรางวัลก้อนใหญ่ให้ผู้ที่หามาให้เธอได้ แต่ว่าของชนิดนี้หายากมาก แม้ได้พบพานก็ยากจะได้ครอบครอง!

กู่เวิ่นเทียนส่ายศีรษะ “คุณเฉิน คุณซู ท่านอาจารย์ปู้ซวีไม่ได้ต้องการเงินหรอก สำหรับคนที่เดินเข้าสู่ทางธรรม เงินทองคือของนอกกาย เพียงแต่ อาจารย์ปู้ซวีมีลูกสาวอยู่คนหนึ่ง ซึ่งตอนนี้กำลังป่วยหนัก ไปหาหมอที่มีชื่อเสียงมาทุกแห่งแล้ว แต่ก็ยังรักษาไม่หาย ดังนั้น เขาจึงอยากจะขอให้คุณเฉินช่วยรักษาอาการให้ลูกสาวของเขาเพื่อแลกกับพู่กันวิญญาณและชาดครับ!”

เฉินผิงได้ยินดังนั้นก็เข้าใจทันที ท่านกู่คงจะได้เล่าให้อาจารย์ปู้ซวีฟังถึงฝีมือทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมของตน เขาถึงได้เสนอเงื่อนไขนี้ขึ้นมา ตราบใดที่อวัยวะภายในยังไม่ล้มเหลว หรือไม่ใช่คนชราที่ใกล้สิ้นอายุขัยแล้ว เฉินผิงสามารถรักษาได้!

“ท่านกู่ ลูกสาวของท่านอาจารย์ปู้ซวีเป็นอะไรหรือครับ”

เฉินผิงถาม

“ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจนัก แต่เท่าที่ได้ฟังอาจารย์ปู้ซวีเล่า ลูกสาวของเขามักจะป่วยเพราะภาวะเย็นในร่างกายมาตั้งแต่เด็กแล้ว ร่างกายของเธอเย็นเหมือนอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง เวลานอนจะต้องห่มผ้านวมหลายชั้น เป็นแบบนี้มาหลายปีแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ พาไปหาหมอหลายที่ก็ไม่เป็นผล ครั้งนี้ก็เพิ่งจะไปหาหมอที่อยู่ไกลมากๆ แต่ก็เปล่าประโยชน์!”

“เพื่อลูกสาวแล้ว อาจารย์ปู้ซวีเคยติดประกาศตามหาหมอที่เก่งกาจไว้ในอาราม อีกทั้งยังตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติธรรมเพื่อให้บุญกุศลที่ตนสั่งสมไว้ส่งผลให้ลูกสาวอาการดีขึ้น แต่นี่ก็ตั้งหลายปีแล้ว ดูเหมือนไม่มีอะไรดีขึ้นเลย!”

กู่เวิ่นเทียนอธิบาย

“ร่างกายเย็นเหมือนอยู่ในถ้ำน้ำแข็งหรือ”

อันที่จริง เฉินผิงก็รู้จักวัดเหลยหมิงแห่งนี้มานานแล้ว แต่ยังไม่เคยมาสักครั้ง!

ถังหลงรออยู่ที่รถอยู่ด้านล่าง ปล่อยให้เฉินผิง กู่เวิ่นเทียน หลินเทียนหู่ และซูเหวินจงสองพ่อลูก เดินขึ้นเขาไปด้วยกัน!

มีเฉินผิงอยู่ ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องความปลอดภัยของกู่เวิ่นเทียน ดังนั้น ถังหลงจึงไม่จำเป็นต้องคอยติดตามไปอารักขา!

เมื่อเห็นต้นไม้ที่เรียงรายไปตามเส้นทางคดเคี้ยว ซูอวี่ฉีรู้สึกตื่นเต้นมาก เธอวิ่งๆ หยุดๆ ไปตลอดทาง บางครั้งก็ส่งเสียงร้องตะโกน!

“อวี่ฉี ถ้าลูกยังเดินแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ยังไม่ทันถึงยอดเขา ลูกจะเหนื่อยเสียก่อนนะ!”

ซูเหวินจงเอ่ยเตือนเธอ

การปีนเขา ในช่วงแรกจะรู้สึกคึกคักและไม่เหนื่อย แต่เมื่อนานไปก็จะเหนื่อยจนเดินไม่ไหว ดังนั้นจึงควรจะเก็บเรี่ยวแรงเอาไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ!

“หนูไม่เป็นไรค่ะพ่อ!” ซูอวี่ฉีไม่ใส่ใจคำเตือนเลยสักนิด ซูเหวินจงเองก็จนใจ!