หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 290

ภายในบ้านของหลิงเจิ้นชวน หลิงเฟิงกำลังอยู่ในบ้าน หลายวันมานี้หลิงเจิ้นชวนจับตาดูเขาอย่างเข้มงวดมาก ไม่ให้แม้แต่จะให้เขาออกจากประตูบ้าน!

หลิงเฟิงคำนวนเวลา คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย

“ไอ้เว่ยเทา นี่มันตั้งกี่วันกันแล้ว ทำไมไม่มีท่าทีแม้แต่นิดเดียวเลย?”

ภายในใจของหลิงเฟิงร้อนรน นี่มันตั้งหลายวันแล้ว เว่ยเทาไม่เคยติดต่อเขามาเลย แสดงว่าพวกเขายังไม่สำเร็จ มิฉะนั้นด้วยนิสัยของเว่ยเทา คงให้หลิงเฟิงจัดการเรื่องทำเครือบริษัทย่อยในเมืองหงเฉิงเพิ่มแล้ว

หวังฮุ่ยกำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว หลิงเจิ้นชวนเดินเข้ามาจากด้านนอกอย่างร้อนรน

เมื่อเห็นว่าหลินเจิ้งชวนกลับมาแล้ว หวังฮุ่ยจึงยื่นหัวออกมาจากในครัว “เหล่าหลิง ทำไมวันนี้ถึงมีเวลากลับมากินอาหารกลางวันล่ะ”

“กินที่ไหนล่ะ เกิดเรื่องแล้ว ผมกลับมาเอาของนิดหน่อย!”

สีหน้าของหลินเจิ้งชวนค่อนข้างลนลาน!

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน” หวังฮุ่ยเดินออกมาจากในครัว

“เซียวเหล่ยที่อยู่ตระกูลเซียวถูกสังหาร แค่นี่ยังไม่ใช่ประเด็นสำคัญ หลักๆ คือเว่ยเทาจากตระกูลเว่ยมากกว่า เขาโดนหักขา ตอนนี้ยังอยู่ที่รพ.อยู่เลยดูท่ารอบนี้ตระกูลเว่ยคงไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ แน่”

หลิงเจิ้นชวนขมวดคิ้ว ความสามารถของตระกูลเว่ยจากเสิ่งเฉิงนั้นไม่น้อยเลย พวกเขามีอำนาจทั้งวงการธุรกิจและการเมือง รอบนี้ลูกชายของเขามาเกิดเรื่องที่เมืองหงเฉิง เขาไม่มีทางยอมปล่อยไปง่ายๆ แน่!

“เจ้าเด็กตระกูลเว่ยมาที่เมืองหงเฉิงทำไมล่ะ แล้วใครมันใจกล้าขนาดนั้น กล้าทำกระทั่งเด็กตระกูลเว่ย?”

หวังฮุ่ยอุทานอย่างตกตะลึง!

แต่บัดนี้เมื่อหลิงเฟิงที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้ยิน เขาก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว สีหน้าซีดเผือกจนขีดสุด!

“คุณเลิกถามเถอะ ผมบอกคุณไม่ได้!”

หลินเจิ้นชวนปัดมือ เขารู้ว่าเฉินผิงเป็นคนทำ แต่ว่าเฉินผิงมีบุญคุณช่วยชีวิตเขา หลิงเจิ้งชวนไม่อยากเปิดเผยตัวเฉินผิงไป เขาก็คงต้องลองหาวิธีเอง ว่าจะสามารถช่วยเฉินผิงกลบเรื่องนี้ได้ไหม!

“โอเค ฉันไม่ถามแล้ว คุณเองก็ระวังตัวด้วย อย่าเอาตัวเข้าไปเสี่ยงล่ะ อีกฝ่ายกล้าลงมือกระทั่งกับคนในตระกูลเว่ย ดูท่าเขาคงกล้าทำทุกอย่าง!”

หวังฮุ่ยพูดเตือนหลินเจิ้งชวน คนที่กล้าลงมือกับตระกูลเว่ย ต้องเป็นพวกไม่กลัวทุกอย่างแน่

ซ่า....

หลิงเจิ้นชวนเห็นว่าเฉินผิงมา แถมบนตัวเขายังมีกลิ่นคาวเลือดอีก จึงขานเรียกเขาด้วยความสงสัย!

ส่วนหลิงเฟิงทันทีที่เขาเห็นเฉินผิงปรากฏตัว ก็ล้มพับลงบนพื้นทันที จนกือบจะฉี่แตกออกมา!

เห็นว่าลูกของเขาตกใจกลัวมากขนาดนี้ ในใจของหลิงเจิ้นชวนตะลึง เหมือนว่าเขาจะเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมา!

“ฉันถามแกนะ แกใช่ไหมที่สั่งให้เว่ยเทาไปลักพาตัวอวี่ฉี”

เฉินผิงไม่ได้สนใจหลิงเจิ้นชวน เขาเดินไปถามอยู่เบื้องหน้าของหลิงเฟิง

“ว่าไงนะ เว่ยเทาลักพาตัวซูอวี่ฉีเหรอ”

ดวงตาของหลิงเฟิงเบิกโพลง เขาไม่คิดว่าเว่ยเทาจะกล้าทำแบบนี้ หลิงเฟิงรีบส่ายหัวอย่างร้อนรน “ไม่ ผมไม่ได้ให้เขาลักพาตัว ไม่ใช่ผมจริงๆนะ!”

เมื่อเห็นท่าทีตกใจของลูกชายตน หวังฮุ่ยเองก็รู้สึกปวดใจ จึงพูดกับเฉินผิง “คุณเฉิน เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะ”

“หุบปาก” หลิงเจิ้งชวนตะคอกใส่หวังฮุ่ย จากนั้นก็จ้องไปที่หลิงเฟิงอย่างดุร้าย “พ่อถามลูก ทำไมเว่ยเทาถึงมาที่หงเฉิง ลูกเป็นคนเรียกมาหรือเปล่า”